Μέρες με τον υδράργυρο ακόμη στα κόκκινα που σε αναγκάζουν να συνάψεις στενές σχέσεις με το κλιματιστικό σου ή στην χειρότερη με τον ανεμιστήρα σου, αναπολώ όχι τις βουτιές σε παραλίες και ακτές, αλλά τις βόλτες στο βουνό, το υψόμετρο, τον παχύ ίσκιο από τα δέντρα και τα κρύα νερά.
Μια τέτοια βόλτα θα σας περιγράψω , έναν δρόμο θα πάρω πάλι που θα με βγάλει από μια σπηλιά σε δυο ποτάμια για να καταλήξω σε μια λίμνη, κομμάτια του πάζλ των μαγικών τοπίων της Ευρυτανίας, του τόπου μου.
Θα ξεκινήσουμε από το φαράγγι της Μαύρης Σπηλιάς.
Λίγα χιλιομέτρων έξω από το χωριό του Προυσού και δίπλα από την γέφυρα Προυσού-Τόρνου, συναντάμε πέτρινη βρυσούλα,αφετηρία για την ανάβαση. Η σχετικά εύκολη ανάβαση ξεκινά από το μονοπάτι και καταλήγει στην είσοδο της σπηλιάς, μετά από περίπου τριάντα λεπτά πεζοπορίας ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση, ξύλινα γεφυράκια, τρεχούμενα νερά και έναν καταρράκτη που φτάνει τα 15 μέτρα.
Η Μαύρη Σπηλιά, το ιδανικότερο καταφύγιο για θρύλους και για μύθους. Κρυμμένη και αθέατη μέχρι την στιγμή που θα φτάσεις στο κατώφλι της, στην άκρη του μονοπατιού, μέσα στο δάσος. Λέγεται πως στην αρχαιότητα, οι Ευρυτάνες είχαν φτιάξει εκεί μαντείο για τον Οδυσσέα, τον οποίο λάτρευαν για τη ρωμαλεότητά του. Άλλος μύθος την θέλει καταφύγιο του τραγικού Οιδίποδα. Το βέβαιο είναι ότι αποτελούσε καταφύγιο των κατοίκων της περιοχής στην περίοδο της τουρκοκρατίας και στη γερμανική κατοχή. Το μοναδικό απομεινάρι από τότε είναι ένας πέτρινος τοίχος που σχεδόν φράζει την είσοδό της.
Για τους λάτρεις της πεζοπορίας, μετά τη Μαύρη Σπηλιά, ξεκινά η λεγόμενη “Via Ferrata”, η οποία συνεχίζει μέσα στο φαράγγι αλλά θέλει ειδικό εξοπλισμό και, οπωσδήποτε, έναν έμπειρο οδηγό γιατί είναι μια δύσκολη διαδρομή, διάρκειας 4 ωρών
Ανεβήκαμε, χαρήκαμε, κατεβήκαμε και συνεχίζουμε, πάμε για τα «Διπόταμα».
Είναι το σημείο που ενώνεται ο Κρικελοπόταμος (ποτάμι που πηγάζει από τα βόρεια του χωριού Κρίκελλο και διασχίζει το φαράγγι «Πάντα Βρέχει»), με τον Καρπενησιώτη, για να σχηματίσουν στην συνέχεια τον Τρικεριώτη. Όταν οι καιρικές συνθήκες το επιτρέψουν και το ποτάμι έχει «νερό» οι λάτρεις του κανόε καγιάκ, το «κατεβαίνουν» για να βγουν στην Λίμνη των Κρεμαστών.
Σταματάμε στο πλάι της τσιμεντένιας γέφυρας και κατεβαίνουμε για μια βόλτα στις όχθες. Από κει μπορούμε να δούμε ότι έχει απομείνει από το παλιό γεφύρι, το γεφύρι του Μπαλτά, το μοναδικό πέρασμα στο δρόμο Καρπενησίου – Προυσού, από το 1893 έως το 1993 Για να στεριώσει το παλιό γεφύρι, θυσιάστηκαν δύο ανθρώπινες ζωές και τραυματίστηκαν πολλοί τεχνίτες και εργάτες. Στις διηγήσεις των γερόντων… την ώρα που προσπαθούσαν να βάλουν το «κλειδί» ποιος ξέρει από ποιους λαθεμένους υπολογισμούς των τεχνιτών, η γέφυρα με τα καλούπια, τους μαστόρους και τους εργάτες που ήταν επάνω εκείνη τη στιγμή σωριάστηκε. Τα ίχνη της γκρεμισμένης γέφυρας διακρίνονται πάνω στο βράχο.
Και συνεχίζουμε για τον τελευταίο σταθμό της περιήγησης μας, την λίμνη στο παλιό Μικρό Χωριό, «την Λίμνη των Ψυχών».
Πριν από 55 χρόνια, το πρωί της Κυριακής, 13 Ιανουαρίου 1963 , ένα τρομερό βουϊτό συγκλόνισε το χωριό από το ξερίζωμα της πλαγιάς του βουνού «Κρι» που παρέσυρε και σκέπασε το δυτικό μέρος του χωριού. Την χρονιά εκείνη είχε πολλές βροχοπτώσεις με αποτέλεσμα μετά από 13 μερόνυχτα συνεχούς βροχόπτωσης κατολίσθηση κατέστρεψε ολοσχερώς τα 2/3 του χωριού και χάθηκαν 13 ψυχές.
Από την κατολίσθηση, σχηματίστηκε η λίμνη, η οποία τροφοδοτείται από το μικρό ποταμάκι που περνάει έξω από το χωριό . Το καλοκαίρι που τα νερά του ποταμού πέφτουν η λίμνη χάνεται. Αν την επισκεφτείς την άνοιξη η τοποθεσία είναι μαγική, γιατί ψυχές βρίσκουν καταφύγιο εκεί.
Μια δροσιά την πήρα… Καλή αντάμωση.
