FeaturedTravel StoriesΚόσμος

Από το Αραράτ στον Καύκασο, ένα τσιγάρο δρόμος: Α΄Μέρος Αρμενία

Αρχές Ιουλίου, ξεκινήσαμε το οδικό μας ταξίδι στην Αρμενία και την Γεωργία.

ρχικά το πρόγραμμα περιλάμβανε και το Αζερμπαϊτζάν, αλλά ας όψεται  ο κορονοιός… Τα σύνορα του  εδώ και δύο χρόνια είναι κλειστά  για τις οδικές και σιδηροδρομικές διαδρομές.

Σάββατο πρωί λοιπόν, ξεκινάμε από Λάρισα για να διασχίσουμε την Τουρκία.

Το κλίμα με την γείτονα και σύμμαχο στο ΝΑΤΟ χώρα έκρυθμο. Όπως πάντα εξάλλου.

Οι γνωστοί και οι φίλοι τον χαβά τους.

-“Πού πάτε; Οι Τούρκοι είναι έτοιμοι να εισβάλλουν  στα νησιά. Το σκεφτήκατε καλά”; Και άλλα τέτοια.

Τώρα το πώς οι Τούρκοι ετοιμάζονται να εισβάλλουν στα νησιά και τα τελωνεία στον Έβρο  έχουν ουρές φορτηγών που κουβαλάνε αγαθά  made in Turkey στην Ελλάδα, είναι άξιο περιέργειας.

Για πλάκα, αν έχετε χρόνο, μπέστε στο διαδίκτυο να δείτε τι εισάγουμε από την Τουρκία ετησίως.

Όμως πιστεύω πως αυτός ο φόβος στον κόσμο πιάνει. Μας συσπειρώνει γύρω από τη στιβαρή ηγεσία μας και μας κάνει να θυμόμαστε τις ένδοξες στιγμές του έθνους μας.

Τέλος πάντων. Εμείς ακάθεκτοι.

Την προηγούμενη ημέρα-Παρασκευή- ακούσαμε στις ειδήσεις πως το Ισραήλ ειδοποίησε τους πολίτες του να μην ταξιδεύουν στην Τουρκία, γιατί κινδυνεύουν από τρομοκρατικές επιθέσεις. Ψέματα. Παραπληροφόρηση των Μ.Μ.Ε. στην Ελλάδα και θα καταλάβετε το γιατί.

Μετά από τρεις-τέσσερις ώρες ταξιδιού, μπαίνουμε στην Τουρκία.

Στα σύνορα γίνεται λίγο μπέρδεμα , γιατί οι Τούρκοι έφτιαξαν καινούργια κτίρια , πολυτελέστατα , με επένδυση ροζ γρανίτη και ακόμα είναι υπό κατασκευή.

Φτάνουμε στην πόλη  Kesan, πολύ κοντά στα ελληνικά σύνορα και εκεί στρίβουμε νότια για να περάσουμε στην Ασιατική Τουρκία , από την καινούργια γέφυρα που ενώνει Ευρώπη και Ασία και λέγεται «1915 Canakkale Bridge». 

Είναι η μεγαλύτερη κρεμαστή γέφυρα στον κόσμο και έχει συνολικό μήκος 5 χιλιόμετρα περίπου.

Πήρε το όνομα της από την μάχη που έγινε σε εκείνο το σημείο, όπου οι Τούρκοι νίκησαν τις συμμαχικές δυνάμεις των Άγγλων, Νεοζηλανδών, Αυστραλών και λοιπών συμμάχων.

Εγκαινιάστηκε πριν από μερικούς μήνες και έχει διόδια 11 ευρώ.

Πραγματικά είναι ένα έργο σύγχρονης αρχιτεκτονικής που αξίζει κανείς να δει.

Από δρόμο autobahn συνεχίζουμε το ταξίδι μας και το απόγευμα φτάνουμε στην μικρή πόλη Iznik ή Νίκαια της Βιθυνίας από την Βυζαντινή της ονομασία.

Είναι χτισμένη στα ανατολικά παράλια της ομώνυμης λίμνης.

Βρίσκουμε ωραίο , μικρό ξενοδοχείο δίπλα από την λίμνη.

Κόστος δωματίου με πρωινό 35 ευρώ.

Στην αυλή του ξενοδοχείου βλέπουμε πολλά παιδιά ηλικίας 12-15 ετών με τους συνοδούς τους. Είναι κατά ομάδες και κάνουν χορευτικές πρόβες. Μαθαίνουμε πως το βράδυ, σε ειδικό χώρο δίπλα στην λίμνη, έχουν φεστιβάλ παραδοσιακών χορών και μουσικές από πολλές χώρες της περιοχής.

Στο δικό μας ξενοδοχείο, μένουν οι αποστολές του  Κιργιστάν, της Γεωργίας και του Ισραήλ.

Αφού λοιπόν, την προηγούμενη μέρα ακούσαμε στις ελληνικές ειδήσεις ότι το Ισραήλ ειδοποίησε τους Ισραηλινούς που επισκέπτονται την Τουρκία να φύγουν γιατί κινδυνεύουν από τρομοκρατικές ενέργειες, στο ξενοδοχείο βρίσκονται τουλάχιστον 20-25  παιδιά με 10 συνοδούς από το Ισραήλ , που κάνουν πρόβες για να εμφανιστούν με το χορευτικό τους στο φεστιβάλ.

Καταλαβαίνετε δηλαδή, για τι παραπληροφόρηση από τα ελληνικά Μ.Μ.Ε. μιλάμε.

Πάμε, τρώμε σε ωραίο παραλίμνιο εστιατόριο. Τιμές μισές από Ελλάδα.

Μετά πάμε για μια-δυο ώρες στο φεστιβάλ, βγάζουμε τις ανάλογες φωτογραφίες και πίσω στο δωμάτιο για ύπνο γιατί αύριο είναι μεγάλη και δύσκολη μέρα. 

Την επομένη το πρωί, έχουμε στόχο να φράσουμε στο ανατολικότερο μέρος της Τουρκίας, όσο γίνεται πιο κοντά στα σύνορα με την Γεωργία.

Απόσταση περί τα 1000 με 1200 χιλιόμετρα, που φιλοδοξούμε να βγάλουμε σε μια μέρα.

Στόχος εφικτός, γιατί πλέον το οδικό δίκτυο της Τουρκίας είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη, το καλύτερο της Ευρώπης.

Ταξιδεύουμε με μέση ωριαία ταχύτητα 110-120 χιλιόμετρα και σταματάμε μόνο για ανεφοδιασμό για πετρέλαιο. Κόστος λίτρου πετρελαίου  1,5 ευρώ περίπου. Ακριβό για τους Τούρκους.

Θα μπορούσαμε να πάμε προς Γεωργία από τα παράλια της Τουρκίας, δηλαδή, από Σαμψούντα –Τραπεζούντα , αλλά σκεφτήκαμε πως λόγω καλοκαιριού, θάλασσας και ωραίας διαδρομής θα υπάρχει πολλή κίνηση από τουρίστες και παραθεριστές. Έτσι, διασχίζουμε την Τουρκία από την ενδοχώρα.

Ταξιδεύουμε όλη την ημέρα σε διπλούς δρόμους, χωρίς καθόλου διόδια.

Το απόγευμα περνάμε από την πόλη Erzincan, όπου είχαμε μείνει στο προηγούμενο ταξίδι μας, πριν τρία χρόνια , πηγαίνοντας στην Τεχεράνη.

Το οδήγημα γίνεται εναλλάξ με την Ρούλα, για ευνόητους λόγους. Μουσικούλα  και συζήτηση για την ορατή πρόοδο της Τουρκίας σε επίπεδο υποδομών.

Το ανατολικότερο τμήμα της Τουρκίας είναι υψίπεδα, σε υψόμετρο από 1000 μέτρα και πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Αυτό σημαίνει πως η γεωργική παραγωγή της περιοχής που περνάμε είναι όψιμη σε σχέση με μας. Τα χωράφια πράσινα, δεν έχουν ακόμα θεριστεί.

Τελικά, αργά το απόγευμα, μετά από διαδρομή 1200  χιλιομέτρων, φτάνουμε στο Ερζερούμ.  Να σκεφτείτε πως η διαδρομή Καλαμάτα-Αλεξανδρούπολη είναι 980 χιλιόμετρα, για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης.

Το Eρζερούμ είναι μια σύγχρονη πόλη, 400.000 κατοίκων, που βρίσκεται σε υψόμετρο 1900 μέτρων.

Είναι χειμερινός , τουριστικός προορισμός, με καινούργιο  χιονοδρομικό κέντρο με σύγχρονες εγκαταστάσεις, λιφτ,  καινούργια  εμπορικά κέντρα  κ.λ.π.

Έχουμε ήδη βρει από το διαδίκτυο το ξενοδοχείο , «the Erzurum Hotel».

Καινούργιο ξενοδοχείο, στο ψηλότερο σημείο της πόλης, σε υψόμετρο 2100 μέτρα.

40 ευρώ κόστος, το δίκλινο με πρωινό. Φαγητό και ξεκούραση στο άνετο δωμάτιο, με θέα όλη την πόλη.

Από το Ερζερούμ την άλλη μέρα, πρέπει να πάμε προς Γεωργία, γιατί αν και η Αρμενία είναι πιο κοντά, δεν υπάρχει ανοικτό τελωνείο και επικοινωνία μεταξύ Τουρκίας-Αρμενίας, λόγω της γνωστής ιστορίας με την γενοκτονία των Αρμενίων.

Ταξιδεύουμε προς τα σύνορα της Γεωργίας και συγκεκριμένα στην λίμνη Katsakhi , όπου υπάρχει  τελωνείο μεταξύ των δύο χωρών.

Το πέρασμα είναι περίπου στα 2.200 μέτρα και υποθέτουμε πως δεν θα έχει κίνηση τέτοια εποχή.

Φτάνοντας σε ένα ύψωμα  με θέα τη λίμνη και τα σύνορα, βλέπουμε κάτι που δεν το έχουμε ξανασυναντήσει όσα χρόνια ταξιδεύουμε με το αυτοκίνητο.

Ο δρόμος που περνάει δίπλα από τη λίμνη και φτάνει στα σύνορα, είναι γεμάτος από μια τεράστια ουρά από νταλίκες που από ψηλά μοιάζει σαν ένα γιγάντιο σε μήκος φίδι.

Παίρνουμε λοιπόν αυτό τον δρόμο, όπου οι νταλίκες περιμένουν η μια πίσω από την άλλη στο δεξιό μέρος και ευτυχώς το αριστερό τμήμα είναι ανοιχτό και χωρίς κίνηση. Μετρήσαμε το μήκος της σειράς των φορτηγών. 15 χιλιόμετρα. Μάλιστα! 15 χιλιόμετρα!! Πότε θα περάσουν αυτοί οι άνθρωποι στην Γεωργία; Ένας θεός ξέρει…

Οι περισσότερες νταλίκες είναι τούρκικες και μετά ακολουθούν οι Αρμένικες.

Φτάνουμε στο τελωνείο. Στην Τουρκία ξεμπερδεύουμε γρήγορα.  Στο Γεωργιανό τελωνείο, παρά την  προθυμία των τελωνειακών να μας εξυπηρετήσουν, καθυστερούμε δύο περίπου ώρες λόγω γραφειοκρατίας. Τελικά ξεμπερδεύουμε και έχει πάει ήδη αργά το μεσημέρι.

Μπαίνουμε στην Γεωργία. Ο δρόμος χάλια σε σχέση με την Τουρκία , αλλά ακόμη δεν είχαμε δει την Αρμενία και δεν ξέραμε τι μας περίμενε.

Κάνουμε γύρω στα 50 χιλιόμετρα πηγαίνοντας προς τα σύνορα της Αρμενίας. Υπολογίζουμε το βράδυ να είμαστε στο Ερεβάν, την πρωτεύουσα. Αμ δε!!!!

Στα σύνορα της Αρμενίας άλλες δύο ώρες καθυστέρηση, ενώ δεν υπάρχουν παρά δύο-τρία αυτοκίνητα. Ατέλειωτη γραφειοκρατία… Το κύριο πρόβλημα των Αρμενίων είναι το αυτοκίνητο. Μας δίνουν και συμπληρώνουμε φόρμες με όλες τις λεπτομέρειες του αυτοκινήτου. Στο τέλος μας λένε πως, αν φεύγοντας δεν έχουμε τις φόρμες αυτές, το αυτοκίνητο κατάσχεται και το χάνουμε…

Μπαίνουμε γύρω στις 7.00 στην Αρμενία. Η απόσταση μέχρι το Ερεβάν είναι περίπου 150 χιλιόμετρα.  Υπολογίζουμε ότι χωρίς να τρέχουμε πολύ θέλουμε γύρω στις 2 ώρες.

Και ξανά αμ δε!!!!

Το οδικό δίκτυο της Αρμενίας, είναι το χειρότερο που έχω δει στην ζωή μου! Σε κάθε τετραγωνικό μέτρο του δρόμου, αντιστοιχούν 2-3 λακκούβες, βάθους από 30 εκατοστά μέχρι μισό μέτρο! Έτσι και πέσεις μέσα με ταχύτητα θέλεις μέχρι το Ερεβάν, τρία με τέσσερα καινούργια λάστιχα….

Αρχίζει λοιπόν το μαρτύριο… Με 10 χιλιόμετρα την ώρα και σε κάθε λακκούβα σταματάμε και την περνάμε σημειωτόν.

Τελικά, μετά από τρεις με τρεισήμισι ώρες, φτάνουμε στο Γκιουμρί , την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Αρμενίας. Βρίσκουμε ξενοδοχείο, με δυσκολία ομολογουμένως , γιατί ρωτήσαμε  αρχικά σε τρία τέσσερα και δεν είχαν δωμάτιο. Μας έκανε τρομερή εντύπωση, ώσπου ρωτήσαμε τον ρεσεψιονίστα, γιατί συμβαίνει αυτό και μας είπε ότι στην πόλη είναι σε εξέλιξη ένα εβδομαδιαίο φεστιβάλ ψηφιακής δημιουργίας και έχουν έρθει νέοι κυρίως άνθρωποι από πολλές χώρες για να συμμετέχουν.

Οι πρώτες εντυπώσεις από την ύπαιθρο της Αρμενίας είναι στάνταρ. Η επαρχία της χώρας είναι πολύ φτωχή και εγκαταλελειμμένη.

Το Γκιουμρί είναι μια μεγάλη, άνετη πόλη, χτισμένη στα 1500 μέτρα υψόμετρο,  με 150.000 κατοίκους, με ωραία κτίρια αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος, παλαιότερα αλλά και νεώτερα, με μεγάλες λεωφόρους  και τεράστια πεζοδρόμια με συστοιχίες ψηλών δένδρων, με μουσεία και γκαλερί, με πολλά όμορφα, μικρά ξενοδοχεία …

Λόγω της στρατηγικής του θέσης είχε από τον 19ο αιώνα δεχθεί πληθυσμούς διαφόρων εθνικοτήτων, κυρίως Αρμενίων αλλά και Ρώσων, μουσουλμάνων, Ελλήνων, ρομά  κ.λ.π.

Την άλλη μέρα το πρωί ξεκινάμε για το Ερεβάν. Οι οδικές συνθήκες ευτυχώς, λίγο καλύτερες. Εμείς ταξιδεύουμε με 50 χιλιόμετρα την ώρα. Μας περνάνε Lada  και διάφορα άλλα αυτοκίνητα με 100 χιλ. την  ώρα. Καλά, δεν τα λυπούνται; Το επάγγελμα που θα ήθελα να κάνω αν ζούσα στην Αρμενία, θα ήταν ή λαστιχάς ή να πουλάω αμορτισέρ… Χρυσές δουλειές!

Κάποια στιγμή, όπως ταξιδεύουμε , στα δεξιά μας, πολλά μνημεία από γρανίτη και σταυροί( Οι Αρμένιοι είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι και η Αρμενία είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο που υιοθέτησε τον Χριστιανισμό σαν θρησκεία, στις αρχές του 3ου μ.Χ. αιώνα).

Σταματάμε και βλέπουμε δεκάδες πρόσφατους και πολύ φροντισμένους τάφους , από νέους 20-28 ετών , που σκοτώθηκαν στον πρόσφατο πόλεμο με το Αζερμπαϊτζάν.

Η Αρμενία λοιπόν, βρίσκεται μεταξύ της Τουρκίας και του τουρκόφωνου και πλούσιου λόγω αερίου Αζερμπαϊτζάν.  Έχει και με τις δύο χώρες εχθρικές σχέσεις. Πιστεύω πως, αν δεν υπήρχε η Ρωσία να την προστατεύει δεν θα υπήρχε σήμερα σαν χώρα…

Μετά από δύο δυόμιση ώρες φτάνουμε στο Ερεβάν , όπου μας περιμένει μεγάλη έκπληξη. Μια μεγάλη, σύγχρονη πόλη, με πολλή ζωή και κίνηση. Βρίσκουμε ένα καινούργιο ( ένα μήνα λειτουργίας είχε), μικρό ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης, πολύ περιποιημένο.  Κόστος 70 ευρώ το τρίκλινο  με πρωινό. Τρίκλινο γιατί, το ίδιο βράδυ θα ερχόταν αεροπορικώς η κόρη μας από Αθήνα.

Στις 3.00 τα ξημερώματα, πηγαίνουμε στο αεροδρόμιο να την πάρουμε.  Το αεροδρόμιο, μεγάλο και σύγχρονο και με φοβερή κίνηση εκείνη την ώρα, σαν να ήταν μέρα.

Γυρνάμε στο ξενοδοχείο και την άλλη μέρα το πρωί, βγαίνουμε στο κέντρο της πόλης.

Το Ερεβάν ή αλλιώς η ροζ πολιτεία, από το χρώμα της πέτρας με την οποία χτίζονται πολλά κτίρια, πολύ όμορφο εκ πρώτης όψεως, με πολύ φαρδείς δρόμους και λεωφόρους , με τεράστια δένδρα στα μεγάλα πεζοδρόμια, κληρονομιά προφανώς του πρόσφατου σοσιαλιστικού παρελθόντος.

Πολύ όμορφο λοιπόν, το κέντρο της πόλης, όπου παρατηρούσαμε και τις τρεις μέρες που μείναμε ένα δυσεξήγητο φαινόμενο. Το Ερεβάν, σαν μεγαλούπολη, έχει πολλή κίνηση. Εκεί λοιπόν είδαμε τη μεγαλύτερη αναλογία πολυτελών αυτοκινήτων από όλες τις  χώρες που έχουμε επισκεφθεί. Στα δέκα αυτοκίνητα, τα τέσσερα ήταν μεγάλα τζιπ, LEXUS ή LAND CRUISER και τα άλλα BENTLEY, ROLLS ROYCE, FERRARI, PORCHE.

Φοβερό. Εκεί για πρώτη φορά είδαμε MEYNBACH! Είναι το πολυτελές μοντέλο της MERCEDES, εφάμιλλο της ROLLS ROYCE. Μας είπε η κόρη μας, που ξέρει από το διεθνές τζετ σετ, πως είναι το αγαπημένο αυτοκίνητο της Κιμ Καρντάσιαν, η οποία παρεμπιπτόντως είναι Αρμένια.

Απ ότι λένε οι ντόπιοι , οι Αρμένιοι στη χώρα τους είναι 3 εκατομμύρια και άλλα 3  εκατομμύρια ,  ζουν σε πολλές χώρες του κόσμου! Στην Ελλάδα, ζουν περί τους 70.000 Έλληνες, αρμενικής καταγωγής.

Στο κέντρο λοιπόν, της πόλης, υπάρχει η μεγάλη λεωφόρος-πεζόδρομος Northern Avenue , όπου κυκλοφορεί ο μισός πληθυσμός του Ερεβάν, ειδικά τα βράδια.

Είναι γεμάτη happenings, υπαίθρια μουσική και υπαίθριες παραστάσεις. Γύρω από την μεγάλη αυτή λεωφόρο υπάρχουν τα πιο γνωστά και καλά εστιατόρια της πρωτεύουσας. Φάγαμε δύο βράδια στο Lavash restaurant , πολύ ωραία Αρμένικη κουζίνα.( Lavash στα αρμένικα σημαίνει ψωμί).

Η κουζίνα περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, πολύ νόστιμα κρεατικά, λόγω υψομέτρου (1000 μέτρα)  και Καυκάσου.

Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε τον Καθεδρικό ναό του Αγίου Γρηγορίου του Φωτιστή.

Είναι ο μεγαλύτερος αρμενικός ναός του κόσμου , πολύ επιβλητικός, με θαυμάσια αρχιτεκτονική !!! Η χωρητικότητα του είναι 1700 άτομα και ο αριθμός αυτός είναι συμβολικός  της 1700ης  επετείου της ανακήρυξης του Χριστιανισμού ως κρατικής θρησκείας της Αρμενίας!!

Την δεύτερη μέρα, επισκεφθήκαμε το Ιστορικό Μουσείο της Αρμενίας, στην πανέμορφη και τεράστια πλατεία της Δημοκρατίας.

Μερικές φωτογραφίες μας εδώ, δείχνουν  ένα μικρό μέρος των ιστορικών εκθεμάτων.

Το ωραιότερο όμως και πιο εντυπωσιακό μουσείο , με θέμα βιβλία και χειρόγραφα είναι το Ματενανταράν.

Είναι εγκατεστημένο σε ένα εμβληματικό κτίριο, είναι mουσείο και ερευνητικό ινστιτούτο και περιέχει 12.000 aρμένικα και 3.000 ξενόγλωσσα χειρόγραφα, ανεκτίμητης ιστορικής αξίας. Είναι το μεγαλύτερο αποθετήριο Αρμενικών χειρογράφων στον κόσμο. Είδαμε π.χ. χειρόγραφα του Αβικέννα και των μαθητών του Αριστοτέλη!

Στην είσοδο αυτού του καταπληκτικού μουσείου , δεσπόζει το άγαλμα του μοναχού ΜΕΣΡΟΠ ΜΑΣΤΟΤΣ, του ανθρώπου που επινόησε τον 5ο μ.Χ. αιώνα, το αρμενικό αλφάβητο.

Την επομένη , επισκεφθήκαμε το διάσημο μνημείο της Γενοκτονίας των Αρμενίων από τους Τούρκους το 1915!

 Είναι χτισμένο σε έναν λόφο, στο ψηλότερο σημείο του Ερεβάν, που λέγεται Τσιτσερνακαμπέρντ και σημαίνει Χελιδονόκαστρο!

Από εδώ, φαίνεται, όλο το Ερεβάν καθώς και το όρος Αραράτ, που απέχει 35 περίπου χιλιόμετρα. Το Αραράτ είναι το έμβλημα του θυρεού της Αρμενίας , αλλά παρόλα αυτά ανήκει σήμερα εξ ολοκλήρου στην Τουρκία.  Τα εδάφη αυτά ανήκαν στην Αρμενία, αλλά παραχωρήθηκαν στην Τουρκία, με την συνθήκη του Καρς το 1921, όπου συμμετείχε  η Αρμενία, η Ρωσία, η Γεωργία, το Αζερμπαϊτζάν και η Τουρκία.

Είχε προηγηθεί το 1915 η γενοκτονία των Αρμενίων. Οι Τούρκοι αναφέρουν ότι ο αριθμός των νεκρών Αρμενίων κυμαίνεται μεταξύ 600.000 και 800.000 ατόμων, ενώ πηγές της Δύσης ανεβάζουν τον αριθμό στα 1.500.000  άτομα.

Το πιο ενδιαφέρον αξιοθέατο της πόλης είναι το αρχιτεκτονικό συγκρότημα Cascade.

Ένας πολύ μεγάλος πεζόδρομος που καταλήγει σε μια τεράστια πέτρινη σκάλα , που μετά από  572 σκαλοπάτια, φτάνουμε στο πάρκο της Νίκης όπου υπάρχει το άγαλμα «Μητέρα Αρμενία».

Αυτός ο τεράστιος πεζόδρομος έχει στο μέσον του παρτέρια με πράσινο και λουλούδια και πολλά διαφόρων ειδών σιντριβάνια.

Ακόμη πιο καταπληκτικό για τον επισκέπτη είναι η πληθώρα μεταμοντέρνων γλυπτών που υπάρχουν κατά μήκος του πεζόδρομου

Γλυπτά παγκοσμίως διάσημων γλυπτών (όπως του Μποτέρο για παράδειγμα), που απορεί κανείς πως τα απόκτησε η φτωχή Αρμενία.

Και εδώ έρχεται η μοιραία σύγκριση με τις ελληνικές πόλεις . Δεν θα μπορούσε κάποια ελληνική πόλη να προμηθευτεί έργα διάσημων γλυπτών για να στολίσει τις πλατείες της;

Γιατί στην πατρίδα μας τη Λάρισα, που θεωρείται σχετικά πλούσια πόλη, να μην μπουν τέσσερα-πέντε μεγάλα γλυπτά, δεν λέω διάσημων ξένων γλυπτών όπως στο Ερεβάν, αλλά έστω Ελλήνων. Δεν πρέπει και οι Έλληνες καλλιτέχνες να αφήσουν το στίγμα τους;

Ο Γιώργος Κατσίγρας που άφησε μιας αμύθητης αξίας κληρονομιά στην πινακοθήκη της Λάρισας, πιο πλούσιος ήταν από τον Δήμο Λάρισας ή τον Δήμο Ηρακλείου ή τον Δήμο Πατρέων;

Υπέροχα λοιπόν αγάλματα κατά μήκος του Cascade Complex!!

Και βέβαια , να πούμε εδώ, ότι υπάρχουν θαυμάσια αγάλματα σε όλες τις κεντρικές πλατείες της πόλης.

Στη συνέχεια,  επισκεφθήκαμε την πλατεία του Sarl Aznavour. Ο παγκοσμίως διάσημος τραγουδιστής της Αρμενίας, που το πραγματικό του όνομα ήταν Σαχνούρ Αζναβουριάν, θεωρήθηκε ο καλύτερος ερμηνευτής του αιώνα.

Το 1988, μετά τον μεγάλο σεισμό που έπληξε την Αρμενία, ίδρυσε τον φιλανθρωπικό οργανισμό Aznavour for Armenia , μαζί με τον επιστήθιο φίλο του Λεβόν Σαγκάν.

Ο οργανισμός αυτός, πρόσφερε πάρα πολλά στη φτωχή και δοκιμαζόμενη χώρα, που για να τον τιμήσει έδωσε σε μια πλατεία του Ερεβάν το όνομά του. Η πλατεία έχει το γνωστό θέατρο MOSCVA και μεγάλα πορτραίτα του τραγουδιστή.  Είναι υπό κατασκευή και δεν έχει πάρει ακόμη την τελική της μορφή. Έχει φυσικά, όπως παντού μεγάλα γλυπτά γνωστών καλλιτεχνών, όπως  π.χ. μια τεράστια αράχνη  που θυμίζει έντονα τις περίφημες γιγαντιαίες αράχνες της Λουιζ Μπουρζουά.

 Το τελευταίο βράδυ στο Ερεβάν, πήγαμε σε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο κοντά στην όπερα της πόλης, Ο Αρμένος σερβιτόρος, που  ήξερε καλά Αγγλικά , μας συνέστησε τι θα φάμε και τι θα πιούμε. Η Αρμενία και η Γεωργία έχουν πολύ ωραία κρασιά.

Ο σερβιτόρος μας λοιπόν, ένα πολύ καλό παλληκάρι, μελαχρινός, με μαύρα μαλλιά και μεγάλη γαμψή μύτη, μας μίλησε για τη ζωή στην Αρμενία σήμερα, με τα γνωστά παράπονα που έχουν οι νέοι άνθρωποι, σε όλες φαντάζομαι τις χώρες του κόσμου! Το πρόβλημα της ανεργίας, της χαμηλής αμοιβής, της δυσκολίας στην αποκατάσταση. Μας είπε για τους νέους που φεύγουν στο εξωτερικό, για την μεγάλη παροικία των Αρμενίων στην Αμερική.

Οι Αρμένιοι σαν λαός, μας έκαναν εξαιρετική εντύπωση. Είναι ήρεμοι, πολύ ευγενικοί και έξυπνοι. Μου θύμισαν έντονα τους Πέρσες, με τους οποίους άλλωστε συνορεύουν.

Την επομένη το πρωί , επισκεφτήκαμε το Χορ Βιράπ (απόσταση 39 χιλιομέτρων από το Ερεβάν). Ένα εντυπωσιακό μοναστήρι της Αρμενικής εκκλησίας, που βρίσκεται στην κοιλάδα Αραράτ της Αρμενίας, κοντά στα σύνορα με την Τουρκία.

 Χορ Βιράπ, σημαίνει «βαθύ πηγάδι» . Εδώ, φυλακίστηκε για 13 χρόνια από τον βασιλιά Τιριδάτη της Αρμενίας ο Άγιος Γρηγόριος ο Φωτιστής! Αργότερα όμως , έγινε ο θρησκευτικός μέντορας του βασιλιά και  οδήγησε τη χώρα στον εκχριστιανισμό.

Στο σημείο που είναι χτισμένο το μοναστήρι, η θέα του Αραράτ είναι εκπληκτική!

Ο επόμενος σταθμός μας ήταν η  Τιφλίδα, η πρωτεύουσα της Γεωργίας!

Aδριανός Λέκκας

ΓΙΑΤΡΟΣ Είμαι γιατρός-ακτινολόγος, ελεύθερος επαγγελματίας και διατηρώ Ακτινολογικό Εργαστήριο στη γενέτειρά μου τη Λάρισα τα τελευταία 38 χρόνια. Μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια (με αυτοκίνητο, γιατί δεν μπαίνω σε αεροπλάνο) κι ασχολούμαι πολύ στο να τα οργανώνω. Με ενδιαφέρουν και με έλκουν οι άνθρωποι, οι φυσιογνωμίες τους, ο τρόπος ζωής τους, οι σκέψεις τους. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαστε με τη γυναίκα μου Ρούλα Σιλιντζή, ερασιτεχνικά, αλλά με μεγάλο μεράκι με τη φωτογραφία. Εμένα με έλκει η φωτογραφία πορτραίτου και οι ρεπορταζιακές λήψεις. Μου αρέσει ακόμη το διάβασμα, η ιστορία, η θάλασσα , το ποδήλατο κι οι παλιοί , αγαπημένοι φίλοι. Πάνω απ όλα , αγαπώ πολύ τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου. Αυτά είναι η συνέχειά μου.

Ρούλα Σιλιντζή

ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ Είμαι καθηγήτρια Οικονομολόγος, σε Δημόσιο Λύκειο της Λάρισας. Ειμαι 53 ετών, παντρεμένη με τον Αδριανό Λέκκα. Εχουμε 3 παιδιά (μια κόρη μαζί και δύο γιους του συζύγου) και 3 εγγόνια. Εκτός από την οικογένειά μου, που αυτονόητα την αγαπώ πολύ, μου αρέσει πολύ η δουλειά μου, πράγμα που το θεωρώ προτέρημα για τον άνθρωπο, τα ταξίδια που θεωρώ ότι μας ανοίγουν τα μάτια - αν θέλουμε να δούμε - και τα τελευταία χρόνια η φωτογραφία μέσα από την οποία ανακαλύπτω τον εαυτό μου. Αγαπώ το διάβασμα και το νερό.Τη μουσική, τις βόλτες, το ποδήλατο και ότι με κάνει να νιώθω ζωντανή και δημιουργική.

Σχετικά Άρθρα

Back to top button