Ένα ταξίδι στο Μεξικό είναι από μόνο του μια μοναδική εμπειρία. Πόσο μάλλον όταν βρίσκεσαι εκεί τη Μέρα των Νεκρών, σε μια πόλη όπως η Tzintuntzan η οποία φημίζεται για τις εορταστικές εκδηλώσεις του εθίμου που τόσο τιμούν οι Μεξικανοί.
Με μεγάλη περιέργεια και προσμονή επισκέφτηκα το νεκροταφείο της πόλης Tzintzuntzan. Η διάχυτη εορταστική ατμόσφαιρα με παρέσυρε αμέσως. Στην αρχή ήμουν λίγο διστακτική στην αποτύπωση εικόνων στη φωτογραφική μου μηχανή, καθώς στη χώρα μου επικρατούν διαφορετικά ήθη, όμως όσο περνούσε η ώρα γινόμουν ένα με το χώρο. Όλοι πρόθυμοι να μου χαρίσουν ένα χαμόγελο και να μοιραστούν μαζί μου ιστορίες για τους δικούς τους. Στόλιζαν, γελούσαν, τραγουδούσαν, μερικοί χόρευαν κιόλας. Με κέρασαν γλυκά. Έτρωγαν κι εκείνοι. Ένιωσα πως με καλωσόρισαν απλόχερα στη γιορτή τους…
“Dias de los Muertos”. Γιορτάζονται κάθε χρόνο στο Μεξικό ή όπου βρίσκονται Μεξικανοί ανά τον κόσμο στις 1 και 2 Νοεμβρίου.
Οικογένειες και φίλοι συγκεντρώνονται για να θυμηθούν και να τιμήσουν τους αγαπημένους τους που έχουν φύγει από τη ζωή, στήνοντας βωμούς με δικά τους αντικείμενα και γεμίζοντάς τους με προσφορές, όπως παιχνίδια, πιάτα με φαγητό και γλυκά και φυσικά tequila. Όλες οι προσφορές τοποθετούνται δίπλα από το πορτρέτο του αγαπημένου προσώπου, το οποίο περιβάλλεται από κεριά και κατιφέδες (πορτοκαλί λουλούδια που καλλιεργούνται αποκλειστικά για τις μέρες αυτές).
Όσοι έχουν δει την υπέροχη παιδική ταινία “Coco”, θα γνωρίζουν πως μια ψυχή χάνεται για πάντα όταν ξεχαστεί από όλους και η φωτογραφία του νεκρού δε βρίσκεται σε κανένα βωμό. Για το λόγο αυτό, οι φωτογραφίες των νεκρών βρίσκονται συνήθως στο υψηλότερο σημείο του βωμού. Οι Μεξικανοί γιορτάζουν με χαρά τις Μέρες των Νεκρών, καθώς τους δίνεται κάθε χρόνο η ευκαιρία να περάσουν μερικές επιπλέον στιγμές με τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Την 1η Νοεμβρίου επιστρέφουν στον κόσμο των ζωντανών τα παιδιά που έχουν πεθάνει, ενώ στις 2 Νοεμβρίου επιστρέφουν οι ενήλικες.
Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός πως από το 2008 οι Μέρες των Νεκρών έχουν εισαχθεί στον κατάλογο της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.
Εκτός από τους σπιτικούς βωμούς, οι Μεξικανοί, μέσα σε κλίμα ευφορίας αλλά και κατάνυξης, στολίζουν λοιπόν με τον ίδιο τρόπο και τους τάφους των αγαπημένων τους, όπως στο συγκεκριμένο νεκροταφείο της Tzintzuntzan.
Η αλήθεια είναι πως όσο έμεινα στο νεκροταφείο δεν ένιωσα την παρουσία «πνευμάτων». Πώς θα μπορούσα άλλωστε, εφόσον έχω μεγαλώσει θεωρώντας το θάνατο το τέλος των πάντων; Ένιωσα όμως τη χαρά των ανθρώπων αυτών, το δέσιμο που έχουν με τους αγαπημένους τους που έχουν φύγει και την ευλάβεια με την οποία τηρούν το έθιμό τους. Πόσο όμορφο, πόσο ρομαντικό, πόσο αισιόδοξο και λυτρωτικό είναι να περιμένεις κάθε χρόνο αυτούς που έχεις χάσει για να γιορτάσεις μαζί τους τη χαρά που δίνει στη ζωή σου η σκέψη τους και μόνο!
Να τους αγαπάμε δυνατά, θα πω εγώ, τους δικούς μας ανθρώπους και να τους σκεφτόμαστε πάντα. Και να κλαίμε ή να γελάμε, αν έτσι νιώθουμε όταν τους χάνουμε. Πάνω απ’όλα, όμως, να τους θυμάται για πάντα η καρδιά μας.
