Κούλουμα στο Λυγουριό με τα μάτια στην Κοιλάδα
Ακόμη και μέρη που νομίζεις πως τα ξέρεις σπιθαμή προς σπιθαμή, θα βρουν τρόπο να σε εκπλήξουν αν τα δεις άλλη εποχή του χρόνου, ακόμη κι άλλη ώρα της ημέρας.
Έτσι κι εγώ όταν άνοιξα τα μάτια μια χειμωνιάτικη μέρα, είδα αλλιώς τον τόπο που διάλεξαν οι γονείς μου να «υιοθετήσουν» 60 χρόνια πριν κι εγώ συνεχίζω να τηρώ την οικογενειακή παράδοση, φροντίζοντας με τη σειρά μου το εξοχικό που με τόση αγάπη και προσωπικό μόχθο έφτιαξαν στο Λυγουριό της Αργολίδας. Κι ας μην ήταν το χωριό τους… Έγινε όμως!
Χειμωνιάτικο πρωινό λοιπόν με τον ήλιο να ξυπνάει μαχμουρλής και να προσπαθεί με κόπο να διαλύσει την πρωινή ομίχλη που έδειχνε το τοπίο πασπαλισμένο με ιταλική ατμόσφαιρα, να θυμίζει λίγο από την περίφημη βορειοιταλική, τοσκάνικη ομορφιά. Όχι ότι του λείπει τίποτα, έτσι κι αλλιώς.
Απλώς ήταν για μένα πρωτόγνωρη αυτή η εικόνα στην ομίχλη, κάτι ανάμεσα σε ζωγραφικό πίνακα και πλάνο του Αγγελόπουλου, έτσι όπως άνοιξα πρωι πρωί –πιο νωρίς απ΄ότι συνηθίζω να ξυπνάω-το διπλό ξύλινο παντζούρι.
Το Λυγουριό είναι χτισμένο αμφιθεατρικά σε υψόμετρο 370 μέτρων στους πρόποδες του όρους Αραχναίο και αγναντεύει ελεύθερα μέχρι τον Πάρνωνα και τ άλλα αρκαδικά βουνά.
Κατάφυτα περιβόλια, μπαξέδες και ελαιώνες ολούθε. Επίσης στην περιοχή υπάρχουν λατομεία εξόρυξης μαρμάρου και βιοτεχνικές μονάδες κατεργασίας ξύλου, σιδήρου και κεραμικών. Και βέβαια βρίσκεται μια ανάσα από το αρχαιολογικό χώρο της Επιδαύρου, το Ιερό του Ασκληπιού και το κοσμοξακουστό Αρχαίο Θέατρου όπου κάθε καλοκαίρι ζωντανεύει ο θεσμός των «Επιδαύριων», στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου, προσελκύοντας καλλιτέχνες και κοινό απ όλο τον πλανήτη. Επίσης είναι μια ανάσα από το Ναύπλιο, μόλις 25 χιλιόμετρα και προσφέρεται και για άλλες κοντινές εκδρομές στην Τροιζήνα, στην Ερμιονίδα κλπ, έχοντας δίπλα του υπέροχες διαδρομές και πολλές περιοχές προς εξερεύνηση.
Κι αν το Λυγουριό σφύζει από ζωή το καλοκαίρι, λόγω των φεστιβάλ, τέτοιες μέρες, όπως το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας, δεν πάει πίσω. Αφού το Παραδοσιακό Λυγουριάτικο Καρναβάλι που διοργανώνει ο πολιτιστικός σύλλογος του Λυγουριού «Ο Καββαδίας» μετράει πολλές δεκαετίες, είναι ιδιαιτέρως δημοφιλές και κορυφώνεται την Καθαρά Δευτέρα με παρέλαση, αλευρομουτζουρώματα, παραδοσιακή μουσική, ντόπιους μεζέδες και επισκέπτες από όλη την επικράτεια.
Ετσι και φέτος –μετά από 3 χρόνια στον πάγο λόγω covid 19- το Καρναβάλι είναι και πάλι ζωντανό για να ενώσει μικρούς και μεγάλους στους δρόμους και στον μεγάλο περίβολο του σχολείου του Λυγουριού.
Εν αναμονή λοιπόν των παραδόσεων που φέρνουν τα Κούλουμα, είπα να χαρώ την ηλιόλουστη χειμωνιάτικη μέρα με μια βόλτα σε ένα άλλο γραφικό κομμάτι της Αργολίδας.
Όσο έτρωγα χιλιόμετρα, τόσο άφηνα πίσω την ομίχλη και την πάχνη, όχι χωρίς κάποια μελαγχολία, αφού όλες αυτές οι εικόνες με είχαν συνεπάρει. Παρόλα αυτή η διαδρομή μουχάριζε απλόχερα την ομορφιά του χειμωνιάτικου τοπίου, λουσμένο στο φως των Αλκυονίδων που φέτος κάνανε, με ένα μικρό διάλειμμα όταν ήρθε η Μπάρμπαρα, αρμένικη βίζιτα.
Που θα πήγαινα όμως;
Αυτή τη φορά η πυξίδα στράφηκε νότια, προς την Κοιλάδα, ένα γραφικό ψαροχώρι με πολλές κρυμμένες ομορφιές.
Η Κοιλάδα βρίσκεται στην Ερμιονίδα, τρία χλμ. δυτικά του Κρανιδίου. Αποτελεί ουσιαστικά το επίνειο του Κρανιδίου. Το λιμάνι της συνέδεε μέχρι την δεκαετία του 50 περίπου, την Ερμιονίδα με το Ναύπλιο μέχρι να δημιουργηθεί ο οδικός άξονας Επιδαύρου – Κρανιδίου. Είναι γνωστή μεταξύ άλλων και για τα ναυπηγεία ξύλινων ψαροκάικων, αφού τα δικά της συγκαταλέγονται στα τρία παραδοσιακά ναυπηγεία που έχουν απομείνει στην Ερμιονίδα.
Βόλτα κοντά στη θάλασσα λοιπόν και πριν φτάσω στη διασταύρωση που οδηγεί στην παραθαλάσσια Κοιλάδα, έστριψα δεξιά στο δρόμο προς Σπήλαιο Φράχθι και την πανέμορφη παραλία Λαμπαγιαννά.
Ένας επίγειος παράδεισος να μη χορταίνεις θάλασσα και ήλιο και λίγο παρακεί το περίφημο Σπήλαιο όπου βρέθηκαν ορισμένα από τα σημαντικότερα προϊστορικά ευρήματα στον ελλαδικό χώρο.
Όμως σήμερα δεν υπήρχε διάθεση για αρχαιολογικές περιηγήσεις, αλλά για χαλάρωση στην άμμο και παρατήρηση ολούθε.
Ένα στάχυ χόρευε επιδεικτικά στους ρυθμούς του αέρα, ενώ το μάτι συχνά ξέφευγε απέναντι στο νησάκι Κορωνίδα το οποίο ανήκει στην εφοπλιστική οικογένεια των Λιβανών κι όπου υπήρχε κινητικότητα από επισκέψεις πλεούμενων.
Μεσημέρι πια περασμένο, πήρα το δρόμο για την Κοιλάδα. Τα ανοιχτά και μέσα στο χειμώνα ταβερνάκια της είχαν αρχίσει να γεμίζουν κόσμο. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στις μυρωδιές.
Στο λιμάνι τα ψαροκάικα ήταν έτοιμα να ξαναβγούν προς άγραν ψαριών όταν θα έπεφτε το σκοτάδι.
Διάφορα πουλιά έκαναν το μπάνιο τους με επιδεικτικό τρόπο σαν να μου έλεγαν στα μούτρα: «Κοιτάχτε, εμείς είμαστε κολυμβητές παντός καιρού».
Μετά από χάζι με τις ώρες, πήρα το δρόμο της επιστροφής. Αλλά δεν θα έφευγα ακόμη…
Στην Κοιλάδα υπάρχει επίσης το προστατευόμενο με τη συνθήκη Ramsar έλος που αποτελεί σημαντική πηγή ζωής για αρκετά υδρόβια και αρπακτικά πουλιά.
Πριν ξαναπάρω την κεντρική επαρχιακή οδό για επιστροφή στο Λυγουριό, ήταν η ώρα για μια ακόμη παράκαμψη.
Ο ήλιος κόντευε να βασιλέψει πάνω από το έλος και 2 μελισοκόμοι φρόντιζαν τα μελίσσια τους μπροστά σε ένα παλιό εγκαταλελειμμένο λατομείο χωρίς να πτοούνται από την παρουσία μου.
Αποχαιρέτησα την όμορφη Κοιλάδα και τα περίχωρά της, μαζί με τον ήλιο.
Τώρα δεν μένει παρά να ζήσω μια ακόμη αποκριάτικη Καθαρά Δευτέρα στο Λυγουριό, προσέχοντας τα νώτα μου για τα αλευρώματα.
