City StoriesFeaturedΕλλάδα

Οδός 830 μέτρα…

Φωτογραφίες: Γωγώ Γαλανοπούλου

Όταν μιλούσε στον βράχο ο Απόστολος Παύλος και πριν ακόμα τελειώσει το κήρυγμα του, είχε βρει τον πρώτο Αθηναίο που θα ασπαζόταν τον Χριστιανισμό.

Διονύσιος Αρεοπαγίτης, σύμφωνα με τις πράξεις των Αποστόλων (μετέπειτα Άγιος)!

Σήμερα πεζόδρομος, προσκείμενος στη νότια πλαγιά της Ακρόπολης των Αθηνών, στη συνοικία Μακρυγιάννη.

Η οδός έχει κατεύθυνση από την ανατολή προς τη δύση.

Ξεκινά από τη Λεωφόρο Βασιλίσσης Αμαλίας απέναντι από την Πύλη του Αδριανού, με σήμα κατατεθέν την προτομή της Μελίνας Μερκούρη και καταλήγει στον Λόφο του Φιλοπάππου, εκεί συναντιέται με την Οδό Αποστόλου Παύλου, την επέκταση του πεζοδρόμου γύρω από τον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης και της Αγοράς.

Χωροθετήθηκε αρχικά, το 1857 σε θέση πιο βόρεια από τη σημερινή της, μπροστά από το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού. Επανασχεδιάστηκε και απέκτησε τη μορφή της το 1955 από τον σπουδαίο αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη, που ήταν ο ίδιος που  σχεδίασε τα πεζοδρομημένα μονοπάτια του αρχαιολογικού χώρου της Ακρόπολης.

 Η οδός τελικά πεζοδρομήθηκε το 2003 και πήρε την μορφή που βλέπουμε έως τα σήμερα.

Ο διασημότερος, ίσως και ο ομορφότερος δρόμος της πρωτεύουσας. Ένας δρόμος με μήκος 830 μέτρα!!!

Πόσα εκατομμύρια βήματα να έχουν άραγε περπατηθεί πάνω σε αυτόν τον πεζόδρομο, πόσες ματιές προς τον ιερό βράχο, πόσες φωτογραφίες έχουν τραβηχτεί;

Στην αρχή της οδού κοντά στη Λεωφόρο Βασιλίσσης Αμαλίας, έχει κτίρια και στις δύο πλευρές. Σπίτια, γραφεία, καταστήματα εστίασης και σουβενίρ. Όμως, μετά την οδό Μακρυγιάννη, η βόρεια πλευρά (η προς τον βράχο), είναι άδεια, χαρίζοντας θέα προς τον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης.

Εκεί στην γωνία της Αρεοπαγίτου με τη Βύρωνος βρίσκεται από το 1996 και ο ορειχάλκινος ανδριάντας του Στρατηγού Μακρυγιάννη, που φιλοτέχνησε το 1989 ο γλύπτης Γιάννης Παππάς.

Η βόλτα ξεκινάει ουσιαστικά από το ύψος του σταθμού του μετρό που βρίσκεται στην επίσης, πεζοδρομημένη οδό Μακρυγιάννη. Δεν θα περάσει απαρατήρητο, το επιβλητικό κτίριο Βάιλερ, το «τούβλινο» κτίριο πίσω από το Μουσείο της Ακρόπολης, ήταν το βαυαρικό στρατιωτικό νοσοκομείο, το πρώτο νοσοκομείο που λειτούργησε στη σύγχρονη Αθήνα –και συνέχισε να λειτουργεί μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα στεγάζει το Κέντρο Μελετών Ακροπόλεως.

Ανηφορίζοντας τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου αφήνεις πίσω και αριστερά σου το νέο Μουσείο της Ακρόπολης και αρχίζεις να περπατάς μπροστά από εξαιρετικά δείγματα της νεότερης αρχιτεκτονικής. Από “αντιγραφές”,  έως αρτ Νουβό με περίτεχνες πόρτες και ηλιόλουστες σοφίτες.

 Μια στάση για να δείς το Ωδείο Ηρώδου Αττικού, δεν είναι αρκετή, αλλά βοηθάει στις …αναπνοές.

Το Ηρώδειο, χτίστηκε το 161 μ.Χ., με έξοδα του Τιβέριου Κλαύδιου βαθύπλουτου Αθηναίου ρήτορα και σοφιστή, που ήταν  ο πρώτος Έλληνας στρατηγός της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Σχεδόν απέναντι, ένα δείγμα που δεν θα μπορούσε να λείπει. Ένα έργο του Τσίλλερ στον αριθμό 21 της Διονυσίου Αρεοπαγίτου η εντυπωσιακή, διώροφη Οικία Ντάβαρη, που στεγάζει από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 την Ισπανική Πρεσβεία.

Στο νούμερο 45 βρίσκεται το διατηρητέο νεοκλασικό του Μερόπειου Ιδρύματος Φροντίδας Ηλικιωμένων, που ιδρύθηκε το 1914 «προς μόρφωσιν και εκπαίδευσιν άπορων κορασίδων». Το εκκλησάκι δίπλα του,  χρονολογείται από το 1919 και είναι αφιερωμένο στην Αγία Σοφία, καθώς η ανασκαφή πριν την θεμελίωσή του έφερε στο φως ένα αρχαίο άγαλμα της θεάς Αθηνάς.

Επί της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ακριβώς απέναντι από το Ηρώδειο, βρισκόταν κάποτε το Καφενείο Παρθενών, στέκι λογοτεχνών, για το οποίο ο Γεώργιος Δροσίνης γράφει στα «Σκόρπια φύλλα της ζωής μου» πως «ποτέ καφενείο του κόσμου, κι από τα πιο φημισμένα, δεν μπορούσε να δώσει σε πελάτες του τέτοια θέα». Στη γωνία της Αρεοπαγίτου με τη Ροβέρτου Γκάλλι βρισκόταν το εντυπωσιακό μπαουχάους σπίτι του ζωγράφου Κωνσταντίνου Παρθένη, ο οποίος αρνήθηκε να το πουλήσει προκειμένου να μην εμποδίζει την θέα από το κέντρο Διόνυσος, και απείλησε να αυτοπυρποληθεί μαζί με τα έργα του όταν προτάθηκε η απαλλοτρίωση του. Το σπίτι κατεδαφίστηκε μετά τον θάνατο του ζωγράφου.

Η Αθήνα είναι μια πόλη με δύο πρόσωπα. Το ένα σε κάνει να θυμώνεις και το άλλο, να την αγαπάς. Η Διονυσίου Αρεοπαγίτου είναι από εκείνα που σε κάνουν να την αγαπάς και να “ησυχάζεις”.

Φιλοπάππου, Θησείο, Μακρυγιάννη, Πλάκα, αφετηρία όλων η Διονυσίου Αρεοπαγίτου.

Στο μεταίχμιο άνοιξης καλοκαιριού, έστω και αυτές τις μέρες της ”μερικής απελευθέρωσης”, άλλωστε οι πρώτοι τουρίστες έχουν κάνει την εμφάνιση τους, ένα ανθρώπινο ποτάμι ανεβοκατεβαίνει τον πεζόδρομο· λες και έχει βάλει στοίχημα να γράψει όσο πιο πολλά χιλιόμετρα μπορεί.

Σε ασφαλή απόσταση  από τις καφετέριες του Θησείου ή από τις τουριστικές ταβέρνες της Πλάκας, αυτή η βόλτα μοιάζει σαν “δώρο Θεού” και όσο η μέρα φεύγει, ο πεζόδρομος αλλάζει πρόσωπο και μοιάζει να παραδίδεται στις νεότερες ηλικίες.

Υπαίθριοι μουσικοί, σπουδαίοι δεξιοτέχνες παρόλο το νεαρό της ηλικίας τους, με την βοήθεια του αέρα μεταφέρουν τις νότες ανάμεσα από τα δένδρα, σε όλο τον πεζόδρομο, δημιουργώντας ένα πανέμορφο ακουστικό χαλί.

Κάποιοι άλλοι απολαμβάνουν το τσιγάρο ή την μπύρα τους, άλλες παρέες πιο μερακλωμένες, εκμεταλλευόμενοι την μουσική “ρίχνουν” και έναν χορό, δίνοντας χαρά στον Διόνυσο, που τους παρακολουθεί και σκέφτεται, πως τόσες κούπες κρασί, δεν πήγαν χαμένες.

Αν και οι γύρω γειτονίες με την τουριστική υποδομή, απορροφούν τις πιέσεις της αγοράς, αφήνοντας πιο ήσυχο τον πεζόδρομο, πάντα θα υπάρχουν και οι περιπτώσεις κάποιων ιδιοκτητών, που πιστεύουν πως έκτος από το σπίτι τους, τους ανήκει και ο περιβάλλοντας χώρος, που πάει να πει, ότι κοντά στις 11.00 καλούν και την αστυνομία γιατί οι μουσικοί παίζουν δυνατά… και ας απλώνεται το Κουκάκι ακριβώς από κάτω.

Κοιτάζω τα πιτσιρίκια που παίζουν ποδόσφαιρο ουρλιάζοντας και δεν καταλαβαίνω εάν κυνηγούν την μπάλα ή την γάτα που σαν σφαίρα χάθηκε στα δεντράκια κάνοντας θόρυβο ικανό να τρομάξει την νεαρή κοπέλα και ας βρίσκεται στην αγκαλιά του καλού της.

Την όλη ρομαντζάδα, έμελε να την αποτελειώσει η Γωγώ, η φωτογράφος μας, η οποία είχε τις δικιές της καλλιτεχνικές ανησυχίες κυνηγώντας τις σκιές και το όποιο φως.

Σπύρος Τσακίρης

ΣΠΥΡΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ: ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ-VIDEOGRAPHER Γεννήθηκε το 1962 στη Ζαχάρω Ηλείας. Από πολύ νωρίς άρχισε να ασχολείται με τη φωτογραφία. Από το 1987 εργάζεται στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», καλύπτοντας όλα τα μεγάλα ελληνικά και διεθνή γεγονότα. Από το 1999 είναι υπεύθυνος του φωτογραφικού τμήματος της εφημερίδας (καθημερινό, κυριακάτικο φύλλο, www.enet.gr). Έχει καλύψει θέματα όπως: Εμφύλιος στη Βοσνία, 1o και 2ο Πόλεμο του Κόλπου, εμφύλιος στο Λίβανο, πτώση Σοβιετικής Ένωσης, γεγονότα στην Αλβανία, πτώση Τσαουσέσκου στη Ρουμανία, Κοσσυφοπέδιο '89, εμφύλιος στη Ρουάντα, πείνα στην Αφρική, Κούρδοι, τον βομβαρδισμό του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, καθώς και τα γεγονότα στην Παλαιστίνη και στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Πέρα από την επικαιρότητα, έχει φωτογραφήσει σε χώρες όπως: Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ιορδανία, Συρία, Σαουδική Αραβία, Αρμενία, Τανζανία, Κένυα, Νότιος Αφρική, Αίγυπτος, Κύπρος, Ολλανδία, Βέλγιο, Ουγγαρία, Αυστρία, αποτυπώνοντας τη διαφορετικότητα της ανθρώπινης δραστηριότητας και την παρουσία της στο περιβάλλον. Παράλληλα, έχει συνεργαστεί με το διεθνή τύπο, με το γαλλικό πρακτορείο IMAPRESS και το γερμανικό ACTION PRESS. Θέματά του έχουν δημοσιευθεί στα μεγαλύτερα ελληνικά και ξένα περιοδικά, όπως «ΓΑΙΟΡΑΜΑ», «Flame of Life», «ΔΙΦΩΝΟ», ελληνικό και ισπανικό «National Geographic», “STERN”, “TIME”, “PARIS MATCH”, “NEWSWEEK” κλπ. Από το 2009 είναι μέλος του IEPA (International Environment Photographers Association). Επίσης είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και της ΕΦΕ (Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας). Φωτογραφίες του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές, σε διεθνή μουσεία. Επίσης φωτογραφία του βρίσκεται στην παγκόσμια συλλογή για τις καλύτερες φωτογραφίες του αιώνα που πέρασε. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις. Έχει ολοκληρώσει μεγάλα projects με θέματα «Τα παιδιά μπροστά στο νέο αιώνα», «Οι άνθρωποι του τύπου στην Ελλάδα», «Ψαράδες», «Άνθρωπος και Περιβάλλον». Ασχολείται παράλληλα με τη σκηνοθεσία multimedia και ντοκιμαντέρ. Έχει ολοκληρώσει τέσσερα ντοκιμαντέρ. Συγκεκριμένα τα μικρού μήκους «Vrooom» 32΄, «Μπαϊάσα – Βοβούσα» 17΄ και «Ο Θησαυρός της Λιμνοθάλασσας» 17΄, το οποίο και βραβεύθηκε το 2003 από το National Geographic και προβλήθηκε στο φεστιβάλ ECOCINEMA 2003. Επίσης το ντοκιμαντέρ, μεγάλου μήκους «Flamingo» 90΄, μία μουσική ταινία με τους Πυξ Λαξ που κυκλοφόρησε στην αγορά με τη μορφή DVD. Ακόμη, για λογαριασμό της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» σκηνοθέτησε το 2014 το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους «ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ». Σήμερα συνεργάζεται με μεγάλα ελληνικά και διεθνή ειδησεογραφικά ΜΜΕ και διδάσκει σε σεμινάρια και δυναμικά workshops, δίνοντας έμφαση στα multimedia. Δημιούργησε την ιστοσελίδα www.carnetdevoyage.gr και εργάζεται ως Φωτογράφος του Προέδρου της Βουλής, στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Τέλος, συνεχίζει να δημιουργεί ντοκιμαντέρ με ενδιαφέρουσες ιστορίες. https://www.instagram.com/tsakiris.photography/ Spyros Tsakiris Photography|Facebook/ tsakirisphotographer@gmail.com

Σχετικά Άρθρα

Back to top button