Υπάρχουν ακόμη μέρη σε αυτή τη χώρα που μπορείς να τα αποκαλέσεις χωρίς υπερβολή επίγειους παράδεισους…
Άκουγα από χρόνια γι΄ αυτόν τον Κάλαμο -όχι της Αττικής, αλλά της Λευκάδας- και την απαράμιλλη ομορφιά του, από φίλους που είχαν πάει εκεί στο παρελθόν, αλλά σκεφτόμουν “εντάξει, πόσο πια…” Μέχρι που τον αντίκρυσα η ίδια, ταξιδεύοντας προς τα εκεί με πλοιάριο από το Νυδρί της Λευκάδας.
Το βλέμμα μου …πρασίνισε ενώ η ψυχή μου αγαλλίασε βλέποντας τέτοια παρθένα ομορφιά. Καμία υπερβολή δεν υπήρχε τελικά στις διηγήσεις για τον Κάλαμο.
Τα δέντρα φτάνουν εκεί που σκάει το κύμα, ενώ τα κρυστάλλινα γαλαζοπράσινα νερά κόβουν την ανάσα. Ιόνιο στα καλύτερα του, σε ένα νησάκι χωρίς αυτοκίνητα με λίγους γραφικούς οικισμούς, ταβερνάκια μετρημένα στα δάχτυλα του και ήσυχα δωμάτια για διακοπές μακριά από την πολυκοσμία.
Ο Κάλαμος είναι ένα ορεινό νησάκι του Ιονίου με πευκόφυτες πλαγιές, γαλαζοπράσινες ακρογιαλιές και ιστορικά μνημεία διάσπαρτα στην επικράτειά του. Πρόκειται για το μεγαλύτερο από μια συστάδα μικρών νησιών στην περιοχή της Λευκάδας, το οποίο βρίσκεται απέναντι από τον Μύτικα της Αιτωλοακαρνανίας, ενώ διοικητικά ανήκει στο νομό Λευκάδας.
Το νησί σε σχήμα επίμηκες, 25 τετρ. χλμ., αποτελείται από μία κοινότητα και δυο οικισμούς, τον Κάλαμο στα νοτιοδυτικά και την Επισκοπή στη βόρεια ακτή, ενώ στο νότιο άκρο του, στο Κεφάλι, βρίσκεται ένας εγκαταλελειμμένος οικισμός με παλιά ελαιοτριβεία, πέτρινα αλώνια, ερειπωμένα σπίτια και μισογκρεμισμένους ανεμόμυλους που στέκουν ακόμα εκεί και σε προκαλούν να τους φωτογραφήσεις.
Ελιές, πρίνοι, κουμαριές, δάφνες, σκίνοι και το μοναδικό στο είδος του θαλασσινό ή βασιλικό πεύκο κάνουν το όμορφο αυτό νησί μια καταπράσινη οπτασία. Ο Kάλαμος είναι χτισμένος αμφιθεατρικά στα ριζά του όρους Bουνί κι εκτός από την παραδεισένια φυσική ομορφιά, διαθέτει γνήσιο παραδοσιακό χρώμα.
Επίσης ο Kάλαμος υπήρξε επί Tουρκοκρατίας και κατά την Eπανάσταση του 1821 καταφύγιο – ορμητήριο αγωνιστών και αμάχων. Στο νησί φιλοξενήθηκαν το 1791-1792 ο Λάμπρος Kατσώνης, το 1810 ο Θεόδωρος Kολοκοτρώνης και στα επαναστατικά χρόνια – σύμφωνα με τον ιστορικό Γιάννη Bλαχογιάννη – η οικογένεια του Γεωργίου Kαραϊσκάκη. Το νησί έγινε γνωστό στα Ορλωφικά από τις επιδρομές που εξαπέλυσε από τις ακτές του ο Λάμπρος Κατσώνης το 1791. Στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 το νησί ήταν έρημο. Μετά τη Μάχη του Πέτα (4 Ιουλ. 1822) όσοι δεν μπόρεσαν να καταφύγουν στο Μεσολόγγι αποβιβάστηκαν στον Κάλαμο, που τότε τελούσε υπό αγγλική κυριαρχία.
Εμείς φτάσαμε στο νησάκι ντάλα μεσημέρι, αλλά το ευεργετικό μελτεμάκι δεν μας άφησε να σκάσουμε. Ακόμη και στο λιμάνι του νησιού τα νερά ήταν σμαραγδένια και πεντακάθαρα. Περπατήσαμε για λίγο στον όμορφο οικισμό του λιμανιού, με λαχτάρα να βουτήξουμε στη θάλασσα.
Έτσι ξεκινήσαμε για την πιο κοντινή παραλία, την Αγραπιδιά. Και στο δρόμο είδαμε με κατάπληξη τα ηλεκτρικά αυτοκινητάκια που χρησιμοποιούν οι μόνιμοι κάτοικοι για τις μετακινήσεις τους.
Η παραλία που το όνομα της σημαίνει άγρια αχλαδιά είναι όνειρο πραγματικό και απέχει μόλις δέκα λεπτά με τα πόδια από το λιμάνι. Ο μυλος, τα κάτασπρα βότσαλα και τα γαλαζοπράσινα νερά σε κάνουν να μην θες να φύγεις και να χάνεις την αίσθηση του χρόνου.
Η μέρα τέλειωσε με μπύρα σε ένα από τα ταβερνάκια το λιμάνι. Το καραβάκι που μας έφερε είχε αρχίσει ήδη να σφυρίζει καθώς είχε έρθει η ώρα της επιστροφής.
Δεν μου έφτασε ο χρόνος στον Κάλαμο. Χάρηκα όμως που έζησα κι εγώ, έστω για 5 ώρες σε αυτό το υπέροχο κομμάτι γης στην αγκαλιά του Ιονίου.
