FeaturedTravel StoriesΕλλάδα

Kαλάμι: Έρημη ομορφιά

Εγκαταλελειμμένο χωριό στην Κρήτη. Ή σχεδόν εγκαταλελειμμένο. Διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον το σχετικό άρθρο στο internet και φυσικά το χωριό αυτό μπαίνει στα “must-see” του επερχόμενου road trip.

Καλάμι ονομάζεται το χωριό, βρίσκεται σε απόσταση 78 χιλιομέτρων από το Ηράκλειο και είναι χτισμένο σε ένα τοπίο με τη χαρακτηριστική άγρια ορεινή ομορφιά της Κρήτης.

Η πρώτη μου σκέψη όταν ξεκινάω τη βόλτα μου στα σοκάκια του: «Μα είναι τόσο όμορφο χωριό! Γιατί το εγκατέλειψαν;». Η εξήγηση είναι η αναμενόμενη. Σταδιακά οι κάτοικοι έφυγαν αναζητώντας ευκαιρίες ζωής σε κοντινές αναπτυσσόμενες περιοχές και σε αστικά κέντρα. Τώρα πλέον στο Καλάμι κυριαρχεί ατμόσφαιρα εγκατάλειψης, η οποία δημιουργεί ένα σκηνικό σχεδόν κινηματογραφικό.

Τα περισσότερα σπίτια έχουν σφαλισμένες πόρτες και παράθυρα. Τα κάγκελα και τα λουκέτα στέκουν στη θέση τους σκουριασμένα. Ξεμαλλιασμένες ψάθινες καρέκλες μαρτυρούν πως πριν καιρό κάποιοι απολάμβαναν τις αυλές τους.

Παράθυρα που χάσκουν άδεια, αφήνοντας να περάσουν από μέσα τους εικόνες πράσινου, καμιά φορά ακόμα και κλαδιά που σκαρφαλώνουν σα μικρά παιδιά για να κρυφοκοιτάξουν.

Τα δρομάκια του χωριού στενά, λιθόστρωτα, δεν επιτρέπουν τη διέλευση αυτοκινήτου. Τα σπίτια πέτρινα με μικρές συμπαθητικές αυλές. Μόνο που περνάει που και που από τη σκέψη μια υποψία στεναχώριας για την ερήμωση του χωριού αυτού. Είμαι σίγουρη πως όταν είχε κατοίκους, ήταν γραφικό και περιποιημένο.

Η πρώτη πόρτα που βρίσκω ανοιχτή οδηγεί στο παλιό Κοινοτικό Γραφείο. Εδώ βρίσκονται τα αρχεία του χωριού. Η απόδειξη πως οι κάτοικοί του υπήρξαν. Πως στο χωριό αυτό γεννιούνταν παιδιά, πως γίνονταν γάμοι, βαφτίσεις, εκλογές. Πως η ζωή κυλούσε κάποτε με ρυθμό στο Καλάμι.

Μέσα από τα στενά σοκάκια εμφανίζεται ξαφνικά ένας παππούς. Είναι από τους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού κατοίκους που έχουν απομείνει στο χωριό. Κρατάει σακούλα με προμήθειες. Ανταλλάσσουμε μια χαμογελαστή καλημέρα. Εκείνος κάθεται σε ένα πεζούλι να πάρει ανάσα κι εγώ συνεχίζω την εξερεύνησή μου.

Λίγο πιο κάτω, στο μόνο κατοικημένο σπίτι που συνάντησα, ένα ζευγάρι έχει μόλις καθίσει για φαγητό. Δεν τους βλέπω, μόνο τους ακούω. Με ξεπροβοδίζει από το στενό τους ένα χαριτωμένο άσπρο σκυλάκι που από τη μια γαυγίζει σα φύλακας και από την άλλη έρχεται και μου γλύφει τα χέρια!

Κατά τη διάρκεια της βόλτας μου, βρήκα πολλές πόρτες σπιτιών ανοιχτές. Και μπήκα. Με σεβασμό και προσοχή απαθανάτισα τα σπασμένα τζάμια, τους ιστούς αράχνης που έχουν κάνει κατάληψη στους εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους, τα ξεχασμένα ρούχα στις σακατεμένες από το χρόνο ντουλάπες, τις ξεχαρβαλωμένες πιατοθήκες με τα σκουριασμένα σερβίτσια. Μια ξεθωριασμένη φωτογραφία, ένα γυναικείο πορτοφόλι, παιδικά παπουτσάκια με χαλασμένο λουράκι, μια τσαλακωμένη βαλίτσα. Οι άνθρωποι μπορεί  να έφυγαν, αλλά άφησαν πίσω τους έντονα ίχνη οικογενειακής ζωής.

Έφυγα από το Καλάμι με τη φωτογραφική μου μηχανή γεμάτη εικόνες. Το να γίνεσαι επισκέπτης ενός σκηνικού που μυρίζει αναμνήσεις και ζωή ξεχασμένη είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον, αν σκέφτεσαι ως φωτογράφος, και ιδιαίτερα συγκινητικό, αν σκέφτεσαι ως άνθρωπος. Όπως και να’ χει, φεύγεις κερδισμένος.

Xριστίνα Μαραγκού

BUSINESS SUPPORT PARTNER Γεννήθηκα στην Αθήνα, όπου και ζω μέχρι σήμερα. Στην Αθήνα δύσκολα μένω ριζωμένη, όμως. Αγαπώ με πάθος τα ταξίδια και τη φωτογραφία. Ταξιδεύω και φωτογραφίζω με κάθε ευκαιρία. Πιστεύω πως τα ταξίδια είναι η ανάσα της ζωής. Και οι φωτογραφίες το αποτύπωμά της. Ζούμε για να ταξιδεύουμε και ταξιδεύουμε για να ζούμε, λοιπόν!

Σχετικά Άρθρα

Back to top button