Ένα ποτάμι που κυλά αιώνες δεν μπορεί να χωρίζει αλλά να ενώνει τους ανθρώπους που το περιβάλλουν. Όμως ενίοτε τα ποτάμια αποτελούν φυσικά σύνορα, όπως τα ορμητικά καφεκόκκινα νερά του ποταμού Ουρουγουάη χωρίζουν τις δύο γειτονικές χώρες, την Ουρουγουάη και την Αργεντινή.
Από το λιμάνι του Salto διασχίσαμε τα σύνορα με μαούνα, περνώντας έτσι από τον ποταμό στην Αργεντινή, καθώς η γέφυρα που οδηγεί απέναντι έχει χρόνια κλείσει λόγω της αντιπαλότητας που υπάρχει μεταξύ των δύο χωρών για τις βιομηχανίες χαρτιού.
Στην απέναντι όχθη είναι η Concordia (= ομόνοια, αρμονία), μια επαρχιακή πόλη της Αργεντινής 150.000 κατοίκων, 430 χιλιόμετρα από το Buenos Aires. Το κάστρο San Carlos της πόλης είχε επισκευτεί ο Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ και λέγεται ότι εκεί είχε εμπνευστεί το επεισόδιο από την όαση που έβαλε αργότερα σε ένα βιβλίο με παγκόσμια αναγνώριση, το «Μικρό Πρίγκηπα».
Η πόλη μας έδωσε να καταλάβουμε πόσο ήσυχα είναι να ζει κάποιος σε μια επαρχιακή πόλη της Αργεντινής και από εκεί περιμέναμε το λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο Puerto Iguazu στην επαρχία Misiones («αποστολές»), όνομα που φανερώνει τον απόηχο των ιεραποστολών των Ιησουιτών στην περιοχή για να εκχριστιανίσουν τους ιθαγενείς, τα πρώτα χρόνια της κατάκτησης της νότιας Αμερικής από τους Ευρωπαίους. Το κλίμα εκείνης της εποχής παρουσιάζεται στην γνωστή ταινία «The mission» (1986) με τον Robert De Niro και τον Jeremy Irons και την εκπληκτική μουσική του Ennio Morricone.
Μετά από 12 ώρες ταξίδι φτάσαμε στο λιμάνι του Iγκουασού, στη βορειοανατολικότερη πόλη της Αργεντινής, εκεί όπου ενώνονται οι ποταμοί Parana και Iguazu και συνορεύουν τρεις χώρες η Αργεντινή, η Παραγουάη και η Βραζιλία. Η περιοχή είναι στην υποτροπική ζώνη και το κλίμα είναι υγρό και ζεστό γεγονός που μας έκανε να βγάλουμε τα χειμωνιάτικα ρούχα που φορούσαμε στην Αργεντινή και την Ουρουγουάη. Οι περίφημοι καταρράχτες βρίσκονται μισή ώρα δρόμο έξω από την πόλη και υπάρχει λεωφορείο κάθε μισή ώρα.
Μπαίνοντας μέσα στο πάρκο τα χάσαμε. Αυτό το θέαμα ήταν πρωτόγνωρο και άκρως εντυπωσιακό και ένας ανθρώπινος εγκέφαλος δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Φανταστείτε 275 καταρράχτες να πέφτουν όλοι μαζί σε ένα τεράστιο κυκλικό τόξο 2,7 χιλιομέτρων και ύψος που φτάνει τα 82 μέτρα. Το πιο εντυπωσιακό σημείο είναι το «Garganta del diablo» («ο λαιμός του διαβόλου») που φτάνει σε μήκος τα 700 μέτρα και πάχος τα 150 μέτρα! Και όλα αυτά μέσα σε ένα πυκνό τροπικό δάσος με 2000 διαφορετικά είδη φυτών και 400 είδη πουλιών και ζώων. Για τους παραπάνω λόγους, οι καταρράχτες του Ιγκουασού έχουν συμπεριληφθεί από το 2011 μέσα στα «επτά φυσικά θαύματα του κόσμου».
Οι Αργεντινοί έχουν πάρει την μερίδα του λέοντος των καταρραχτών, σχεδόν το 80 %, σε σχέση με τους Βραζιλιάνους, που έχουν μόνο ένα μικρό μέρος στην κατοχή τους με καταπληκτική όμως θέα. Άρα ήμασταν ιδιαίτερα τυχεροί που είδαμε τους καταρράχτες από την πλευρά της Αργεντινής γιατί μπορέσαμε να περπατήσουμε αρκετά χιλιόμετρα μέσα σε ένα κυριολεχτικά παραδεισένιο τοπίο.
Η παρουσία εξωτικών πουλιών με πολύχρωμο φτέρωμα που το αθώο τους βλέμμα έπεφτε για δευτερολεπτα πάνω μας ήταν το αλατοπίπερο του περιπάτου μας. Σταγόνες νερού υπήρχαν παντού στον αέρα λόγω της πτώσης των καταρραχτών και αυτή η ψιλή «πανταχού παρούσα» βροχή μας δρόσιζε μέσα στη υπόκωφη τροπική ζέστη. Μάλιστα η παρουσία αυτών των σταγόνων δημιουργούσε συνεχώς ουράνια τόξα στον ορίζοντα κάνοντας το θέαμα φαντασμαγορικό.
Iguazu στη γλώσσα των Guarani σημαίνει «μεγάλο νερό» και υπάρχει ένας ενδιαφέρον μύθος που δείχνει πώς αυτό το εντυπωσιακό θαύμα της φύσης πυροδοτούσε την φαντασία των ιθαγενών της περιοχής. Λέγεται πως ένας θεός ερωτεύτηκε τρελά μια πολύ όμορφη θνητή και της έκανε πρόταση να την παντρευτεί. Αυτή όμως αρνήθηκε γιατί ήταν ερωτευμένη με ένα θνητό και έφυγε μαζί του με ένα κανό ακολουθώντας τη ροή του ποταμού. Τότε ο θεός θύμωσε, χώρισε το ποτάμι στη μέση και δημιούργησε τους καταρράχτες καταδικάζοντας τους δύο έραστες στο μαρτύριο της αιώνιας πτώσης.
Άραγε αυτή η κατάρα του μαρτυρίου της “αιώνιας πτώσης” δεν ακολουθεί και κάθε ερωτευμένο, αφού καταστρέφεται και αναγεννιέται μέσα σε ένα συνεχές “γίγνεσθαι” στροβιλιζόμενος στα νερά των καταρρακτών του πάθους του;
