Travel StoriesΚόσμος

Πως η Ασία γίνεται σιγά σιγά Ευρώπη, από το Πεκίνο στην Αγία Πετρούπολη με τρένο… Μέρος Α’ Κίνα (video)

Ηγεωγραφία ήταν το αγαπημένο μου μάθημα στο Δημοτικό. Θυμάμαι στην Στ΄τάξη ο δάσκαλος μας είχε βάλει να ζωγραφίσουμε την Ασία και είχα παιδευτεί πολύ για να κάνω τον χάρτη της, όχι μόνο λόγω του μεγέθους της αλλά γιατί σκεφτόμουν και φανταζόμουνα πως ήταν να διασχίσεις αυτή την τόσο μεγάλη ήπειρο. Τα Ιμαλάια, το Σινικό τείχος, οι στέπες της Μογγολίας, η γραμμή του υπερσιβηρικού είχαν γίνει με μεράκι και πολύ κόπο αλλά πυροδοτούσαν την παιδική μου φαντασία, αφού τότε οι εικόνες που είχε ένα παιδί στη διάθεση του ήταν ελάχιστες αλλά έδιναν στα μέρη αυτά μια απροσδιόριστη γοητεία. Σε εκείνη την ηλικία δεν πίστευα ούτε κατά διάνοια ότι θα μπορούσα να πατήσω σε αυτές τις περιοχές του πλανήτη και να δω πως είναι πραγματικά. Όμως αυτή η γλυκιά παιδική μου ανάμνηση ήταν κάτι που στριφογυρνούσε στο νου μου, κατά διαστήματα, σαν ανεκπλήρωτο όνειρο ενός παιδιού που θέλει να γνωρίσει τον κόσμο. Έτσι, όταν μετά από πολλά χρόνια, εκτύπωσα τα αεροπορικά εισιτήρια Αθήνα- Πεκίνο και Αγ.Πετρούπολη- Αθήνα αυτό το …ενδιάμεσα που έπρεπε να κινηθώ με πήγε πάλι πίσω σε εκείνο τον χάρτη της τελευταίας τάξης του δημοτικού και ξαναπυροδότησε τον παλιό μου πόθο.

ΚΙΝΑ

Στο αεροπλάνο

Από την Αθήνα το αεροπλάνο σταμάτησε για λίγες ώρες στη Μόσχα και εκεί ανέβηκαν  πολυπληθείς ομάδες κινέζων τουριστών που γύριζαν από την Ευρώπη στην πατρίδα τους. Το αεροπλάνο τεράστιο και η οχλαγωγία σε ένα ακατανόητο ιδίωμα σαν βουητό από μελίσσι, γύρω από τα κεφάλια μας. Μέσα σε αυτό το χαμό μια φωνή: «Hi! My name is Li. Nice to meet you!» ήταν μια απρόσμενη έκπληξη. Απρόσμενη γιατί ήξερα ότι εξαιρετικά μικρό ποσοστό κινέζων μιλά αγγλικά και έχοντας τη συνήθεια να λύνω τις απορίες μου για κάθε χώρα ρωτώντας από πρώτο χέρι τους ντόπιους την εκμεταλλεύτηκα στο έπαρκον, μια και η πτήση θα είχε διάρκεια πάνω από 7 ώρες. Η πρώτη ερώτηση μου στον Λι για να σπάσει ο πάγος, μια που είμαι φανατικός φίλος του τσαγιού ήταν να μου συστήσει κάποια μέρη που θα μπορούσα να αγοράσω καλό τσάι. Ο Λι γέλασε αμήχανα και μου απάντησε: «Δεν ξέρω τι έχεις στο νου σου για την Κίνα αλλά θα σε απογοητεύσω. Εμείς η νέα γενιά πίνουμε περισσότερο αναψυκτικά δυτικού τύπου, παρά τσάι. Ντρέπομαι που στο λέω αλλά από τσάι είμαι άσχετος!»

Μου εξήγησε πως τα τελευταία χρόνια η Κίνα έχει υπερβολικά δυτικοποιηθεί και πως κινδυνεύει να χάσει την πολιτισμική της ταυτότητα. Έκπληξη μου έκανε όταν μου υπογράμμισε ότι τα τελευταία χρόνια η τεχνολογία και τα κινητά τηλέφωνα έχουν τόσο πολύ μπει στην καθημερινότητα των Κινέζων ώστε  υπάρχει η έντονη τάση και στις πιο μικρές αγορές προϊόντων  να καταργηθούν οι συναλλαγές με χρήματα ή κάρτες και να γίνονταν  από εφαρμογές με κωδικούς μέσα από τα κινητά!  Μιλήσαμε ακόμα για το νέφος και την ατμοσφαιρική  μόλυνση στο Πεκίνο που πρόσφατα είχε μειωθεί καθώς και για το μεγάλο πρόβλημα της πόλης που είναι το κυκλοφοριακό.

Πεκίνο

beijing-53

Οι ώρες πέρασαν ευχάριστα και χωρίς να το καταλάβω φτάσαμε στη μουντή και σκεπασμένη από σύννεφα, πρωτεύουσα της Κίνας. Στο αεροδρόμιο η διαδικασία εισόδου στη χώρα ήταν αρκετά επίπονη, με σχολαστικό έλεγχο των στοιχείων μας και σκανάρισμα των δακτυλικών μας αποτυπωμάτων από ηλεκτρονικό μηχάνημα. Για να φύγουμε από το αεροδρόμιο ακολούθησα τη συμβουλή του Λι. Ένα τρένο μέχρι το δαχτυλίδι του κέντρου και μετά θα ψάχναμε ένα ταξί. Το τρένο ήταν πραγματικά σίφουνας και φτάσαμε στο κέντρο μέσα σε μισή ώρα.

Τα προβλήματα όμως άρχισαν από εκεί και πέρα. Ανεβαίνοντας τις κυλιόμενες σκάλες του τρένου προς την έξοδο νιώσαμε κάτι από το οποίο  οι συνεχώς κλιματιζόμενοι χώροι μας είχαν προστατεύσει. Ένα κύμα υπερβολικής ζέστης και υγρασίας έκανε τα πρώτα λεπτά στην πόλη αφόρητα. Το άλλο απρόσμενα δυσάρεστο ήταν ότι ενώ συνήθως έξω από έναν κεντρικό σταθμό τρένου υπάρχουν πολλά ταξί περιμένοντας πελάτες εκεί δεν υπήρχε ούτε ένα. Με τα σακίδια στην πλάτη και τον ιδρώτα να τρέχει σαν ποτάμι μάταια προσπαθούσαμε να σταματήσουμε κάποιο ταξί, αν τύχαινε και κάποιος να σταματούσε μόλις άκουγε αγγλικά πατούσε γκάζι και έφευγε! Απελπισμένος μετά από μισή ώρα σκηνικού απόρριψης από τους ταξιτζήδες άρχιζα να βρίζω δυνατά, όντας παπί από τον ιδρώτα, ταλαιπωρημένος και άυπνος από το πολύωρο ταξίδι. Αυτές οι κραυγές αγανάκτησης ευαισθητοποίησαν ένα ντόπιο περαστικό που μας συμπόνεσε και θέλησε να μας βοηθήσει γράφοντας με κινέζικα γράμματα το όνομα και τη διεύθυνση του ξενοδοχείο μας. Αυτό βοήθησε να βρούμε πιο εύκολα ένα οδηγό να μας μεταφέρει.

Έχοντας περάσει αυτό το πρώτο μικρό σοκ οι πρώτες εικόνες του Πεκίνου δεν μου φάνηκαν τόσο κακές όσο περίμενα. Ανακαλώντας προηγούμενες εμπειρίες από ασιατικές πρωτεύουσες περίμενα την πόλη αρκετά χαοτική. Οι πρώτες εικόνες της πόλης δεν μου έδιναν την εντύπωση της αποπνικτικής και αδόμητης συνάθροισης κτηρίων που είχα στο νου μου. Το ξενοδοχείο ήταν κοντά στη ζώνη του κέντρου και δεν ήταν και τόσο ευχάριστος και φιλόξενος χώρος γεγονός που έκανε να πάρω την απόφαση, αν και σχεδόν άυπνος και μέσα σε αυτό τον κακό χαμό ζέστης και υγρασίας , να βγω στους δρόμους και  την εξερευνήσω περπατώντας. Βγαίνοντας πέρασα πρώτα από ένα δρόμο με μικρά μαγαζάκια και εστιατόρια που ήταν γεμάτα κόσμο που γευμάτιζε αν και ήταν 12.00 το μεσημέρι.

Με την άκρη των ματιών μου έβλεπα στα τραπέζια πολλά αλλόκοτα πιάτα, σούπες με φύτρες σόγιας και απροσδιορίστου κρέατος περιεχόμενο, τηγανητές πατούσες κότας κα. Οι οσμές ιδιαίτερες, διαφορετικές από αυτές που μυρίζουν τα μεσογειακά εστιατόρια, πολλές φορές σου κλείνουν παρά σου ανοίγουν την όρεξη δένοντας το στομάχι σου κόμπο…

Εμένα όμως στόχος μου ήταν να φτάσω στην Τιεν Αν Μεν, την κεντρική πλατεία του Πεκίνου, το σημείο μηδέν. Πλησιάζοντας προς τα εκεί άρχισε να αυξάνεται η παρουσία ενστόλων και τα κτήρια να γίνονται όλο πιο εντυπωσιακά και επιβλητικά. Προσπαθώντας να προσανατολιστώ κοιτούσα απελπισμένα και μάταια να εντοπίσω την παρουσία μου στην εφαρμογή του χάρτη της Google.

Έτσι  συνειδητοποίησα του λόγου το αληθές στις αναφορές των άλλων ταξιδευτών  που είχα διαβάσει ότι στην Κίνα υπάρχει λογοκρισία και απαγόρευση ηλεκτρονικών προγραμμάτων και εφαρμογών που χρησιμοποιούμε στον υπόλοιπο κόσμο. Με απλά λόγια, θα έπρεπε να προσανατολιστώ με το προαιώνιο ανθρώπινο εργαλείο, τον χάρτη του μυαλού μου. Δεν ήταν και πολύ δύσκολο αφού η όλο και πιο έντονη παρουσία αστυνόμων και στρατού υποδήλωνε ότι βρίσκομαι κοντά .Όταν μάλιστα είδα και την πρώτη ουρά ελέγχου κατάλαβα ότι έφτασα. Κατα μήκος των τεράστιων σε πλάτος δρόμων, ατέλειωτα κάγκελα. Κάγκελα παντού…Έλεγχος των τσαντών, των σακιδίων και των ανθρώπων για μπουν σε μια πλατεία. Και μετά πάλι κάγκελα…Δεν μπορείς να περάσεις στο απέναντι πεζοδρόμιο αλλά σε αναγκάζουν να ακολουθήσει την πορεία του «ποταμιού» του πλήθους που συρρέει κρατώντας τις ομπρέλες τους για να περιορίσουν τις αρνητικές συνέπειες του καυτού ήλιου.

beijing-8

Εκεί δίπλα κοιμάται στο Μαυσωλείο του ο Πρόεδρος Μάο και περιμένει τους σιωπηλούς επισκέπτες να περάσουν και αφήσουν για λίγα δευτερόλεπτα τη ματιά τους και το δέος τους. Πιο πέρα συρρέουν πάλι σε ουρές τουρίστες για να θαυμάσουν την παράλογα μεγάλη σε έκταση «Απαγορευμένη πόλη», τον πλούτο και την  χλιδή της για τον ένα και μοναδικό αυτοκράτορα. Αυτό το γεγονός κάνει πολλούς να μένουν με το στόμα ανοιχτό αλλά άλλους του εξοργίζει αφάνταστα για την τρομακτική αδικία που υπάρχει στον κόσμο. Αυτή που συνειδητοποιεί  μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα ο οποιοσδήποτε  δεν ταξιδεύει για να δει μόνο παλάτια και μεγαλεία.

Δίπλα ακριβώς από την Απαγορευμένη πόλη καθώς σβήνει ο απόηχος της πολυτέλειας, οι κεντρικοί δρόμοι της πρωτεύουσας κρύβουν από πίσω τους τα «χουτόνγκ».

beijing-22

Τα «χουτόνγκ» είναι οικοδομικά τετράγωνα, οι λαϊκές γειτονιές του Πεκίνου. Αυτά τα οικοδομικά τετράγωνα περικλύονται περιφερειακά  από ένα ψηλό τοίχο κτισμένο με  σταχτόχρωμο τούβλο ή από σπίτια ή μαγαζιά με ευπρεπή εμφάνιση και αισθητική. Ανάμεσα σε αυτό «καθώς πρέπει» σκηνικό υπάρχουν κεντρικές πόρτες ή στενά σχεδόν αόρατα δρομάκια που οδηγούν σε ένα άναρχο οικιστικό λαβύρινθο χωρίς κανένα ρυμοτομικό σχεδιασμό.

Εδώ αιώνες τώρα μένει ο λαός, κάτω από τον τσίγκο και τις λαμαρίνες, στοιβάζει τη ζωή του, τα όνειρα του , το μέλλον του καθώς αλλάζουν τα καθεστώτα αλλά η ζωή του μένει ίδια…Το άλλο πρόσωπο της πόλης, το πιο αληθινό αφού αυτοκράτορας ήταν ένας, ενώ ο λαός εκατομμύρια, δισεκατομμύρια…Περπατώντας μέσα σε αυτά τα στενά σοκάκια, που σε πολλά σημεία το άνοιγμα των χεριών σου ακουμπάει τους τοίχους των απέναντι σπιτιών και οι μυρωδιές της μούχλας και υγρασίας είναι διάχυτη, προβάλλουν σουρεαλιστικά δορυφορικά πιάτα τηλεοράσεων, η μόνο διέξοδο των φτωχών από αυτή τη μιζέρια των γκρι τοίχων και του γκρι ουρανού. Άνθρωποι χαμογελαστοί και καλοπροαίρετοι να βοηθήσουν, αν και δεν γνωρίζουν λέξη αγγλικά. Η πρόθεση τους όμως σε ικανοποιεί ανεξάρτητα, αν καταφέρεις να μάθεις αυτό που θέλεις.

Από την πόλη κρατάω δύο ακόμα σημεία που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση.

Τον Ναό του Παραδείσου, ένα λιτό κτίσμα στα χρώματα του κόκκινου και του μπλε, που δημιουργεί μια ουράνια ανάταση και το πάρκο Μπέϊ Χάϊ, που ήταν πρώην αυτοκρατορικός κήπος. Στο τελευταίο,  είχα την τύχη να πάω πρωί πρωί και να δω μια άλλη  αυθεντική και ελκυστική όψη της πόλης .

Το πάρκο Μπέϊ Χάϊ απλώνεται γύρω από μια λίμνη και το νησί της που πάνω της είναι κτισμένοι σημαντικοί βουδιστικοί ναοί. Εκεί, μακριά από τις ορδές των τουριστικών γκρουπ, μαζεύονται οι ντόπιοι για να υποδεχτούν την καινούρια μέρα με τον δικό τους τρόπο, γεγονός που κάνει το μέρος να φαντάζει ιδιαίτερα γοητευτικό.

Οι ερωτευμένοι κάνουν βαρκάδα και ρεμβάζουν  στη γεμάτη νούφαρα λίμνη. Πιο κει στις πολυάριθμες γωνίες του, άλλοι  «χάνονται» κάνοντας τάι τσι και διαλογισμό, άλλοι  χορεύουν σε πολύχρωμα πανιά,  άλλοι τραγουδούν με πάθος και άλλοι παίξουν Jianzi, ένα παιχνίδι με ένα μπαλάκι με φτερό που περιφέρεται από παίκτη σε παίκτη και θεαματικές σχεδόν ακροβατικές κινήσεις για να μην πέσει στο έδαφος.

 Στο Σινικό Τείχος

1-img_1582-jpg-cut

Το Σινικό Τείχος είναι το τείχος που εκτείνεται κατά μήκος πολλών χιλιομέτρων για να προστατέψει την Κίνα από τις επιδρομές των Μογγόλων. Η κύρια οχυρωματική γραμμή του πραγματικού τείχους είναι 6.259 χιλιόμετρα ενώ μαζί με τις διακλαδώσεις του έχει συνολικό μήκος 21.196 χιλιόμετρα! Αποτελεί το μεγαλύτερο σε μήκος ανθρώπινο  οικοδόμημα, και αν αμφισβητήθηκε ότι φαίνεται από τη σελήνη, πρόσφατες φωτογραφίες από διεθνή διαστημικό σταθμό επιβεβαιώνουν είναι ορατό με γυμνό από το διάστημα κάτω από ορισμένες μετεωρολογικές συνθήκες. Αυτό το εντυπωσιακό Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς βρίσκεται 2 ώρες μακριά από το Πεκίνο. Αν και υπάρχουν πολύ τρόποι να το προσεγγίσεις, λόγω έλλειψης χρόνου, προτιμήσαμε να πάμε με ένα πρακτορείο. Στο δρόμο ο ξεναγός, στο ντιγκαρισμένο από τουρίστες  βανάκι επιδόθηκε να εξηγεί εκτός από την ιστορία του πόσο δύσκολο είναι να ανέβεις στο τείχος από  το σημείο που θα μας άφηνε το λεωφορείο και ότι θα σπαταλούσαμε πάνω από 1 ώρα να ανέβουμε.  Γι’ αυτό και  μας πρότεινε να αγοράσουμε έξτρα εισιτήρια για το τελεφερίκ . Τον λόγο τον κατάλαβα μετά, όταν είδα όλο το γκρουπ να πηγαίνει με το τελεφερίκ και αυτός να παίρνει χαρούμενος τα ποσοστά του. Εγώ αγνόησα τη συμβουλή και μέσα σε 20 λεπτά είχα φτάσει στο τείχος απολαμβάνοντας μια υπέροχη διαδρομή μέσα σε ένα πυκνό δάσος ενώ το υπόλοιπη ομάδα περίμενε στη σειρά σχεδόν μια ώρα για να ανεβεί με το καλωδιωμένο όχημα.

Μόνο δέος μπορεί να νιώσει κάποιος περπατώντας πάνω σε αυτή τη στιβαρή κατασκευή από ασβεστόλιθο και γρανίτη όπου κάθε μερικές εκατοντάδες μέτρα είχε πύργους- παρατηρητήρια  όπου οι πολεμιστές μπορούσαν να προστατευτούν και να ανεβοκατέβουν χρησιμοποιώντας σκάλες να μπουν και βγουν από αυτό. Τα πρώτα μέτρα ήταν ασφυκτικά γεμάτα κόσμο που ανέβαινε για να φωτογραφηθεί και να ανεβάσει γρήγορα μια σέλφι στο προφίλ του για να πάρει κάποια Like  .Όσο όμως προχωρούσες ο κόσμος αραίωνε και μπορούσες να αφουγκραστείς τους ήχους του παρελθόντος, τα σπαθιά, τα δόρατα και το αίμα που είχε χυθεί πάνω του. Όλα τα μνημεία σου μιλάνε αν μπορεί να στήσεις αυτί και αν τα ακούσεις.

Εξαιρετική εντύπωση μου έκανε κοιτάζοντας πέρα όσο έφτανε το μάτι ότι το τείχος ακολουθούσε πιστά τις κορυφογραμμές των γύρω βουνών σε σημεία με απότομες, σχεδόν κατακόρυφες κλίσεις γεγονός που το έκανε ακόμα πιο εντυπωσιακό. Από την άλλη μεριά, στο βάθος φαίνονταν το Πεκίνο με τους πανύψηλους ουρανοξύστες του και τις τεράστιες καμινάδες από τις φάμπρικες που έμοιαζε με δράκο που βγάζει φωτιά και καπνό απ΄το στόμα του.

 Με το τρένο στη Ντάτονγκ και στα σύνορα της Μογγολίας

1-img_2019

Μέχρι πρόσφατα η αγορά  εισιτηρίων για τρένα στην Κίνα ήταν μπελαλίδικη και προβληματική. Και στο διαδίκτυο όλες οι επίσημες ιστοσελίδες για εισιτήρια τρένων ήταν στα κινέζικα. Δεν έχει πολύ καιρό που αυτό άλλαξε έτσι μέσω της Ctrip  είχαμε την ευκαιρία να κλείσουμε τρία διαφορετικά δρομολόγια με τοπικά τρένα για να φτάσουμε στα σύνορα της Μογγολίας. Η επιλογή της απευθείας μετάβασης με διεθνή αμαξοστοιχία  στοιχίζει το τετραπλάσιο. Από την άλλη μεριά είχε ενδιαφέρον να πάρουμε μια ιδέα από το βορειοδυτικό μέρος της Κίνας και να επισκεφτούμε την Ντάτονγκ, μια πόλη με αξιόλογα αξιοθέατα.

datong-14

Φτάνοντας στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Πεκίνου στον εξωτερικό χώρο ανάμεσα τις μεγάλες γιγαντοοθόνες μπλεχτήκαμε με  ένα θορυβώδες ανθρώπινο μελίσσι επιβατών που έμπαινε και έβγαινε. Πολλές ουρές ανθρώπων για τον πρώτο έλεγχο της αστυνομίας και μετά δεύτερος έλεγχος και σκανάρισμα των επιβατών και των αποσκευών τους. Μέσα σε αυτό τον χαμό κανένας δε μιλάει αγγλικά άλλα σχεδόν όλοι είναι διαθέσιμοι να βοηθήσουν. Μετά από πολλά στριφογυρίσματα φτάσαμε στην πλατφόρμα αναμονής όπου τα καθίσματα ήταν 1/3 από τους επιβάτες που περίμεναν έτσι οι περισσότεροι κάθονταν κατάχαμα. Δεξιά και αριστερά τεράστιες ουρές για τις πύλες εισόδου. Μέσα στο πλήθος ξεχωρίζω ένα ζευγάρι Αγγλων που περίμεναν για να τους ρωτήσω γιατί ο κόσμος περιμένει όρθιος στη ουρά αφού οι θέσεις είναι αριθμημένες. Η απάντηση ήταν υπάρχουν πολλά εισιτήρια ορθίων όπου περιμένουν να πιάσουν κάποια πτυσσόμενα σκαμπό στους διαδρόμους για μην την βγάλουν όρθιοι. Υπόψη  το δρομολόγιο ήταν νυχτερινό και διαρκούσε 7 ώρες! Οπότε μπαίνοντας μέσα στο τρένο αντικρίζοντας τα τριώροφα κρεβάτια στα ανοιχτά κουπέ δεν είπαμε τίποτα…Σκέφτηκα αυτούς που θα την έβγαζαν όρθιοι και έδεσα τη γλώσσα μου κόμπο. Σκαρφάλωσα μάλιστα στο ψηλότερο κρεβάτι δίπλα στο ταβάνι και πάλεψα στωικά με τις υψοφοβικές και κλειστοφοβικές μου ανησυχίες.

Χαράματα το τρένο έφτασε στην Ντάτονγκ και η προσδοκία μου, ότι απέξω από το σταθμό θα μας περιμένουν ένα λεφούσι ταξιτζήδες που θα τσακώνονται ποιος θα μεταφέρει στα αξιοθέατα, δεν επιβεβαιώθηκε. Παρόλα αυτά, ευτυχώς βρέθηκε κάποιος που με αδιαπραγμάτευτη τιμή θα μας έκανε αυτό που θέλαμε. Βγαίνοντας από πόλη είδαμε το σύγχρονο μέρος της όπου κυριαρχούσαν οι μεγάλοι δρόμοι, οι γέφυρες και οι ολοκαίνουριες πολυώροφες πολυκατοικίες στη σειρά, ίδιες και απαράλλακτες χωρίς καμία αισθητική, σαν επαναλαμβανόμενη στάμπα. Φεύγοντας 65 χιλιόμετρα από την πόλη αφήσαμε τους κάμπους πλησιάσαμε με μια περιοχή με βουνά και χαράδρες. Εκεί βρίσκεται το μοναστήρι  Xuankong, κτισμένο σαν αετοφωλία πάνω σε βραχώδη γκρεμό.

Σύμφωνα με το θρύλο, το μοναστήρι άρχισε να κατασκευάζεται τον 6 μ.Χ. αιώνα από ένα μόνο μοναχό που ονομάζονταν Λιάο Ραν και περιλαμβάνει 40 αίθουσες, υπόστεγα και διαδρόμους κτισμένους από ξύλο. Εξερευνώντας το μοναστήρι πρέπει αναγκαστικά να περάσεις από υπερβολικά στενά μονοπάτια με κάγκελο ύψους μισού μέτρου, γεγονός που δεν σου δίνει καμία προστασία αν παραπατήσεις, αφού ο γκρεμός είναι κάθετος και κόβει την ανάσα.

Σίγουρα αυτή η παράνοια να μείνει κάποιος σε ένα μέρος που προκαλεί μόνο φόβο και δέος έχει να κάνει με την λογική του ασκητή να παλέψει και να εξοικειωθεί με τους γενικότερους φόβους του και κυρίως με το πανανθρώπινο φόβο του θανάτου. Σε εκείνο το απόκοσμο μέρος ένιωσα πόσο δίπλα είναι η ζωή με το θάνατο και πόσο ψύχραιμος θα πρέπει να είναι κάποιος να ζει συνεχώς αγκαλιά με το θάνατο. Το ίδιο το μέρος σου επιβάλλει να φιλοσοφήσεις τη ζωή σου διαφορετικά και τελικά σε δυναμώνει πνευματικά και ψυχικά.

Η επιστροφή μας στη Ντάτονγκ έγινε από ένα άλλο δρόμο που μας προσγείωσε από την προηγούμενη πνευματική μας ανάταση. Η άλλη πλευρά της πόλης δεν είχε καθόλου την ευδαιμονία της  οικοδομικής ανάπτυξης αφού το βιομηχανικό κομμάτι της πόλης ήταν γεμάτο από κακοφτιαγμένα παραπήγματα μέσα στη σκόνη, την καπνίλα και τη θολούρα που άφηναν οι ψηλές καμινάδες των βιομηχανικών μεγαθηρίων και συνέθλιβαν σαν τεράστια παλάμη αιθαλομίχλης το τοπίο.

Ευτυχώς μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα, μας περίμενε μια δεύτερη απογείωση. Η περιοχή Yungang, μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς ήταν μια αναπάντεχη ευχάριστη έκπληξη. Ένα βουνό που αποτελεί ένα άριστο δείγμα βραχογλυπτικής και βραχοαρχιτεχτοτικής  με 53 κυρίως σπηλιές, 1.100 μικρότερες και 51.000 αγάλματα του Βούδα μέσα σε κόγχες. Πέρα από τα εντυπωσιακά νούμερα αξίζει να σημειωθεί η εκπληκτικής ομορφιάς και αισθητικής διακόσμηση και χρωματισμός με φυσικά χρώματα αρκετών χώρων που σου δημιουργούν μια αίσθηση πληρότητας και ευδαιμονίας που δεν σου κάνει καρδιά να βγεις από τη σπηλιά. Κάτι ανάλογα είχα νιώσει κατά την είσοδο μου στο Λούξορ στην Αίγυπτο, στους βασιλικούς τάφους των Βασιλέων όπου μένοντας μέσα τους ένιωθες ένα δίλλημα, αν είναι καλύτερη η ζωή στον πάνω ή στον κάτω κόσμο. Πέρα από τους αρχαιολογικούς θησαυρούς αξίζει να τονίσω ότι οι κινέζοι έκτισαν στην περιοχή πέριξ του μνημείου, ναούς, χώρους λατρείας και αναψυχής με ιδιαίτερο μεράκι σεβόμενοι απόλυτα και αναδεικνύοντας περισσότερο την πνευματικότητα και ιερότητα του χώρου.

Μετά μια τόσο γεμάτη μέρα μας περίμενε ένας αρκετά μακρύς δρόμος μέχρι τα σύνορα αφού θα έπρεπε να πάμε με τρένο μέχρι την πόλη Jining( Ulanqab στα μογγολικά) και από εκεί να πάρουμε το νυχτερινό τρένο στις 1.00 που οδηγούσε στην Ερλιάν (ή Ερενχότ το μογγλικό της όνομα)  την πόλη εισόδου προς τη Μογγολία. Για μην μπερδευτούμε θέλω να υπογραμμίσω ότι και οι δύο αυτές πόλεις ανήκουν στην λεγόμενη Εσωτερική Μογγολία, περιοχή της Κίνας που όμως αρκετοί κάτοικοι έχουν μογγολική εθνική συνείδηση. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα αφού σε εστιατόρια της περιοχής είχε προεξέχουσα θέση η προτομή του Τζέκινς Χαν! Σε αυτές τις δύο διαδρομές ήμασταν οι μοναδικοί ξένοι στο τρένο και αυτό φάνηκε ποκιλοτρόπως. Όταν μπήκαμε στο βαγόνι γίναμε το επίκεντρο προσοχής βλέποντας τον ένα μετά τον άλλον τους επιβάτες να σκουντιόνται και να μας δείχνουν. Μάλιστα σε κάποιους έκανα τόση εντύπωση που άφησαν την βαθιά αφοσίωση στα κινητά τους και με έκαναν χάζι για ώρες! Στα μάτια πολλών παιδιών φάνταζα ως εξωγήινος και έβλεπα τα βλέμματα τους αδιάκριτα πάνω μου σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, μιας και οι τουρίστες σε κάποιες διαδρομές είναι σπάνιο είδος! Όμως το διασκέδαζα γιατί ένιωθα την αγνότητα της πρόθεσής τους.

Το τελευταίο τρένο μας άφησε λίγα χιλιόμετρα έξω από τη γραμμή των συνόρων. Προσπαθώντας να περάσουμε με τα σακίδια μας, “φάγαμε πόρτα” γιατί έπρεπε να περάσουμε ως επιβάτες οχήματος. Κάνοντας αρκετή ώρα ότο στοπ σε γεμάτα αυτοκίνητα καταφέραμε να μπούμε σε ένα εντελώς διαλυμένο τζιπ όπου το δάπεδο του ήταν σάπιο και τρύπιο, έγερνε και φαινόταν ο άξονας κίνησης. Ήταν ο μόνος τρόπος να γίνουμε δεκτοί και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας.

Μέσω
Φωτογραφίες, Κείμενο: Bαγγέλης Πρωτόπαπας

Βαγγέλης Πρωτόπαπας

ΜΟΥΣΙΚΟΣ-ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ Γεννήθηκα στην Αθήνα και έκανα τις πρώτες μου εξερευνήσεις λίγα χιλιόμετρα απ ότο κέντρο, στα βράχια και στις σπηλιές των Τουρκοβουνίων. Δυνατές παιδικές καλοκαιρινές εμπειρίες στην Τήνο και στα Θερμιά, τόποι καταγωγής μου. Στο Ρέθυμνο σπούδασα Παιδαγωγικά και μετά στο Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών. Ακολούθησαν αρκετά χρόνια μουσικές σπουδές και το 2002 ξεκίνησα τη διδακτορική μου διατριβή στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών της Φιλοσοφικής της Αθήνας, μια έρευνα γύρω από τις μουσικές προτιμήσεις των μαθητών του Δημοτικού που ολοκλήρωσα το 2009. Εργάζομαι ως μουσικός και ως δάσκαλος στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Έχω αξιωθεί να ταξιδέψω, μέχρι στιγμής, σε περισσότερες από 65 χώρες και ελπίζω να ταξιδέψω και στις υπόλοιπες μέχρι να φύγω.

Σχετικά Άρθρα

Back to top button