CompassΔράσεις

Υποστηρίζουμε την τέχνη, υποστηρίζουμε εμάς

Φωτογραφίες: Σπύρος Τσακίρης

Μπήκα κι εγώ να συνδράμω τους ART WORKERS. Aπό ανθρώπινη αλληλεγγύη πρώτα απ΄όλα και μετά για συναισθηματικούς λόγους. Είναι στο dna μου η τέχνη, με “γέννησε” μια καλλιτέχνης, γέννησα μια και όλοι γύρω μου για κάποιο λόγο, ανώτερο, προέρχονται από το χώρο της τέχνης.

Συγκεκριμένα από όλες τις μορφές της. Θέατρο, μουσική, εικαστικά, φωτογραφία, σινεμά, λογοτεχνία. Έτσι συνέβη. Έτυχε.

Όμως το Support ΑRT Workers, μας αφορά όλους…

Όπως και η ίδια η τέχνη άλλωστε.

Μέρες τώρα θέλω να πω κι εγώ κάτι για όλα αυτά που συμβαίνουν στο χώρο του πολιτισμού στη χώρα μου. Αδυνατώ σχεδόν. Οι σκέψεις μπερδεμένο κουβάρι.

Διαβάζω, ενημερώνομαι, ακούω, προσπαθώ να δω τα προσεχώς…

Aφήνω εδώ 3 “σκέψεις” επιφανών καλλιτεχνών ο καθένας στον τομέα και και τη χώρα του… Με συνεπήραν για διαφορετικούς λόγους…

Ανοικτή επιστολή του Δημήτρη Πουλικάκου προς υπουργό Πολιτισμού

[Υπ’όψιν ΥΠΟΙΚ και Υπ.Εργασίας(!!),ου μη και του πρωθυπουργού]

Αυτή την εποχή, κυρία υπουργέ μου, που από τη μία ζούμε ο καθείς κι η καθεμιά με το φόβο και της ζωής μας ακόμη, αλλά και για τη ζωή των οικογενειών μας, καθώς και των αγαπημένων και αγαπητών γύρω μας, κινδυνεύοντας να πάμε αδιάβαστοι, από κορωνοϊό, κι από την άλλη, φοβούμενοι, πάλι για τη ζωή μας, από την οικονομική κατρακύλα, που επέρχεται ως τσουνάμι (και -πιστέψτε με- θα είμαστε ευχαριστημένοι αν η «ύφεση» δεν ξεπεράσει το 20%!!),σ’ αυτή λοιπόν μέσα την ατμόσφαιρα γενικότερης και αχαρτογράφητης περιδίνησης, οι περισσότερες επαγγελματικές δραστηριότητες (πλην ελαχίστων, όπως ξέρουμε),έχουνε πιάσει πάτο!!..Και ο κόσμος -επαγγελματίες και μή- έχουνε μείνει (όσοι δεν ήσαν ήδη!!) στον άσσο, καθώς και πλείστοι όσοι με χρέη!!!..

Ανάμεσα σε όλους αυτούς, υπάρχει και μια ομάδα ανθρώπων,-επαγγελματίες και ερασιτέχνες- που είθισται να τους ονομάζουμε «οι άνθρωποι του πνεύματος και των τεχνών», όπου, ανέκαθεν, μας ψυχαγωγούν, μας διασκεδάζουν, μας ανακουφίζουν, μας αναπτερώνουν το ηθικό, μας συσπειρώνουν, μας σιγοντάρουνε στον πόνο και στις χαρές μας!!!..

Όπως -επίσης- εσείς ασφαλώς θα το ξέρετε καλλίτερα, κυρία υπουργέ μου, πως σ’αυτούς τους ανθρώπους βασίζεται και το κυρίως εξαγώγιμο προϊόν μας, ο «Πολιτισμός», καλέ!!!

Και γι’ αυτό, θλίβομαι ιδιαίτερα (και θα θλίβεσθε κι εσείς η ίδια, φαντάζομαι!!), γνωρίζοντας πως, μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, (και ιδιαίτερα μάλιστα, αυτών που το έχουνε περισσότερο ανάγκη!!!) που θα έπρεπε να έχουν μια στοιχειώδη οικονομική φροντίδα από το κράτος, έτσι και η προειρημένη ομάδα, θα μείνει, με τα όργανά τους στο χέρι, όπως χαριτωμένα λέει ο λαός μας!!!

Υπάρχει ένα διαχρονικό ανέκδοτο για τους μουσικούς, φερ’ειπείν:

-Τα παιδιά, τί είναι; -Μουσικοί -Βάλ’τους να φάνε!

Σήμερα, ούτε καν βάλ’τους να φάνε δεν έχει!!! Και δε μιλάω τώρα για τα πρώτα ονόματα τραγουδιστών/τρών και συνθετών…Μιλάω γι’ αυτούς/ές που σκάβουνε πίσω τους, τους οργανοπαίκτες, τους μουζικάντηδες, όπως πιθανόν τους λέτε, κυρία υπουργέ μου!!!

Και δεν είναι μόνο αυτοί!! Βάλε και ηχολήπτες, φωτιστές, τεχνικούς, φωτογράφους,DJs (θα ξέρετε πιστεύω τί είναι DJ,έ?), χορευτές, και όλους και όλες όσοι εργάζονται γύρω απο μια ζωντανή μουσική εκδήλωση (συμπεριλαμβανομένων και των χώρων της εκδήλωσης, μπαρ, κλαμπ, «σκηνή»,«stage» κλπ),σερβιτόροι, μπαρ men και women, κ.ο.κ.!!

Μαζί λοιπόν μ’αυτούς, μουσικούς, συνθέτες ,τραγουδοποιούς,τραγουδιστές, ποιητές, ηθοποιούς, χορευτές, τεχνικούς του θεάματος και του ακροάματος, κι επειδή πολύ καλά γνωρίζω (και ασφαλώς κι εσείς η ίδια), για το πόσο θα φροντίσετε εσείς και η πολιτεία, τον κλάδο μας, με την ίδια «ευαισθησία» -είμαι σίγουρος- την οποία έχει επιδείξει η πολιτεία αυτή, για ανθρώπους που έχουν ακόμη περισσότερο ανάγκη φροντίδας από μάς, όπως οι άστεγοι και οι άποροι, τα γερόντια και οι εν ιδρύματι, οι φυλακισμένοι, οι τσιγγάνοι μας, οι ξένοις, πρόσφυγες, μετανάστες κλπ στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε κρατητήρια κλπ ,αλλά και οι αγρότες, μαζί με τις χιλιάδες άνεργους που ήδη υπάρχουνε, αλλά και τους χιλιάδες που θα δημιουργήσει η πολλή φροντίδα σας, και επίσης γνωρίζοντας πως όσο και να φωνάζουμε, κι εμείς οι χορεύτριες, αλλά και οι υπόλοιποι πληττόμενοι, «στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα». Γι’αυτό λοιπόν το λόγο -ακριβώς- σας γράφω κι εγώ, κυρία και κύριοι υπουργοί μου και πρωθυπουργοί μου!!!

Μετά βαθείας θλίψεως

Χωρίς τα σέβη μου

Όχι δικός σας Μήτσος Π. Αθήνα,5/5/’20

Υ.Γ. «Πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλλες …………κι απόψε φεύγω, λέγοντά σου τρέλλες …………έβρεχε, Μάρθα, και δεν είχαμ’ ούτε καν ομπρέλλες»

Εουτζένιο Μπάρμπα (σκηνοθέτης, θεωρητικός, ιδρυτής του Θεάτρου Όντιν και της Διεθνούς Σχολής Θεατρικής Ανθρωπολογίας (International School of Theatre Anthropology, ISTA), ένα από τα μείζονα σημεία αναφοράς του σύγχρονου θεάτρου).

Holstebro, 27 Απριλίου 2020
Αγαπητέ Gregorio,Αυτή την στιγμή, δεν έχω κάποιο μήνυμα να στείλω και δεν μπορώ να βρω λόγια για να δώσω κουράγιο. Είναι η ώρα να σιωπήσουμε και να αφήσουμε να προετοιμαστεί η κυοφορία του μέλλοντος το οποίο θα απαιτήσει όλη την απερισκεψία μας, όπως ονόμαζε ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα τον σπόρο της τρέλας των ποιητών. Αναρωτιέμαι αν είναι υγιές ή όχι για το θέατρο το γεγονός ότι η πανδημία θα αραιώσει τα φυτά που δεν θα μπορέσουν να επιζήσουν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την ιστορία των ηθοποιών με τον πεισματάρικο αγώνα τους ενάντια στην προκατάληψη, στην εξουσία, στον χλευασμό, στην πανώλη αλλά πάνω απ’ όλα ενάντια στην φτώχεια.

Στην Ευρώπη, τα τελευταία εβδομήντα χρόνια χωρίς πόλεμο, έχουν δημιουργηθεί περίεργες συνήθειες. Υπήρχε μια εποχή, που μέσα από την καθαρή απραξία και τους πολιτικούς συμβιβασμούς, το επίσημο ή το καλλιτεχνικά αναγνωρισμένο θέατρο είχε αποδεχτεί βραβεία και επιχορηγήσεις. Αλλά εσύ κι εγώ ανήκουμε στην κουλτούρα του Τρίτου Θεάτρου, των θεατρικών ομάδων, των ορφανών, που ψάχνουν απογόνους , των απόκληρων με φυτεμένες ρίζες στους ουρανούς. Δεν έχουμε τίποτα κοινό με τις κατηγορίες και τις πραγματικότητες των επίσημων ή πειραματικών θεάτρων. Έχουμε συνηθίσει σε ξεκινήματα, να προσποιούμαστε ευγνωμοσύνη για τα ψίχουλα που λαμβάνουμε και να πιστεύουμε ότι είμαστε σημαντικοί στους άλλους. Και ακόμα γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η μόνη πραγματική δύναμη του θεάτρου είναι η άγρια ανάγκη εκείνων που το κάνουν και το πείσμα τους να μην αφήσουν τους εαυτούς τους να εξημερωθούν.


Μπορεί η πανδημία να είναι δώρο των θεών και να αντιστοιχεί στην αναστάτωση που αντιπροσώπευε η φωτογραφία για τους ζωγράφους και η ταινία για τους ηθοποιούς την αρχή του 20ου αιώνα, με την επακόλουθη ανακάλυψη φανταστικών χρήσεων και καλλιτεχνικών εκφράσεων. Μπορεί η πανδημία να είναι ο προάγγελος της επιστροφής στην ταπεινότητα, στην ουσία και στην βαθύτερη δυναμική του επαγγέλματός μας.
Έχω μόνο μία απόλυτη βεβαιότητα: το μέλλον του θεάτρου δεν είναι η τεχνολογία, αλλά η συνάντηση δύο ατόμων, πληγωμένων, μοναχικών, επαναστατών. Ο εναγκαλισμός μιας ενεργούς ενέργειας και μιας δεκτικής ενέργειας. Κανείς δεν μας ανάγκασε να επιλέξουμε το θέατρο. Εμείς που καθοδηγούμαστε από αυτήν την ανάγκη πρέπει να σηκώσουμε τα μανίκια μας και να σκάψουμε τον κήπο που δε μπορεί να μας τον πάρει κανείς. Εδώ μεγαλώνει το σκουλήκι που μας τρώει μέσα μας, η πείνα για γνώση, τα φαντάσματα που ψιθυρίζουν στο αυτί μας, η επιθυμία να ζήσουμε με αυστηρότητα την φαντασίωση ότι είμαστε ελεύθεροι, η ικανότητα να βρίσκουμε ανθρώπους που διεγείρονται από τις πράξεις μας. Σκάψε, μέρα την μέρα, έξω από τις κοινά αποδεκτές κατηγορίες και τα αναγνωρισμένα κριτήρια. Ακόμα και αν το θέατρο είναι το ουρλιαχτό ενός ευνουχισμένου τέρατος ή το γουργουρητό ενός θύματος της γκαρότα (σημείωση μεταφραστή: Γκαρότα, όργανο που χρησιμοποιούταν στην εκτέλεση των θανατικών ποινών στην Ισπανία).

Μια ζεστή αγκαλιά και καλή δουλειά
Eugenio

Μετάφραση: Αντώνης Διαμαντής

Σταύρος Ξαρχάκος – 105,5 Στο Κόκκινο – 5 Μαΐου 2020

“Η δημιουργία τέχνης είναι άχρονη ενώ η πολιτική είναι έρμαιο του χρόνου. Η τέχνη είναι παρηγοριά της αιωνιότητας”, επισήμανε μιλώντας Στο Κόκκινο ο Έλληνας συνθέτης Σταύρος Ξαρχάκος με αφορμή την ημέρα δράσης για τους ανθρώπους του πολιτισμού.

Ο Έλληνας συνθέτης μίλησε για τις συνθήκες που βιώνει ο πολιτισμός και ο κόσμος του εν μέσω πανδημίας σημείωσε ότι “ζούμε σε εποχές πολιτισμικής αναιμίας γιατί έχουμε πλήρη έλλειψη ενιαίου εθνικού ψυχισμού”

Συζητώντας με το Ν. Ξυδάκη ο Στ. Ξαρχάκος είπε ότι ο ένας τομέας του πολιτισμού είναι η τέχνη και ανέτρεξε στο προεκλογικό σχέδιο της ΝΔ και τους 16 πολιτικούς πυλώνες του σχεδίου της, διαπιστώνοντας με θλίψη ότι “δεν υπήρχε ούτε μία λέξη που να σχετίζεται με τον πολιτισμό”, σχολιάζοντας την “παντελή έλλειψη πολιτιστικής πολιτικής και πρωτοφανής απαξία από τη ΝΔ”.

Παρατήρησε μάλιστα “γενικότητες και προχειρότητες, στις εξαγγελίες του πρωθυπουργού στην αναφορά του σαν να τον εξανάγκασε κάποιος να κάνει αναφορά στους “επαίτες καλλιτέχνες”.

Αναφορικά με την κα. Μενδώνη ο Σ. Ξαρχάκος μίλησε για τον τρόπο που διαχειρίστηκε το θέμα της ΑΕΠΙ. “Η κυρία αυτή διακατέχεται από το σύνδρομο της βλαπτικής έπαρσης. Αλλά δικαίωμα στην έπαρση έχει μόνο η σημαία!”

Ένας υπουργός σε ένα ταλαίπωρο υπουργείο οφείλει να είναι υπερβατικός με την τέχνη. Υπήρξε και είναι μία πολύ αποτελεσματική γενική γραμματέας”, ανέφερε χαρακτηριστικά, τον “εμπνευσμένο υπουργό αναζητάμε”.

“Η λειτουργία της τεχνης δεν εξυπηρετεί απλώς ιδεολογικές ανάγκες, αλλά είναι αναπόσπαστο στοιχείο της παραγωγής μιας χώρας” πρόσθεσε επίσης:

“Η δημιουργική τέχνη είναι άχρονη ενώ η πολιτική έρμαιο του χρόνου. Η τέχνη είναι παρηγοριά της αιωνιότητας. Ζούμε σε εποχές πολιτισμικής αναιμίας γιατί έχουμε πλήρη έλλειψη ενιαίου εθνικού ψυχικού” και αυτό θα έπρεπε να ήταν ο πρώτος από τους εξαγγελθέντες πυλώνες του πρωθυπουργού.

Ο Στ. Ξαρχάκος έστειλε μήνυμα στον πρωθυπουργό προτεινόντας άμεσα τη δημιουργία ταμείου ανεργίας για τους καλλιτέχνες. Να απευθυνθεί στα μεγάλα ευαγή ιδρύματα Ωνάση και Νιάρχος για να βοηθήσουν και η πολιτεία να σταθεί αρωγός στις ανάγκες τους.

Παράλληλα, συνέστησε στον Κυριάκο Μητσοτάκη “να προσέχει, γιατί η τέχνη είναι σαν το κάρβουνο, όταν είναι αναμμένο και το πιάνεις καίγεσαι, όταν είναι σβηστό και το πιάνεις μουτζουρώνεσαι. Πρέπει να επιλέξει”.

Τέλος, ο μεγάλος δημιουργός έκλεισε την παρέμβασή του στο Κόκκινο, με μια ιστορική αναφορά:

“Μα γιατί τότε κάνουμε πόλεμο;” είχε απαντήσει ο Τσώρτσιλ όταν επιτελείς του στην διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, του εισηγήθηκαν να κόψει οποιαδήποτε οικονομική σχέση είχε το κράτος με την Τέχνη και τους καλλιτέχνες.

Ντορίτα Λουκίσσα

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966 και σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο ΕΚΠΑ. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 άρχισε να εργάζεται σε έντυπα, αρχικά καλύπτοντας το διεθνές ρεπορτάζ. Σύντομα πέρασε στον χώρο των media και ασχολήθηκε με τον θαυμαστό τότε και ελπιδοφόρο ακόμη χώρο της τηλεόρασης, για λογαριασμό εφημερίδων και περιοδικών. Από άποψη δεν εργάστηκε ποτέ στην τηλεόραση, αλλά μόνο στο ραδιόφωνο και συγκεκριμένα του ΣΚΑΙ, την εποχή της άνοιξης της ιδιωτικής ραδιοφωνίας. Με το κλείσιμο της Ελευθεροτυπίας -τελευταία εφημερίδα στην οποία εργάστηκε- αποφάσισε να στραφεί στο διαδίκτυο και να ανακαλύψει την αδιάκοπη δραστηριότητα του ίντερνετ, συνεργαζόμενη με διάφορες ιστοσελίδες. Παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο των multimedia.

Σχετικά Άρθρα

Back to top button