Παναγιά Χοζοβιώτισσα: ΄Ενα μικρό θαύμα σε αμοργιανούς βράχους
Ξεκινήσαμε περπατώντας από την παραθαλάσσια Αγία Αννα της Αμοργού, προς την Ιερά Μονή της Παναγίας Χοζοβιώτισσας. Λίγο από ανάγκη, λίγο από θέληση για πεζοπορία. Πλησιάζοντας προς τη μονή δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις αυτό το λευκό κομψοτέχνημα μες στους βράχους. Με όση αντοχή σου απομένει αρχίζεις την ανάβαση των σκαλιών που σε οδηγούν προς το μοναστήρι.
Ο κόσμος πολύς, Έλληνες και ξένοι. Στα διαλείμματα για να βρω τις ανάσες μου έκοβα και κλεφτές ματιές προς το Αιγαίο. Δεν χρειάζεται να περιγράψω το μαγευτικό του τοπίου.
Η Παναγία Χοζοβιώτισσα βρίσκεται σκαρφαλωμένη, αλλά και φωλιασμένη στα απόκρημνα βράχια του όρους του Προφήτη Ηλία, νοτιοανατολικά της Χώρας της Αμοργού και περίπου 300 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας. Αιτία για να χτισθεί το μοναστήρι ήταν ο ερχομός της εικόνας από τη λεηλατημένη από τους Αραβες μονή Χοτζηβά στην Παλαιστίνη. Οι μοναχοί μετέφεραν την εικόνα της Παναγίας με πλοίο στα τέλη του 8ου αιώνα. Οταν έφτασαν στις ακτές της Αμοργού και είδαν πως το τοπίο θυμίζει εκληκτικά αυτό όπου βρισκόταν η μονή τους, αποφάσισαν να αποβιβαστούν στις ακτές της Αγίας Αννας. Οι Αμοργινοί τους δέχτηκαν με χαρά και φιλοξενία και φύλαξαν την εικόνα τους για 30-50 χρόνια στο εκκλησάκι που βρίσκεται στους πρόποδες του κάστρου της Χώρας.
Τον 9ο αιώνα ξεκίνησε η ανέγερση της μονής και ήταν ιδιαίτερα δύσκολο λόγω της συγκεκριμένης τοποθεσίας, του εδάφους, αλλά και του ύψους. Ας μην ξεχνάμε ότι ο θρύλος και η παράδοση της Αμοργού ονομάζει το συγκεκριμένο απρόσιτο μέρος ως «Δαιμονότοπο»! Η μονή πήρε τη σημερινή της μορφή μετά το 1088 μ.Χ. όταν αυτοκράτορας του Βυζαντίου ήταν ο Αλέξιος Α’ Κομνηνός.
Σήμερα τη μικρή αυτή αδελφότητα απαρτίζουν τρεις μοναχοί. Οι χώροι της μονής αριθμούνται στους 72, όμως επισκέψιμοι είναι μόνο η εκκλησία, ένα καθιστικό και η βεράντα. Τα κελιά των μοναχών είναι 15 και όλοι οι υπόλοιποι χώροι είναι βοηθητικοί. Το μοναστήρι σε ένα σημείο του είναι 8ώροφο, αν και το χαρακτηρίζει στενότητα χώρου. Το μέγιστο πλάτος είναι μόλις 5μ., το δε μήκος φτάνει τα 40μ.
Καθώς μπαίνεις στη μονή σκύβεις για να περάσεις τη χαμηλή πόρτα κι έπειτα ανεβαίνεις μια στενή σκάλα πλάι στον βράχο, σχεδόν κλειστοφοβική
. Δεξιά και επάνω είναι η εκκλησία, ενώ αριστερά και κάτω βρίσκεται το καθιστικό. Απολαύσαμε λουκούμι μαστίχα και ψημένη ρακή, ό,τι ακριβώς χρειαζόμασταν για να πάρουμε δυνάμεις για τη συνέχεια της πεζοπορίας μας προς τη Χώρα.
Οση ώρα κάθισα στη μονή με κυρίευσε μια γαλήνη, μια ηρεμία, μια διάθεση του να με αφουγκραστώ. Το πέλαγος από τη μία με αγκάλιαζε, από την άλλη όμως με έκανε να νιώθω τόσο μικρός μέσα στην απεραντότητά του. Εσβησα το βλέμμα μου στον ορίζοντα. Είχε πάει ήδη επτά η ώρα.
Βοήθησα έναν νεαρό που εργάζεται στη μονή να μαζέψει τα ρούχα που δίνουν σε όσους επισκέπτες προσέρχονται με σορτς και μαγιό και ετοιμαστήκαμε για αναχώρηση.
Καθώς απομακρυνόμουν γύρισα και έστρεψα τη ματιά μου πάλι στη μονή της Παναγιάς Χοζοβιώτισσας.
Έτσι για λίγο. Κι έπειτα την άφησα να στέκει εκεί ψηλά, μόνη της, καμαρωτή να φυλάει το πέλαγος της Αμοργού…
Περισσότερες περιπλανήσεις του Βασίλη Ανδριτσάνου στο ΜΠΙΛόγκ
