FeaturedTravel StoriesΕλλάδα

Γαλαξίδι: Αλευρομουτζουρώματα

Tην αμαρτία μου θα την πω, δεν οδηγούσα εγώ, αλλά στο Γαλαξίδι φτάσαμε και μάλιστα και κυριολεκτικά, πριν της ώρας μας…

-Α ρε γίγαντα Λευτεράκη!!!
Μια πρώτη προσέγγιση στην πόλη, περιττή και η δεύτερη μη σου πω. Πατείς με πατώ σε ο κόσμος. Η μέρα ζωηρή και ο ήλιος εντονότατος και παιχνιδιάρης.

Έπεσα πάνω στον Μίλος…
-«Που πας έτσι ρε», μου λέει.
Έλα ντε, είπα μέσα μου, για να το λέει ο Μίλος κάτι θα θέλει να πει, είναι γνωστό άλλωστε οτι οι Σέρβοι φίλοι και (σχεδόν) γείτονες, όταν λένε κάτι το εννοούν.
-«Έλα Μίλος, πες το», αναφώνησα…
-«Πήγαινε απέναντι στο χρωματοπωλείο, πάρε φόρμα και σακούλες για την μηχανή», μου είπε.

Κοίταξα προς τον Λευτεράκη, άφαντος.
-«Ρε φίλε», τόλμησα να πω, (δεν τα κάνουν αυτά στους Σέρβους), ρε φίλε καμιά εικονίτσα θέλω να κάνω, δεν ήρθα για να βάψω…» (εξυπνάδες).
-«Ρου (αυτό από το ρε), άμα πας έτσι στους τρελούς όχι δεν θα έχεις μετά μηχανή αλλά ούτε μάτια, ούτε σώμα».
-«Ώπα, τώρα με αγριεύεις φίλε, ρε Λευτεράκηηηη, το να μην έχω σώμα πάει στο διάολο, δεν θα χάσει και τίποτα η ανθρωπότης, μα το να μην έχω μηχανή, αυτό είναι σοβαρό !!!»
Λευτεράκης είπαμε, άφαντος. Μισή ώρα μετά, τον πέτυχα σε ένα καφέ να πίνει μπύρες με την Όλγα. Μια Όλγα, τέλος πάντων.
-«Λευτεράκη, άσε τις ξανθιές (την μπύρα εννοούσα) και ξαμολήσου για στολή, έχουμε παρέλαση», του είπα. Εκείνος με κοίταξε με βλέμμα ερωτύλου και μου αποκρίθηκε:
-«…Θα μείνω εδώ, είναι πιο όμορφο το τοπίο…»

Πήρα την κατηφόρα προς την θάλασσα, θαύμαζα τα πανέρφορα σπίτια, τους γεμάτους δρόμους και σαν σε χιονοδρομικό κέντρο, με απίστευτη δεξιοτεχνία, σαν κορυφαίος του σλάλομ, απέφευγα τις χρωματόμπαλες που έρχονταν από παντού. Όχι πάντα με επιτυχία, ωφείλω να ομολογήσω. Να΄σαι καλά ρε Μίλος, χωρίς εσένα, θα ήμουν γιαπωνέζικο χρυσόψαρο τώρα…

Το Γαλαξίδι είναι από τις πιο γνωστές και όμορφες ναυτικές πόλεις της Ελλάδας. Τα παλιά αρχοντικά, το Ναυτικό Μουσείο, το λιμάνι και οι εκκλησίες μαρτυρούν τόσο τη ναυτική παράδοση όσο και την αρχοντιά. Το Γαλαξίδι είναι γνωστό και για ένα έθιμο που διοργανώνεται κάθε Καθαρά Δευτέρα, το αλευρομουτζούρωμα. Πρόκειται για μία παράδοση που κρατάει αιώνες. Την τελική του μορφή την πήρε πριν 200 χρόνια περίπου, καθώς αυτή τη μέρα οι ναυτικοί αποχαιρετούσαν με αυτή τη γιορτή την πόλη και τους δικούς τους πριν φύγουν για τα ταξίδια τους. Το έθιμο είναι απλό, πρόκειται στην ουσία γι αλευροπόλεμο. Ο δήμος συνήθως μοιράζει αλεύρι στους συμμετέχοντες, οι οποίοι εξοπλίζονται με σχετικές στολές προστασίας, γυαλιά, σκουφάκια. Χρώμα στην τελετή δίνει το φούμο, το οποίο επίσης χρησιμοποιείται ως πολεμοφόδιο.

Έτσι έγραφε ο οδηγός που είχα στα χέρια μου. Επίσης ο οδηγός προς το τέλος έγραφε ακόμα: Φιλική συμβουλή: μην το επιχειρήσετε χωρίς την κατάλληλη ενδυμασία, αλλιώς κινδυνεύετε να βγάζετε αλεύρι από παντού για πολλές μέρες.

Εντάξει, άσε ξέρουμε, δεν είμαστε πρωτάρηδες…

-«Ρε καλώς το παλικαράκι το όμορφο, το αψηλό, το ζουμπουρλούδικο. Τι έγινε τσολιά μου, αποφάσισες να …κατηφορίσεις;;;»
– «Ναι μωρέ δεν έλεγε τελικά η φάση, δεν καταλάβαινα και την …γλώσσα».

Μέσω
Φωτογραφίες, Κείμενο: Σπύρος Τσακίρης

Σπύρος Τσακίρης

ΣΠΥΡΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ: ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ-VIDEOGRAPHER Γεννήθηκε το 1962 στη Ζαχάρω Ηλείας. Από πολύ νωρίς άρχισε να ασχολείται με τη φωτογραφία. Από το 1987 εργάζεται στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», καλύπτοντας όλα τα μεγάλα ελληνικά και διεθνή γεγονότα. Από το 1999 είναι υπεύθυνος του φωτογραφικού τμήματος της εφημερίδας (καθημερινό, κυριακάτικο φύλλο, www.enet.gr). Έχει καλύψει θέματα όπως: Εμφύλιος στη Βοσνία, 1o και 2ο Πόλεμο του Κόλπου, εμφύλιος στο Λίβανο, πτώση Σοβιετικής Ένωσης, γεγονότα στην Αλβανία, πτώση Τσαουσέσκου στη Ρουμανία, Κοσσυφοπέδιο '89, εμφύλιος στη Ρουάντα, πείνα στην Αφρική, Κούρδοι, τον βομβαρδισμό του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, καθώς και τα γεγονότα στην Παλαιστίνη και στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Πέρα από την επικαιρότητα, έχει φωτογραφήσει σε χώρες όπως: Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ιορδανία, Συρία, Σαουδική Αραβία, Αρμενία, Τανζανία, Κένυα, Νότιος Αφρική, Αίγυπτος, Κύπρος, Ολλανδία, Βέλγιο, Ουγγαρία, Αυστρία, αποτυπώνοντας τη διαφορετικότητα της ανθρώπινης δραστηριότητας και την παρουσία της στο περιβάλλον. Παράλληλα, έχει συνεργαστεί με το διεθνή τύπο, με το γαλλικό πρακτορείο IMAPRESS και το γερμανικό ACTION PRESS. Θέματά του έχουν δημοσιευθεί στα μεγαλύτερα ελληνικά και ξένα περιοδικά, όπως «ΓΑΙΟΡΑΜΑ», «Flame of Life», «ΔΙΦΩΝΟ», ελληνικό και ισπανικό «National Geographic», “STERN”, “TIME”, “PARIS MATCH”, “NEWSWEEK” κλπ. Από το 2009 είναι μέλος του IEPA (International Environment Photographers Association). Επίσης είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και της ΕΦΕ (Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας). Φωτογραφίες του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές, σε διεθνή μουσεία. Επίσης φωτογραφία του βρίσκεται στην παγκόσμια συλλογή για τις καλύτερες φωτογραφίες του αιώνα που πέρασε. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις. Έχει ολοκληρώσει μεγάλα projects με θέματα «Τα παιδιά μπροστά στο νέο αιώνα», «Οι άνθρωποι του τύπου στην Ελλάδα», «Ψαράδες», «Άνθρωπος και Περιβάλλον». Ασχολείται παράλληλα με τη σκηνοθεσία multimedia και ντοκιμαντέρ. Έχει ολοκληρώσει τέσσερα ντοκιμαντέρ. Συγκεκριμένα τα μικρού μήκους «Vrooom» 32΄, «Μπαϊάσα – Βοβούσα» 17΄ και «Ο Θησαυρός της Λιμνοθάλασσας» 17΄, το οποίο και βραβεύθηκε το 2003 από το National Geographic και προβλήθηκε στο φεστιβάλ ECOCINEMA 2003. Επίσης το ντοκιμαντέρ, μεγάλου μήκους «Flamingo» 90΄, μία μουσική ταινία με τους Πυξ Λαξ που κυκλοφόρησε στην αγορά με τη μορφή DVD. Ακόμη, για λογαριασμό της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» σκηνοθέτησε το 2014 το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους «ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ». Σήμερα συνεργάζεται με μεγάλα ελληνικά και διεθνή ειδησεογραφικά ΜΜΕ και διδάσκει σε σεμινάρια και δυναμικά workshops, δίνοντας έμφαση στα multimedia. Δημιούργησε την ιστοσελίδα www.carnetdevoyage.gr και εργάζεται ως Φωτογράφος του Προέδρου της Βουλής, στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Τέλος, συνεχίζει να δημιουργεί ντοκιμαντέρ με ενδιαφέρουσες ιστορίες. https://www.instagram.com/tsakiris.photography/ Spyros Tsakiris Photography|Facebook/ tsakirisphotographer@gmail.com

Σχετικά Άρθρα

Back to top button