FeaturedMissionsTravel StoriesΕλλάδα

Βόρεια Εύβοια: Περηφάνεια και εγκατάλειψη

Φωτογραφίες: Σπύρος Τσακίρης

…Σπάνια ορεινά τοπία, φαράγγια, καταρράκτες, καταπράσινοι κάμποι, δάση που φτάνουν μέχρι τη θάλασσα, γραφικοί οικισμοί πάνω στο κύμα, μπροστά σε ζηλευτές παραλίες, με θέα που κόβει την ανάσα κλπ κλπ κλπ

Όποιον οδηγό κι αν ανοίξεις, όσες φορές κι αν την αναζητήσεις στο διαδίκτυο, δυο λέξεις κυριαρχούν δίπλα στον τόπο «Βόρεια Εύβοια»… Επίγειος Παράδεισος!!!

Αυτά βέβαια πριν από το καλοκαίρι του 21. Πριν από το μήνα που άλλαξαν τα πάντα στο πιο όμορφο, ίσως, κομμάτι του νησιού.

Οι οδηγοί δεν «ενημερώθηκαν», ούτε έγιναν updates στα τουριστικά site. Η Βόρεια Εύβοια εξακολουθεί στα χαρτιά να είναι για κατοίκους κι επισκέπτες ένα τοπίο απαράμιλλου φυσικού κάλους.

Στους χάρτες και στις καρτ ποστάλ μιας άλλης εποχής φυσικά, γιατί στην πραγματικότητα έχουν σβηστεί από το χάρτη ολόκληρες περιοχές, χωριά και δάση, όπως συμβαίνει παραδοσιακά, ανά τον πλανήτη, μετά από μια τέτοια καταστροφική φωτιά.

Αυτοψία πριν τις πρώτες Γιορτές

Το βαν ασθμαίνει στην ανηφόρα και το παχύ χιόνι δεν βοηθάει την κατάσταση. Βόρεια Εύβοια στα καμένα, 4 μήνες μετά. Μια βδομάδα μας χωρίζει από τα Χριστούγεννα, αλλά εδώ το κλίμα, κάθε άλλο από γιορτινό είναι.

Η ασπράδα κάνει το μαύρο να φαίνεται πιο έντονο και ζοφερό, κάτω από τον δειλό χειμωνιάτικο ήλιο.

Παραμονές Χριστουγέννων και η ανάσα κόβεται. Ένα βουνό κι άλλο βουνό και το παρακάτω βουνό. Όπου κοιτάει το μάτι. Καμένα δάση, σπίτια, ψυχές.

Κερασιά, Κρυονερίτης, Αγδίνες, Κοκκινομηλιά. Η καταστροφή σχεδόν απόλυτη, οι εικόνες αποτρόπαιες μιλούν μοναχές τους.

Κι οι άνθρωποι εκεί να λαχταρούν να κλείσουν τα μάτια και όταν τα ανοίξουν η μαυρίλα να έχει χαθεί. Η έστω να επιστρέψει η ελπίδα. Ότι δεν τους ξέχασαν και το επόμενο καλοκαίρι θα έχουν πάλι ρυθμούς που θυμίζουν, έστω κανονική ζωή.

Θεοφάνεια στα καμένα

Δύο εβδομάδες μετά, παραμονή των Φώτων, ξανά εδώ. Η νέα χρονιά έχει έρθει πια, ο καιρός φουλ ανοιξιάτικος, αλλά στη Βόρεια Εύβοια, όλα είναι ίδια.

Ξεκινήσαμε νωρίς νωρίς από Αθήνα και πήραμε το δρόμο για το βόρειο κομμάτι του νησιού, μετά τα Ψαχνά. Εδώ ακόμη τίποτα δεν προμηνύει τι θα ακολουθήσει στον ορίζοντα μας. Ο ήλιος απρόσμενα δυνατός για Γενάρη, πρόωρες Αλκυονίδες, και τα ανηφορικά στροφιλίκια ποίημα και για τον οδηγό και για τον φωτογράφο.  

Πράσινο, πράσινο. Όπου κι αν δεις πράσινο. Κι ένα ποτάμι από δίπλα που έρχεται να μας συντροφέψει στο ταξίδι. Κηρέας… Άπειρα πλατάνια, τρεχούμενα νερά, ομορφιά… Ο Κηρέας ενώνεται με τον ποταμό Νηλέα για να καταλήξουν μαζί στα νερά του Αιγαίου πελάγους και πιο συγκεκριμένα, στην παραλία Κρύα Βρύση. Εκεί ακριβώς που αρχίζουν τα ζόρικα.

ΜΑΝΤΟΥΔΙ

Φτάνουμε Μαντούδι, ακούγοντας στο ραδιόφωνο «Ανθρώπων Έργα»…

Συμβολικός ο στίχος της Λίνας Νικολακοπούλου την ώρα που προσεγγίζουμε το όμορφο κεφαλοχώρι της Βόρειας Εύβοιας.

Όλοι στον θάνατο είμαστε ίσοι

κάτω απ’ την φούστα του Δερβίση

αναστενάζοντας φωτιές

Μπαινουμε μέσα, με κατευθυνση προς το λιμάνι. Κυμάσι το λένε οι ντόπιοι και  εξυπηρετεί τη γραμμή Μαντούδι – Σκόπελος – Αλλόνησος. Τοπίο άγριο και ταυτόχρονα φιλόξενο. Στο τέρμα του κόλπου δεσπόζει το μεταλλείο. Η περιοχή έχει μακρά ιστορία στην εξόρυξη και την επεξεργασία λευκόλιθου. Η αρχή έγινε στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν δημιουργήθηκε το 1870 η Α.Ε. Δημοσίων και Δημοτικών Έργων, η οποία και αγόρασε αντί 500.000 δραχμών τα μεταλλεία της περιοχής.

Παίρνουμε μεγάλες εισπνοές θάλασσας και πολύ κουράγιο για να συνεχίσουμε. Βγαίνουμε στη δημοσιά, προσπερνάμε το Δαφνοπόταμο, ακολουθούμε τις ταμπέλες για Αιδηψό και τότε βγαίνουν μπροστά μας οι πρώτες ενδείξεις.

Το τοπίο αλλάζει δραματικά. Το ίδιο κι η διάθεση.

ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ

Ένα μέρος με μεγάλη φήμη, όχι μόνο για την ομορφιά του και το άγριο τοπίο του, αλλά γιατί ενώ συγκέντρωνε πολύ κόσμο τα καλοκαίρια, οι ντόπιοι το είχαν φροντίσει να μην γίνει όμηρος του τουρισμού, με την κακή έννοια.

Στην τελευταία στροφή, τα μάτια πεταρίζουν. Αν θέλετε να το πιστέψετε, τόσους μήνες μετά ο τόπος μυρίζει ακόμη καμένο.

Λόφοι, πεδιάδα, θάλασσα. Και η φωτιά σταμάτησε εκεί. Μα πως γίνεται να μην μπορέσουν να τη σταματήσουν στο δρόμο;

Απέκλεισαν τους ρετσινάδες και τους μελισσοκόμους που γνωρίζουν τον τόπο και γνωρίζουν από πού θα μπορούσε να αναχαιτιστεί η φωτιά. Ηρθαν πυροσβεστικά από αλλού και οι πυροσβέστες δεν είχαν καν πληροφορίες από τους ασυρμάτους για το πού βρίσκονται οι κρουνοί. Τους παίρναμε εμείς με τα μηχανάκια και τους πηγαίναμε στους κρουνούς να γεμίσουν τα πυροσβεστικά τους. Εφτασαν σε σημείο οι άνθρωποι των χωριών να κατεβάζουν με το ζόρι τους οδηγούς των πυροσβεστικών για να αναλάβουν οι ίδιοι την πυρόσβεση”. Ήταν το λόγια του πρόεδρου της Κοινότητας Αγίας Αννας. Στάμου Ηλιοδρομίτη. Σε συνδυασμό βέβαια με τα εναέρια μέσα που δεν ήρθαν ποτέ.

Όλα έχουν πάντα μια εξήγηση, καθώς εκείνες τις μέρες, όπως μάθαμε, ο “Στρατηγός Άνεμος” ψιλοχουζούρευε και τα μποφόρ ήταν αντιμετωπίσιμα.

ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΕΣ ΔΡΥΜΩΝΑ

Ανεβήκαμε τη ανηφόρα για να πάρουμε ξανά την κεντρική οδό και η ταμπέλα προς Καταρράκτες Δρυμώνα ήταν μια πρόκληση. Το προαίσθημα πως θα συναντήσουμε μια όαση στα καμένα, δεν βγήκε ωστόσο αληθινή.

Οι πανέμορφοι αυτοί καταρράκτες βρίσκονται στην Εύβοια, σε υψόμετρο 620 μέτρων, 4 χιλιόμετρα μετά το Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ. Η διαδρομή ανάμεσα στο κατάμεστο από βλάστηση περιβάλλον, προσφέρουν αισθήματα ηρεμίας και γαλήνης στους περιηγητές. Δύο είναι οι εκδοχές για το πώς πήρε η περιοχή το όνομά της: Είτε από το πυκνό δάσος από δρυς (βελανιδιές) που την περιβάλλει, είτε από το δριμύ ψύχος που επικρατεί στη περιοχή τους χειμερινούς μήνες.” Οι οδηγοί γράφουν αυτά ακόμη.

Το δάσος παραδόθηκε χωρίς έλεος στις φλόγες και η φωτιά έγλειψε τον καταρράκτη και σταμάτησε πριν τη βάθρα του. Εδώ που κάποτε υπήρχαν σπάνια μαύρα πεύκα. Μαύρα και τώρα, αλλά λόγω της συναντησης τους με τις φλόγες.

ΠΕΥΚΙ

Η διαδρομή προς Ιστιαία είναι μια συστάδα από καμμένα βουνά όσο μακριά αντέχουν να κοιτούν τα μάτια. Παίρνουμε το δρόμο προς Πευκί. Άλλος ένας γραφικός οικισμός που η φωτιά τον αιχμαλώτισε σχεδόν μέχρι την παραλία.

Ερημιά. Καθόμαστε στο μοναδικό ανοιχτό ταβερνάκι. Ο νεαρός ιδιοκτήτης μας επιβεβαιώνει αυτό που ήδη ξέραμε. “Μας είπαν να εκκενώσουμε, εμείς όμως μείναμε. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον εφιάλτη. Ο κόσμος έφυγε, μετά τις φωτιές. Έλληνες και ξένοι. Πέριμένουμε να δούμε τι θα γίνει φέτος. Θέλουμε να ζήσουμε εδώ στο χωριό, έχουμε μεγαλώσει εδώ από μικρά παιδιά, αλλά δεν ξέρουμε πώς!”

Τι να απαντήσεις σε αυτό. Μόνο η πλευρά προς τη θάλασσα με το Πήλιο να δεσπόζει απέναντι, τον όμορφο μώλο, τους γλάρους να κολυμπούν αμέριμνοι, έχει απομείνει από τα παλιά.

ΡΟΒΙΕΣ

Ο επόμενος σταθμός του οδοιπορικού στη Βόρεια Εύβοια, οι Ροβιές, όμορφο παραθαλάσσιο χωριό, γνωστό όχι μόνο για τις παραλίες του, αλλά για τις ελιές του. Συγκεκριμένα τον υπεραιωνόβιο ελαιώνα του που αποτελούσε Μνημείο της Φύσης, με τα περισσότερα δέντρα του να ξεπερνούν την ηλικία των 2.000 ετών.

Οι φλόγες που πέρασαν από δω με μανία δεν σεβάστηκαν ούτε τη φύση ούτε βέβαια την ιστορία καίγοντας μια ελιά περίπου 2.500 ετών που την αποκαλούσαν «Νύμφη» και την είχε περιγράψει στην αρχαιότητα ο Στράβωνας, ενώ ήταν παραγωγική μέχρι τη στιγμή που παραδόθηκε στις φλόγες.

Τα αντιπλημμυρικά έργα με πασσάλους που τοποθετήθηκαν άρον άρον, πρόσφατα στους λόφους γύρω από το χωριό, δεν φανερώνουν μόνο πρόληψη, αλλά κι ότι σύντομα οι Ροβιές θα έχουν πρόβλημα από νέα μανία της φύσης. Ωστόσο, σε αντίθεση με άλλους οικισμούς, είναι τουλάχιστον σε ετοιμότητα.

ΛΙΜΝΗ ΕΥΒΟΙΑΣ

Η διαδρομή μας ολοκληρώνεται στη Λίμνη. Στον οικισμό που μοιάζει με νησί μέσα στο νησί και το πράσινο, όταν υπήρχε, από το πευκόφυτο βουνό του Καντηλιού, άγγιζε κι εδώ, σχεδόν, τη θάλασσα. Η Λίμνη αμφιθεατρικά χτισμένη, κοντά στο αρχαίο Ελύμνιον, τόπος  που, κατά το Σοφοκλή, συναντήθηκε για πρώτη φορά ο Δίας με την Ήρα, όταν κυκλώθηκε από τη φωτιά, η μόνη διέξοδος ήταν η θάλασσα, καθώς οι γύρω δρόμοι είχαν παραδοθεί στις φλόγες.

Πολλοί κάτοικοι θέλησαν να παραμείνουν στα σπίτια τους ελπίζοντας να περισώσουν όσα δεν μπορούσαν να σώσουν οι πυροσβεστικές δυνάμεις, αλλά οι περισσότεροι έφυγαν για Αιδηψό στιβαγμένοι σε σκάφη του Λιμενικού και ιδιωτών, φεριμπόουτ που έφταναν μέσα στη νύχτα για να τους παραλάβουν. Οικογένειες που επιβιβάζονταν χωρίς να τολμούν να κοιτάξουν πίσω. Ανήμποροι κι ηλικιωμένοι που μεταφέρονταν όπως όπως προς τη σωτηρία.

Το χρονικό της καταστροφής

Η πυρκαγιά ξεκίνησε στις 3 Αυγούστου από την Κεντρική Εύβοια. Για δέκα συνεχόμενες ημέρες έκαιγε ό,τι έβρισκε στο πέρασμά της, με αποτέλεσμα να καούν περισσότερα από 520.000 στρέμματα. Από αυτά, τα 275.000 στρέμματα αφορούσαν δάση και τα 34.000 στρέμματα καλλιέργειες ελιάς. Η υπόλοιπη καμένη έκταση άλλες αγροτικές καλλιέργειες και θαμνώδεις εκτάσεις.

 «Εκκενώστε για να μη θρηνήσουμε θύματα» ήταν η κυβερνητική εντολή… Πόλεις, χωριά και οικισμοί αφέθηκαν στην πύρινη λαίλαπα, εκατομμύρια δέντρα καηκαν, ζωα απανθρακώθηκαν, ψυχές και κόποι τάφηκαν κάτω από τόνους στάχτης.

Με τη συντριπτική πλειονότητα των πυροσβεστικών δυνάμεων και των εναέριων μέσων πυρόσβεσης να έχουν διατεθεί για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών στη Βόρεια Αττική, που μαίνονταν τις ίδιες μέρες, η Εύβοια παραδόθηκε στις φλόγες και ό,τι σώθηκε, σώθηκε χάρη στις ηρωικές προσπάθειες κυρίως των κατοίκων, οι οποίοι αγνοώντας τις εντολές εκκένωσης έδιναν μάχη με τα πύρινα μέτωπα πολλές φορές με μοναδικό τους όπλο κλαδιά από δέντρα.

Η φωτιά ξεκίνησε από τη Δάφνη του Δήμου Μαντουδίου – Λίμνης – Αγίας Αννας, πέρασε από Μουρτιά, Ρετσινόλακκο, Κοκκίνη και συνέχισε την καταστροφική της πορεία προς τη Σπιάδα. Στην προσπάθεια κατάσβεσης έπαιρνε μέρος αρχικά μόνο ένα πυροσβεστικό αεροσκάφος, καθώς τα περισσότερα είχαν ριχτεί στην αντιμετώπιση της φωτιάς στη Βαρυμπόμπη, γεγονός που επιδείνωσε τραγικά την κατάσταση.

Πολύ σύντομα η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο με συνεχείς αναζωπυρώσεις σε όλα τα μέτωπα και με τις ανεπαρκείς πυροσβεστικές δυνάμεις να δίνουν τιτάνιες μάχες τις φλόγες.

Την προσπάθειά τους δυσκόλευε ακόμα περισσότερο ότι πολλές από τις διαβάσεις που οδηγούσαν προς τα μέτωπα της φωτιάς είχαν αποκλειστεί, καθώς είχαν πέσει καμένες κολόνες της ΔΕΗ, καλώδια ηλεκτρικού ρεύματος και καμένα δέντρα που δεν επέτρεπαν στα οχήματα της Πυροσβεστικής να προσεγγίσουν τις φλόγες.

Μια εβδομάδα μετά τα πύρινα μέτωπα είχαν ενωθεί δημιουργώντας ένα εφιαλτικό σκηνικό που εκτεινόταν από τον Ευβοϊκό Κόλπο μέχρι το Αιγαίο. Οι συνεχείς αναζωπυρώσεις έκαναν τη φωτιά να φουντώνει και να επιστρέφει σε περιοχές όπου φαινόταν να έχει τεθεί υπό έλεγχο.  

Ο απολογισμός

Οι καταστροφικές πυρκαγιές της Βόρειας Εύβοιας κάνουν τους ειδικούς να μιλούν για μια ανυπολόγιστη καταστροφή και να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για επερχόμενα πλημμυρικά φαινόμενα, τα οποία, «είναι νομοτέλεια να εκτυλίσσονται αμέσως μετά τις πυρκαγιές», αφού ο κίνδυνος πλημμύρας αυξάνεται κατά 7 φορές ύστερα από φωτιές. Ήδη με τις πρώτες μεγάλες καταιγίδες του φετινού χειμώνα, οι κάτοικοι το είδαν να συμβαίνει και στην πράξη.

Δεν χρειάζεται, όμως, να είσαι ειδικός για να ξέρεις πως οι πυρκαγιές αφήνουν ένα βαρύ κοινωνικό, οικονομικό και περιβαλλοντικό αποτύπωμα αναφορικά με τις επιπτώσεις που θα υπάρχουν στον αέρα, στην ατμόσφαιρα και στη βιόσφαιρα.

400.000 στρέμματα εκτιμάται ότι ποτέ δεν θα επανέλθουν στην πρότερη κατάσταση, καθώς παράγοντες όπως η σφοδρότητα της καύσης, το έντονο ανάγλυφο, οι γεωλογικοί σχηματισμοί και η ταχεία διάβρωση δεν θα επιτρέψουν σε καμία περίπτωση την επάνοδο, με αποτέλεσμα η συγκεκριμένη περιοχή να οδεύει ταχύτατα προς ερημοποίηση.

Και ο ψυχολογικός παράγοντας; Τα εγκαύματα που άφησαν οι φωτιές του 2021 στις ψυχές των κατοίκων;

Οι άνθρωποι της Εύβοιας γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο τόπος τους δεν υπήρξε ποτέ στο επίκεντρο του κρατικού μηχανισμού, ούτε καν κοντά. Παρότι η Εύβοια είναι το δεύτερο μεγαλύτερο νησί της Ελλάδας, παρότι είναι μια ανάσα από την πρωτεύουσα, το οδικό της δίκτυο είναι απαρχαιωμένο και οι υποδομές ανύπαρκτες, ενώ η ανεργία μάστιζε ήδη τα χωριά στο βόρειο κυρίως τμήμα της, που παλεύουν επί δεκαετίες να τα καταφέρουν μέσα από τον τουρισμό, την κτηνοτροφία, τη μελισσουργία και τη συλλογή ρητίνης.

Αυτά πριν τις πυρκαγιές.

Μετά τη καταστροφή που βίωσε και βιώνει η βόρεια Εύβοια παρατημένη και παραδομένη πλήρως στον πύρινο όλεθρο από την κυβέρνηση και την Πολιτική Προστασία, έγινε πιο έντονη η παραδοχή της εγκατάλειψης, παρά τις εξαγγελίες για βοήθεια, παροχές, δάνεια και «ευκαιρίες ανάπτυξης». Μαζί με τα δάση χάθηκαν δουλείες για χιλιάδες οικογένειες γεωργών, κτηνοτρόφων, μελισσοκόμων, αμπελουργών κλπ. Για τις τουριστικές υποδομές στα καμένα τι να πει κανείς. Πώς να κλείσεις δωμάτια με θέα στο απανθρακωμένο δάσος;

Τώρα οι Ευβοιώτες ξενοδόχοι και εστιάτορες περιμένουν το Πάσχα και το ερχόμενο καλοκαίρι, ελπίζοντας σε εκείνους που θα προτιμήσουν πάλι το νησί για τις διακοπές τους.

Ποιος μπορεί όμως να τους φέρει πίσω την Εδέμ που έχασαν;

«Την ελπίδα πάντα την έχουμε. Χαμόγελο δε μπορούμε να έχουμε. Γιατί όταν βλέπεις αυτά, πώς να ‘χεις το χαμόγελο;  Ήταν τα λόγια της 81χρονης κυρίας Παναγιώτας από τις Γούβες που η φωτογραφία της (από τον Κ. Τσακαλίδη) έγινε σύμβολο της φωτιάς στην Εύβοια σε όλο τον πλανήτη.

Όσα λόγια κι αν γραφτούν όσες εικόνες κι αν δημοσιευτούν, όσες αναλύσεις, προγνωστικά και μαρτυρίες, όλα ωχριούν μπροστά στην πραγματικότητα. Και η δική μας συμβολή γι΄ αυτόν τον τόπο δεν μπορεί παρά να είναι μία. Ένα ταξίδι φέτος στην Εύβοια –έστω για ολιγοήμερο τουρισμό- για να δείξουμε ότι το νοιάξιμο ξεφεύγει από τον καναπέ και την οθόνη, αλλά είναι έμπρακτη και ουσιαστική βοήθεια ώστε να ζωντανέψει ξανά αυτός ο ευλογημένος τόπος.

Ντορίτα Λουκίσσα

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966 και σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο ΕΚΠΑ. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 άρχισε να εργάζεται σε έντυπα, αρχικά καλύπτοντας το διεθνές ρεπορτάζ. Σύντομα πέρασε στον χώρο των media και ασχολήθηκε με τον θαυμαστό τότε και ελπιδοφόρο ακόμη χώρο της τηλεόρασης, για λογαριασμό εφημερίδων και περιοδικών. Από άποψη δεν εργάστηκε ποτέ στην τηλεόραση, αλλά μόνο στο ραδιόφωνο και συγκεκριμένα του ΣΚΑΙ, την εποχή της άνοιξης της ιδιωτικής ραδιοφωνίας. Με το κλείσιμο της Ελευθεροτυπίας -τελευταία εφημερίδα στην οποία εργάστηκε- αποφάσισε να στραφεί στο διαδίκτυο και να ανακαλύψει την αδιάκοπη δραστηριότητα του ίντερνετ, συνεργαζόμενη με διάφορες ιστοσελίδες. Παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο των multimedia.

Σπύρος Τσακίρης

ΣΠΥΡΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ: ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ-VIDEOGRAPHER Γεννήθηκε το 1962 στη Ζαχάρω Ηλείας. Από πολύ νωρίς άρχισε να ασχολείται με τη φωτογραφία. Από το 1987 εργάζεται στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», καλύπτοντας όλα τα μεγάλα ελληνικά και διεθνή γεγονότα. Από το 1999 είναι υπεύθυνος του φωτογραφικού τμήματος της εφημερίδας (καθημερινό, κυριακάτικο φύλλο, www.enet.gr). Έχει καλύψει θέματα όπως: Εμφύλιος στη Βοσνία, 1o και 2ο Πόλεμο του Κόλπου, εμφύλιος στο Λίβανο, πτώση Σοβιετικής Ένωσης, γεγονότα στην Αλβανία, πτώση Τσαουσέσκου στη Ρουμανία, Κοσσυφοπέδιο '89, εμφύλιος στη Ρουάντα, πείνα στην Αφρική, Κούρδοι, τον βομβαρδισμό του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, καθώς και τα γεγονότα στην Παλαιστίνη και στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Πέρα από την επικαιρότητα, έχει φωτογραφήσει σε χώρες όπως: Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ιορδανία, Συρία, Σαουδική Αραβία, Αρμενία, Τανζανία, Κένυα, Νότιος Αφρική, Αίγυπτος, Κύπρος, Ολλανδία, Βέλγιο, Ουγγαρία, Αυστρία, αποτυπώνοντας τη διαφορετικότητα της ανθρώπινης δραστηριότητας και την παρουσία της στο περιβάλλον. Παράλληλα, έχει συνεργαστεί με το διεθνή τύπο, με το γαλλικό πρακτορείο IMAPRESS και το γερμανικό ACTION PRESS. Θέματά του έχουν δημοσιευθεί στα μεγαλύτερα ελληνικά και ξένα περιοδικά, όπως «ΓΑΙΟΡΑΜΑ», «Flame of Life», «ΔΙΦΩΝΟ», ελληνικό και ισπανικό «National Geographic», “STERN”, “TIME”, “PARIS MATCH”, “NEWSWEEK” κλπ. Από το 2009 είναι μέλος του IEPA (International Environment Photographers Association). Επίσης είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και της ΕΦΕ (Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας). Φωτογραφίες του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές, σε διεθνή μουσεία. Επίσης φωτογραφία του βρίσκεται στην παγκόσμια συλλογή για τις καλύτερες φωτογραφίες του αιώνα που πέρασε. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις. Έχει ολοκληρώσει μεγάλα projects με θέματα «Τα παιδιά μπροστά στο νέο αιώνα», «Οι άνθρωποι του τύπου στην Ελλάδα», «Ψαράδες», «Άνθρωπος και Περιβάλλον». Ασχολείται παράλληλα με τη σκηνοθεσία multimedia και ντοκιμαντέρ. Έχει ολοκληρώσει τέσσερα ντοκιμαντέρ. Συγκεκριμένα τα μικρού μήκους «Vrooom» 32΄, «Μπαϊάσα – Βοβούσα» 17΄ και «Ο Θησαυρός της Λιμνοθάλασσας» 17΄, το οποίο και βραβεύθηκε το 2003 από το National Geographic και προβλήθηκε στο φεστιβάλ ECOCINEMA 2003. Επίσης το ντοκιμαντέρ, μεγάλου μήκους «Flamingo» 90΄, μία μουσική ταινία με τους Πυξ Λαξ που κυκλοφόρησε στην αγορά με τη μορφή DVD. Ακόμη, για λογαριασμό της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» σκηνοθέτησε το 2014 το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους «ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ». Σήμερα συνεργάζεται με μεγάλα ελληνικά και διεθνή ειδησεογραφικά ΜΜΕ και διδάσκει σε σεμινάρια και δυναμικά workshops, δίνοντας έμφαση στα multimedia. Δημιούργησε την ιστοσελίδα www.carnetdevoyage.gr και εργάζεται ως Φωτογράφος του Προέδρου της Βουλής, στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Τέλος, συνεχίζει να δημιουργεί ντοκιμαντέρ με ενδιαφέρουσες ιστορίες. https://www.instagram.com/tsakiris.photography/ Spyros Tsakiris Photography|Facebook/ tsakirisphotographer@gmail.com

Σχετικά Άρθρα

Back to top button