Μακάρια όρνια, Πάντα καλοζώητα πιο πολύ από λόγια
Εκεί, πάνω στα κοτρόνια και στα τσερβούλια. Εκεί που ο ρούκουλας ορίζει το συμβάν, εκεί βαδίζω.
Αριστερά και δεξιά, εικόνες παρελθούσες, ζουν ξανά δυο ιστορίες ξένες και προς εμένα και προς τον χρόνο μα κυρίως προς τον τόπο.
Από την μία η ιστορία της Γιαννούλας της κουλουρούς, από την Πάτρα, να ξεψυχά σε ένα σκοτεινό σοκάκι τον χειμώνα του 1940, περιμένοντας τον άνδρα που τις τάξανε οι άνθρωποι, μα που ποτέ δεν ζύγωσε.
Από την άλλη, εκείνη του Θεόφιλου, του λαϊκού ζωγράφου, να ζωγραφίζει έναν φούρνο σε κάποιο χωριό του Πηλίου για ένα κομμάτι ψωμί ξεχασμένο.
Προσπαθώ να περάσω τον καπνό στην βελόνα, ώρα τώρα. Προσπαθώ… Προσπαθώ να καταλάβω τι κάνει τον άνθρωπο, Όρνιο…
Τα όρνια τρέφονται με πτώματα.
Ο άνθρωπος “παράγει” πτώματα.
Συνεπαγωγή άρτια και αντίστροφη.
Άστο Νεφέλη, λάθος προσέγγιση.
Τι γίνεται όμως όταν ο άνθρωπος παράγει πτώματα για να εξοντώσει τα όρνια που αυτός “κάλεσε” σε τόπο,
που τους είχε στο το παρελθόν καταπατήσει.
Εντάξει, εντάξει Νεφέλη, καταλαβαίνω, σε μπέρδεψα ε;;;
Ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά και από την αρχή…
…Και εν αρχή, ο Θεός εποίησεν τον ουρανό και την γη !!!
Ούπςςςςςς πολύ πίσω πήγαμε…
Κάποτε σε αυτά τα βουνά ζούσαν άγρια ζώα και πτωματοφάγα πτηνά. Με εκείνα και με τ΄άλλα, ο άνθρωπος αποφάσισε, πως ήταν καιρός να επαναφέρει μέρος της τάξης και να προσπαθήσει να βοηθήσει να ξαναζήσουν εδώ κάποια από τα είδη που εξεδίωξε.
Αυτή η ιδέα όμως δεν άρεσε σε όλους.
Το πάρκο για τα Όρνια φτιάχτηκε, Στην αρχή οι άνθρωποι έφερναν τροφή για τα πουλιά. Μετά εκείνα , έμαθαν.
Και από δυο τρία ζεύγη που πετούσαν στα βουνά, έγιναν περισσότερα και ο τόπος άρχισε να καθαρίζει από τα ψοφίμια και τα κουφάρια.
Τα πουλιά έτσι κι αλλιώς δεν συμμερίζονται τα σύνορα των ανθρώπων, Νεφέλη και ευτυχώς δηλαδή.
Έτσι ήρθαν σε αυτό τον τόπο και άλλα από τις γύρω χώρες. Ζούσαν αυτά καλά και οι άνθρωποι καλύτερα μα έλα που όπως γίνεται σε όλα τα αξιοπρεπή παραμύθια, πάντα πρέπει να υπάρχει δράκος…Εδώ ο δράκος, είναι η γνώμη των άλλων!!!
Δηλητηρίασαν κάποια μεγαλόσωμα ζώα που είχαν πεθάνει, άλογα κυρίως, τα έκαναν δολώματα και από τότε, όρνια, χρυσαετοί, γεράκια, ακόμα και λύκοι κι αρκούδες έπεσαν θύματα αυτής της πρακτικής.
Να σκεφτείς Νεφέλη πως το όρνιο, είναι απειλούμενο είδος, σύμφωνα με το “κόκκινο βιβλίο” των υπό εξαφάνιση ζώων της Ελλάδας.
Όσο για τον χρυσαετό, ο πληθυσμός του έχει υποστεί μεγάλη μείωση και τώρα πια, τριάντα ζευγάρια όλα κι όλα έχουν καταγραφεί.
Σήμερα βλέπεις τι έχει απομείνει εδώ.
Τα οστά της τροφής των όρνιων, έτσι για να θυμίζει πως κάποτε ζούσαν εδώ.
Ένα νεκροταφείο, που θυμίζει τις πράξεις των ανθρώπων. Ενός ζώου που θεωρείται λογικό και είναι προικισμένο με νόηση.