Παγκόσμια Μέρα Άσκαυλου: Από Θησείο-Φιλοπάππου, μια μουσική δρόμος
Φέρνουμε όργανα, ώστε να συνδράμουμε δυναμικά στη γιορτή.
Συναντιόμαστε στις 17:00 στο σταθμό Θησείου, φουσκώσουμε τους ασκούς μας και ξεκινάμε μουσικοχορευτική πομπή.
Ανηφορίζουμε θορυβώντας τον πεζόδρομο Αποστόλου Παύλου, με τελικό προορισμό το λόφο του Φιλοπάππου.
Χορεύουμε, τραγουδάμε και ξεφαντώνουμε μέχρι πρωίας.
Αυτά έλεγε το πρόγραμμα για το απόγευμα της 10ης του Μάρτη και είναι αλήθεια πως αρκετοί το περιμέναμε πως και πως.
Ο ήχος γνώριμος, ακουγόταν από μακριά, ο πρώτος, ένας νεαρός μυστακοφόρος πάνω στην γεφυρούλα του σταθμού είχε μπει στον ”σωστό” δρόμο.
Γύρω του, οι πρώτοι φίλοι της εκδήλωσης είχαν αρχίσει να μαζεύονται.
Εγώ με την Βάσω και τον Λευτεράκη, φτάναμε δε φτάναμε…
Μία η μέση, μία η περιέργεια και οι συνεχείς ερωτήσεις του Λευτεράκη, βάλε και τον βαρύ, μουντό καιρό, έδειχναν από νωρίς πως θα είχαμε ένα ενδιαφέρον απόγευμα. Η Ντορίτα θα ερχόταν λίγο αργότερα, μόλις τελείωνε από την εκπομπή. Αυτή ήταν και η πρώτη ερώτηση του ατίθασου νεαρού, του Λευτεράκη.
– “Για ποια εκπομπή λες;”, με ρώτησε.
-“Τι ποια εκπομπή ρε γιατρέ!”, του απάντησα. “Την εκπομπή του Carnet De Voyage που κάνει η Ντορίτα με την Χριστίνα κάθε παρασκευή στις 3 στο m-word radio. Δεν την ξέρεις”;
-“Την ξέρω”, ήταν η απάντηση, “απλά ήθελα να ρωτήσω…”
Παιδί κουμπί ο …Λευτεράκης. Ζει για να ρωτάει!
Και όπως έγραψα νωρίτερα, αυτό ήταν η αρχή.
-Τι είναι ο Άσκαυλος, που υπάρχουν αυτά τα όργανα, από τι γίνονται, σε ποιες περιοχές τα παίζουν και άλλα τέτοια. -Λευτέρη, άκου, να το πιάσουμε από την αρχή και σιγά σιγά λεβεντάκο μου, Ναι;;;
-Ναι
-Ωραία λοιπόν. Ο Άσκαυλος είναι πνευστό μουσικό όργανο που αποτελείται από έναν ασκό και δύο αυλούς!!! Εντυπωσιάστηκες;;;
Ο άσκαυλος, λοιπόν, είναι αρχαία Ελληνική λέξη, που σχηματίστηκε κατά το μεταγενέστερο ἀσκαύλης (ο μουσικός που παίζει τον άσκαυλο ).
Στις 10 Μαρτίου, έχει καθιερωθεί και γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα του Άσκαυλου. Έτσι τσαμπούνες, ασκομαντούρες, γκάιντες και λοιποί άσκαυλοι παίζουν ταυτόχρονα σε όλο τον κόσμο.
-Λευτεράκη, πως πάμε, το έχουμε;;;
– “Ναι, ναι”, για συνέχισε, απτόητος ο Λευτεράκης…
Ο καιρός κράτησε και μας έκανε το χατίρι, ήρθε και η Ντορίτα και σε απαρτία πια το Carnet, παρακολουθούσε και κατέγραφε τα δρώμενα. Είπαμε με την Βάσω, αυτή να τραβήξει έγχρωμες φωτογραφίες και εγώ μαυρόασπρες και έτσι να πλαισιώσουμε αυτό το κειμενάκι. Εμείς σαν ένα μικρό ταξίδι μέσα στους ήχους το είδαμε και έτσι θέλουμε και να σας το δείξουμε.
Στο μεταξύ, οι τσαμπούνες είχαν γίνει πολλές, το ίδιο και ο κόσμος που ήρθε για να παρακολουθήσει και όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις, η διάθεση για γιορτή είναι παραπάνω από ανάγκη, ειδικά σε αυτή την πόλη.
Τσαμπούνες, γκάιντες, ασκομαντούρες, αυλοί κάθε είδους. Χορός, χαμόγελα, αγκαλιές και πειράγματα, μαζί με άφθονο τσίπουρο και τσικουδιά.
Με τούτα και με τα άλλα, η πομπή ξεκίνησε για τον λόφο του Φιλοπάππου και ήταν όμορφα εκείνο το βράδυ…
