Η νύχτα ήταν βιαστική απόψε, έδειχνε να μην την χωράει ο τόπος και όταν το πρώτο φως έκανε την εμφάνιση του, η πόλη είχε ένα άλλο πρόσωπο. Η χώρα είχε ένα άλλο πρόσωπο. Λες και το Οξυγόνο που έλειψε στους 57 δολοφονημένους των Τεμπών, είχε γίνει κύμα έτοιμο να “σπρώξει” τους συνανθρώπους στους δρόμους σήμερα δυο χρόνια μετά.
Δεν ήταν μνημόσυνο, δεν ήταν απεργία, δεν ήταν καν διαδήλωση. Ήταν υπόσχεση, από άκρο σε άκρο αυτής της χώρας, “ΔΕΝ ΘΑ ΗΣΥΧΑΣΟΥΜΕ ΕΑΝ ΔΕΝ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ”.
Στις 10 το πρωί η πλατεία Συντάγματος ήταν ήδη γεμάτη, οι δρόμοι που οδηγούν σε αυτήν και αυτοί γεμάτοι ήταν. Μια ανθρωποθάλασσα έμελλε σήμερα να κατακλύσει όλη τη χώρα από άκρο σε άκρο, κάτι που ποτέ άλλη φορά δεν έχει συμβεί. Κάτι που δικαιολογεί τις λέξεις φιλότιμο και ενσυναίσθηση.
Κάτι που σε κάνει ακόμα να πιστεύεις πως υπάρχει ελπίδα για το ανθρώπινο είδος. Για την Ελλάδα.
