Το άλλο πρόσωπο του Ινδικού Ωκεανού…
Η διαδρομή από το αεροδρόμιο της Ρεουνιόν μέχρι την περιοχή Λε Πορ όπου βρίσκεται το νέο λιμάνι του νησιού, ήταν κάτι λιγότερο από μία ώρα. Στην πύλη που οδηγούσε στην αποβάθρα όπου περίμενε το MARION DUFRESNE ζητήσανε τα διαβατήρια αυτών που επρόκειτο να επιβιβαστούν. Το πλοίο πηγαίνει 4 φορές το χρόνο και ανεφοδιάζει τις τρεις γαλλικές βάσεις που βρίσκονται 3000 χιλιόμετρα νότια του νησιού Ρεουνιόν στην Υποανταρκτική ζώνη. Ακατοίκητα από γηγενείς κατοίκους φιλοξενούν περίπου 200 άτομα όλα κι όλα, για τα οποία ξοδεύονται εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο για ανεφοδιασμό και επιστημονικό εξοπλισμό.
Ο λόγος; Τα νησιά αυτά της Υποανταρκτικής περιοχής, προσθέτουν 2.000.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα ΑΟΖ στην οικονομική επικράτεια της Γαλλίας. Η χώρα έχει λόγους να επιβεβαιώνει με κάθε τρόπο την κυριαρχία της σ αυτά. Στο ευρύ κοινό –όσο θεωρείται ευρύ στην περίπτωση αυτή-, είναι γνωστά σαν νησιά Κεργκελέν. Στους πιο μυημένους γίνεται διάκριση και ξεχωρίζουν το Κροζέ, το Κεργκελέν και το Αμστερντάμ που είναι και τα ονόματα των βάσεων. Γεωγραφικά όμως πρόκειται για ένα λάθος που μονιμοποιήθηκε. Τα τρία αυτά ονόματα αντιπροσωπεύουν ουσιαστικά τα 3 αρχιπελάγη και όχι τα νησιά. Σα να λέγαμε Επτάνησα, Κυκλάδες, Σποράδες.
Το Κροζέ απαρτίζεται από 5 κύρια νησιά και δεκάδες βραχονησίδες και η βάση «Κροζέ» βρίσκεται στο νησί Ποσεσιόν. Ομοίως το Κεργκελέν που επέβαλε το όνομα του σ όλα τα γαλλικά νησιά αυτής της ζώνης, απαρτίζεται από ένα μεγάλο νησί στο μέγεθος της Κορσικής και 300 μικρά. Η βάση βρίσκεται στο κυρίως νησί Κεργκελέν. Μερικοί το αποκαλούν και Γκραντ Τέρ, παρ΄ ότι κανένας χάρτης δεν το αναφέρει με το όνομα του. Το τελευταίο σύμπλεγμα, το Αμστερντάμ, (ο τόνος στο τέλος) απαρτίζεται από δύο νησιά: το Σαιντ Πoλ και το Αμστερντάμ. Και η βάση «Αμστερντάμ» βρίσκεται (επιτέλους) στο σωστό νησί. Το χαρακτηριστικό των 3 νησιωτικών συμπλεγμάτων είναι ότι απέχουν μεταξύ τους ….1500 χιλιόμετρα. Όσο η Αθήνα από τη Βουδαπέστη. Αυτά τα αρχιπελάγη έρχεται να συνδέσει το MARION DUFRESNE σ ένα ταξίδι εποποιία που κρατάει 29 μέρες και επαναλαμβάνεται 4 φορές το χρόνο.
Στις 2.30 το μεσημέρι σταθήκαμε μπροστά στην σκάλα του πλοίου με τις βαλίτσες μας ρίχνοντας κλεφτές ματιές στους μελλοντικούς συνταξιδιώτες που περίμεναν την σειρά τους . Ο Φιλίπ Μιστράλ δεν άργησε να φανεί και σαν υπεύθυνος του τουριστικού τμήματος της αποστολής, άρχισε να δίνει οδηγίες. Το πλοίο παρ΄ ότι είναι επιφορτισμένο να ανεφοδιάζει τις αποστολές των βάσεων και να μεταφέρει προσωπικό και στελέχη, «επιτρέπει» επί πληρωμή σε 8-10 άτομα κάθε φορά να συμμετέχουν στο ταξίδι και να επισκεφτούν ότι είναι εφικτό μέσα στα περιθώρια της αποστολής του πλοίου. Σε καμιά περίπτωση δεν πλασάρεται σαν κρουαζιερόπλοιο και δεν δεσμεύεται για κανένα πρόγραμμα ή αξιοθέατο. Παρά τα λίγα που υπόσχεται και προσφέρει εν τούτοις, η λίστα αναμονής ξεπερνάει τα 3 χρόνια! Όταν μας πληροφόρησαν μετά από 3 χρόνια που είχαμε δώσει προκαταβολή ότι ήρθε η σειρά μας αρχίσαμε τις προετοιμασίες. Οι Γάλλοι για να είναι σίγουροι ότι δεν θα βρεθούν μπροστά σε «ακατάλληλους» ταξιδιώτες ζητάγανε ιατρικές βεβαιώσεις ότι δεν υποφέρουμε από καμιά …10αρια ασθένειες σαν να πηγαίναμε να καταταγούμε στη σχολή Ευελπίδων. Ακόμα ότι δεν είμαστε υπέρβαροι και ότι είμαστε σε θέση να ανεβούμε στο πλοίο με ανεμόσκαλα!!!
Προς στιγμήν διστάσαμε, είχαμε ταξιδέψει με δεκάδες πλοία στην Ανταρκτική τη Γροιλανδία, ακόμα και στη Γη Φραγκίσκου Ιωσήφ, αλλά αυτό δεν είχε ξαναπροκύψει!
Τελικά το πήραμε απόφαση. Αποκρύψαμε 10 κιλά από το βάρος μας, γράψαμε σε όλα “OUI” σε ότι ρώταγε το δελτίο συμμετοχής και πήραμε το αεροπλάνο για τη Ρεουνιόν. Ότι ήθελε ας προκύψει.
ΚΡΟΖΕ (Νήσος Ποσεσιόν)
Στις 8 και 1 λεπτό το πρωί της Τετάρτης το MARION DUFRESNE έριξε άγκυρα στον μικρό κόλπο του νησιού Ποσεσιόν. Είχαν περάσει 111 ώρες από τη στιγμή που σαλπάραμε για το Κροζέ 3000 χιλιόμετρα νότια της νήσου Ρεουνιόν.
Το Κροζέ είναι ένα από τα τρία αρχιπελάγη που απαρτίζουν τα Γαλλικά Νότια Εδάφη. Αυτός ο γεωγραφικός όρος, είναι γνωστός μόνο στους γραφειοκράτες του υπουργείου Υπερπόντιων Υποθέσεων. Μάλιστα είναι ακόμα πιο περίπλοκος και ορίζεται σαν ΤΑΑF, Terres Australes et Antarctiques Francaises, μιας και περιλαμβάνει και ένα κομμάτι γης στην Ανταρκτική. Και για να γίνουν τα πράγματα ακόμη πιο περίπλοκα, στην ίδια διοίκηση βρίσκονται κάτι μικροσκοπικά …τροπικά νησιά πέριξ της Μαδαγασκάρης, τα λεγόμενα Διασκορπισμένα Νησιά (Iles Eparses).
Οι κοινοί θνητοί αποκαλούν τα Γαλλικά Νότια Εδάφη, απλώς: Νησιά Κεργκελέν. Από το όνομα του μεγαλύτερου αρχιπελάγους.
Το Ποσεσιόν (ή Κροζέτ όπως γενικευμένα αποκαλείται) είναι ένα μικρό νησί 150 τ.χ. που φιλοξενεί την επιστημονική βάση 50 ατόμων και μετατρέπει έτσι το Αρχιπέλαγος σε …κατοικημένο.
Άρχισαν οι πυρετώδεις προετοιμασίες αποβίβασης. Μαζί μας ταξίδευε ο Κυβερνήτης των TAAF, ένα ανώτερο στέλεχος καριέρας στο Υπουργείο Υπερπόντιων Υποθέσεων που τον διόρισαν κυβερνήτη των νησιών με έδρα την μικρή πόλη Σαιν Πιέρ στο Ρεουνιόν.
Το ελικόπτερο πηγαινοερχόταν μεταφέροντας πότε επιβάτες και πότε εξοπλισμό κρεμασμένο στον αέρα με ιμάντες. Κάποια στιγμή ήλθε και η σειρά μας. Το πρώτο που επισκεφθήκαμε μετά την αποβίβαση ήταν η πλαγιά που εκτείνεται μπροστά από τη Βάση προς τον ωκεανό. Στα 20 χιλιόμετρα ανατολικά διαγράφονταν ό επιβλητικός όγκος του «απαγορευμένου» νησιού Ντε λ’ Εστ. Κανείς δεν επιτρέπεται να πατήσει πόδι στο νησί που έμεινε παρθένο εξ αιτίας των απότομων γκρεμών που το περικυκλώνουν.
Στα 50 μέτρα φάνηκε το πρώτο άλμπατρος. Οι «κυρίαρχοι των ωκεανών» φτιάχνουν τις φωλιές τους κοντά στην ίδια τη βάση και μπορούμε να παρατηρήσουμε από κοντά τα λεπτά χαρακτηριστικά τους. Φαινομενικά θυμίζουν γιγάντιους γλάρους, αλλά τα άλμπατρος είναι η ευγενική έκφραση των θαλάσσιων πτηνών με μοναδικές ικανότητες.
Μπορούν να πετάνε συνεχώς σε μια μέρα επί 1500 χιλιόμετρα αναζητώντας από ψηλά τα κοπάδια των ψαριών. Ελάχιστες φορές φτερουγίζουν κατά τη διάρκεια της περιπλάνησής τους, αξιοποιώντας τα ρεύματα αέρος. Τα μεγαλοπρεπή πτηνά μας παρατηρούσαν αδιάφορα καθώς ακολουθούσαμε το μονοπάτι που περνούσε δίπλα από τις φωλιές τους.
Το απόγευμα μας περίμενε το θέαμα που λέγεται Μπαί ντυ Μαραίν. Κατηφορίσαμε από το ύψωμα που βρίσκεται η Βάση, 1400 μέτρα προς την αμμώδη ακτή. Πριν καλά καλά φτάσουμε μας πρόλαβαν οι ήχοι της μεγάλης κοινότητας των βασιλικών πιγκουίνων.
Μείναμε μαγεμένοι από το θέαμα. Η ομορφούλα Ελοίζ που συμμετείχε στην ομάδα ενώ φωτογράφιζε ασταμάτητα, κάθε τόσο αναφωνούσε: «κελ μπονερ» έχοντας μόνιμα ένα πλατύ χαμόγελο αγαλλίασης στο πρόσωπο της…
Πάνω από 20.000 βασιλικοί πιγκουίνοι, μαζί με τα διαρκώς πεινασμένα μικρά τους, συνωστίζονται στην μικρή παραλία παλεύοντας να βρούνε το δρόμο προς τη θάλασσα ανάμεσα από τις παράκτιες εγκαταστάσεις της βάσης. Εκπληκτικά πτηνά με θεσπέσια κιτρινωπά σχέδια και μακρόστενους λαιμούς. Στην ίδια παραλία αγουροξυπνημένοι μας παρατηρούν μια ομάδα από ανήλικους θαλάσσιους ελέφαντες, ενώ τα δύο τέρατα των 3 τόνων που κείνται πιο πέρα δεν ανοίγουν ούτε τα βλέφαρα τους.
Δώδεκα λεπτά με το ελικόπτερο από το πλοίο (όλα γίνονται με το ελικόπτερο στα Νότια Εδάφη) ξανοίγεται η μεγάλη κοιλάδα Μπαί ντεζ Αμερικαίν ή επί το …γαλλικότερον «BUS» (Bay USA). Όνομα που ξέμεινε από την εποχή των Αμερικανών φαλαινοθήρων.
Ο Κόλπος των Αμερικανών έχει δύο παραλίες. Στη μία βρίσκονται τα θαλάσσια τέρατα (οι θαλάσσιοι ελέφαντες) και καμιά χιλιάδα εργένηδες πιγκουίνοι χωρίς μωρά. Μόνο άντρες.
Μία ώρα περπάτημα πάνω από το λόφο και το οροπέδιο όπου φωλιάζουν άλλα μεγαλοπρεπή άλμπατρος, βρίσκεται η «οικογενειακή» παραλία με 17.000 μεγαλόπρεπους βασιλικούς πιγκουίνους και μερικές χιλιάδες καλοθρεμμένα χνουδωτά πιγκουινάκια με καφετιά γούνα που περιμένουν να μετατραπεί σε πτέρωμα για να μπορέσουν να μπουν στη θάλασσα.
Γυρίσαμε πίσω στην πρώτη παραλία της BUS. Οι τερατώδεις θαλάσσιοι ελέφαντες των 3 τόνων εξακολουθούσαν να κοιμούνται συνεχώς στην παραλία ανοίγοντας πότε το ένα ρουθούνι ξεφυσώντας με δύναμη και πότε τα μάτια χωρίς καν να σαλέψουν. Αποτόλμησα να ξαπλώσω δίπλα σ έναν από αυτούς που με κοίταξε αδιάφορα αλλά ευτυχώς δεν σκέφθηκε να με …αγκαλιάσει.
Με την ίδια τόλμη και άνεση μας περικύκλωσαν σε λίγο οι εργένηδες βασιλικοί πιγκουίνοι που συνήθισαν την παρουσία μας. Στην αρχή είχαμε βολευτεί στην παχιά γκρίζα άμμο και τους παρατηρούσαμε καθώς έβγαιναν από τη θάλασσα, ενώ οι πιο ξεθαρρεμένοι «βασιλιάδες» ήλθαν στο μέρος μου και περιεργάζονταν τις μηχανές και το σακίδιο. Σε λίγο μας παρατηρούσαν εκείνοι! Ωραία ειρηνική συνύπαρξη. Να ήταν όλος ο κόσμος έτσι…
Το ελικόπτερο μας περισυνέλεξε το απόγευμα κάνοντας τους εργένηδες να ξαναμπούν έντρομοι στο νερό. Είχαν ξεσυνηθίσει μετά από τόσους μήνες ησυχίας το μουγκρητό της μηχανής. Ακόμη και τα νωχελικά τέρατα άλλαξαν θέση και πήγαν 20 μέτρα πιο κάτω να συνεχίσουν τον ύπνο τους. Στην βόρεια πλευρά του νησιού Ποσεσιόν υπάρχει η πιο μεγάλη αποικία 50.000 βασιλικών πιγκουίνων στην πεδιάδα -που εκτείνεται στα νότια του ακρωτηρίου Πουέντ Μπάς- γνωστή σαν Ζαρντέν Ζαποναί. Τόσο η μακρινή απόσταση από τη βάση όσο και το γεγονός ότι τα βουνά στο κέντρο του νησιού είναι πάντα σκεπασμένα από σύννεφα, η περιοχή αυτή δεν είναι ανοιχτή στο τουρισμό. Έτσι την Παρασκευή το βράδυ σαλπάραμε για το 2ο αρχιπέλαγος των Νοτίων Εδαφών, το θρυλικό Κεργκελέν, 1400 χιλιόμετρα ανατολικά.
ΚΕΡΓΚΕΛΕΝ (Αρχιπέλαγος Κεργκελέν)
Το MARION DUFRESNE χρειάστηκε 59 ώρες και 38 λεπτά να καλύψει την απόσταση από το «Κροζέ». Στον διάπλου γνωριστήκαμε με τους Ρουμάνους βαθμοφόρους και το πλήρωμα που υπηρετούσαν στο πλοίο και έβλεπαν με δέος και σεβασμό γείτονες των Βαλκανίων να συμμετέχουν στο ταξίδι αυτό. Το νέο είχε διαδοθεί γρήγορα. Ο 3ος καπετάνιος ήταν Τάταρος από την Κωνστάντζα όπου είχαν καταφύγει οι γονείς του από ένα χωριό της Κριμαίας, μετά τον πόλεμο. Μιλούσε τα γαλλικά με βαριά προφορά αλλά οι Γάλλοι αξιωματικοί ήταν ευτυχείς με τους Ρουμάνους βαθμοφόρους και ναύτες γιατί ήταν εργατικοί, σοβαροί και υπεύθυνοι.
Στις 06.33 ο Κίεφ, ο Τάταρος, παρόντος και του κυβερνήτη έριξε άγκυρα στο λιμάνι του Πορτ Ω Φρανσαί όπου βρίσκεται η ομώνυμη Βάση.
Όπως και με το Κροζέ που άλλα γράφουμε και άλλα εννοούμε, έτσι κι εδώ η σύγχυση επαναλαμβάνεται. Στην πραγματικότητα τα νησιά είναι …ένα, το Κεργκελέν. Έχει έκταση περίπου όσο και η Κορσική (7000 τ.χ.) αλλά σχήμα πολυσχιδές σαν τα νορβηγικά φιόρδ ή τις Δαλματικές Ακτές. Με εκατοντάδες κόλπους και δεκάδες χερσονήσους σαν δάκτυλα και περίπου 300 νησίδες και νησάκια που ανακατεύονται με την προηγούμενη εδαφολογική αταξία σε ένα δυσδιάκριτο συνονθύλευμα.
Η πρώτη ομάδα αναχώρησε με το ελικόπτερο για το εσωτερικό του νησιού όπου θα διανυκτέρευε σ’ ένα καταφύγιο κοντά στα φιόρδ.
Όταν ήρθε η σειρά μας για να πάμε στην παραλία Ρατμάνωφ όπου βρίσκονται οι 50.000 βασιλικοί πιγκουίνοι ο καιρός χάλασε και το πρόγραμμα ανεστάλη. Έτσι έγινε αερομεταφορά στη βάση του Πορτ Ω Φρανσαί. Το πρώτο …άγριο ζώο που είδαμε ήταν ένα κουνέλι. Μετά κι άλλο κι άλλο. Δεκάδες. Εκατοντάδες. Παντού. Εκεί που τελείωναν τα κτήρια τις βάσης κι άρχιζε το γρασίδι γινόταν χορός. Πανηγύρι. Κι ανάμεσα στα χορτάρια κοίταζε καχύποπτος ένας άγριος μαύρος γάτος με μούτρο χοντρό και τουμπανισμένο από το φαγητό.
Φαινόταν καθαρά να έχει γονίδια θαλάσσιου ελέφαντα. Υποτίθεται ότι υπάρχει πρόγραμμα σταδιακής εξόντωσης των εισαχθέντων ζώων(γάτες, ποντίκια, κουνέλια, τάρανδοι, πρόβατα) αλλά δεν είχα φανταστεί ότι μέχρι να συμβεί αυτό θα γίνεται πανηγύρι μέσα στην ίδια τη βάση.
Εξερευνήσαμε τα κτήρια και το ταχυδρομείο για τις αναμνηστικές σφραγίδες και επιστρέψαμε με το ελικόπτερο στο πλοίο ελπίζοντας να ξημερώσει καλλίτερη μέρα.
Ο καιρός το πρωί ήταν πάλι βαρύς με χαμηλή νέφωση. Κατά το μεσημέρι άλλαξε και χτύπησε συναγερμός. Σε λίγα λεπτά ήμασταν πανέτοιμοι για την αερομεταφορά στην Ακτή Ρατμάνωφ. Ψιλόβρεχε και αυτό έκανε τα πράγματα δύσκολα, αλλά δεν μας εμπόδιζε να δούμε την πεδιάδα που εκτείνονταν από κάτω μας. Ατέλειωτες παγετωνικές λίμνες και βάλτοι και αναρίθμητα ποτάμια κυλούσαν με κατεύθυνση τη θάλασσα. Παρ’ ότι το Κεργκελέν είναι ορεινό ηφαιστειογενές νησί, αυτή η πεδιάδα ήταν η μοναδική εξαίρεση. Επίπεδη, απέραντη και γεμάτη λίμνες.
Η «καμπάνα» όπου θα διανυκτερεύαμε είχε 6 διώροφες κουκέτες για 12 άτομα και ήταν ευρύχωρη και ευχάριστη. Απείχε 1000 μέτρα από την ακτή.
Βγαίνοντας -πάντα με ψιλόβροχο- για την εξερεύνηση συναντήσαμε τις πρώτες φωλιές των γιγάντιων άλμπατρος όπου τα καλοθρεμμένα «μωρά» περίμεναν υπομονετικά τους γονείς τους.
Ακόμα και όταν μεγαλώσουν φτάνοντας το μέγεθος τον ενηλίκων, παραμένουν εξαρτημένα από τους γονείς τους για δύο ολόκληρα χρόνια.
Σε λίγο αρχίσαμε να ακούμε την ακαταλαβίστικη συμφωνία των κραυγών των βασιλικών πιγκουίνων. Η παραλία Ρατμάνωφ αποκάλυψε σταδιακά όσο πλησιάζαμε ένα απίστευτο υπερθέαμα. Στην πλατιά παραλία μήκους 4 χιλιομέτρων, πάνω από 250.000 ενήλικες βασιλικοί πιγκουίνοι είχαν στήσει την αποικία τους ταΐζοντας περίπου άλλες 50 000 μικρά όλων των μεγεθών.
Ένα ασύλληπτο θέαμα που είχαμε ξαναδεί μόνο μια φορά ακόμη στη Νότια Γεωργία. Ανάμεσα τους χαριεντίζονταν και μερικοί νεαροί θαλάσσιοι ελέφαντες μιας και οι πιο πολλοί είχαν φύγει ήδη στην Αναρκτική όπου θα περάσουν 8 μήνες τρεφόμενοι στα πλούσια νερά της.
Ξεχνώντας τη βροχή που δεν σταμάτησε ούτε λεπτό περιπλανηθήκαμε για δύο ώρες ανάμεσα σ’ αυτό το θέαμα της άγριας φύσης. Ότι φωτογραφίες και να τραβήξαμε ήταν κατώτερες της πραγματικότητας. Η επιστροφή μας επιφύλαξε την εμπειρία του ερωτικού χορού ενός ζευγαριού άλμπατρος που αδιαφόρησαν για την παρουσία μας.
Φτάνοντας πίσω στην καλύβα, ο Ανρύ θα ξεκίναγε το μαγείρεμα και εμείς τον μαραθώνιο να συνεφέρουμε τις φωτογραφικές μηχανές μας που είχαν πνιγεί στο νερό….
Η επόμενη μέρα ήταν ηλιόλουστη και πολλά υποσχόμενη. Πρωί πρωί ήρθε το ελικόπτερο για την μεταφορά στα βόρεια του Πορτ ω Φρανσαί, στο φιόρδ Λαμπουρέρ. Το τοπίο άλλαξε. Η πλημμυρισμένη πεδιάδα έδωσε θέση στα φιόρδ, τους κόλπους και τις νησίδες που αποτελούν το χαρακτηριστικό του Κεργκελέν.
Γρήγορα αφήσαμε τον εξοπλισμό και ανηφορίσαμε στο εσωτερικό οροπέδιο όπου το θέαμα των κόλπων και των ακτών αποκάλυψε ένα ενα μοναδικό τοπίο σαν αυτό των Νορβηγικών ακτών.
Δύο δελφίνια Κάρσον με το χαρακτηριστικό δίχρωμο δέρμα, κυνηγούσανε ψάρια λίγα μέτρα μακριά μας.
Το σμήνος από τις σταχτιές τέρνες πέταξε φωνάζοντας, και τρόμαξε τους μαύρους λαγούς που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαν αντιληφθεί την παρουσία μας. Ότι μαύριζε στους βράχους στην άκρη της θάλασσας ήταν μύδια. Χιλιάδες μύδια. Εκατομμύρια μύδια. Έκανες μια κίνηση και ξερίζωνες από τους βράχους μια αρμαθιά.
Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι υπάρχουν τόσα μύδια και ότι ήταν τόσο εύκολο να τα προμηθευτείς. Τα επόμενα εικοσιτετράωρα το μενού περιλάμβανε μύδια μαγειρεμένα με όλους τους δυνατούς τρόπους της γαλλικής και κρεολέζικης κουζίνας.
Το επόμενο πρωινό το MARION DUFRESNE άλλαξε θέση και κατευθύνθηκε στο φιόρδ Γκροενλάντ να παραλάβει υλικά από μια μικρή καμπίνα επιστημόνων.
Τα μεγαλοπρεπή τοπία που τα έκρυβε επίμονα μέχρι τη μέση η χαμηλή νέφωση αποκάλυψαν την άγρια ομορφιά του Δυτικού Κεργκελέν.
Απότομοι βράχοι υψώνονταν πάνω από τα κεφάλια μας σαν ένα απρόσιτο Γκραν Κάνυον του Ωκεανού. Πριν τη δύση του ηλίου σαλπάραμε. Τελευταίος σταθμός το νησί Αμστερντάμ.
ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ
Στις 06.30 το πρωί τα περιποιημένα κτίσματα της Βάσης έδειχναν πιο κοντά απ’ ότι ήταν στην πραγματικότητα. Καμιά δεκαριά γουνοφόρες φώκιες πηγαινοέρχονταν στην αποβάθρα αδιαφορώντας για τα τρακτέρ και τους γερανούς που παίρνανε θέση να υποδεχτούν τα εφόδια.
Το Αμστερντάμ βρίσκεται 60 ώρες πορεία με το πλοίο, βόρεια του Κεργκελέν και περιβάλλεται από υποτροπικά νερά που φιλοξενούν μερικά εκατομμύρια …αστακούς. Το αλιευτικό AUSTRAL που έχει την αποκλειστική άδεια συγκομιδής των αστακών βρισκόταν ήδη 2 μήνες στο Αμστερντάμ και σε 15 μέρες τελείωνε την αποστολή του. Τους μεγάλους αστακούς τους πακετάριζε κατ’ ευθείαν για την Ιαπωνία, ενώ τους μικρούς τους …χάριζε στη βάση.
Έτσι δεν ήταν έκπληξη που στον μεσημεριανό μπουφέ μας περίμεναν κάτι μικρά βουνά αστακών και εξαιρετικό καπνιστό ψάρι Λεζίν.
Το απόγευμα ξεπατωθήκαμε να ανηφορίσουμε στον μικροσκοπικό σβησμένο ηφαιστειακό κρατήρα Αντονέλι που ήταν κατάφυτος από πεύκα κυπαρίσσια, μηλιές και επιτέλους μερικά ενδημικά δένδρα Φυλίκα που είχαν διασωθεί από τον γενικό αφανισμό.
Πριν το σούρουπο γυρίσαμε στη βάση και συνεχίσαμε για την «καμπάνα» Ριμπώ που θα ήταν το σπίτι μας για τα δύο βράδια. Οι γουνοφόρες φώκιες έκαναν πως μας απειλούσαν δείχνοντας τα δόντια τους καθώς περνούσαμε.
Το ίδιο έκαναν και τα νεογέννητα φωκάκια των 2-3 μηνών που τα είχαν παρατήσει οι μανάδες τους και όταν βαρεθήκανε ήρθαν και χωθήκανε ανάμεσα στα ξύλα της υπαίθριας ψησταριάς και ξεραθήκανε στον ύπνο.
Οι κυρίες από το Παρίσι και το Χερβούργο σχολιάζανε με δυσφορία την απουσία τουαλέτας στην καμπάνα ενώ οι έχοντες πιο σοβαρά ζητήματα ξαμοληθήκαμε ανάμεσα στα φωκάκια που όταν δεν μας έκαναν χάαα! χάαα! για να τρομάξουμε, καλούσανε τη μαμά τους να τα ταΐσει με μια φωνούλα που θα έπαιρνες όρκο πως βέλαζε κάποιο νεογνό αρνάκι.
Η βόλτα στους γκρεμούς στα ανατολικά του νησιού μας αποζημίωσε γιατί είδαμε μια εκτενή συστάδα από ανθισμένα δένδρα Φυλίκα που το μικρό λευκό ανθάκι ανέδιδε ένα λεπτό διακριτικό άρωμα. Από το ίδιο ύψωμα γίναμε μάρτυρες της παρουσίας δύο ομάδων από όρκες που κυνηγούσαν χωρίς διάλειμμα τα κοπάδια των ψαριών στον ωκεανό.
Ξαναγυρίσαμε στις παιχνιδιάρικες φώκιες που ήταν χάρμα να τις παρατηρείς από τόσο κοντά. Άφοβες, αδιάφορες, εκτός αν αποφασίζανε να σου κάνουνε χάαα. Όταν βαριόνταν να παριστάνουν τις άγριες ξαναγυρίζανε στα δικά τους. Κοιμόντουσαν ή έπαιζαν.
Κάναμε μια ακόμη επίσκεψη στην τεράστιο πλάτωμα Μάρ ντεζ Ελεφάντ δίπλα στη θάλασσα όπου εκατοντάδες φωκάκια …βελάζανε ελπίζοντας να ακούσουνε την απάντηση της μαμάς τους, ενώ εκατοντάδες άλλες φώκιες λιαζόντουσαν ανάμεσα στα χόρτα, στις κορυφές των βράχων, σε κόγχες της πλαγιάς ή ψαρεύανε στη θάλασσα.
Στις 18.31 έγινε και τυπικά η λήξη της αποστολής. Η σειρήνα του MARION DUFRESNE αποχαιρετούσε το Αμστερντάμ. Θα επέστρεφε μετά από 6 μήνες. Ο Κίεφ ο Τάταρος έβαλε πλώρη βορειοδυτική. Μας περίμεναν οι 108 ώρες του ταξιδιού στο Μαυρίκιο-μια αναγκαία στάση ανεφοδιασμού σε καύσιμα-πριν καταλήξει στο Λε Πόρ του Ρεουνιόν.
