Όταν μου λείπει οξυγόνο, όταν ”πνίγομαι”, ψάχνω να βρω δρόμους ανάμεσα σε
δένδρα.
Ούτε ουρανούς, ούτε θάλασσες. Δένδρα μόνο.
Το ραντεβού με τον Βασίλη και τους μαθητές του, ήταν για το μεσημέρι στο Ζάππειο. Θα πηγαίναμε να δούμε την έκθεση για το ολοκαύτωμα.
Η αιτία υπαρκτή, η αφορμή ήρθε. Βόλτα μέσα από τον εθνικό κήπο λοιπόν.
Εκεί που τα γιαπωνέζικα χρυσόψαρα, ζωγραφίζουν κύκλους παράταιρους, εκεί που οι
βαριεστημένοι ”αγκαλιάζουν ” τα παγκάκια.
Το φως να διαπερνά τις φυλλωσιές, τα νερά, οι παπαγάλοι και οι καρακάξες να κάνουν συνεχώς θόρυβο.
Το σύμπαν δεν είναι σήμερα με το μέρος μου, από το πρωί, όλα μου φταίνε. Με το που περνάω την βαριά σιδερένια πόρτα, νομίζω πως μπαίνω σε αρένα.
Έτοιμος για …μάχη. Τα βήματα αργά, πάνε δεν πάνε, είναι και νωρίς. Παρατηρώ τα παιχνίδια που κάνουν οι αχτίνες του ήλιου. Πόσο μας περιπαίζουν… Τα φύλλα των φυτών μοιάζουν να χαμογελούν. Παρατηρώ τις σκιές των ανθρώπων.
Δεν θέλω χρώματα σήμερα, ούτε γέλια, ούτε χαρές. Καλά καλά δεν ξέρω εάν θέλω να φωτογραφίσω.
Ξέρω μόνο, πως όσες φορές χρειάστηκε, τούτη η διαδικασία της φωτογράφισης ήταν ευεργετική.
Με προσπερνούν οι σκιές, σώματα δεν βλέπω, ακούω ήχους, προσπαθώ να καταλάβω αν είναι από τα πουλιά οι ήχοι ή από Γιαπωνέζους τουρίστες.
Δεν καλοκαίριασε ακόμα σκέφτομαι.
Οι Αλκυονίδες ήρθαν και φέτος στην ώρα τους, κρύβομαι από το φως, δεν το αντέχω σήμερα. Έχω φτάσει στα μισά και ακόμα ξεμακραίνω.
Από τι θα μου πεις…Μακάρι να ήξερα.
Άστεγοι, γονείς με τα κουτσούβελα, τουρίστες, ζευγαράκια σε λήθαργο. Ένας ολόκληρος κόσμος συμπυκνωμένος σε λίγες εκατοντάδες μέτρα.
Φτάνω στην πόρτα εξόδου προς το Ζάππειο. Συνειδητοποιώ πως δεν είδα ίχνος χρώματος σε όλη την διαδρομή. Όλα ασπρόμαυρα ή μαυρόασπρα, όπως το δει κανείς.
Οι νεραντζιές σχεδόν μαραμένες, κατηφείς, χωρίς καρπούς. Τα αγάλματα των Ζάππα, δεξιά και αριστερά της εισόδου. Ένα στεφάνι ο ένας στο χέρι, ένα στάχυ ο άλλος.
Σιωπή παντού.
Οι λιγοστοί περιπατητές δείχνουν να ξέρουν τα κατατόπια. Είμαι σίγουρος πως έχουν μετρήσει τα βήματα πολλές φορές και τα περιστέρια το ίδιο. Προσπαθώ να τα εντάξω στις σκιές, να τα κάνω εικόνα.
Προσπαθώ να εξευμενίσω τις δικές μου σκιές. Δυσκολεύομαι.
Ευτυχώς που φάνηκε ο Βασίλης με τα παιδιά, να σώσουν την …παρτίδα.
