Ελλάδα

Tα μακρινά ταξίδια της μέρας στη χριστουγεννιάτικη νύχτα

‘Ενα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου ‘δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό. «Είδες – μου λέει – γεννήθηκε η ευσπλαχνία». ΄Εσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ. 
Τ. Λειβαδίτης

ΣΠΥΡΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

 spyros
Τα νήματα,
τις κλωστές,
τα σημάδια των γιορτών,
τα φαντασμένα.
Εκείνα τα φωτεινά λέω,
τα ψευτοχαρούμενα,
τα πορφυρά που την δυστυχία μας στολίζουν.

ΝΤΟΡΙΤΑ ΛΟΥΚΙΣΣΑ

Είναι κόκκινο σαν αίμα σαν ανοίγει το πρωί,
κι η δροσούλα δεν τ’ αγγίζει από φόβο μην καεί,
ανοιχτό το μεσημέρι σαν κοράλλι, σαν παιδί,
μες στα τζάμια, μαγεμένος, σκύβει ο ήλιος να το δει,

Κι όταν πια σημάνει η νύχτα, τη φλογέρα τη γλυκιά,
και τ’ αστέρια αλλάξουν θέση στ’ ουρανού την απλωσιά,
πριν τελειώσει το τραγούδι κι ο αγέρας κοιμηθεί,
μέσα στο βαθύ σκοτάδι σιγανά θα μαραθεί. 

Φ. Γ. Λόρκα

Το ρόδο της ζωής, της αγάπης, της γέννησης, του θανάτου, αέναο σύμβολο πάθους και θυσίας…


ΒΑΣΩ ΚΑΚΑΒΙΑ

vaso

Ηρθαν τα Χριστούγεννα. Ντύνεται ο κόσμος στα γιορτινά του για να εξορμήσει σε εκδηλώσεις και πολυκαταστήματα. Ετοιμάζεται να βιώσει το «χαρμόσυνο πνεύμα των ημερών».

Για μένα αυτές οι μέρες ήταν πάντα στενάχωρες . «Η χαρά που τρέχει από τα πατζάκια», με γεμίζει θλίψη. Ισως φταίνε οι αναμνήσεις από τους ανθρώπους που ταξίδεψαν, που άφησαν κενό και φόβο, τον φόβο του απρόβλεπτου που συντροφεύει το ταξίδι της ψυχής και του μυαλού.

«Στόλισα» δείγμα δέντρου, μα πάνω του καρφίτσωσα μεγάλη ευχή… πραγματική και αληθινή ευτυχία να βρούμε …Αυτή να κατοικεί στις ψυχές μας κι ας σχετίζεται και με την πραγματικότητα μας.

Και του χρόνου να είμαστε εδώ…


ΆΓΓΕΛΟΣ ΠΑΠΠΑΣ

1-2

Δεν έχω κανένα αγαπημένο στολίδι. ΚΑΝΕΝΑ. Έχω όμως ένα αγαπημένο δώρο! Ένα δώρο πού με ακολουθεί σέ όλες μου τις δουλειές εδώ και 38 χρόνια. Ένα δώρο που υπήρχε πάνω στο γραφείο μου πάντα και που θα υπάρχει γιά όσο ζώ. Ένα δώρο χωρίς καμία χρηματική αξία, μα με τεράστια συναισθηματική αξία. Είναι ένα μικρό μολυβένιο στρογγυλό ανθρωπάκι του  Mordillo. Ένα μικρό ανθρωπάκι που όπως κι από όπου κι αν το ρίξεις στέκεται ΟΡΘΙΟ! Ένα μικρό δώρο της γυναίκας μου όταν ήμασταν είκοσι χρονών τη Πρωτοχρονιά του 1980.


ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΚΩΣΤΗ

kosti

Στο δέντρο μου φάτνη δεν θα βρεις – δεν είμαι και τόσο σίγουρη για τη γέννηση του θεανθρώπου – ούτε στολίδια βίντατζ, που κάποτε τα κρέμασα αγκαλιά με τον παππού μου. Για χρόνια δεν στόλιζα καν δέντρο, όχι γιατί το σνόμπαρα – απλά μου ήταν αδιάφορο. Αργότερα απέκτησα ένα μπονσάι έλατο, κληρονομιά από την αγαπημένη μου Βασίλω, το Μπιλάκι μου, ίσως την καλύτερη γιαγιά όλου του κόσμου. Εκτοτε το στολίζω ανελλιπώς με κατακόκκινες μπάλες, χιονάνθρωπους και κορδέλες, μα πάντα δεσπόζει μια μαύρη κουκλίτσα μες τη μέση, που φροντίζω να τη «χιονίζω» για να ξεχωρίζει. Ραμόνα τη λένε, φοράει μαύρη μάσκα και κρατάει όπλο. Όχι πως το χρειάζεται, μιας και για τους Ζαπατίστας, «όπλο τους είναι οι λέξεις κι οι ελπίδες». Γεννήθηκε στην αγκαλιά των Μάγια, εκεί στη Λακαντόνα, τη ζούγκλα που μέσα της φωλιάζουν τα χωριά των εξεγερμένων ιθαγενών. Εξεγερμένων για το αυτονόητο: να τους επιστραφεί η γη από τους τσιφλικάδες που τους την άρπαξαν από την εποχή του Κολόμβου. Κομπανιέρα του σουμπκομαντάντε Μάρκος, δεν άργησε να γίνει ηγετική μορφή μα λύγισε στην αρρώστια κι έφυγε νωρίς από τον αγώνα, για να μείνει αιώνιο σύμβολο των αδικημένων του πλανήτη αλλά και των γυναικών που, αιώνια κι αυτές, πολεμούν για ισότητα και αξιοπρέπεια. Ε, αυτό το σύμβολο στολίζει κάθε χρόνο το δέντρο μου και μπορεί να μοιάζει παράταιρο, μα η Ραμόνα είναι η δικιά μου «αγία», μιας και ορίζει το όνειρο. Και τα Χριστούγεννα, πιστεύεις-δεν-πιστεύεις, τι άλλο είναι, αν όχι όνειρα κι ελπίδες;


ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΕΛΛΗΣ

KODAK Digital Still Camera

Χριστούγεννα 2017, Πρωτοχρονιά 2018. Αυτές οι γιορτές, είναι πάντα οικογενειακές, αρκεί να έχεις οικογένεια… Και το τέλος του έτους, βγάζει πάλι σημάδια μελαγχολίας, ίσως έτσι να ήταν από πάντα. Όχι απαραίτητα γιατί έγινε κάτι αρνητικό σε προσωπικό επίπεδο, αλλά αυτή η γρήγορη ανασκόπηση, οι σκέψεις για το παραπέρα, μπερδεύουν την κατάσταση… Τα φώτα, τα στολίδια, οι στολισμένες βιτρίνες, οι μουσικές, προσπαθούν να αλλάξουν το κλίμα, για αυτά που γίνονται στη χώρα μας, στον υπόλοιπο κόσμο. Γύρω μας, μίσος, εκμετάλλευση, πόλεμοι, μετανάστευση πληθυσμών, ανάσταση φαντασμάτων του παρελθόντος που αιματοκύλισαν τον πλανήτη, πλημμύρες, καταστροφές, δυστυχία. Δεν γίνεται να κλείνεις τα μάτια ή να μην ακούς, δεν γίνεται, όσο κι αν το προσπαθείς. Εύχομαι, παρότι δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος, να βρεθεί αυτό που θα μειώσει, αν δεν σταματήσει αυτό το κακό, μέσα στο 2018. Και οι άνθρωποι, να γίνουν άνθρωποι ουσίας. Χαρά στις μέρες που έρχονται, σε εσάς, στις οικογένειές σας, στους φίλους σας, σε όλους.


ΡΟΥΛΑ ΣΙΛΙΝΤΖΗ

royla-2

Χριστούγεννα ξανά !!! Υπέροχη λέξη, ζεστή, εύηχη, που φέρνει στο νου μας εικόνες, συνειρμούς, αναμνήσεις πολύχρωμες, κυρίως από τα παιδικά μας χρόνια… Φώτα, στολίδια, δώρα, ευχές, χιόνι, τζάκι, παραμύθια, γλυκά, κεράσματα, χαμόγελα, τραγούδι, χορός, οικογένεια, φίλοι… Όλοι και όλα μαζί μια αγκαλιά… Χριστουγεννιάτικο δένδρο ή καράβι, προσδοκίες, ελπίδα, προσμονή, φως, ζωή. Θα νικήσει άραγε στο τέλος η ζωή;;; Να τι θα κρεμούσα σαν στολίδι ξεχωριστό στο φετινό μου καραβάκι! Την ευχή αυτή… Να νικήσει η ζωή… Γιατί τα τελευταία χρόνια πολύ μας έχει ζώσει το μαύρο. Καλές Γιορτές από το Πάρκο των Ευχών της Λάρισας κι από τη βόλτα στην χιονισμένηπόλη! (το χιόνι αυτό είναι από τα περσινά Χριστούγεννα, αν και χιονίζει και σήμερα δυνατά, οπότε μπορεί και να το στρώσει…)


ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΣΙΤΑΣ

kasitas-2

Μόναχο Δ. Γερμανία 1965 Χριστούγεννα. Προς “μαθητήν”  Αντώνιον Κασίταν. 52 χρόνια αργότερα η μνήμη αδιάλειπτη. Και ο πατέρας “μετανάστης” στον ουρανό. Μα: Κι εγώ
                                                               ο γιος του μετανάστη εργάτη
                                                               διαβεβαιώ
                                                               ίδια ιστορία ίδια απάτη…
                                                               Παντού σαν σε στενεύει ο χώρος
                                                               σ’ όλο τον κόσμο οδοιπόρος…
                                                               Μια μανιασμένη εξουσία
                                                               πετά ζωές χωρίς αξία…

ΙΩΣΗΦΙΝΑ ΠΕΡΔΙΚΙΔΟΥ
perdikidou-1
Θα έλεγε κανείς ότι η εκζήτηση στη διακόσμηση δεν είναι κάτι που θα περίμενε κανείς σε ένα φοιτητικό σπίτι. Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο. Μπορεί οι μοναδικές μου χριστουγεννιάτικες διακοσμητικές νότες να είναι μια χιονόμπαλα και μια δέσμη από φωτάκια, όμως αυτά είναι υπεραρκετά να ενισχύσουν τη θαλπωρή και τη ζεστασιά που θέλω να εκπέμπει το σπιτικό μου αυτές τις γιορτινές μέρες. Έχω φροντίσει μάλιστα τα φωτάκια μου να λαμποκοπούν νυχθημερόν πλάι σε αντικείμενα που έχουν για μένα μια ορισμένη συναισθηματική αξία. Γι αυτό και αναρριχώνται πάνω από την πανάχρηστη τηλεόρασή μου για να πλεχτούν στο κάδρο μου, το οποίο αποτελεί  προσωπικό μου πολύτιμο ζωγραφικό επίτευγμα. Η γλυκιά αντανάκλαση πάνω στα γήινα χρώματα πρέπει να ομολογήσωπως με γαληνεύει όταν έχω ανάγκη να το εκτιμήσω και να νιώσω κάποια ψήγματα υπερηφάνειας. Στη συνέχεια, ομολογώ πως έχω υιοθετήσει τη διαχρονική διακοσμητική πατέντα, η οποία επιτάσσει το αράδιασμα της υπολειπόμενης δέσμης από φωτάκια μου πάνω στο τραπέζι του σαλονιού μου, και εκεί μπορεί να επινοήσω κάποιο χαριτωμένο συσσωμάτωμα αυτών. Και πράγματι, κατέληξε σε ένα αξιοπρεπέστατο αποτέλεσμα,το οποίο διαγράφεται και στη φωτογραφία. Τα φωτάκια μου μπλέχτηκαν γύρω από ένα διακοσμητικό χριστουγεννιάτικο αερόστατο της παιδικής μου ηλικίας, ορισμένα βιβλία, λογοτεχνικά και πανεπιστημιακά που κατέληξαν να είναι η βάση του άνω κορμού ενός αμφορέα, για να καταλήξουν να ελίσσονται γύρω από δυο κηροπήγια, δώρα μιας παλιάς φίλης μου από τη Σουηδία. Για το αερόστατο του Αϊ Βασίλη δεν έχω να πω πολλά πέρα από το ότι με συνόδεψε στο νέο μου σπίτι κατά τη μετάβαση από το λύκειο στο πανεπιστήμιο. Ο μυστηριώδης όμως μισός αμφορέας, ο διαβρωμένος από την αλατονέφωση και τους φθοροποιούς παράγοντες της θάλασσες είναι κληροδότημα οικογενειακού προσώπουπου συνήθιζε να καταδύεται. Ελπίζω η έκθεση αυτού του αντικειμένου να μην αναζωπυρώσει ερωτήματα. Πρόκειται για ένα κειμήλιο το οποίο μου δόθηκε μετά το θάνατο του προσφιλούς εκείνου προσώπου. Και δεδομένης της αγάπης μου για την αρχαιολογία δεν θα μπορούσα να μην φροντίσω να λάβει μια “αναλαμπή” μνήμης αυτές τις γιορτινές μέρες, όπως στέκεται πάνω από τη λογοτεχνική μου αυτή στοίβα.Τέλος, τα κηροπήγια αυτά είναι αποτέλεσμα μιας ραγδαίας φιλίας που άνθισε τοκαλοκαίρι του 2011. Η απόσταση όταν δύο υποκείμενα βρίσκονται στην εφηβεία δεν είναι παράγοντας που στεριώνει μια σχέση. Έτσι και η Ρεβέκκα ήρθε και παρήλθε ένα καλοκαίρι και πλέον, βλέποντας τη σταδιοδρομία της μέσα από τα social media, μπορώ μόνο να πω ότι είμαι περήφανη που τη γνώρισα. Ωφελήθηκα από την όρεξη της να καταφέρει πράγματα αξιοσημείωτα, να μορφωθεί τα μέγιστα, να καινοτομήσει. Και έπειτα μου έστειλε αυτά τα κηροπήγια στην υάλινη επιφάνεια των οποίων καταγράφονται κατά κάποια έννοια οι ευχές της να έχω μια καλή, ευτυχισμένη και ποιοτική ζωή. Όπως διαθλάται το φως του κεριού και πάλλεται διαθλώμενο πάνω στα διάφανα γράμματα, κατά ένα ανακουφιστικό τρόπο ξέρω ότι οι ευχές της ισχύουν ακόμα και θα ισχύουν μέχρι να ξεχάσει ότι υπήρξα και να ξεχάσω ότι υπήρξε. Μου αρέσουν τα σπίτια. Μου αρέσουν γιατί ακόμα και στα απλούστερα πράγματα που μπορεί κανείς να βρει. Μικρές ή μεγάλες ιστορίες, δακρύβρεχτες ή χαρούμενες, παρελθούσες ή τρεχούμενες. Και οι γιορτές μας παρέχουν μια πολύ καλή ευκαιρία να γεφυρώσουμε τις αποστάσεις, να ξεπλύνουμε τον εγωισμό μας και να ξεσκονίσουμε τα συναισθήματα που κατακάθονται σε μια γωνία της καρδιάς μας. Έτσι να θυμηθούμε άλλη μια χρονιά φίλους και οικογένεια… να βγάλουμε τα κάδρα με τα πρόσωπά τους και να στολίσουμε τις αναμνήσεις μας και να τους ευχηθούμε, είτε βρίσκονται κοντά είτε μακριά… Ακόμα και η απόσταση είναι μια σύμβαση και όπως κάθε γιορτή, έτσι και τα Χριστούγεννα προσφέρουν μια εξαιρετική αφορμή να αναθεωρήσουμε τις συμβάσεις που θέλουμε να ισχύουν στις ζωές μας. Καλές Γιορτές σε όλους και ένα Ευτυχισμένο 2018 !

ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΜΙΧΟΥ

papamixou-1
Είναι κάποιες πόλεις που μοιάζουν να φτιάχτηκαν για να γιορτάζουν τα Χριστούγεννα. Mεσαιωνικές πλατείες, κουκλίστικα κτίρια τριγύρω και στο κέντρο η χριστουγεννιάτικη αγορά του Lübeck, από τα εντυπωσιακότερα χριστουγεννιάτικα θεάματα στη Γερμανία.

ΕΒΙΤΑ ΤΑΜΠΑΚΗ

tambaki

Σαν άλλος Σκρουτζ, κάθε χρόνο όταν αρχίζουν οι χριστουγεννιάτικες ετοιμασίες στο σπίτι και στολίζεται το δέντρο, με την ίδια ιεροτελεστία καθε φορά, υπάρχει ένα στολίδι διαφορετικό από τ΄ άλλα που το τοποθετώ μόνη μου στο δέντρο. Είναι το δικό μου πνεύμα των Χριστουγέννων του παρελθόντος! Μια νεραίδα παράταιρη από τα υπόλοιπα στολίδια που δεν έχει καμμιά σχέση με άγιους Βασίληδες, χιονάνθρωπους, μπάλες κι οτιδήποτε χριστουγεννιάτικο. Αυτή η νεραίδα είναι εκεί κάθε χρόνο να μου θυμίζει τα περασμένα Χριστούγεννα, αυτά που έφυγαν, αυτά που πέρασαν, τις υποσχέσεις που δόθηκαν, άλλες που τηρήθηκαν κι αλλες όχι ! Τους ανθρώπους που ήρθαν, αυτούς που έμειναν, αλλά κυρίως αυτούς που έφυγαν απο την ζωή μου, τα λάθη και τα σωστά μου. Αυτή η νεράιδα, η “νεράιδα της αυτοκριτικής” όπως την βάφτισα είναι το δικό μου διαφορετικό στολίδι, αυτό που με βοηθά να κάνω το πέρασμα στην επόμενη φάση, στα επόμενα Χριστούγεννα με νέες υποσχέσεις, με νέους ανθρώπους, με νέα λάθη και σωστά !

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!

Carnet de Voyage

ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΟΣ ΙΣΤΟΤΟΠΟΣ Πάμε παντού, αλλά είμαστε κοντά σας

Σχετικά Άρθρα

Back to top button