Παιδικά απωθημένα και η πρώτη επαφή και η πρώτη επαφή με την ιεραποστολή στην Κένυα
Από πολύ μικρό παιδί, όταν άρχισα να μπαίνω στα μονοπάτια της ζωής, απέκτησα μια πολύ κακή –εφιαλτική σχεδόν – σχέση με την εκκλησία.
Ήταν που θεώρησα ότι οι δικοί μου μετά από κάνα χρόνο που με γέννησαν, μάλλον το μετάνιωσαν κι αποφάσισαν να με ξεφορτωθούν. Έκαναν λοιπόν οικογενειακό συμβούλιο, μ’ έντυσαν με ωραία ρουχαλάκια, έβαλαν κι αυτοί τα καλά τους, για να μην τους καταλάβουν οι ξένοι κι αμέριμνοι τάχα με πήγαν στην εκκλησία. Μ’έγδυσαν και με παρέδωσαν στον παπά να με ξεφορτωθεί. Εκείνος μ’ έγδυσε και προσπάθησε να με πνίξει. Εγώ έκλαιγα και ζητούσα, μέσα από τους λυγμούς μου, βοήθεια από γονείς και συγγενείς, που όμως μάλλον απολάμβαναν την απόπειρα και γελούσαν χαζό-αδιάφορα, σχηματίζοντας έναν κύκλο προστασίας του παπά από τα ξένα βλέμματα.
Κι όταν δεν τα κατάφερε να με πνίξει, όρμησε κατά πάνω μου μ’ ένα ψαλίδι για να μου βγάλει τα μάτια. Μετά τη νέα αποτυχία παραδέχτηκε ότι δεν τα καταφέρνει με άλειψε με λάδι και με παρέδωσε στους δικούς μου, μάλλον για να τους γλιστρήσω από τα χέρια, να πέσω, να σακατευτώ και να φανεί σαν ατύχημα…
Μεγαλώνοντας λίγο και χωρίς να έχω καταφέρει να διώξω τον εφιάλτη από τη συνείδηση μου, θεώρησα ότι εκεί έξω από την εκκλησία γίνονταν τελετές αφανισμού του πληθυσμού.
Καλοντυμένοι όλοι, συγκέντρωναν τα παιδιά μες τη νύχτα και μετά έβγαινε ο παπάς, άναβαν όλοι τις δάδες κι εμείς προσπαθούσαμε να μην καούμε. Κι όταν όλοι είχαν τη φωτιά στα χέρια, άρχιζαν οι κακοί από μακριά να μας ρίχνουν. Κι εμείς βάζαμε τα κλάματα κι έντρομοι τρέχαμε να κρυφτούμε στις αγκαλιές των δικών μας για να γλυτώσουμε. Η πλατεία άδειαζε μέσα σε λίγα λεπτά κι όσοι είχαμε σωθεί κλειδωνόμασταν στα σπίτια κι από τα νεύρα μας, σπάζαμε αυγά.
Λίγο μεγαλύτερος κατάλαβα ότι μέσα στην εκκλησία, σκότωναν σιγά- σιγά τους αγαπημένους μου συγγενείς κι απλώς μας άφηναν να τους δούμε για τελευταία φορά. Έτσι είδα τον παππού και τη γιαγιά, που πολύ τους αγαπούσα, έτσι είδα τη θεία μου και πολλούς άλλους.
Πολύ αργότερα, επίσης κατάλαβα ότι τους καλούς παπάδες τους εξορίζουν σε κάτι απομονωμένες φυλακές, μακριά από τον κόσμο κι εμείς πηγαίναμε να τους δούμε με σχολικές εκδρομές για να μην κάνουμε τα ίδια και μας διώξουν από τα σπίτια και τις γειτονιές μας.
Άλλοι ζούσαν σε κελιά κι άλλοι σε σκήτες, δηλαδή κάτι μπουντρούμια. Σε άλλη εκδρομή μας πήγαν να δούμε πως τιμωρούνται οι καλές γυναίκες που επίσης είχαν απομονωθεί σε κάτι απρόσιτες φυλακές με κελιά και σπηλιές.
Κι όλα αυτά μέχρι που πρωτοπήγα στις Ιεραποστολές της Αφρικής…
Μέχρι λοιπόν που – μετά από περιπλάνηση περίπου δέκα ετών, στην Αφρική – γνώρισα στο Ναϊρόμπι της Κένυα, τον Μητροπολίτη Μακάριο.
Αυτή η συνάντηση στάθηκε καθοριστική όχι μόνο για ν’ αναθεωρήσω τις παιδικές μου φοβίες και προκαταλήψεις, αλλά να δω τα πράγματα υπό άλλο πρίσμα και ως άνθρωπος και ως επαγγελματίας δημοσιογράφος.
Ο Μακάριος λοιπόν, ένας φοιτητής από την Λεμεσό της Κύπρου, τελείωσε τις σπουδές του στη Θεολογία το 1972 στο Παρίσι κι ενώ έκανε το μεταπτυχιακό του στην Οξφόρδη, για την εκκλησιαστική ιστορία, γνώρισε τον αείμνηστο Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο τον Γ’. Ο νεαρός φοιτητής Ανδρέας Τηλλυρίδης (όπως είναι το κατά κόσμον όνομα του) που ετοιμαζόταν να σπουδάσει και μουσική στην Αγγλία, άφησε στη μέση τα σχέδια του και αποδέχτηκε την επιθυμία του Αρχιεπισκόπου να πάει στην Κένυα και ν’ αναλάβει, ως διευθυντής τη λειτουργία της Ιερατικής Σχολής .Ήταν Γενάρης του’ 77. Από τότε ο Μητροπολίτης Μακάριος έχει συνδέσει τη ζωή του με την Κένυα και την υπό-Σαχάρια Αφρική.
Μαζί του είδα κι έμαθα πολλά. Ταξιδέψαμε στην ανατολική Κένυα, που μαστίζεται από ξηρασία. Πήγαμε στην άλλη άκρη της – στα σύνορα με την Ουγκάντα- για να βρούμε τη γιαγιά του Προέδρου Ομπάμα. Μπήκαμε στ’ απαγορευμένα για τους λευκούς γκέτο, χάρη στην αγάπη και το σεβασμό που έχουν οι ντόπιοι στον Μακάριο.
‘’Εδώ φτιάχνω ένα δωμάτιο στο λόφο, για να αγναντεύω αιώνια την ηρεμία, όταν πια φύγω απ’ τη ζωή’’ μου είπε και μου ‘δειξε δίπλα από το οικοτροφείο που’χει φτιάξει.
Κάθε φορά που πηγαίνω στην Κένυα ή που σταματώ για λίγες έστω ώρες, συναντιόμαστε και του έχω υποσχεθεί πως θα πάω να κάνουμε ένα ντοκιμαντέρ για την αγαπημένη του ‘’πατρίδα’’ την Κένυα.
Γιατί όπως λέει κι ίδιος, στην Κύπρο έζησε μόνο τα είκοσι πρώτα χρόνια της ζωής του. Στα επόμενα ταξίδια μου, είδα εντελώς διαφορετικά την ιεραποστολή. Στην Αφρική όπου το Πατριαρχείο της Αλεξάνδρειας λειτουργεί από το 40μ.Χ. υπό τον Απόστολο και Ευαγγελιστή Μάρκο και μέχρι τις μέρες μας, αλλά και σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Μαζί θα ταξιδέψουμε και στο Μπουρούντι, την Γκάνα, την Ακτή Ελεφαντοστού κι άλλες Μητροπόλεις από τις συνολικά 22 που υπάρχουν στην ‘’μαύρη ήπειρο’’.
