Στα παράλια της Λάρισας, πάνω από τις αμμουδιές του Αγιόκαμπου, βρίσκεται ο ορεινός όγκος του Μαυροβουνίου Κισσάβου.
Στους πρόποδες του είναι χτισμένη η Σκήτη, ένα πανέμορφο ορεινό χωριό, με θέα μοναδική.
Πριν από μερικά χρόνια, τέλος καλοκαιριού ήταν, επισκέφθηκα εκεί τους καλούς μας φίλους , την Έφη και τον Γιώργο. Ήταν ένα θαυμάσιο απόγευμα, με γλυκό καιρό, χωρίς πολύ ζέστη. Τα παιδιά μου είπαν κάποια στιγμή:
-«Έχεις πάει στη λίμνη, μέσα στο δάσος;».
-«Ποια λίμνη» τους λέω εγώ.. «Έχουμε λίμνη εδώ και δεν το ξέρω;»
-«Έλα , πάμε, είναι κοντά και θα βγάλεις ωραίες φωτογραφίες» μου λένε.
Φτάνοντας στο σημείο, εντυπωσιάζεται κανείς με την πρώτη ματιά. Στο πυκνό δάσος από καστανιές κυρίως, σε ένα «βαθούλωμα» του εδάφους υπάρχει ένας μεγάλος ταμιευτήρας νερού, που προφανώς είχαν φτιάξει οι κάτοικοι της περιοχής για τα ποτίσματα.
Όμως, μέσα στον ταμιευτήρα υπάρχουν κορμοί καμένων και ξερών δέντρων που «στέκουν» όρθια τα πιο πολλά και δημιουργούν με το νερό ωραίες αντανακλάσεις.
Το θέαμα είναι μαγικό , αλλά και κάπως απόκοσμο… Δεν υπάρχει καθόλου ζωή στο νερό, επικρατεί απόλυτη ησυχία…
Ακόμα και «εξωγήινο» τοπίο θα μπορούσε να θυμίζει… Ήταν πολύ εύκολο να κάνω αυτούς τους συνειρμούς, όσο ήμουν εκεί και φωτογράφιζα…
