Λευτεράκη το ήξερες πως η Αρκαδία έχει παραλίες; Μάλιστα πολλές και πανέμορφες.
– Μάστορα, εσύ ήξερες πως αν ήταν να είμαι συνέχεια στο νερό θα ήμουν… σκυλόψαρο;
– Ρε Λευτεράκη, ξεχνάς νομίζω και πολύ φοβάμαι πως το κάνεις σκόπιμα και με δόλο. Μόνος σου δεν ήταν που μπήκες στη θάλασσα πρώτη φορά στον Άγιο Νικόλαο στην Ανάβυσσο και μάλιστα χειμωνιάτικα. Και μην τολμήσεις και το αρνηθείς γιατί έχω και φωτογραφίες ντοκουμέντο και μάρτυρα τη νονά σου.
– Λέγε αυτό που θες, να δούμε πού θα καταλήξεις.
Παράλιο Άστρος, Φωκιανού, Πλάκας, Τηγάνι, Λιβάδι, Κυπαρίσσι και άλλες πολλές ακόμα.
Κρυστάλλινα νερά, άμμος ή βότσαλο, υπέροχη κουζίνα, φιλόξενοι άνθρωποι, αξιοπρεπείς υποδομές, τι άλλο μπορεί να θέλει κανείς για να περάσει όμορφα, να ξεκουραστεί, να «ξεφύγει» για λίγο από την τρελή καθημερινότητα.
Οι ορμίσκοι του Ατσίγγανου, στο Παράλιο Άστρος, τα κρυστάλλινα νερά του Άγιου Ανδρέα. Το λεπτό βοτσαλάκι στα Λιλέικα, μα και το λευκό μεγαλύτερο βότσαλο στο Ξηροπήγαδο, ομορφιές φανερές, μα και άλλες «κρυμμένες» σαν μυστικό, όπως τα καταγάλανα νερά στην παραλία του Φωκιανού, στην Κυνουρία. Κι ακόμη το Θεόπακτο, το Κυπαρίσσι, ο Κίσσακας, η Λυγεριά.
Λευτεράκη θα σου πω κάτι που δεν ξέρεις και φυσικά σαν σκύλος που είσαι, δεν είσαι και υποχρεωμένος να το ξέρεις. Η ζωή είναι αφενός μικρή, που λέει ο λαός, μα ταυτόχρονα, η ζωή δεν είναι καρναβάλι, που λέει και ο ποιητής. Που πάει να πει, με απλά λόγια, κοίτα μπροστά, μπροστά σου αυτό το θαύμα και άσε τα μάτια της ψυχής σου να χορτάσουν. Σαμπατική, Λευτεράκη, Σαμπατική… Έχεις μείνει άφωνος έ;
Ευλογημένη γη η Αρκαδία, μα και η παράκτια ζώνη της το ίδιο ευλογημένη είναι. Μικρά χωριουδάκια, ξεφυτρώνουν σαν χαμόγελο από το πουθενά και η θάλασσα που τα περιβάλλει μοιάζει να τα αγκαλιάζει με στοργή, να τα προστατεύει, δεν έχει αγριάδα τούτη η θάλασσα και ας έχει βγάλει κύμα τώρα στην παραλία του Τυρού. Δυο νεαρές τσιγγάνες μοιάζουν να αψηφούν τα κύματα και χαριεντίζονται μαζί τους, ο Λευτεράκης, ατρόμητος μεν, κρυουλιάρης δε, ούτε που το σκέφτεται να κολυμπήσει.
Αφού λοιπόν φιλαράκι δεν θες να τσαλαβουτήσεις εδώ, έχω μια άλλη ιδέα. Άκου τι θα κάνουμε. Συνεχίζουμε το on the road μας και μόλις φτάσουμε Πούλιθρα, θα πάρουμε τη διαδρομή προς το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου.
– Ωχ, πάλι με το πόδι θα το κόψουμε;;;
Ναι, ρε Λευτεράκη, με το πόδι, αλλά θα αποζημιωθείς, θα δεις πανέμορφα ασβεστωμένα σπιτάκια με ολάνθιστους κήπους, πετρόχτιστα αρχοντικά, θα περπατήσουμε μέσα από ελαιώνες, μη κάνεις σαν… άνθρωπος, μια ωρίτσα διαδρομή είναι, και μόλις φτάσουμε, θα είμαστε στην παραλία κάτω από το εκκλησάκι μόνο εγώ και εσύ. Εκεί θα τρελαθείς στη βουτιά.
Και επειδή είσαι ωραίος στην παρέα και δε μου χάλασες χατίρι, ούτε γκρίνιαξες ιδιαίτερα και επειδή ξέρω πως προτιμάς τον κόσμο, αντίθετα από μένα που προτιμώ να είμαι μακριά του, θα σου κάνω λοιπόν ένα δώρο.
Σου άφησα για το τέλος της διαδρομής την παραλία στο Κρυονέρι. Είναι ανάμεσα στο Αρκαδικό χωριό, ναι αυτό το «φουτουριστικό» και Τυρό.
Εκεί, φιλαράκι, θα απολαύσεις νεολαία, beach bar, ελεγχόμενο ντάπα ντούπα, γαλαζοπράσινα νερά και βλάστηση που φτάνει μέχρι το νερό. Και αν είμαστε τυχεροί, που είμαστε, θα «κολλήσουμε» και σε κάποιο πάρτι από αυτά που συνήθως γίνονται εδώ, από τους συνομηλίκους σου.
Η καλύτερη σου έτσι;
Όχι, Λευτεράκη, την Αθήνα δεν τη σκέφτομαι ακόμα…
