Travel StoriesΚόσμος

Sous le ciel de Paris… Κάτω από τον παρισινό ουρανό

Sous le ciel de Paris, πήρα μια γεύση του πως η ζωή μου θα έπρεπε να είναι… Και δεν εννοώ τη ζωή τη βαπτισμένη στη μετριότητα, όπως την αντιλαμβάνεται ο μέσος άνθρωπος, που, όντας ένα ον που ενστικτωδώς περνά το 90% της ζωής του κυνηγώντας ύλη, την τοποθετεί απέναντι από την υλική άνεση. Και καλά κάνει… Δεν πρόκειται για ένα άρθρο που θα εξυμνήσει την αφιλοκέρδεια ή την αναρχία. Δυστυχώς όμως δεν πρόκειται και για έναν αμιγώς ταξιδιωτικό οδηγό εμποτισμένο από την πολυτέλεια και την τελειότητα ενός τόπου που έχει χαραχτεί στις συνειδήσεις των Ευρωπαίων ως η Ατλαντίδα της καλαισθησίας, της πηγαίας έμπνευσης και της ωραιότητας. Πρόκειται για το δικό μου βάπτισμα στη ζωή, όπως εγω την αντιλαμβάνομαι…paris-3

Πρόκειται για έναν ύμνο στην Πόλη του Φωτός, της οποίας οι ακτίνες ξεχύθηκαν σαν τους χειμάρρους του Σηκουάνα στην καρδιά μου κι έδιωξαν τους φόβους μου, όπως ο βόρειος άνεμος ξεγυμνώνει την παρισινή πεδιάδα από το καυσαέριο… Σε μια εποχή που η τρομοκρατία συστήθηκε βίαια και αιματηρά στην Ευρώπη, ο τρόμος ήταν το τελευταίο πράγμα που με άγγιξε. Κι αυτό γιατί…

Sous le ciel de Paris, η θρησκεία απέκτησε νόημα όταν άκουσα τις θεϊκές ψαλμωδίες των μοναχών της γυναικείας καθολικής κοινότητας της Μονμάρτης στην εκκλησία της Ιερής Καρδιάς (Sacre Coeur de Paris). Αν υπάρχουν άγγελοι με φιλούσαν γλυκά εκείνη την ημέρα, με κάθε δάκρυ που κυλούσε από τα μάτια μου.paris-2

Sous le ciel de Paris, ζούσα τα κενά, μέχρι τότε νοήματος, επιχειρήματα που αποστήθιζα για το μάθημα της έκθεσης στο σχολείο περί πολυπολυτισμικότητας και πως ο κόσμος είναι ένα μωσαϊκό και άλλα ηχηρά παρόμοια. Στο Παρίσι δεν έχεις ταυτότητα. Δεν τη χρειάζεσαι. Είσαι και φαίνεσαι ως οτιδήποτε θέλησες ποτέ να υπάρξεις κι οι άνθρωποι σε σέβονται για αυτό. Είναι πράγματι ένα τέλειο μωσαϊκό του οποίου η ομορφιά είναι σχεδόν επώδυνη…Είναι επώδυνο να συνειδητοποιώ ότι βίωσα σε ένα τόσο αβέβαιο παρόν, μια μικρογραφία της ιδεαλιστικής κοινωνίας του μέλλοντος. Σε καμία περίπτωση δεν υπαινίσσομαι ότι απουσίαζαν φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας ή ανισότητας. Αλλά στο Παρίσι, συγκριτικά με τις υπόλοιπες χώρες, υπάρχει μια διαφορά: η κινητικότητα. Ακόμα κι η παθογένεια ήταν πρόσκαιρη, ήταν εξελικτική. Το περιθώριο ήταν ακριβώς αυτό… περιθώριο, πεζόδρομος, ψιλά γράμματα. Δεν ήταν η μονόδρομη λεωφόρος που καθορίζει την πορεία στη ζωή κάποιου, ούτε και το αδιέξοδο. Κι έτσι οι ψηφίδες ανθρώπων διαφορετικού χρώματος δέρματος, διαφορετικής θρησκείας , νοοτροπίας, σεξουαλικότητας, συνέθεταν το πρόσωπο μιας πόλης που έμοιαζε με πίνακα του Σερά.paris-9

Sous le ciel de Paris, η τέχνη έγινε επιτέλους ανώνυμη και αμφίσημη. Τα εμπνευσμένα καλλιτεχνικά υβρίδια του Μουσείου Ζορζ Μπομπιντού είναι εξίσου σημαντικά για το γαλλικό λαό όσο και το θησαυροφυλάκειο του Λούβρου. Η κοινωνική ελευθερία που απολάμβαναν οι Παρισινοί αντικατοπτρίζεται στην ποικιλία των ερεθισμάτων και των επιλογών τους για να ψυχαγωγηθούν, να αναστοχαστούν και να αυτοπραγματωθούν μέσα από τη τέχνη, όσο απαράδεκτα πολυμορφική μπορεί να γίνει.

Sous le ciel de Paris, η φωτιά φλερτάρει με το νερό όπως ο επισκέπτης, που επίφοβα σκύβει από τον τελευταίο όροφο του πύργου του Άιφελ να ρεμβάσει την πολιτισμική κοσμογονία από κάτω, φλερτάρει στο μυαλό του με την ιδέα του θανάτου. Σεπτέμβρης, η εποχή που καταφθάνουν οι Ερασμίτες και όσοι φιλοδοξούν να βελτιώσουν τις ευκαιρίες τους στη ζωή. Οι αποστάσεις στις αποβάθρες του Σηκουάνα εκμηδενίζονται ανάμεσα στις παρέες νέων που δίνουν ζωή στις παρυφές του ποταμού. Παίζουν μουσική… δυνατά, χορεύουν ασύστολα…, πίνουν…πολύ, γελούν ασταμάτητα και ζουν ανελέητα.paris-6

Sous le ciel de Paris, ο ήλιος είχε νόημα. Το φως του έντυνε με γλαφυρότητα τις νευρώσεις και τα ανθέμια που στολίζουν το εξωτερικό των μεγαλόπρεπων ανακτόρων και γοτθικών εκκλησιών που δεσπόζουν σαν ηφαίστεια μνήμης σε όλη την πρωτεύουσα. Δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ και πως να τα αξιολογήσω… Πώς περιγράφεις τους πύργους της Παναγίας των Παρισίων που τρυπούν τον ουρανό και την καρδιά μου; Το ανάκτορο στους κήπους του Λουξεμβούργου, στον οποίο παραστέκονται αψίδες αναδυόμενες από το φροντισμένο κήπο σαν στελέχη μπουμπουκιών; Και έπειτα, η λεωφόρος Champs- Elysses, μετά από βροχή… εικόνα που ευχήθηκα να είναι η δική μου επιθανάτια. Στο φως του ηλίου που δύει, η Champs Elysses είναι ένα χρυσός χείμαρρος που κυλά εν μέσω ενός εμπορικού βασιλείου που βουΐζει αρώματα, πατρόν και χρήμα. Δυστυχώς όμως, όσο μεγαλοφυές κι αν φαίνεται το Παρίσι στα μάτια του ευνοημένου της τύχης, όπως κάθε ευρωπαϊκή μεγαλούπολη που σέβεται τον εαυτό της, κρύβει μέσα της ανισότητες. Λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα λοιπόν, ο νυχτερινός ουρανός για τους λιγότερο ευνοημένους έχει τη μορφή της δύσοσμής και αντιαισθητικής αναστροφής των γεφυρών του Σηκουάνα.paris-5

Sous le ciel de Paris, η αμετροέπεια εξευγενίζεται και αποθεώνεται . Οι ακρότητες δεν έχουν αρνητική χροιά παρά είναι ένα μέσο για την ανακάλυψη των ορίων και των αντοχών. Αυτό γίνεται στην τέχνη, στην επαγγελματική πειθαρχία, αλλά και στον εσωτερισμό. Οι Γάλλοι υποφέρουν αλλά στην αγωνία τους είναι σιωπηλοί και στωϊκοί. Οι Γάλλοι μεταμορφώνουν τις κραυγές του πόνου σε καύματα τέχνης. Και για αυτό εκείνη είναι πολυσήμαντη, είναι πανανθρώπινη και είναι αφηρωϊσμένη. Ο άνθρωπος αναστοχάζεται πάνω στον άνθρωπο και αφουγκράζεται την τέλεια μετριότητά του. H προστυχιά βρίσκεται στη μίμηση συμπεριφορών και η αγνότητα στο ξεγύμνωμα της ψυχής. Γι αυτό και το Moulen Rouge είναι μια γιορτή των λάτρεων της σάρκας, γι αυτό και η Πλατεία Clishy δίπλα της είναι το καταφύγιο των ναρκομανών, των λάτρεων των ψευδαισθήσεων, γι αυτό το Port de Clignacourt είναι τα λεκιασμένα υπολείμματα αυθεντικότητας σε μια πόλη κρυστάλλινης ωραιότητας.paris-1

Sous le ciel de Paris, ακόμα και η βωμολοχία έκρυβε ηπιότητα. Γιατί η γαλλική γλώσσα μοιάζει να γράφηκε και να συντέθηκε μέσα στην όπερα Garnier. Και πρώτα πρώτα ήταν γλυκιά και δειλή, σαν ψιθυρίσματα ερωτευμένων, για αυτό και παραμένει ταπεινή και μελωδική και αρμονική… Η γαλλική γλώσσα είναι σαν την καρδιά ενός ερωτευμένου. Φλέγεται ολόκληρη από μια δύναμη σαρωτική, σχεδόν επώδυνη… στην εξωτερίκευσή της όμως είναι ντροπαλή και αγνή και αφοπλιστική.paris-7

Sous le ciel de Paris, ο αέρας έχει γεύση ελπίδας. Το σχήμα των κτιρίων, που είναι σαν να τρυπάνε το αόρατο πλέγμα του ουρανού, τα δάση και οι αλέες που συμβιώνουν με τον αναβρασμό της κυκλοφορίας, οι τεράστιες λεωφόροι που συγκλίνουν οφιοειδώς και αστεροειδώς χαρίζοντας στους διαβάτες μια αύρα ελευθεριότητας…όλα, όλα υπενθυμίζουν ότι η ευτυχία βρίσκεται στα απλά, μικρά πράγματα που συνθέτουν την ταπισερί της ζωής μας… Ο λευκός μονόκερος της μονής της επισκοπής του Cluny αρέσκεται να γέρνει στην αγκαλιά μιας γυναίκας…

Sous le ciel de Paris, το μόνο που αναζητεί το μυθικό πλάσμα που κατοικεί στην ψυχή μας είναι η αγνή αγάπη… Sous le ciel de Paris θα τη βρει, γιατί, sous le ciel de Paris τα πάντα είναι πιθανά…

Sous le ciel de Paris στάθηκε πιθανό να αγαπήσω τη ζωή μου…paris-8

Μέσω
Φωτογραφίες, Κείμενο: Ιωσηφίνα Περδικίδου

Ιωσηφίνα Περδικίδου

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΣ Σπούδασε στο Τμήμα Αρχαιολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει προσφέρει εθελοντική εργασία στις Μη Κερδοσκοπικές Ανθρωπιστικές Οργανώσεις ''Διαβάζω για τους άλλους”, "Χαμόγελο του Παιδιού", "Grenpeace" και σε μικρούς μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες που υπήρξαν πρόσκοποι στο τμήμα των προσκόπων στο δήμο Ζωγράφου.

Σχετικά Άρθρα

Back to top button