Ακρωτήριο Ταίναρο: Στο νοτιότερο άκρο της βαλκανικής χερσονήσου
Οταν βρεθείς στην ανατολική Μάνη επιβάλλεται να φτάσεις μέχρι το νοτιότερο άκρο της, εκεί όπου βρίσκεται το ακρωτήριο Ταίναρο (αποκαλείται και κάβο Ματαπάς). Πρόκειται για το νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ελλάδας και της Βαλκανικής χερσονήσου και το δεύτερο νοτιότερο της ηπειρωτικής Ευρώπης (με πρώτο την Punta de Tarifa στην Ισπανία). Είχα βάλει στόχο να πάω μέχρι εκεί και φέτος τα κατάφερα.
Εφτασα οδικώς μέχρι τα Κοκκινόγεια και πάρκαρα στο υπαίθριο χωμάτινο πάρκινγκ. Εκεί είδα τους περισσότερους ξένους τουρίστες που συνάντησα όλο το καλοκαίρι, μην φανταστείς καμιά εκατοστή άτομα σπασμένα σε μικρές παρέες και οικογένειες.
Πριν ξεκινήσεις για τον φάρο θα δεις το Ιερό και Νεκρομαντείο του Ποσειδώνος Ταιναρίου, εκεί όπου οι αρχαίοι πίστευαν πως τέλειωνε ο κόσμος και βρίσκονταν οι πύλες του Αδη. Με το οικοδομικό υλικό του αρχαίου ιερού οικοδομήθηκε κοντά στον οικισμό Κοκκινόγεια, στην ακρογιαλιά, το εκκλησάκι των Αγίων Ασωμάτων, ερειπωμένο σήμερα.
Πριν ξεκινήσω για τον φάρο έκανα μια ωραία βουτιά στην παραλία με τα τιρκουάζ νερά ακριβώς στο σημείο όπου αρχίζει το χωμάτινο (κόκκινη πούδρα, χάλια τα παπούτσια) μονοπάτι.
Δροσερός έτσι όπως ήμουν ξεκίνησα την πεζοπορία (περίπου 2 χλμ. απόσταση). Πρώτο πράγμα που βλέπεις είναι τμήματα αρχαίων ψηφιδωτών και λαξεύματα σε βράχους. ΄Ηταν 19.19 το απόγευμα όταν ξεκίνησα για τον φάρο και σε λιγότερο από μισή ώρα -με χαλαρό περπάτημα και στάσεις για φωτογραφίες- είχα ήδη φτάσει. Φρόντισε να έχεις μαζί σου αθλητικά παπούτσια και κάλτσες, μην κάνεις την πεζοπορία με σαγιονάρες γιατί και θα αργήσεις και θα γλιστρήσεις!
Ο μεγάλος πέτρινος φάρος του Ταινάρου κατασκευάστηκε από Γάλλους το 1882 και προσφέρει μοναδική θέα στον λακωνικό και τον μεσσηνιακό κόλπο, αλλά και στα διερχόμενα εμπορικά πλοία. Το όνομά του (διαβάζω στη Wikipedia) οφείλεται στον επώνυμο μυθικό ήρωα και οικιστή Ταίναρον, γιο του Δία που έκτισε την ομώνυμη πόλη Ταίναρο επί του ισθμού της Ακρωταινάριας χερσονήσου.
Την εποχή που Τούρκοι και Βενετοί επικρατούσαν στο Αιγαίο, οι όρμοι της ευρύτερης περιοχής του Κάβο Ματαπά αποτελούσαν εστίες των Μανιατών που επιδίδονταν στην πειρατεία. Ανοιχτά του Ταινάρου συγκρούστηκαν στις 28 Μαρτίου 1941, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, βρετανικά και ιταλικά πολεμικά σκάφη. Η σύγκρουση αυτή, γνωστή ως ναυμαχία Ταινάρου ή Ματαπά, απέβη νικηφόρος για τον βρετανικό στόλο.
Δεν θα σου πω για τη θέα από εκεί ψηλά, αφήνω τις φωτογραφίες να σου το περιγράψουν. Στεναχωρήθηκα που δεν κατέβηκα από τα βράχια χαμηλά προς το νερό που φαινόταν μαγικό. Αρχικά σκέφτηκα πως ίσως δεν ήταν εφικτό (λογικά ήταν), έπειτα όμως φοβήθηκα μήπως τα ρεύματα ήταν ισχυρά κι αν έπεφτα μέσα να έβγαινα πια στην… Κρήτη!
Εμεινα να χαζεύω τον ορίζοντα μέχρι που άρχισε να σουρουπώνει. Ο κόσμος που ερχόταν τώρα στον φάρο ήταν περισσότερος. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Εφτασα στην παραλία που είχα κάνει και πριν μπάνιο και βούτηξα για να σβήσω την κάψα μου και να ξεπλύνω το κοκκινόχωμα από πάνω μου. Και αυτό ήταν ένα από τα ωραιότερα μπάνια της ζωής μου…
