FeaturedTravel StoriesΕλλάδα

Ο δικός μου Καϊάφας

Ο πατέρας, αν και υπηρέτησε πολλά χρόνια και στο πολεμικό και στο εμπορικό ναυτικό, με το νερό δεν τοχε. Παρόλο που έφτιαχνε μόνος του τις βάρκες του και εκείνες για ένα ακατανόητο λόγο επέπλεαν σωστά, πάλι με το νερό δεν τα πήγαινε καλά.  Όταν λέω νερό, εννοώ κολύμπι και τα συμπαρομαρτούντα, την θάλασσα την λάτρευε. Δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο που να αγάπησε την θάλασσα τόσο πολύ, μα μην του έλεγες να κολυμπήσει…

Θυμάμαι ακόμα έντονα ένα περιστατικό, που έμελλε να γίνει στο σόι ανέκδοτο. Ήταν Κυριακή του Πάσχα, χαρά θεού, όλη η εβδομάδα Μάιος μα με την ντάλα του Ιουλίου. Είχαν «κατέβει» στο χωριό, τα ξαδέρφια και οι θείοι από τας Αθήνας, για τις γιορτές, χαρά τρελή, σημάδι πως υπήρχε και αλλού ζωή στον πλανήτη. Εμείς δεν συνηθίζαμε τότε να ψήνουμε στην σούβλα, τη μέρα εκείνη και αν θυμάμαι καλά, δεν το συνήθιζε και ο τόπος. Το αρνί στην λαμαρίνα, στον φούρνο και μετά Καϊάφα για το φαγοπότι. Το απόγευμα το πρώτο μπάνιο.

Πως τα κατάφεραν οι ξαδέρφες μου και μια από δω μια από εκεί, κατάφεραν κι «έριξαν» τον πατέρα στο νερό να πλατσουρίσει, χειρότερα και από κουτσή πάπια έδειχνε και δεν το κουβεντιάζουμε, όχι μέχρι εκεί που θα «πάτωνε», αλλά μέχρι εκεί που πάτωναν τα γόνατα. Τι τα θες όμως, με το που το νερό κατάλαβε με τι ανάποδο άνθρωπο είχε να κάνει, έστειλε σήμα ψηλά στον ουρανό και είτε το πιστεύεις είτε όχι, ο ήλιος έφυγε κατά τα Στροφάδια, μέριασε και η θάλασσα, σύννεφα και αντάρα. Άρχισε να βρέχει με ένταση, λες και ήταν του Αι Δημητριού, μεγάλη η χάρη Του.

Την Κυριακή του Πάσχα λοιπόν άρχιζε η …σεζόν και το δικό μου πάρε δώσε με τον Καϊάφα. Εκεί (κατά τον πατέρα), έγινα από παιδί άντρας!!!

Όχι μην πάει το μυαλό σας αλλού, συγκρατηθείτε…

Είχαμε μπει από το αχάραγο, στο ασημί της θάλασσας, εκείνο που ξεχωρίζει πριν το πρώτο  φως, να ρίξουμε σκυλοπαράγαδο για «χοντρό» κι επειδή πάλι μπορεί να ξεφύγει ο νους σας, στη θάλασσα όταν λέμε χοντρό δεν εννοούμε προβατίνα, αλλά γαλέους, μεγάλα σαλάχια, φαγκριά πάνω από 15 κιλά και τέτοια. Αφού ρίξαμε τα παραγάδια, εκεί γύρω στις 200-250 οργιές, βγήκαμε στα ρηχά να ψαρέψουμε τσαπαρί ο πατέρας για σαυρίδια και κοκάλια κι εγώ ο νεοσσός με καθετή, να ψαρέψω μπαλαδάκια, σαργουδάκια και μουρμούρες.

Σε κάποια στιγμή, όχι πολύ μακριά μας. η θάλασσα έμοιαζε να χοχλάζει, ο πατέρας όρθιος στην πρύμνη, ανεβοκατέβαζε την πετονιά.

-«Δέσε την πετονιά σου στην κουπαστή κι ετοιμάσου», ακούστηκε σοβαρός, σχεδόν απειλητικός.

– «Τι έγινε», ρώτησα.

-«Ήρθε η ώρα να αντρειέψεις Σπύρο», μου απάντησε, «βούτα, βούτα και κολύμπα και μη σκιαχτείς».

Εγώ είχα ακούσει πως αλλιώς «αντρειεύουν» τα αγοράκια, αλλά το προσπέρασα γιατί δεν ήταν της παρούσης και βούτηξα…

Ένας μαύρος κύκλος γύρω μου, 30-40 μέτρα από μένα δεν έκανε ούτε πέρα ούτε δώθε, μόνο πάλευε με τη θάλασσα και έμοιαζε να την σκαμπιλίζει, έβλεπα που και που κάτι ουρές να προεξέχουν. Φόβο δεν θυμάμαι να είχα, περιέργεια ναι. Ήξερα πως στα μέρη μας «σκυλιά» δεν βγαίνουν τόσο έξω, άσε που τα σκυλόψαρα δεν πάνε σαν μπαλέτο. Ένιωσα στο βυθισμένο σώμα μου όγκοι νερού να το αγγίζουν και σαν να το σπρώχνουν προς τα έξω, προς την στεριά. Τότε πρόσεξα πως ένα από τα πλάσματα, είχε ξεκόψει από τον κύκλο και κολυμπούσε πιο κοντά μου. Κι όμως έφτασα μέχρι που πάτωνα και τότε όλη η ομορφιά της φύσης εμπρός στα παιδικά μάτια μου και εκείνες οι κραυγές…

Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνα τα «γέλια» των δελφινιών λες και ήξεραν τα καμώματα του πατέρα, λες και το είχαν συνεννοηθεί.

Καϊάφας… H θάλασσα του, τα πεύκα του και τα κρινάκια ήταν που με έμαθαν να αγαπώ και να σέβομαι, να προσπαθώ και να υπάρχω.

Έρχονται σήμερα όμως φίλοι από εκεί και μου στέλνουν τα μαντάτα, πως λέει, η περιοχή θα δοθεί σε ιδιώτες να κάνουν …επενδύσεις, δρόμοι μεγαλειώδεις ετοιμάζονται να περάσουν από εκεί, να πατήσουν πάνω στη  «μπούκα» και ας κρύβουν παρά δίπλα τις σιδηροτροχιές του πάλαι ποτέ θρυλικού Μουτζούρη, τα βούρλα και τα καλάμια. Θα αναπτυχθεί, λένε οι επιτήδειοι, η περιοχή, μα εσύ δεν θα μπορείς να την γευτείς, ούτε τα παιδιά σου και σύμφωνα με τα συμβόλαια που έχουν κατά νου, ούτε τα παιδιά των παιδιών σου.

Θα μείνουν έρμες οι ανεμογεννήτριες που θέλουν να εγκαταστήσουν στην Βουνούκα, στον Λαπίθα, να …θαυμάζουν τα μεγαλεπήβολα έργα, μα δεν θα υπάρχουν άνθρωποι να θαυμάσουν όσα απλόχερα η φύση μας άφησε να διατηρήσουμε και να προστατέψουμε.

Θα έφτανε να ξανά ζωντανέψουν τα ξενοδοχεία στο νησάκι της Αγ. Αικατερίνης και η ιαματική πηγή του Καϊάφα, η οποία  καταλαμβάνει έκταση περίπου 6.139.000 τ.μ. συμπεριλαμβανομένου και του ομώνυμου δάσους. Το ακίνητο αποτελεί τμήμα του Τόπου Κοινοτικής Σημασίας «Θίνες και Παραλιακό Δάσος Ζαχάρως, Λίμνη Καϊάφα, Στροφιλιά, Κακόβατος» του ευρωπαϊκού δικτύου NATURA 2000.

Η Ιαματική Πηγή Καϊάφα αποτελεί μία από τις σημαντικότερες Πηγές της χώρας και της ευρύτερης περιοχής του Δήμου Ζαχάρως, καθώς και ένα από τα πιο ελκυστικά σημεία τουριστικού ενδιαφέροντος…

Σπύρος Τσακίρης

ΣΠΥΡΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ: ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ-VIDEOGRAPHER Γεννήθηκε το 1962 στη Ζαχάρω Ηλείας. Από πολύ νωρίς άρχισε να ασχολείται με τη φωτογραφία. Από το 1987 εργάζεται στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», καλύπτοντας όλα τα μεγάλα ελληνικά και διεθνή γεγονότα. Από το 1999 είναι υπεύθυνος του φωτογραφικού τμήματος της εφημερίδας (καθημερινό, κυριακάτικο φύλλο, www.enet.gr). Έχει καλύψει θέματα όπως: Εμφύλιος στη Βοσνία, 1o και 2ο Πόλεμο του Κόλπου, εμφύλιος στο Λίβανο, πτώση Σοβιετικής Ένωσης, γεγονότα στην Αλβανία, πτώση Τσαουσέσκου στη Ρουμανία, Κοσσυφοπέδιο '89, εμφύλιος στη Ρουάντα, πείνα στην Αφρική, Κούρδοι, τον βομβαρδισμό του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, καθώς και τα γεγονότα στην Παλαιστίνη και στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Πέρα από την επικαιρότητα, έχει φωτογραφήσει σε χώρες όπως: Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ιορδανία, Συρία, Σαουδική Αραβία, Αρμενία, Τανζανία, Κένυα, Νότιος Αφρική, Αίγυπτος, Κύπρος, Ολλανδία, Βέλγιο, Ουγγαρία, Αυστρία, αποτυπώνοντας τη διαφορετικότητα της ανθρώπινης δραστηριότητας και την παρουσία της στο περιβάλλον. Παράλληλα, έχει συνεργαστεί με το διεθνή τύπο, με το γαλλικό πρακτορείο IMAPRESS και το γερμανικό ACTION PRESS. Θέματά του έχουν δημοσιευθεί στα μεγαλύτερα ελληνικά και ξένα περιοδικά, όπως «ΓΑΙΟΡΑΜΑ», «Flame of Life», «ΔΙΦΩΝΟ», ελληνικό και ισπανικό «National Geographic», “STERN”, “TIME”, “PARIS MATCH”, “NEWSWEEK” κλπ. Από το 2009 είναι μέλος του IEPA (International Environment Photographers Association). Επίσης είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και της ΕΦΕ (Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας). Φωτογραφίες του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές, σε διεθνή μουσεία. Επίσης φωτογραφία του βρίσκεται στην παγκόσμια συλλογή για τις καλύτερες φωτογραφίες του αιώνα που πέρασε. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις. Έχει ολοκληρώσει μεγάλα projects με θέματα «Τα παιδιά μπροστά στο νέο αιώνα», «Οι άνθρωποι του τύπου στην Ελλάδα», «Ψαράδες», «Άνθρωπος και Περιβάλλον». Ασχολείται παράλληλα με τη σκηνοθεσία multimedia και ντοκιμαντέρ. Έχει ολοκληρώσει τέσσερα ντοκιμαντέρ. Συγκεκριμένα τα μικρού μήκους «Vrooom» 32΄, «Μπαϊάσα – Βοβούσα» 17΄ και «Ο Θησαυρός της Λιμνοθάλασσας» 17΄, το οποίο και βραβεύθηκε το 2003 από το National Geographic και προβλήθηκε στο φεστιβάλ ECOCINEMA 2003. Επίσης το ντοκιμαντέρ, μεγάλου μήκους «Flamingo» 90΄, μία μουσική ταινία με τους Πυξ Λαξ που κυκλοφόρησε στην αγορά με τη μορφή DVD. Ακόμη, για λογαριασμό της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» σκηνοθέτησε το 2014 το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους «ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ». Σήμερα συνεργάζεται με μεγάλα ελληνικά και διεθνή ειδησεογραφικά ΜΜΕ και διδάσκει σε σεμινάρια και δυναμικά workshops, δίνοντας έμφαση στα multimedia. Δημιούργησε την ιστοσελίδα www.carnetdevoyage.gr και εργάζεται ως Φωτογράφος του Προέδρου της Βουλής, στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Τέλος, συνεχίζει να δημιουργεί ντοκιμαντέρ με ενδιαφέρουσες ιστορίες. https://www.instagram.com/tsakiris.photography/ Spyros Tsakiris Photography|Facebook/ tsakirisphotographer@gmail.com

Σχετικά Άρθρα

Back to top button