Ισλανδία: Το υπερθέαμα του πάγου και η παραλία με τα διαμάντια

Φύση αδάμαστη και ανεξάντλητη η ισλανδική φύση δεν παύει να σε εκπλήσσει σε κάθε σου βήμα. Και εκεί που λες πως τα έχεις δει όλα κι αρχίζεις να εξοικειώνεσαι με τα απόκοσμα πεδία της λάβας του πάγου και της φωτιάς, εισβάλλει μπροστά σου η Τζοκουλσαρλόν (Jokulsarlon). Μια λιμνοθάλασσα γεμάτη παγόβουνα. Ένα θέαμα που κόβει την ανάσα. Το όλο σκηνικό, αν και βρίσκεται πάνω στον περιφερειακό δρόμο,  μοιάζει εξωπραγματικό, εξωγήινο, απόκοσμο. 

Υπάρχουν τόποι στον κόσμο που η ομορφιά τους είναι δύσκολο να αποτυπωθεί σε μια φωτογραφία. Και τόποι που η λέξη «ομορφιά» αδυνατεί να αποδώσει το μεγαλείο τους. Εδώ η φύση μεγαλουργεί και όσο πιο απόκοσμη κι ανέγγιχτη φαίνεται τόσο πιο κοντά σου την νιώθεις.

Στέκομαι στις όχθες της λίμνης και αφήνω το βλέμμα μου να πετάξει ως εκεί που φθάνει το μάτι. Η Γιοκουλσαρλόν σε σαγηνεύει από την πρώτη ματιά με την χρωματική και την ωκεάνια αύρα της, τους κρυστάλλινους ήχους της.

 Μα αν την παρατηρήσεις καλύτερα θα αντιληφθείς από την πρώτη στιγμή τα αγωνιώδη, αν και σιωπηλά, μηνύματα που εκπέμπει. Μηνύματα δυσοίωνα για το μέλλον της, για το μέλλον ολόκληρου του πλανήτη…  

Λίγα λεπτά αργότερα θα επιβιβαστώ σε ένα αμφίβιο όχημα, που θα γλιστρήσει απαλά μέσα στην λίμνη. Θα έρθω σε απόσταση αναπνοής από τα τεράστια παγόβουνα, θα αγγίξω ένα μικρό, αλλά πανάρχαιο κομμάτι ηλικίας περίπου 1000 ετών, από τα κρύσταλλά τους. Είναι τόσο επιβλητικά κι όπως αντανακλούν το φως στα παγωμένα νερά της λιμνοθάλασσας, διαμορφώνουν με την ποικιλία του όγκου και τους ήχους τους, την ζωντανή κι απόκοσμη αίσθηση όλου του τοπίου.

Το σκάφος κάνει κύκλους γύρω από την ομορφιά, μοιάζει να  στροβιλίζεται, μας παρασύρει σε νοητά αέρινα βήματα και μας χαρίζει μια γλυκιά αίσθηση ανάτασης. Εικόνες ονειρικές υπό την σκιά του  Βάτναγιοκούλ, του μεγαλύτερου παγετώνα της Ευρώπης που υψώνεται 910 μέτρα πάνω από την λιμνοθάλασσα.

Το όλο σκηνικό παραπέμπει σε παραμύθι. Ή μάλλον σε κινηματογραφική ταινία. Όσοι είναι λάτρεις του Τζέϊμς Μπόντ σίγουρα έχουν δει την Τζοκουλσαρλόν σε τουλάχιστον δύο ταινίες του. Η παγετωνική λιμνοθάλασσα έχει αποτελέσει φυσικό σκηνικό και σε ταινίες της Λάρα Κρόφτ, ενώ μέχρι και ο Μπάτμαν έχει επισκεφτεί την Τζοκουλσαρλόν κι έχει σαγηνευτεί από την απόκοσμη λάμψη της.

Τα παγόβουνα εντυπωσιάζουν όχι μόνο με  τον όγκο και το σχήμα τους, αλλά τις διαμαντένιες και διάφανες αποχρώσεις τους. Αποχρώσεις του μπλε του λευκού, του γαλάζιου, του τιρκουάζ και των μαύρων και γκρίζων ραβδώσεων. Είναι αιωνόβια κομμάτια πάγου που έχουν αποκολληθεί από τον παγετώνα και κινούνται αργά  προς την θάλασσα. Αρκετά μοιάζουν με φυσικά γλυπτά, λόγω των ραβδώσεων που έχουν  σχηματιστεί πάνω τους από την τέφρα παλαιότερων ηφαιστειακών εκρήξεων. Άλλα κρυστάλλινα και λαμπερά έχουν μετατραπεί σε στασίδια για τα θαλασσοπούλια. Το χειμώνα η λιμνοθάλασσα είναι γεμάτη ψάρια, ενώ φιλοξενεί αρκετές φώκιες οι οποίες την επισκέπτονται για να βρουν ένα εύκολο γεύμα.

Η Τζοκουλσαρλόν, βρίσκεται στο νότο της Ισλανδίας, 380 χλμ από το Ρέϋκιαβικ κι είναι αποτέλεσμα της σταδιακής υπερθέρμανσης του πλανήτη. Δημιουργήθηκε το 1935 μετά από την σταδιακή συρρίκνωση του παγετώνα Breidamerkurjokull,  υποπαγετώνα του Vatnajokull του μεγαλύτερου παγετώνα της Ευρώπης. Παλαιότερα ο παγετώνας έφθανε μέχρι την θάλασσα, σήμερα έχει αποσυρθεί αρκετά χιλιόμετρα από την ακτή. Το μέγεθος της λίμνης από την δεκαετία του 1970  έχει τετραπλασιαστεί και συνεχώς αυξάνεται. Σήμερα η έκτασή της  αγγίζει τα 18 τετραγωνικά χιλιόμετρα  και το μέγιστο βάθος της φθάνει τα 284 μέτρα.  Σύμφωνα με τους ειδικούς αν δεν υπάρξει αναστροφή της κλιματικής κρίσης τα τεράστια παγόβουνα της Τζοκουλσαρλόν, προβλέπεται να εξαφανιστούν σε 30 με 40 χρόνια ενώ η λίμνη στο μέλλον θα μετατραπεί σε ένα ακόμη βαθύ φιόρδ.

Η ΔΙΑΜΑΝΤΕΝΙΑ ΑΚΤΗ

Τα τελευταία χρόνια από το επιταχυνόμενο λιώσιμο  των πάγων όλο και περισσότερα κομμάτια  αποκόπτονται από τον παγετώνα με συνέπεια να δημιουργούνται μεγάλα παγόβουνα, τα οποία παγιδεύονται μέσα στην λιμνοθάλασσα. Τα μικρότερα από  αυτά κατευθύνονται προς το στόμιο της λίμνης και ταξιδεύουν μέχρι τη θάλασσα. Εκεί συναντούν τα  αφρισμένα κύματα του Ατλαντικού που τα ξεβράζουν  πάλι πίσω στην  κατάμαυρη ηφαιστειακή ακτή, δίπλα στην λιμνοθάλασσα.

Το θέαμα είναι μαγευτικό και πρωτόγνωρο. Τα κρυστάλλινα παγόβουνα λαμπυρίζουν στο φως σαν πανέμορφα διαμάντια. Η ακτή εύστοχα φέρει την ονομασία Diamond Beach (η παραλία των διαμαντιών), καθώς προσιδιάζει σε μια μεγάλη μαύρη παραλία σπαρμένη με διαμάντια.

ΚΑΙ Η ΜΙΚΡΗ BREIDARLON

Σε κοντινή απόσταση από την Γιοκουλσαρλόν, στο νότιο άκρο του Βάτναγιοκούλ βρίσκεται μια ακόμη παγετωνική λίμνη, η Breidarlon. Την προσεγγίζουμε από ένα χωματόδρομο. Είναι μικρή σε μέγεθος αλλά σπαρμένη με κομματάκια  από γκρίζα παγόβουνα. 

Δεν έχει το χρώμα και την λάμψη της  Γιοκουλσαρλόν, ούτε είναι τόσο δημοφιλής. Το θέαμα παρόλα αυτά είναι εντυπωσιακό.  Σε καθηλώνει η μοναξιά του τοπίου, η απόλυτη σιωπή, το ανέλπιστο να βρεθείς σε απόσταση αναπνοής από τον βραχίονα του μεγαλύτερου παγετώνα.  

Η ΜΑΥΡΗ ΠΑΡΑΛΙΑ ΚΑΙ Ο ΦΑΡΟΣ ΝΤΥΡΧΟΛΕΥ

Το Βίκ,  είναι ο νοτιότερος οικισμός της Ισλανδίας. Ένας γραφικός οικισμός 300 κατοίκων (μεγάλος για τα δεδομένα της Ισλανδίας) ανάμεσα σε γυμνά ηφαιστειογενή βουνά από την μια και τον άγριο Ατλαντικό από την άλλη.

Ωστόσο ο πρωταγωνιστής εδώ είναι τρείς μαύροι βράχοι που ξεπηδούν μέσα από την θάλασσα το γνωστό Ρεϊνισντρανγκάρ (Reynisdrangur).  Βρίσκονται ανάμεσα στο Βίκ και την μαύρη παραλία Ρεϊνισφιάρα (Reynisfjara) και φυσικά για τους Ισλανδούς  δεν είναι απλοί βράχοι.  Μια σάγκα μιλάει για ξωτικά (τρόλ) τα οποία αιχμαλώτισαν στα ανοιχτά της θάλασσας ένα πλοίο και προσπάθησαν να το σύρουν στην ακτή. Η δουλειά όμως ήταν επίπονη, δεν πρόλαβαν να την ολοκληρώσουν μέσα στη νύχτα,  τα βρήκε ο ήλιος το ξημέρωμα και ως είθισται πέτρωσαν.

Περπατώ πάνω στη μαύρη άμμο, σκυφτή, κόντρα στον άνεμο, προσπαθώ να πλησιάσω τους βράχους στην άκρη της ακτής, να δω από κοντά τα περίφημα τρολ που φθάνουν σε ύψος τα 66 μέτρα πάνω από την θάλασσα. Σε κάθε βήμα νομίζω πως ο αέρας θα με πετάξει πάνω στους βράχους, ή πως θα με αρπάξει κάποιο από τα πανίσχυρα κύματα.

Τέτοια αγριάδα σε παραλία δεν έχω ξαναδεί. Η Ρεϊνισφιάρα είναι μια από τις πιο διάσημες και αγριότερες παραλίες στον κόσμο.

Πολλά είναι τα ατυχήματα που έχουν σημειωθεί εδώ με ανύποπτους επισκέπτες  που επιδιώκουν μια εντυπωσιακή σέλφι. Τα κύματα είναι απρόβλεπτα κι είναι εμφανείς οι προειδοποιητικές πινακίδες των αρχών  που προτρέπουν τους επισκέπτες να κρατούν αποστάσεις από την θάλασσα.

Το τοπίο παρόλα αυτά είναι θελκτικό και απόκοσμο και γίνεται ακόμα πιο μυστηριώδες όταν γυρίσεις το βλέμμα προς το βορρά. Η επιφάνεια  του Reynisfjall, του βράχου με τις σπηλιές που υψώνεται 340 μ. πάνω από την παραλία, είναι καλυμμένη από αναρίθμητες πολυγωνικές κολώνες από βασάλτη σχηματίζοντας  μια παράξενη πυραμίδα.  

Περίτεχνο είναι και το βασαλτικό τοίχωμα της σπηλιάς Halsanefshellir. Η λεγόμενη  σπηλιά της φώκιας είναι ένα μικρό καταφύγιο κάτω από τον βράχο, που κρύβει μέσα του ένα ακόμα θρύλο.  Η άγρια κι αδάμαστη Ισλανδική φύση στα καλύτερά της.

Στην άλλη άκρη της Ρεϋνισφιάρα στέκει σκυθρωπός ο βράχος Ντυρχόλεϋ (Dyrholaey). Το μικρό ακρωτήρι, παλαιότερα γνωστό από τους ναυτικούς ως Cape Portland, αρχικά ήταν ένα νησί ηφαιστειακής προέλευσης, γνωστό με τη ισλανδική λέξη eyja(νησί).

Το ηφαίστειο εξερράγη πριν από 100.000 χρόνια κατά την διάρκεια του Πλειστόκαινου. Ο εντυπωσιακός βράχος με την αψίδα διαμορφώθηκε από την ατέρμονη δύναμη των κυμάτων που συντρίβονται ανελέητα πάνω του. Έχει ύψος 120 μέτρα και ο φάρος Ντυρχόλεϋ βρίσκεται στην κορυφή του με θέα την θάλασσα. 

Το καλοκαίρι στις πλαγιές του Ντυρχόλεϋ και στην ευρύτερη περιοχή φωλιάζουν θαλασσοπούλια Πάφφιν  (Φρατέρκουλα του Ατλαντικού). Είναι το πιο σύνηθες από τα τέσσερα είδη φρατέρκουλας που απαντώνται στους Ωκεανούς.

Λόγω της εμφάνισής τους έχουν πάρει το προσωνύμιο «παπαγάλοι της θάλασσας» ή θαλασσοψιττακοί.  Τα Πάφφιν είναι μεταναστευτικά πουλιά και μονογαμικά, όπως οι πιγκουίνοι  και ο πληθυσμός τους μετράται σε ζευγάρια. Υπολογίζεται ότι στην Ισλανδία ζουν 2 με 3 εκατ. ζευγάρια Πάφφιν.

Στην Ισλανδία ενδημούν πολλά διαφορετικά είδη πτηνών, ενώ χιλιάδες είναι τα πρόβατα που βόσκουν ελεύθερα στις απέραντες εκτάσεις της τούντρας. Ωστόσο τα ζώα που μαγνητίζουν όλα τα βλέμματα είναι τα  ισλανδικά άλογα, με τις ανεμίζουσες  χαίτες και τις φουντωτές  μακριές ουρές. Είναι μογγολικής καταγωγής, λέγεται πως τα  έφεραν οι Βίκινγκς και  θεωρούνται ιερά ζώα για τους Ισλανδούς.

ΟΙ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΕΣ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ

Συνεχίζουμε στη νότια ακτογραμμή του νησιού, στη σκιά του ηφαιστείου Εϊγιαφιάτλαγιοκουλ (Eyjafjallajokull) που εξερράγη τον Απρίλιο του 2010.

Οι εικόνες από την έκρηξη έκαναν τον γύρο του κόσμου, καθώς το τεράστιο ηφαιστειακό νέφος του προκάλεσε έως και διακοπή των  αεροπορικών μεταφορών, κυρίως στη βορειοδυτική Ευρώπη.

Γύρω μας αλλόκοτοι ηφαιστειογενείς σχηματισμοί, τόποι ξωτικών, όπως οι βράχοι Dverghamrar,  

το φαράγγι Fjadrargljufur με την άγρια ομορφιά,

ατέλειωτα πεδία λάβας, ποτάμια και καταρράκτες. Αμέτρητοι καταρράκτες, τόσο ξέφρενοι, επιβλητικοί και αδιατάραχτοι, που καμία κάμερα δεν μπορεί να αποδώσει το μεγαλείο τους. Ανάμεσά τους  ο ιδιαίτερος και εκλεπτυσμένος Σβάρτιφος (Svartifoss),  

ο αέρινος Σέλγιαλαντσφος (Seljalandsfoss),

ο θεαματικός Σκόγκαφος (Skogafoss)  ο διπλός Hjalparfoss και ο ασυγκράτητος, πολυεπίπεδος Γκουλφός (Gulfoss).

Πώς να τους προσπεράσεις;

Για να προσεγγίσουμε τον Σβάρτιφο, τον Μαύρο Καταρράκτη χρειάστηκε πεζοπορία μιας ώρας στο Εθνικό Πάρκο Σκάφταφελ.

Η διαδρομή ανηφορική, αλλά η φύση υπέροχη και η θέα του καταρράκτη που πρόβαλε μέσα σε ένα φαράγγι, εκπληκτική. Δεν έχει μεγάλο όγκο νερού, αλλά αυτό που τον κάνει ξεχωριστό είναι το σκούρο βασαλτικό φόντο του.  Ο Σβάρτιφος μοιάζει να κυλάει σαν δοξάρι πάνω σε ένα τεράστιο μουσικό όργανο. Μαγεύει τους επισκέπτες με τις υδάτινες νότες του και εμπνέει καλλιτέχνες και αρχιτέκτονες στις δημιουργίες τους.

Η μεγάλη εκκλησία Hallgrímskirkja στο Ρέϋκιαβικ  σχεδιασμένη από τον Ισλανδό αρχιτέκτονα Goodyon Samuelsson και το Εθνικό θέατρο είναι δημιουργήματα αυτής της έμπνευσης.

Ο αέρινος Σέλγιαλαντσφος είναι ένα διάφανο πέπλο που σχηματίζεται από τον ποταμό Seljalandsα. Έχει ύψος 65μ. και στο σημείο της πτώσης του δημιουργείται μία όμορφη λίμνη που ονομάζεται Fossker. Το εντυπωσιακό σε αυτό τον καταρράκτη είναι ότι μπορείς να περπατήσεις πίσω από την κουρτίνα που σχηματίζει και να βγεις από την άλλη πλευρά του.  

Σε μικρή απόσταση από τον «αέρινο» καταρράκτη ο δυναμικός Σκόγκαφος. Ο «καταρράκτης του δάσους», όπως σημαίνει το όνομα Σκόγκαφος είναι ένας από τους πιο θεαματικούς καταρράκτες της Ισλανδίας. Μια πελώρια κουρτίνα που φθάνει σε ύψος τα 62 μ. και πλάτος τα 25 μ. Λέγεται πως κάτω από αυτή την κουρτίνα ο πρώτος άποικος Βίκινγκ στην περιοχή ο Prasi Porolfsson έκρυψε ένα θησαυρό. Οι ντόπιοι βρήκαν το σεντούκι χρόνια αργότερα, αλλά μόλις έπιασαν τον πλαϊνό κρίκο του αυτό εξαφανίστηκε. Τους έμεινε ο κρίκος, ο οποίος φυλάσσεται στο τοπικό μουσείο του Σκόγκαρ.

Ο καταρράκτης γίνεται ακόμα πιο επιβλητικός, τις ηλιόλουστες ημέρες, όταν την πτώση του στεφανώνει ένα μονό ή διπλό ουράνιο τόξο. 

Μια στενή σκάλα με 527 σκαλιά δίπλα στον καταρράκτη οδηγεί στην κορυφή. Από εκεί υπάρχει μονοπάτι για πεζοπορία στη χαράδρα Skógargil, όπου μπορείς να δεις πολλούς άλλους μικρότερους καταρράκτες.

ΤΑ ΣΠΗΛΑΙΑ ΧΕΤΛΑ

Πριν  φθάσουμε στο λεγόμενο «Χρυσό Καταρράκτη», τον Γκουλφός, μια σύντομη στάση στον περιφερειακό δρόμο θα μας οδηγήσει στα σπήλαια Χέτλα (Hella). Πρόκειται για αρχαίες τεχνητές σπηλιές από ψαμμίτη με αρχέγονη κατοίκηση. Τα δύο από τα σπήλαια που είναι επισκέψιμα φέρουν διάφορα χαράγματα και σύμβολα που δεν έχουν αποκρυπτογραφηθεί, σταυρούς και σκαλιστά καθίσματα. Λέγεται πως οι μυστηριώδεις σπηλιές μπορεί να κατασκευάστηκαν από Κέλτες Ιρλανδούς πριν από την άφιξη των Βίκινγκς στην Ισλανδία τον 9ο αιώνα. 

Μικρή παράκαμψη προς τα βόρεια θα μας φέρει στους πρόποδες του ηφαιστείου Χέκλα, ένα από τα πιο ενεργά ηφαίστεια του νησιού, γνωστό ως «η πύλη για την κόλαση». Στους πρόποδες του θα γνωρίσουμε τον αρχαιολογικό χώρο της πρώτης κατοίκησης των Βίκινγκς,  καθώς και το Pjooveldisbcerinn Stong που αποτελείται από τρία κτήρια τύρφης (τυρφόσπιτα) τα οποία χτίστηκαν με την τεχνοτροπία των Βίκινγκς ως πιστά αντίγραφα των παραδοσιακών αγροικιών τους (9^ος-12^ος αιώνας).

Η νύχτα θα μας βρει στο Σέλφος, μια μικρή κωμόπολη, όπου διανυκτερεύουμε. Η επόμενη ημέρα αναμένεται θερμή, καθώς θα γνωρίσουμε από κοντά τους περίφημους θερμοπίδακες του Χρυσού Κύκλου.

ΟΙ ΘΕΡΜΟΠΙΔΑΚΕΣ ΣΤΟ ΧΑΟΥΚΑΝΤΑΛΟΥΡ

Το παιχνίδι με τον Στρόκκουρ (Strokkur) μοιάζει διασκεδαστικό. Κάθε 6 με 10 λεπτά το αστεράκι του Χαουκανταλούρ εκτινάσσεται. Η εκτόξευση είναι τόσο απότομη και δυνατή που φθάνει σε ύψος τα 15-20 μέτρα. Κάποιες στιγμές γίνεται διπλή, άλλες ανεβαίνει ακόμη ψηλότερα και φθάνει σφυρίζοντας τα 40 μέτρα. Εκατοντάδες οι θεατές γύρω του. Κάθε εκτόξευση συνοδεύεται από ανάλογα επιφωνήματα. Το δύσκολο είναι να τον απαθανατίσεις με όλους αυτούς γύρω που δεν λένε να απομακρυνθούν και όλο μπαίνουν μέσα στο πλάνο.

Ο Στρόκκουρ και ο Γκέιζιρ είναι οι μεγαλύτεροι θερμοπίδακες στο γεωθερμικό πεδίο του Χάουκανταλούρ (Haukadalur). Ο Geysir μετά από μια περίοδο σιωπής, σήμερα εκρήγνυται τρεις φορές την ημέρα. Παλαιότερα οι εκρήξεις του ήταν συχνές κι έφθαναν σε ύψος έως και 70 μέτρα. Ο Geysir είναι ο πρώτος θερμοπίδακας κι από αυτόν έχει καθιερωθεί η αγγλική ονομασία  “geyser” για τους θερμοπίδακες. Οι θερμοπίδακες δημιουργούνται από την εκτόνωση της γεωθερμικής ενέργειας των ηφαιστείων. Η ενέργεια που εγκλωβίζεται στα έγκατα της γης βρίσκει διέξοδο και εκτινάσσεται μέσω των διόδων που σχηματίζονται στην επιφάνεια της γης.

Στην Χαουκανταλούρ υπάρχουν περισσότερες από 40 μικρές ιαματικές πηγές και φουμαρόλες.  Όλη η περιοχή είναι ένα γεωθερμικό πάρκο το οποίο κάθεται πάνω σε ένα τεράστιο καζάνι που βράζει. Οι θειούχες πισίνες λάσπης έχουν ασυνήθιστα χρώματα, με κυρίαρχο το βαθύ μπλε και καλύπτονται από σύννεφα υδρατμών.

Το Χαουκανταλούρ είναι ένα από τα τρία σημαντικότερα αξιοθέατα του λεγόμενου Χρυσού Κύκλου (Golden Circle). Τα άλλα δύο είναι ο καταρράκτης Γκουλφός και το Εθνικό πάρκο Θίνγκβελιρ ( Pingvellir). Σπάνιας ομορφιάς, αν κι όχι τόσο διάσημος, είναι  και ο κρατήρας Κέριντ.

Ένα κόκκινο κυκλικό αμφιθέατρο, με μια βαθυγάλαζη  λίμνη στους κόλπους του.

 Ο «ΧΡΥΣΟΣ» ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΗΣ ΓΚΟΥΛΦΟΣ

Ο πολυεπίπεδος Γκουλφός,( Gullfoss) είναι ένας ξέφρενος καταρράκτης, που δημιουργήθηκε από παγετωνική πλημμύρα κατά την τελευταία εποχή των παγετώνων. O ποταμός Hvita που τον τροφοδοτεί σε μικρή απόσταση από τον καταρράκτη στρέφεται απότομα προς τα δεξιά και ρέει προς τα κάτω σε μια ευρεία καμπυλωτή «σκάλα» τριών βάθρων. Στη συνέχεια βυθίζεται απότομα σε δύο στάδια σε μια σχισμή βάθους 32 μέτρων, πλάτους περίπου 20 μέτρων και μήκους 2,5 χλμ. που εκτείνεται κάθετα στη ροή του ποταμού. Η μέση ποσότητα νερού που τρέχει στον καταρράκτη είναι 141 κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο το καλοκαίρι. Ονομάζεται χρυσός,( «Golden Falls») λόγω της καφετί χρωματικής απόχρωσης που προκαλούν στα νερά του τα παγετωνικά ιζήματα.

Κάπου είχα διαβάσει πως πρέπει «να βλέπουμε και να ακούμε μουσικά τα τοπία» και άλλαζα διαρκώς θέση πλησιάζοντας όλο και πιο κοντά, ώσπου στο τέλος έγινα μούσκεμα. Έτσι επέστρεψα στην πάνω πλατφόρμα και τον φωτογράφησα από ψηλά. Ήταν η  στιγμή που το ουράνιο τόξο ξεπήδησε από τα αφρισμένα νερά του και απόθεσε ένα πολύχρωμο στεφάνι  πάνω από τον καταρράκτη. Μαγεία!..  

ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΘΙΝΓΚΒΕΛΙΡ  

Τελευταίος σταθμός, το Πάρκο Pingvellir (Thingvellir) με το παλαιότερο δημοκρατικό Κοινοβούλιο. Το Θίνγκβελιρ (Pingvellir στα ισλανδικά) βρίσκεται δίπλα στη λίμνη Pingvallavatn, τη μεγαλύτερη του νησιού, σε μια ειδυλλιακή περιοχή κοντά στη χερσόνησο Ρέϊκιανες. Λόγω του ιδιαίτερου τεκτονικού και ηφαιστειακού περιβάλλοντος του, αλλά και της ιστορικής σημασίας του  έχει χαρακτηριστεί Εθνικό Πάρκο από το 1930. Από το 2004 είναι μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Οι ρωγμές γύρω του και κυρίως το τεράστιο φαράγγι Αλμανάγια (Almannagjá) που βλέπουμε μέσα στο πάρκο, είναι στην πραγματικότητα το σημείο συνάντησης δύο τεκτονικών πλακών της γης – της Ευρασιατικής και της Βορειοαμερικανικής. Το εθνικό πάρκο  διασχίζει ο ποταμός Axara, ο οποίος σχηματίζει έναν καταρράκτη που ονομάζεται Oxarafoss.

Το Θίνγκβελιρ είναι ιστορικό τόπος για τους Ισλανδούς. Εδώ συνεδρίαζε το Ισλανδικό Κοινοβούλιο Άλθινγκ (Alping) από το 930 μ.Χ. που ιδρύθηκε έως το 1798 μ.Χ. οπότε και καταργήθηκε από την δανέζικη κυριαρχία. Το κοινοβούλιο από το 1881 επαναλειτούργησε στο Ρέϊκιαβικ σε ένα λιτό κτήριο στο οποίο παραμένει έως σήμερα. Σε αυτό το ιστορικό μέρος, κηρύχθηκε στις 17 Ιουνίου 1944 η ανεξαρτησία της Δημοκρατίας της Ισλανδίας. Οι Ισλανδοί το θεωρούν ιερό τόπο και εδώ γιορτάζουν κάθε φορά τα σημαντικά γεγονότα  και τις επετείους που συνδέονται με την ζωή και την ιστορία τους.

 Ο κύκλος της διαδρομής κλείνει στο Ρέϋκιαβικ.

Έτσι όπως άρχισε, μόνο που αυτή τη φορά η πολύχρωμη μικρή πρωτεύουσα μας υποδέχεται συννεφιασμένη και βροχερή. Και δεν προλαβαίνω να πω «περίμενε λίγο θα αλλάξει». Μια σύντομη βόλτα, μια ακόμα ματιά,  ένας αποχαιρετισμός. Κρατάμε την ωκεάνια αύρα της, μια καθάρια και γλυκιά αύρα που διαχέεται σε ένα απόκοσμο τοπίο σαν  ζωντανή αναπνοή…