Κάτω στον Πειραιά μου…
Ήμουν μόλις ενός έτους όταν οι δικοί μου, ακολουθώντας τα όνειρά τους για μια καλύτερη ζωή, εγκατέλειπαν την Κέρκυρα και έφταναν στον Πειραιά. Μια σαφώς μεγαλύτερη πόλη με καλύτερες υποδομές, αλλά και περισσότερες ευκαιρίες.
Στη Χαραυγή, απέναντι από το επιβλητικό άσπρο-κόκκινο φουγάρο της ΔΕΗ, στον τρίτο όροφο μιας μεγάλης πολυκατοικίας, είναι το πατρικό μου σπίτι. Από το παράθυρο του δωματίου μου αντίκριζα την τεράστια καμινάδα. Το βράδυ το θέαμα ήταν εντυπωσιακό, με όλα αυτά τα αναμμένα φώτα που έφταναν μέχρι ψηλά στον ουρανό. Ενώ ακριβώς μπροστά, σε πρώτο πλάνο, βρίσκεται η πλατεία της μάχης της Ηλεκτρικής, όπου το 1944 οι αντιστασιακές οργανώσεις ΕΑΜ και ΕΛΑΣ πολέμησαν και έσωσαν τις υποδομές της ηλεκτροδότησης ολόκληρης της πρωτεύουσας από την καταστροφική μανία των Γερμανών κατά την υποχώρησή τους.
Πριν από αρκετά χρόνια, στην ίδια πλατεία, όλα τα πιτσιρίκια της γειτονιάς δίναμε κι εμείς τη δική μας μάχη. Αυτή του σουτ και της ντρίπλας. Μεγάλωσα σε μία περιοχή γεμάτη από τη νεότερη ιστορία της χώρας.
Οδός Σάντας, έγραφε στη γωνία του δρόμου η μπλε ταμπέλα. Αναρωτιόμουν από πού προερχόταν αυτό το περίεργο όνομα. Μεγαλώνοντας έμαθα ότι η Σάντα ήταν μια πόλη του Πόντου, απ’ όπου κατάγονται πολλοί πρόσφυγες που ξεριζώθηκαν απ’ τις εστίες τους και εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα… Ο Πειραιάς, ως πόλη που δέχθηκε τεράστιο κύμα προσφύγων, ανταποδίδει την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη στους συνανθρώπους μας που καταφθάνουν εδώ κατατρεγμένοι, λόγω πολέμων, εμφύλιων συγκρούσεων, φτώχειας κ.λπ.
Λίγα μόλις μέτρα από την πλατεία Ηλεκτρικής είναι οι μύλοι Αγίου Γεωργίου και λίγο πιο κάτω η Ιχθυόσκαλα, από όπου προμηθεύονταν τα ψάρια τους και οι ονομαστές ψαροταβέρνες της περιοχής, τα ξακουστά «γαριδάδικα».
Οι πιο δυνατές τους ημέρες αυτές της Μεγάλης Εβδομάδας. Γυρίζαμε από τον επιτάφιο και δεν έπεφτε καρφίτσα. Ο «Κρητικός» ασφυκτικά γεμάτος και κάπου εκεί στο πλήθος όλο και κάποιος «διάσημος», ηθοποιός ή ποδοσφαιριστής, θα γευμάτιζε με την παρέα του. Διακριτικά περνούσε από το απέναντι πεζοδρόμιο ολόκληρη η Χαραυγή για να δει από κοντά τα ίνδαλμά του.
Μεγαλώνοντας έμαθα τη Δραπετσώνα. Εκεί τελείωσα το λύκειο και, παρά την απαισιόδοξη προσέγγιση του τραγουδιού των Θεοδωράκη και Λειβαδίτη «στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε πια ζωή», εμείς είχαμε τότε και όνειρα και προσδοκίες.
Στην άκρη του Δήμου, που φτάνεις διασχίζοντας την πλατιά κεντρική λεωφόρο, συναντάς την Ηετιώνεια Πύλη. Πρόκειται για τα απομεινάρια οχυρωματικού έργου, με μεγάλη σημασία στην αρχαιότητα για την προστασία της πόλης.
Ακριβώς δίπλα θα αντικρίσεις τις πρώτες εισόδους του λιμανιού για τους ταξιδιώτες, κυρίως, του βορείου Αιγαίου. Αυτός είναι ο χώρος που πέρσι τέτοια εποχή είχε γεμίσει ασφυκτικά από χιλιάδες ταλαιπωρημένες ψυχές προσφύγων και μεταναστών. Ο κόσμος του Πειραιά, που ξέρει πολύ καλά τι θα πει προσφυγιά αλλά ζει κι ο ίδιος τη φρίκη των μνημονίων, έδωσε ένα μεγάλο μάθημα ανθρωπιάς, προσφέροντας βοήθεια σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Αυτή ακριβώς είναι η Ελληνική ψυχή. Αυτό ακριβώς είναι το «όπλο» μας απέναντι στο φασισμό και την ξενοφοβία.
Με πορεία προς το κέντρο του Πειραιά, διασχίζεις το λιμάνι, συναντάς τις αποβάθρες, όπου το καλοκαίρι σχεδόν η μισή Ελλάδα θα κάνει το πέρασμά της για να βρεθεί με το πλοίο της γραμμής στα υπέροχα Κυκλαδονήσια.
Παίρναμε το «είκοσι», το κίτρινο, τότε, τρόλεϊ από Δραπετσώνα προς Καστέλλα και απολαμβάναμε όλη τη διαδρομή από λιμάνι, Αγία Τριάδα, Δημοτικό Θέατρο, πλατεία Κοραή, Πασαλιμάνι, Μικρολίμανο. Εδώ ήπιαμε τα πρώτα μας ποτά. Στο «Sail in», το «Black light», το «Ιguana» κ.ά. Εδώ έκανα και τα πρώτα μεροκάματα για χαρτζιλίκι. Βοηθός σερβιτόρου στο εστιατόριο που δούλευε μάγειρας ο πατέρας μου. Δύσκολο για έναν φοιτητή, αλλά η οικονομική αυτάρκεια ήταν ισχυρό κίνητρο.
Την έζησα πολύ και αυτή την περιοχή, την αγάπησα, έκανα εμπειρίες και ένιωσα συναισθήματα και μεγαλώνοντας ήμουν τυχερός που «έχτισα» εδώ την επόμενη φάση της ζωής μου.
Ο Πειραιάς, εν κατακλείδι, είναι το συναίσθημα και η μυρωδιά των διακοπών, η γεύση του ούζου με μεζέ μπροστά στην παραλία, το υπέροχο ηλιοβασίλεμα πάνω στον Προφήτη Ηλία, τα συνθήματα, οι φωνές, οι πανηγυρισμοί στο γήπεδο, η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά, η υποστήριξη και η μπέσα…