Ενα Thunderbird στέκεται μπροστά από τις στεγνές και σκουριασμένες αντλίες βενζίνης, λίγο έξω από το Devils Elbow, περιμένοντας υπομονετικά τον ιδιοκτήτη του που άργησε καμιά 40αριά χρόνια.
Ο γέρος παντοπώλης με το χαραγμένο από το χρόνο πρόσωπο είναι σίγουρα ο ίδιος, αυτός που τον εξυπηρέτησε όταν το κατάστημα εμπορευόταν ακόμα καύσιμα. Σήμερα η επιχείρηση είναι προς πώληση, γιατί όπως λέει ο γέρος με παράπονο: «Όταν τα πόδια πονάνε και τα μάτια δεν βλέπουν, ο άνθρωπος δεν πρέπει να δουλεύει πια».
Αυτό περίπου είναι το πνεύμα του αυτοκινητόδρομου 66 γνωστού ως Route 66, ο πρώτος δρόμος που ένωσε την ανατολική ακτή των ΗΠΑ με τη δυτική, από το Σικάγο ως το Λος Αντζελες, «more than 2.000 miles all the away», που λέει και το πασίγνωστο τραγούδι του Boby Troup: «Get your Kicks».
Ο 66 δεν υφίσταται πλέον ως αυτόνομος δρόμος και δεν εμφανίζεται σε κανέναν σύγχρονο χάρτη. Κάποια κομμάτια του έγιναν σύγχρονοι αυτοκινητόδρομοι, κάποια αντικαταστάθηκαν από νεότερα, ενώ τα περισσότερα παρέμειναν απαράλλαχτα ακολουθώντας το παλιό επαρχιακό δίκτυο. Ακόμα και μερικά από αυτά χωρίς άσφαλτο σώζονται μέχρι σήμερα και οδηγούνται από αποφασισμένους προσκυνητές-ταξιδιώτες.
Στον 66 δεν έχεις την πολυτέλεια των σύγχρονων συστημάτων πλοήγησης, προφανώς γιατί ο δρόμος αυτός αρνείται πεισματικά να εναρμονιστεί στις προσταγές της σύγχρονης εποχής. Έτσι και αλλιώς, είναι ασέβεια ταξιδεύοντας στον δρόμο αυτόν να αφήσεις τον παραδοσιακό χάρτη, την πυξίδα ή τη λαχτάρα για περιπέτεια.
Ο 66 σε οδηγεί μέσα από μικρά χωριά, απέραντες εκτάσεις, ξύλινα χωριάτικα σπίτια, και τοπία ίδια σαν να μην τα άγγιξε ο χρόνος για δεκαετίες. Οι ήχοι των όποιων περαστικών αυτοκινήτων γίνονται αυτόματα εικόνες από «ανοικτές» Κάντιλακ που το ρον εντ ρολ θα ακούγεται μέσα από τα παλιά… «λαμπάτα» ραδιόφωνα.
Το χώμα, όμως, ήταν ένα από τα βασικά στοιχεία του 66.
Περνώντας από τους ερημικούς χωματόδρομους, με τους κάκτους και την άγρια φύση να σε περιστοιχίζουν, θαρρείς ξαφνικά πως είσαι πρωταγωνιστής σε μία από τις ταινίες ή σε κάποιες σελίδες από το βιβλίο «On the road» του Τζακ Κέρουακ, που σε έκανε να φαντάζεσαι πως είναι το όποιο αμερικάνικο όνειρο. Χιλιόμετρα εκτάσεων, που για καλή μας τύχη το ανθρώπινο στοιχείο δεν κατάφερε να… «βάλει» χέρι.
Μια βόλτα λοιπόν στο ξεχασμένο Τουκουμκάρι, χωριό ορόσημο για τον 66 στα 50’s και αρκεί να καταλάβεις ότι στη μικρή αυτή πόλη ο χρόνος μοιάζει σταματημένος, για τουλάχιστον 50 χρόνια. Τα μοτέλ και οι νέον φωτεινές επιγραφές του, τα dinner, και τα καταστήματα με σουβενίρ αποτελούν ένα ζωντανό αυτοκινιτικής ιστορίας. Ακόμα και οι σύγχρονες κιτς υπερβολές δείχνουν να σέβονται αυτό που ανέδειξε τον 66 σαν τη μητέρα των δρόμων.
Δεν έχει σημασία λοιπόν αν ο 66 είναι νεκροζώντανη διαδρομή του παρελθόντος, γιατί ο προορισμός πάντα είναι η ξύλινη αποβάθρα της Σάντα Μόνικα στο Λ.Α.. Ο Τζον Στάινμπεκ, στα «Σταφύλια της Οργής», τον βάφτισε «Μητέρα Δρόμο» ή «Δρόμο της Φυγής».
Και ο 66 ήταν αυτός που φυγάδευσε τους χτυπημένους από τη μοίρα ανθρώπους για μία καλύτερη ζωή στη δυτική ακτή. Ο 66 ήταν ο δρόμος που έγινε το σύμβολο της ελευθερίας ενός αυτοκινούμενου κόσμου και που στις μέρες μας αποτελεί ένα υπαίθριο μουσείο, αλλά ταυτόχρονα και μία μηχανή να ταξιδέψεις στο χώρο και το χρόνο.
