Είμαι που λες στο Μαίναλο, στην καρδιά του δάσους -πιο μέσα δεν έχεις- και μόλις έχω αφήσει πίσω μου την Αλωνίσταινα. Οδηγώ ανάμεσα σε μια χαράδρα με έλατα όταν ο συνοδηγός μου αρχίζει να φωνάζει «Σταμάτα, σταμάτα» και τρομαγμένος σταματώ στην άκρη του δρόμου. Εκείνος πετάγεται έξω και κατευθύνεται προς τον γκρεμό. Κοιτάζω και βλέπω ένα πανέμορφο γκρεμίδι και αμέσως σκέφτομαι πως εδώ στη μέση του πουθενά, πρέπει να είναι ένα παλιό σανατόριο, από τα πολλά που είχε στο παρελθόν η περιοχή! Πηγαίνω κι εγώ προς τον γκρεμό, βρίσκουμε ένα μονοπάτι και κατηφορίζουμε προς το κτίριο. Περνάμε ένα ξερό ρεματάκι και μετά από λίγα μέτρα βρισκόμαστε ακριβώς μπροστά από το ροζ οίκημα.
Το συγκεκριμένο σανατόριο -το έλεγαν και «Παλαιό ξενοδοχείο» διαβάζω στο Ιντερνετ- είναι ένα ημιτελές κτίσμα που κατασκεύασαν πνευμονολόγοι σε υψόμετρο 1.250 μ. στη δυτική πλευρά της Οστρακίνας.
Σε ένα σημείο κυριολεκτικά μέσα στα έλατα αυτό το κτίριο φιλοδοξούσε να προσφέρει μια πολυτελή νοσηλεία για τους φυματικούς. Στην περιοχή εκτός από τον καθαρό αέρα υπάρχουν και πηγές με εξαιρετικής ποιότητας νερό. Οι λιγότερο εύποροι ασθενείς κατασκήνωναν μέσα στο δάσος και ουσιαστικά είχαν τις ίδιες παροχές σε αέρα και νερό, δίχως όμως την πολυτελή διαβίωση…
Περισσότερες περιπλανήσεις του Βασίλη Ανδριτσάνου στο ΜΠΙΛόγκ
