Το σώμα στην Αθήνα, το μυαλό στην Γάζα που δοκιμάζεται για μια φορά ακόμα. Θέλω να φύγω.
Δεν ξέρω ακριβώς τον λόγο, μα ξέρω πως είχε πολύ δύναμη. Σήμερα θέλω να βγω από την πόλη, πνίγομαι, θέλω αέρα. Να μπορώ να βλέπω μακριά, να μην ακούω φωνές, κορναρίσματα, υποσχέσεις.
Έχω κάτι φίλους στο βουνό, εκεί θα πάω. Δεν ρωτάνε σχεδόν τίποτα, σε κοιτάζουν στα μάτια και μοιάζουν να ξέρουν τις απαντήσεις.
Ανηφορίζω, έχω περάσει το τελεφερίκ, αριστερά η Αθήνα καθηλωμένη, ακίνητη, συμπαγείς. Παντελώς αδιάφορη. Δεν με δένει τίποτα με αυτή την πόλη. Ούτε χαρές, ούτε λύπες. Ένα απλωμένο από άκρη σε άκρη νέφος, τη χωρίζει από τον ήλιο. Φτάνω στην κορυφή, εδώ ο ήλιος είναι ζεστός, λαμπερός, υπέροχος. Η πληγωμένη Πάρνηθα, στέκει ακόμα εδώ, φιλόξενη.
Μπαίνω στη δεξιά στροφή, στο εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο “Κυκλάμινα”, παρκάρω πριν το εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας. Έχω αφήσει πίσω μου, τις προπονητικές εγκαταστάσεις του ΣΕΓΑΣ, το Σανατόριο Πάρνηθας και το πάρκο των ψυχών.
Αυτοκίνητα όλων των τύπων, πάνε και έρχονται, μηχανές μεγάλου κυβισμού, αλλά και μηχανάκια ΄΄πειραγμένα΄΄ με κάγκουρες. Απ΄όλα έχει.
Κάποιοι από τους φίλους μου, φίλες για την ακρίβεια, (αφού σερνικό δεν είδα ), περιτριγυρισμένες από επισκέπτες, της ατραξιόν του Σαββατοκύριακου.
Στο χώμα πεταγμένα καρότα, μήλα, γαριδάκια. Το ΄΄ανθρώπινο χέρι΄΄ δεν σταματά ποτέ. Ο άλλος έχει σταματήσει με την τζιπαρα του, έχει βγάλει και μισό σακί σκυλοτροφή και την σπέρνει πέρα δώθε με μια απίστευτη όσο και σωτήρια αυταρέσκεια.
– Kαλέ μου κύριε, σταματήστε, μην ταΐζετε τα ελάφια, δεν είναι κοτόπουλα, δεν πρέπει να τρώνε τέτοιες τροφές
– Γιατί; εγώ άλλα ξέρω
– Καλέ μου άνθρωπε τα ελάφια είναι άγρια ζώα, δεν πρέπει να συνηθίζουν να τρώνε από ανθρώπους
– Έμενα ο κτηνίατρος μου μου είπε ότι μπορώ
– ρε καταλαβαίνεις τι σου λέμε;;; Πάρε την σκυλοτροφή στο αμάξι, άντε, γιατί ο ορθοπεδικός σου θα σου λέει άλλα.
Κόσμος συνεχίζει να έρχεται, τα ελάφια αρχίζουν να δυσανασχετούν και με ευγένεια και διακριτικότητα, απομακρύνονται.
Οι επισκέπτες επιμένουν.
Πηγαίνω προς το μεγάλο λιβάδι από την πλευρά του δασαρχείου, εκεί παλιότερα έδιναν τέτοιες μέρες τις μάχες τους τα αρσενικά. Είναι η περίοδος της αναπαραγωγής.
Μπορεί σήμερα να μην είδα πολλά ελάφια, αλλά οι μέρες τούτες, αν τα αφήσουμε ήσυχα, θα βοηθήσουν.
