Καμπιέλο, ίσως η παλαιοτέρα συνοικία της Κέρκυρας. Η συνοικία, αρχικά, ονομάσθηκε “Οβριοβούνι”, λόγω της εγκατάστασης Εβραίων προσφύγων. Αργότερα έγινε η κεντρική συνοικία της εντός των Τειχών της Πόλης, με τα πολλά αρχοντικά, τα πολυώροφα κτίρια και τις πάμπολλες εκκλησίες. Σε ένα από τα αρχοντικά του Καμπιέλου γεννήθηκε και ο Ιωάννης Καποδίστριας ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος που βαπτίστηκε στην κεντρική εκκλησία του Καμπιέλου, τον Άγιο Νικόλαο ντε Βέκια (Των Γερόντων).Τι σημαίνει όμως Καμπιέλο; Στην Βενετία Campiello είναι ένα περίπου τετράγωνο πολεοδομικό πεδίο, ανοικτό, που περιβάλλεται από κτίρια, μια μικρή πλατεία (Campo),με τη διαφορά ότι το Campiello στερείται του κυρίου χαρακτηριστικού της Ενετικής πλατείας (Campo), το πηγάδι ( που είναι κυρίως στέρνα). Τα Campielli χρησίμευαν σαν τόποι όπου μαζευόταν η γειτονιά συζητήσουν, να αστειευθούν και να κουτσομπολέψουν.
Λοιπόν μετά τον πρόλογο του αγαπητού Σπύρου Χειρδάρη ξεμπερδεύουμε με τα τυπικά. Σ’ αυτό το φόντο μπαίνουμε εμείς, η γυναίκα μου κι εγώ, για να ζωγραφίσουμε στο Καμπιέλο τις ομορφιές του, τις νοστιμιές του μα και τις παραξενιές του. Ζώντας με τους μαστόρους, την επισκευή του σπιτιού μας, τους γειτόνους μα και τους εμπόρους και επαγγελματίες της γειτονιάς μπήκαμε με τα χρόνια στο πνεύμα του Καμπιέλου.
Ο χρόνος στη γειτονιά μας είναι κάτι σχετικό.Τα μαγαζιά ανοίγουν πάντα “περίπου”, άλλες Κυριακές είναι ανοικτά ,άλλες όχι και δεν θα μάθω ποτέ γιατί. Το “μέσα στη βδομάδα” σημαίνει αύριο, αλλά σημαίνει και σε δέκα μέρες. Το ρολόΐ του Άγιου ένα χρόνο δουλεύει δύο όχι. Αυτός ο τρόπος υπολογισμού του χρόνου, όταν τον συνηθίσεις, είναι πολύ βολικός γιατί δεν έχεις λόγο να αγχώνεσαι για τίποτα.
Ο καιρός, όπως και σ’όλο νησί, τον περισσότερο καιρό είναι από βροχερός έως καταρρακτώδης. Θα μείνετε με την απορία, που είναι κρυμμένες όλες αυτές οι ομπρέλες που εμφανίζονται με τις πρώτες σταγόνες της βροχής. Μυστήριο!
Οι άνθρωποι; Όπως και σ’όλο το κόσμο. Με μια μεγάλη διαφορά. Τα χωρατά τους και τα πειράγματά τους. Αυτό είναι μοναδικό. Σαν να ακούς διαλόγους από τις ταινίες της Τσινετσιτά αλλά και ατάκες των Βλαχοπούλου-Αυλωνίτη.
Γκρινιάρηδες, ευέξαπτοι μα και αγαπησιάρηδες. Για να απολαύσεις όμως αυτές τις σκηνές χρειάζεται η, έστω, στοιχειώδης κατανόηση του Κερκυραΐκού ιδιώματος.
Στο Καμπιέλο μιλούν την αντιπροσωπευτικότερη μορφή της κερκυραΐκής γλώσσας. Είναι δε και κολλητική, καθ’ όσον τα κορίτσια μας όταν επιστρέφουμε στην Αθήνα χρειάζονται κανά-δυό βδομάδες για να επανέλθουν στην κοινή αστική μας διάλεκτο. Το “ωρέ” χρειάζεται ένα μήνα να κοπεί.
Μετά είναι ο “Αγιος”. Αυτός είναι αποκλειστικά δικός τους και για το καλό μα και για το κακό.
Στο κακό τον «στολίζουν», στο καλό του τάζουν λαμπάδα. Μόνο οι ίδιοι επιτρέπεται να τον «στολίζουν»
και μην διανοηθεί άλλος να το κάνει!
