Αφού ο λύκος κοίταξε την δουλειά του και εγώ την δική μου, περιττό να πω, πως την διαδρομή δάσος – καταυλισμός την έκανα σε χρόνο που θα ζήλευε και ο Χισάμ Ελ Γκερούζ. Δεν κατάλαβα ποτέ όμως, εάν οι ξυλοκόποι γελούσαν με την τρομάρα μου ή ήταν από τις βότκες.
Επιστροφή λοιπόν αναγκαστικά στην βάση μας στο Πέρμ, αφού εδώ “τελειώνει” ο κόσμος και αύριο η συνέχεια του ταξιδιού, με τρένο από το Πέρμ προς το Ουγκρεουράλσκ…
Ο ήλιος στο Πέρμ στις δόξες του. Ο επιβλητικός σιδηροδρομικός σταθμός, στις δόξες του και αυτός. Από τα λίγα που διατήρησαν την αξία τους, από το ” παλιό ” είναι τα τρένα. Υπάρχουν περιοχές όπου το τρένο είναι ο ασφαλέστερος, ο οικονομικότερος και ο πιο σίγουρος τρόπος μετακίνησης. Αυτό τον τρόπο διάλεξα και εγώ, για να φτάσω στην ”καρδιά ” των Ουραλίων, στο Ουγκρεουράλσκ.
Ταξίδι μισής μέρας και βάλε με το τρένο.
Φεύγοντας από το Πέρμ, βλέπω το «άλλο» πρόσωπο της πόλης. Εκείνο που είναι καλά κρυμμένο από τα μάτια του τουρίστα. Μέρος της βιομηχανικής περιοχής, με τα παλιά κοκκινότουβλα κτίρια, να θυμίζουν την άνθηση της. Είναι τέτοια η έκταση τους και δεν αργείς να καταλάβεις γιατί αυτή η πόλη ήταν τόσο σημαντική. Η πίσω πλευρά του Πολεμικού Μουσείου, εμφανίζεται μετά τις μεγάλες μεταλλικές πεζογέφυρες και σε τρομάζει η θέα των πυραύλων, που ξεπροβάλλουν ανάμεσα στα κτίρια και τους φράχτες, σαν μέρος σημερινού πίνακα του Νταλί. Μέχρι που να βγει ο συρμός στην ανοιχτοσιά και να αντικρίσεις τον δρόμο του ποταμού.
Η πρωινή ομίχλη έχει «σπάσει» και στα καταγάλανα νερά του Κάμα, η ξυλεία συνεχίζει το ταξίδι της.
Η εποχή του καλοκαιριού καλά κρατάει. Οι ντάτσες ζωντανές, οι ψαράδες στα πόστα τους. Τώρα όμως που γράφονται αυτές οι γραμμές τα πράγμα θα έχουν αρχίσει να αλλάζουν. Αλλά ας το αφήσουμε αυτό…
Το τρένο έχει μπει από ώρα στην στέπα. Τα βουνά στο βάθος μοιάζει να έρχονται γρήγορα προς το μέρος μας να μας υποδεχτούν, να μας καλώς ορίσουν. Τα τραγούδια του Βασίλι, του πλανόδιου μουσικού με τα μακριά γένια, τα μακριά μαλλιά, τα παραπανίσια κιλά και την ξεδοντιασμένη κιθάρα εξωραΐζουν την ησυχία του βαγονιού. Είναι άλλωστε πολύ πρωί ακόμα. Οι λίγοι επιβάτες, υπάλληλοι και εργάτες του σιδηρόδρομου, όσοι δεν κοιμούνται αναπολούν σίγουρα το κρεβάτι τους. Μόνο η νεαρή εισπράκτορας είναι σοβαρή και προσηλωμένη στο καθήκον. Ευγενέστατη και μετά από κάποια ώρα και πολύ κουβέντα, της ξέφυγε και ένα μικρό χαμόγελο… Έσπευσε αυτή να με κινητοποιήσει και να μου τονίσει πως πλησιάζουμε στα βουνά και δείχνοντας μου την φωτογραφική μου μηχανή να μου πει, πως θα έχω ωραίες φωτογραφίες. Σπασίμπα Σόνια.
Το τοπίο μόνο μονότονο δεν ήταν. Οι αγροικίες έμοιαζαν τόσο όμορφες και ήσυχες στην απεραντοσύνη του πράσινου και όταν τα πυκνά δάση «άγγιζαν» την σιδηροτροχιά, ερχόντουσαν οι ορεινοί όγκου να πάρουν θέση μπρος στα μάτια σου.
Οι στάσεις όχι ιδιαιτέρα πολλές και σε εκείνες με μεγαλύτερη διάρκεια παραμονής, η γλυκεία Σόνια ερχόταν έγκαιρα να μου πει, πως προλαβαίνω να κάνω τσιγάρο. Σπασίμπα Σόνια.
Το ταξίδι μακρύ και το κολατσιό απαραίτητο. Ο Ιβάν που με συνόδευε είχε φροντίσει για όλα. Ελιές, τουρσιά, ντομάτες, σαλάμι, τυρί, ψωμί. Τα πάντα. Και ετούτο το γεύμα έμοιαζε να είναι από τα καλύτερα που έχω δοκιμάσει.
Απολαμβάνοντας λοιπόν αυτό το υπέροχο μεσημεριανό, έχει μείνει εκεί να με περιπαίζει ένα τελευταίο κομμάτι σαλάμι. Με μέγεθος που δεν περνάει απαρατήρητο και ενώ ήμουν έτοιμος να του επιτεθώ (μισή ντροπή δική μου…) εκείνη την ώρα η Σόνια μου ταράζει τον ώμο, λέγοντας μου να αφήσω το φαγητό, να πάρω την μηχανή μου και να είμαι έτοιμος γιατί μπαίνουμε στο μεγάλο τούνελ…Βρε καλή μου Σόνια το σαλάμι…Και τι να φωτογραφήσω μέσα στα μαύρα σκοτάδια;;;
Άσε που όταν βγούμε από το τούνελ, ο Ιβάν θα έχει φροντίσει να μην υπάρχει ίχνος από το σαλάμι…Ας είναι.Σπασίμπα Σόνια (τόσα σπασίμπα βρε Σόνια, θα μας παρεξηγήσουν στο τέλος).
Είναι πια νωρίς το απόγευμα. Πλησιάζουμε στο Ουγκρεουράλσκ και όλοι μοιάζουν να το ευχαριστούνται. Η κούραση έχει δείξει τα πρώτα σημάδια της. Λέω στον Ιβάν να πιούμε έναν καφέ, να βρούμε αυτοκίνητο και να συνεχίσουμε.
-Ναι μου λέει, οπωσδήποτε, ξέρω που να πάμε… και με πάει για καφέ στο εστιατόριο των εργαζομένων στα τρένα. Εγώ καφέ. Ο Ιβάν καφέ, κρεατόσουπα, κρεμμυδόπιτα και τουρσί.
Όση ώρα ο Ιβάν έλεγχε τα φαγητά του εν λόγω εστιατορίου, του οποίου η όλη εικόνα ήταν άκρως ενδιαφέρουσα, οι σερβιτόρες με λευκές σαν νοσοκόμες ρόμπες, κάγκελα στο πάσο του σέρβις, μπανιέρα για το πλύσιμο των πιάτων και αφού έκανα μερικές φωτογραφίες χωρίς φυσικά να διαταράξω την ηρεμία του Ιβάν, βγήκα έξω που ξεκινούσε το δάσος, για να περπατήσω λίγο και εκεί ήταν που είδα ένα από τα πιο διάσημα πουλιά στον κόσμο.
Την εντυπωσιακή Strix uralensis. Την κουκουβάγια των Ουραλίων και όπως το λέει και το όνομα της, την συναντάμε κυρίως στα Ουράλια και αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά είδη κουκουβάγιας στον κόσμο. Είναι μεσαίου μεγέθους, φτάνει σε μέγεθος 50-60 εκατοστά, μα όταν ξεδιπλώσει τα …φτερά της, έχουν άνοιγμα μεγαλύτερο από ένα μέτρο. Είναι σαρκοφάγα και τρέφεται κυρίως με ποντίκια και μικρά τρωκτικά, ενώ είναι εντυπωσιακά γρήγορη και αποτελεσματική στο κυνήγι. Είναι ιδιαίτερα επιθετική σε ότι αφορά την περιοχή και τα μωρά της, ακόμα και τα αρσενικά είναι πολύ προστατευτικά και τρυφερά με τα θηλυκά αλλά και τα μωρά τους.
Εντάξει Ιβάν, χαλάλι σου!!!
