Χωμένη στα βουνά, αγκιστρωμένη πάνω από το φαράγγι Eλ Τάχο, σαν στολίδι χριστουγεννιάτικο, ξεπροβάλλει η Ρόντα. Δεν ξέρω αν είναι η πιο όμορφη ανδαλουσιάνικη πόλη – και ποια να συγκριθεί με τη Γρανάδα, τη Σεβίλλη και την Κόρντοβα – είναι όμως μαγευτική καθώς δεσπόζει ανάμεσα στα pueblos blancos της ενδοχώρας του ισπανικού νότου.
Δεν είναι καν πόλη, αν με ρωτήσετε, αν και έτσι τη χαρακτηρίζουν οι οδηγοί, και επίσης δεν είναι καν blanca (λευκή) μιας και ξεχειλίζει χρώματα. Σκαρφαλωμένη στα 750 μέτρα, οφείλει το πρώτο της όνομα, Arunda, στους Κέλτες που την δημιούργησαν τον 6ο π.Χ. αιώνα. Την πινελιά της υπέροχης παλιάς πόλης όμως (Ronda la Vieja) τη έδωσαν οι Φοίνικες τρεις αιώνες αργότερα, σμιλεύοντας σπίτια υπέροχα, πάνω από τον ποταμό Γκουανταλεβίν, που μοιάζει ρυάκι, έτσι όπως τον βλέπεις από τα πέτρινα μπαλκόνια της να σχηματίζει μικροσκοπικούς καταρράκτες. Μ’ ένα λεωφορείο από τη Μάλαγα, τη μεγαλούπολη της Costa del Sol, ξεκινήσαμε την ανάβαση στα βουνά για το πολυπόθητο ραντεβού με τους ταυρομάχους στις τρεις γέφυρες της Ρόντα.
Ισπανική γλώσσα σπουδάζαμε στη Γρανάδα, μα ένα τριήμερο διακοπών μας άφηνε τράτο για βόλτες στα λιγότερα τουριστικά μέρη της Ανδαλουσίας. Κι έτσι ένα ετερόκλητο ασκέρι μαθητών από Ιταλία, Ελβετία, Σαουδική Αραβία, Κίνα, Βραζιλία κι Ελλάδα πήρε το δρόμο για την μετέωρη πόλη που έμελλε να αποδειχθεί το απόλυτο τουριστικό αξιοθέατο.
Ραντεβού στις Τρεις Γέφυρες Μετά από τρεις ώρες διαδρομή σε φιδίσιες ανηφόρες και στάσεις σε κάθε, μα κάθε,χωριό, φτάσαμε στον πολυπόθητο προορισμό. Από το τέρμα των λεωφορείων χαράξαμε διαδρομή με άξονα τις περίφημες γέφυρες που συνδέουν τις δύο πλευρές της πόλης, αφήνοντας το βλέμμα να χαθεί στο χάος του γκρεμού από κάτω: Η Puente Romano, η ρωμαϊκή γέφυρα, γνωστή και ως Puente San Miguel, η Puente Viejo, η παλιά αραβική γέφυρα, γνωστή και ως Puente Arabe και η Puente Nuevo, η νέα γέφυρα που ολοκληρώθηκε στα 1793 και είναι η ψηλότερη και η πιο εντυπωσιακή αφού σε κρατά 120 μέτρα πάνω από την κοιλάδα και σου χαρίζει ανεπανάληπτη θέα. Για να φτάσεις από τη μία γέφυρα στην άλλη στροφιλίζεσαι σαν δερβίσης σε πολύχρωμα στενά, χαζεύοντας τα υπέροχα πέτρινα μεσαιωνικά σπίτια με το χρώμα της ώχρας να «σπάει» από μαρμάρινες αψίδες, ψιλοδουλεμένα ξύλινα κιγκλιδώματα και λουλουδιασμένες γλάστρες.
Κάθε στενό και κάθε ξέφωτο είναι μια μοναδική βεράντα στον επιβλητικό γκρεμό. Και την ίδια στιγμή οι άμαξες στους δρόμους διαδέχονται τα αυτοκίνητα και προς στιγμήν σε ταξιδεύουν πίσω, στην εποχή των μαυριτάνων. Τα εντυπωσιακά Baños Arabes του 13ου αιώνα, τα πλέον καλοδιατηρημένα αραβικά λουτρά σε ολόκληρη την Ισπανία, το Palacio del Rey Moro y La Mina με τους υπέροχους κήπους και τα 231 σκαλιά μέχρι την πηγή, το Palacio Mondragon κι ο μιναρές του San Sebastian ενισχύουν το σκηνικό και σου επιβάλλουν τους δικούς τους ρυθμούς.
Μια στάση σε ένα καφέ, ένα από τα δεκάδες πολύχρωμα καφέ, να πάρεις ανάσα, να χωνέψεις τόση ομορφιά και να χαθείς στην ιστορία της Ρόντα. Της πόλης που μάγεψε τους μέντορές μου. Και να που το στενό που διαλέξαμε λέγεται «Paseo de Hemingway». Ο Χέμινγουεϊ, ο Ρίλκε και τα’ άλλα τα παιδιά Τυχαίο άραγε που η Ρόντα γήτεψε τον Χέμινγουεϊ; Ηταν η εποχή που αυτός ο εμβληματικός αμερικανός ψαράς με την αναρχοσοσιαλιστική πένα και την κουβανέζικη ψυχή, ταξίδευε στην Ισπανία και ρούφαγε ιστορίες για να γράψει για τον Εμφύλιο και τη Δημοκρατία.
Η ιστορία της Ρόντα ήταν από κείνες που τον ενέπνευσαν να γράψει το «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα» μιας και κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου οι Δημοκρατικοί έριχναν τους φασίστες από το βράχο στο φαράγγι Ελ Τάχο. Κι εκεί ακριβώς, το δρομάκι που οδηγεί στο σημείο αυτό ονομάζεται «Paseo de Hemingway». Ηταν κι οι ταυρομαχίες όμως που τον στοίχειωναν. Όπως έγραψε «οι ταυρομαχίες είναι μια πάρα πολύ επικίνδυνη απασχόληση. Για τους πραγματικά καλούς ταυρομάχους, μοιάζει με την όπερα, με τη διαφορά ότι οι πρωταγωνιστές διακινδυνεύουν να σκοτωθούν κάθε φορά που δεν καταφέρνουν να πιάσουν το ψηλό ντο». Και πού θα μπορούσε καλύτερα να νιώσει την τραγωδία του ταυρομάχου, αν όχι στην «Plaza de toros», την αρένα της Ρόντα, ίσως την αρχαιότερη της Ισπανίας.
Η «Plaza de toros» έχει δει τις δύο μεγαλύτερες δυναστείες ταυρομάχων της πόλης να ξεσηκώνουν πάθη και πλήθη. Η δυναστεία Ρομέρο, από τον παππού Φρανσίσκο και τον γιο του Χουάν ως τον εγγονό Πέδρο, ταυτίστηκε με τις ισπανικές ταυρομαχίες από το 1698 και μετά. O μύθος λέει πως τότε που οι ευγενείς, που προκειμένου να μάθουν να ιππεύουν και να πολεμούν, έπρεπε να αντιμετωπίσουν τον ταύρο στην αρένα, κάποιος έπεσε από το άλογο κινδυνεύοντας να χτυπηθεί θανάσιμα από τον ταύρο. Τότε ο Φρανσίσκο Ρομέρο μπήκε στην αρένα και «δελέασε» τον ταύρο κουνώντας το καπέλο του. Χρόνια αργότερα ο εγγονός του, ο Πέδρο Ρομέρο επέβαλε τις αέρινες, θεατρικές κινήσεις του ματαντόρ εισάγοντας τη «μουλέτα», την γνωστή κόκκινη μπέρτα, μια παραλλαγή του καπέλου του παππού του. Ό Πέδρο Ρομέρο είναι «παντού» στη Ρόντα. Δεν είναι μόνο το άγαλμά του που δεσπόζει έξω από την «Plaza de toros» και οι κούπες και τα κεραμικά με τη μορφή του που πωλούνται παντού. Είναι ο ίδιος ο θρύλος του, αφού κατάφερε να εξοντώσει περισσότερους από 6.000 ταύρους χωρίς ο ίδιος να πάθει ούτε γρατζουνιά. Ανάμεσα στα δεκάδες πορτρέτα του, ένα έχει την υπογραφή του Γκόγια, ενώ λέγεται πως ο μεγάλος Ισπανός ζωγράφος σχεδίασε και κάποιες από τις πιο εντυπωσιακές χρυσοποίκιλτες στολές του.
Αλλά και η έτερη δυναστεία ταυρομάχων της Ρόντα, η δυναστεία των Ορντόνεζ, πέρασε στο πάνθεον της ισπανικής τέχνης, μιας και ο Πικάσο σχεδίασε μία από τις στολές του Αντόνιο Ορντόνεζ. Στο μουσείο της αρένας, εκτός από τις ματωμένες φορεσιές θρυλικών ταυρομάχων, φιγουράρει και η πρώτη αφίσα του φεστιβάλ ταυρομαχιών Φέρια Γκογέσα που σχεδίασε ο Πικάσο, καθώς και έργα του Γκόγια με θέμα τις ταυρομαχίες και σχόλια ρομαντικών ποιητών και συγγραφέων. Τηρουμένων των αναλογιών, οι ταυρομάχοι της Ρόντα συγκινούν μέχρι και στις μέρες μας, με τον Αρμάνι να σχεδιάζει την περίφημη στολή Goyesco για τον εγγονό του Αντόνιο, Καετάνο Ριβέρα Ορντόνεζ.Και ο Λόρκα ήταν διάσημος «εραστής» της Ρόντα, όπως κι ο Ρίλκε (με ένα άγαλμα που θυμίζει την εμβληματική παρουσία του στην πόλη) , ο Μπόρχες, ο Τζέιμς Τζόις αλλά και ο Ορσον Ουέλς που αν και δεν έτρεφε κανέναν θαυμασμό για τις ταυρομαχίες και τις χαρακτήριζε «όχι είδος αθλήματος, αλλά τραγωδία σε τρεις πράξεις», εντούτοις ζήτησε οι στάχτες του να σκορπιστούν στο κτήμα του Όρντόνεζ.
Συνεχίζοντας την βόλτα φτάνουμε στα αραβικά τείχη και κατεβαίνουμε στους πολυεπίπεδους Κήπους της Κουένκα (Jardines de Cuenca) που πήραν το όνομά τους από την Κουένκα, την αδελφοποιημένη ισπανική πόλη της Ρόντα. Και από κει η θέα είναι εκπληκτική, καθώς ατενίζεις ψηλά τα τείχη και την πόλη έτσι όπως κρέμεται κυριολεκτικά πάνω από το κεφάλι σου. Από την άλλη πλευρά, έτσι όπως χάνεται το βλέμμα σου στον ορίζοντα, φαντάζεσαι τη Μεσόγειο που βρέχει τις ακτές και «βλέπεις» πλοία μαυριτάνικα να έρχονται ή να φεύγουν…Γεμάτη ιστορίες η Ρόντα, αυτή η μάγισσα που ζει καλά κρυμμένη στα βουνά και ξυπνάει πάθη. Και μας αφήνει μετέωρους κι εμάς σε άλλο ένα καφέ στην Plaza del Socorro να εξηγούμε στη βραζιλιάνα, στο κινεζάκι και στον σαουδάραβα συμφοιτητή μας πόσο επαναστάτης ήταν ο Λόρκα, τι παίχτηκε στον ισπανικό εμφύλιο, γιατί αποκαλώ «ψαρά με κουβανέζικη ψυχή» τον Χέμινγουει και τι άφησαν πίσω τους οι μαυριτάνοι…
Χρήσιμες πληροφορίες στο http://www.rondatoday.com/
