City StoriesFeaturedΚόσμος

Αλεξάνδρεια: Εκεί όπου το «όνειρο» του Καβάφη παραμένει ζωντανό

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου•
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.

Λίγες μέρες πριν, 29 Απριλίου, ημέρα γέννησης και θανάτου, του μεγάλου μας Αλεξανδρινού ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη, μου ήρθε στο μυαλό η πρόσφατη επίσκεψη μου στο μουσείο- σπίτι του, στην Αίγυπτο.

Όπως όλοι οι Αιγυπτιώτες θεωρούν τον Καβάφη «δικό» τους, έτσι και εγώ λόγω καταγωγής της μητέρας μου, όταν αποφάσισα το ταξίδι στα μέρη της, το πρώτο που έβαλα στην λίστα μου ήταν να επισκεφτώ αυτό το σπίτι -ορόσημο των πανταχόθεν Αλεξανδρινών.

Το ξενοδοχείο ήταν πολύ κοντά και γενικότερα επειδή η πόλη αυτή προσφέρεται για περπάτημα φτάσαμε σχετικά γρήγορα στην κακόφημη συνοικία Αταρίν όπου βρίσκεται το δρομάκι με το όνομα του ποιητή.

Το σπίτι όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην Αλεξάνδρεια έγινε μουσείο το 1992 και βρίσκεται στον αριθμό 4 της οδού Κ. Καβάφη, όπως μετονομάστηκε προς τιμήν του.

Απέναντι από το σπίτι του Καβάφη ήταν το ελληνικό νοσοκομείο και στην άλλη γωνία το ελληνορθόδοξο μοναστήρι του Αγίου Σάββα που ήταν και η ενορία της μητέρας μου.

Μην φανταστείτε κάτι ιδιαίτερο, ένα μικρό στενό σε μια κακόφημη συνοικία, στο τέλος του οποίου βρίσκεται το τριώροφο οίκημα που στον δεύτερο όροφο στεγάζεται και το διαμέρισμα του Κ.Καβάφη. Παλιό νεοκλασικό, τυπικό δείγμα της εποχής όπου στο ισόγειο του λειτουργούσε τότε οίκος ανοχής. Ανεβαίνοντας στον 2ο όροφο συνειδητοποιείς ότι το υπόλοιπο κτίριο κατοικείται ακόμη και σήμερα, δείγμα της αντοχής των κτιρίων της εποχής.

Όπως μπαίνεις μέσα από την ξυλόγλυπτη βαριά πόρτα, νοιώθεις έντονα την παρουσία της ιστορίας. Για εμένα προσωπικά ήταν σαν να έμπαινα στο σπίτι κάποιου συγγενή αφού η χωροταξία του διαμερίσματος μου θύμισε τις διηγήσεις της μητέρας μου, που αφορούσαν το δικό της σπίτι στην Αλεξάνδρεια, το ψηλοτάβανο με το ξύλινο πάτωμα που σφουγγαριζόταν με την βούρτσα, τα μεγάλα μακρόστενα παράθυρα, τα τεράστια δωμάτια, με τα βαριά ξυλόγλυπτα έπιπλα με τα φιλντισένια ψηφιδωτά ακόμη και τα δωμάτια υπηρεσίας που βρίσκονταν συνήθως πίσω από την κουζίνα.

Όλη αυτή η αναπόληση διακόπηκε από τον ευγενέστατο Αιγύπτιο φύλακα που μόλις κατάλαβε ότι είμαστε Έλληνες μας χάρισε ένα διάπλατο χαμόγελο μαζί με όλες τις απαραίτητες διευκρινήσεις. Μας ενημέρωσε ότι για την συντήρηση του μουσείου αυτού φροντίζει η Ελληνική Κοινότητα με την βοήθεια της πρεσβείας μας στην Αίγυπτο. Αφού πληρώσαμε την ειδική άδεια για να μπορούμε να φωτογραφίσουμε και να βιντεοσκοπήσουμε, αρχίσαμε να περιπλανιόμαστε στα δωμάτια.

Στο πρώτο δωμάτιο, ένα μεγάλο σιδερένιο κρεβάτι με μία χρυσοκεντημένη ταπισερί στο πλάι, ένα ξυλόγλυπτο κομοδίνο και πολλά πορτρέτα και σκίτσα του ποιητή. Το μεγάλο παράθυρο βλέπει σε μια συνοικία με χαμηλά σπίτια.

Στο δεύτερο δωμάτιο μια τελείως διαφορετική αίσθηση αφού εκεί βρίσκεται το γραφείο του. Το ίδιο στυλ των ξυλόγλυπτων διακοσμημένων με φίλντισι επίπλων και βαριές βελούδινες κουρτίνες, Αμέσως καταλαβαίνει κανείς, πως εκεί πέρναγε τον περισσότερο χρόνο του. Περσικά χαλιά στο πάτωμα και ένα μεγάλο ολόσωμο πορτρέτο απέναντι από το γραφείο, καθώς και διάφορα μικρότερα διακοσμούν τους τοίχους.

Στο τρίτο και τέταρτο δωμάτιο βρίσκονται προθήκες με χειρόγραφα του, αλλά και οι πρώτες εκδόσεις των ποιημάτων του.

Μία ανατριχίλα με διαπέρασε όταν αντίκρισα το νεκρικό του εκμαγείο. Στους τοίχους ποιήματα και φωτογραφίες του ποιητή και της οικογενείας του.

Στο σπίτι ακόμη ένα δωμάτιο αφιερωμένο στον Στρατή Τσίρκα, έναν ακόμη μεγάλο Αιγυπτιώτη (από το Κάιρο) μεταγενέστερο, βεβαίως, ποιητή. Προθήκες και εδώ με βιβλία του και φωτογραφίες.


Στο χολ επίσης έπιπλα της ίδιας εποχής με πορσελάνινες και μπρούτζινες λάμπες πετρελαίου.

Φεύγοντας, μπήκαμε ακριβώς απέναντι στο καφέ Kavafis, για έναν παραδοσιακό αιγυπτιακό τσάι με μέντα.

Στην είσοδο αντικρύσαμε μια τοιχογραφία του Καβάφη και ακριβώς απέναντι την ελληνική σημαία Σε μία τέτοια στιγμή καταλαβαίνεις ότι ο πολιτισμός και η τέχνη δεν έχουν σύνορα και ενώνουν όλους τους ανθρώπους . Αμέσως κατάλαβα ότι η περηφάνια μου δεν προέκυψε βλέποντας τη σημαία, αλλά την εικόνα ενός μεγάλου ποιητή και έντονα συναισθηματικού ανθρώπου.

Εβίτα Ταμπάκη

ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟΣ ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971 με καταγωγή από την πόλη της Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Διοίκηση Αεροπορικών Επιχειρήσεων στις σχολές Ωμέγα και ακολούθησε τον τουριστικό κλάδο περνώντας στην Ανωτέρα Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων το 1991 στην Ρόδο. Μιλάει Αγγλικά , Γαλλικά, Ιταλικά και Γερμανικά. Ξεκίνησε την ενασχόληση της με τον τουρισμό προτού ολοκληρώσει τις σπουδές της , εργαζόμενη στις Κυκλαδικές κρουαζιέρες. Στον χώρο των ξενοδοχείων μπήκε το 1992 δουλεύοντας σε μονάδες όπως το Athenaum Intercontinental και το President hotel στην Αθήνα. Ασχολήθηκε με τον χώρο του Yachting στο τμήμα chartering του ομίλου Kiriacoulis Mediterranean Yachting. Από το 1998 εγκαταστάθηκε στο νησί της Ζακύνθου, όπου και δραστηριοποιήθηκε στο ξενοδοχειακό κομμάτι και ιδιαίτερα στα τμήματα υποδοχής και κρατήσεων εώς το 2015. Από το 2016 ασχολείται με τις διεθνείς εταιρείες πρακτόρευσης για τα νησιά Ζακύνθου και Κεφαλλονιάς μέλος της εταιρείας Mediterranean Travel Services με έδρα την Κρήτη. Έχει επίσης ασχοληθεί με την σκηνογραφία και την ηχοληψία, αλλά την κέρδισε ο τουρισμός και το ταξίδι

Σχετικά Άρθρα

Back to top button