Travel StoriesΚόσμος

Πως η Ασία γίνεται σιγά σιγά Ευρώπη, από το Πεκίνο στην Αγία Πετρούπολη με τρένο… Μέρος Β΄ Μογγολία (video)

Από την Ζαμιίν Ουντ στην Ουλάν Μπαατάρ

 Οι γραμμές των συνόρων είναι πάντα σημεία που ασκούν γοητεία γιατί εκεί κάτι τελειώνει και κάτι άλλο αρχίζει. Ίσως όλα να είναι μέσα στο μυαλό μας, αλλά κάθε φορά που περνάω σύνορα νιώθω κάτι ιδιαίτερο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση η παραμονή μας στην Μογγολία ήταν το μόνο κομμάτι του ταξιδιού που το είχαμε αφήσει ανοργάνωτο για πολλούς λόγους. Ο ένας από αυτούς είναι πως υπήρχαν πολλές εναλλακτικές διαδρομές και ο άλλος  ότι η Μογγολία προσφέρει ακραίες ταξιδιωτικές επιλογές λύσεις για να την εξερευνήσεις. Ή θα χρησιμοποιήσεις τα πολύ φτηνά τοπικά μέσα με όλη τη σχετική ταλαιπωρία ή θα πληρώσεις πανάκριβα τουριστικά πακέτα για να ταξιδέψεις με άνεση. Επίσης, είναι μια χώρα πολύ μεγάλη σε έκταση που χρειάζεται να έχεις πολύ χρόνο για κινηθείς χωρίς πίεση. Έχοντας όλα αυτά στο νου μου και τίποτα ξεκάθαρο, με το μισό του μυαλού μου συμπλήρωνα τα χαρτιά  εισόδου στη χώρα και με το άλλο μισό έψαχνα μήπως μέσα στο πλήθος που περίμενε στην ουρά, υπήρχε κάποιος που θα μας φώτιζε τις σκοτεινές πλευρές του ταξιδιού μας και θα μας πρότεινε κάποιες ιδέες.

Ψάχνοντας για αρκετή ώρα, η ματιά μου έπεσε στη φιγούρα ενός άνδρα ασιατικής προέλευσης με μακριά πλεχτή κοτσίδα και καπέλο. Ήταν ο Άτζι, Μογγόλος από την Ουλάν Μπαατάρ που μόλις γύριζε από ένα ταξίδι στις ΗΠΑ. Με δύο κουβέντες του έδωσα να καταλάβει ότι χρειαζόμαστε τη βοήθεια του και αυτός αν και δεν είχε πολύ ελεύθερο χρόνο, μας βοήθησε ουσιαστικά στο να ανταλλάξουμε χρήματα και να πάρουμε μια τοπική τηλεφωνική κάρτα και υπεραρκετό χρόνο πλοήγησης στο διαδίκτυο που αποδείχτηκε σωτήρια σε πολλές περιπτώσεις. Επίσης, ο Άντζι μας βοήθησε καίρια να προσδιορίσουμε τι θα κάνουμε για μια βδομάδα στη χώρα του.

Δίπλα στα σύνορα ήταν η μικρή και αδιάφορη πόλη Ζαμιίν Ουντ  όπου το απόγευμα θα έφευγε το τρένο για την πρωτεύουσα. Με την βοήθεια του Ατζι κλείσαμε μάλιστα και κάτω κρεβάτια στο κουπέ έχοντας στο νου μας τον τριώροφο εφιάλτη των κινέζικων τρένων… Το τρένο έφτασε στην ώρα του και στην είσοδο των βαγονιών δυο κυρίες με πηλίκιο και στολή έλεγχαν εισιτήρια και διαβατήρια.

Στη εσωτερική αισθητική των κουπέ ξεχώριζαν τα λουλουδάτα εμπριμέ καθίσματα και τα σατέν χρυσαφί μαξιλάρια. Σε όλο το τρένο  μύριζε κατσικίλα γιατί εκεί τα αιγοπρόβατα αφθονούν , το κρέας τους είναι φθηνό και είναι στο καθημερινό μενού. Αξίζει να σημειωθεί πως σε όλη τη χώρα λόγω κλιματολογικών συνθηκών, τα λαχανικά και τα φρούτα σπανίζουν γιατί είναι όλα εισαγόμενα και πανάκριβα. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, μπαίνουν την τελευταία στιγμή καταϊδρωμένοι δύο θηριώδεις τύποι με τους οποίους θα έπρεπε να μοιραστούμε τον τετράκλινο χώρο. Στην αρχή μαγκωθήκαμε γιατί το παρουσιαστικό τους ήταν  κάπως άγριο και τα πρόσωπα τους τραχιά. Ήταν παλαιστές παραδοσιακής πάλης, ενός σπορ πολύ διαδεδομένο σε όλη τη χώρα.

Αν και είχαμε πληρώσει ακριβότερα τα κάτω κρεβάτια, προσφερθήκαμε να τους τα δώσουμε και να κοιμηθούμε στα πάνω γιατί αυτοί ήταν υπέρβαροι. Καταχάρηκαν για την ευγενική μας κίνηση και ο πάγος έσπασε! Άρχισαν να χαμογελάνε και προσπαθούσαν να μας εξηγήσουν τα μυστικά της μογγολικής πάλης δείχνοντας μας φωτογραφίες από αγώνες καμαρώνοντας για τις επιτυχίες τους.

img_2070-jpg-cutΞεκινώντας όμως το τρένο άρχισε το θαύμα. Ενώ τις  μέρες που ήμασταν στην Κίνα ο ουρανός ήταν μουντός, σχεδόν καταθλιπτικός εδώ μπαίνοντας στη Μογγολία ο ουρανός άνοιξε και αντικρίσαμε  ένα θέαμα απογειωτικό μέσα στην απλότητα του που θεωρώ είναι και βασικό ατού αυτής χώρας.  Η καθαρή αμόλυντη φύση, η εντυπωσιακή  εναλλαγή της ερήμου και  της στέπας  και ο ανοιχτός ορίζοντας  που σου έδινε την αίσθηση της  απεραντοσύνης και απόλυτης ελευθερίας. Εκεί που ο Θεός έχει κάνει τις καλύτερες ζωγραφιές του με λευκό, πράσινο και γαλάζιο.

Και σε κάνει να απορείς πως η πιο αραιοκατοικημένη  χώρα στον πλανήτη με έκταση 12 φορές η Ελλάδα και με πληθυσμό 3 εκατομμύρια, συμπιεσμένη σαν σάντουιτς ανάμεσα στον πληθυσμιακό γίγαντα που λέγεται Κίνα και την υπερδύναμη Ρωσία, μπόρεσε να κρατήσει την αυτονομία της. Θεωρώ η απάντηση βρίσκεται στις εξαιρετικά ακραίες κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούν το χειμώνα, μετατρέπουν τη χώρα σε ένα απέραντο παγοδρόμιο που δεν ευδοκιμεί τίποτα και έτσι δεν αποτελεί πόλο έλξης για τους «δυνατούς» της γείτονες. Αυτό το ιδιαίτερο κλίμα σώζει την ομορφιά και την καθαρότητα της. Αυτό το «θαύμα» που εξελίσσονταν έξω από το τρένο προσπαθούσα να το χαρώ με τα μάτια μου και να το αποτυπώσω με τη φωτογραφική μου μηχανή. Οι φίλοι μου οι παλαιστές με κοιτούσαν τόσο  περίεργα που ήμουν με την κάμερα στο χέρι και τραβούσα  συνεχώς φωτογραφίες,  άλλα ένιωθαν και κρυφή ικανοποίηση ότι η χώρα τους έχει αξία για ένα ξένο επισκέπτη .

img_2085-jpg-cut

img_2087

Ουλάν Μπαατάρ –Εθνικό Παρκο Gorkhi-Terelj

Το πρωί φτάσαμε στη Ουλάν Μπατόρ και μας περίμενε για να μας μεταφέρει δωρεάν η ιδιοκτήτρια του μικρού Χόστελ. Μας έκανε και ένα καλό πρωινό και βγήκαμε να εξερευνήσουμε την πόλη. Η πρωτεύουσα της Μογγολίας κτισμένη σε υψόμετρο 1.350 μέτρα είναι μια πόλη χωρίς ιδιαίτερο χρώμα.

Άχαρα κτήρια σοβιετικού τύπου μαρτυρούν την ιστορία του πρόσφατου παρελθόντος της αλλά αφήνουν μια μάλλον αδιάφορη αίσθηση για τον επισκέπτη. Στην κεντρική πλατεία βρίσκεται το άγαλμα του Τσένγκις Χαν  και πιο κει του  Νταμντίν Σιουχμπαατάρ, του εθνικού ήρωα, του Ουλάν Μπαατάρ (=Κόκκινου ήρωα) όπου οι πολεμιστές του οποίου απελευθέρωσαν τη Μογγολία από την Κινέζικη κατοχή με τη βοήθεια του Κόκκινου στρατού.

Εκεί οικογένειες φωτογραφίζονται από πλανόδιους φωτογράφους και παίρνουν άμεσα τις τυπωμένες εικόνες. Αυτό που ξεχωρίζει στην πόλη είναι το μοναστήρι Γκαντάν που στα θιβετιανά σημαίνει «Σπουδαίο μέρος της απόλυτης Ευτυχίας». Είναι διάσημο γιατί εκεί βρίσκεται ένα άγαλμα του Βούδα, γνωστό ως Avalokiteśvara ,το υψηλότερο σε εσωτερικό χώρο στον κόσμο ύψους 26,5 μέτρων.

Είναι ένα ενεργό μοναστήρι όπου μένουν πάνω από 150 μοναχοί αλλά μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχουν τα μικρά παιδιά. Αυτά στην αρχή φαίνονται απρόσιτα και απόμακρα αλλά όταν εξοικιωθούν μαζί σου ανοίγονται και είναι αξιαγάπητα.

Μετά μας περίμενε ένας φίλος του Άτζι  να μας πάει στο πάρκο   Gorkhi-Terelj 65 χιλιόμετρα από την πόλη. Σε τόσο μικρή απόσταση από την αλλόκοτα δομημένη πρωτεύουσα δίπλα, ανοίγεται η κοιλάδα του ποταμου Terelj.

img_2106

Μέσα σε κομψούς γρανιτένιους βράχους που φαντάζουν σχεδόν σμιλεμένοι, καταπράσινα κομμάτια γης με πυκνό γρασίδι και κωνοφόρα δέντρα βρίσκονται καταυλισμοί με ger(«σπίτι» στα μογγολικά), παραδοσιακά νομαδικά σπίτια-τέντες. Οι Μογγόλοι ήταν (και είναι) ένας νομαδικός λαός χωρίς σταθερή κατοικία που περιφέρονταν ανάλογα με τον καιρό και άλλαζαν συνεχώς τόπο διαμονής. Τώρα τα περισσότερα από αυτά στο συγκεκριμένο πάρκο χρησιμοποιούνται ως χώροι φιλοξενίας τουριστών και διαθέτουν ανέσεις ασύλληπτες για τους ντόπιους.

Στην άκρη της κοιλάδας υπάρχει ο βουδιστικός ναός Aryabal με ειδυλλιακή θέα στην κοιλάδα που προσφέρει γαλήνη για ψυχική ανάταση. Ανεβαίνοντας την ανηφόρα ο επισκέπτης προσκυνητής διαβάζει σε πίνακες κάθε 2-3 μέτρα βουδιστικά ρητά και προετοιμάζεται πνευματικά για την είσοδο του στο ναό. Κράτησα στο νου μου ένα από αυτά :«Ένας συνηθισμένος άνθρωπος  με μεγάλη αναγνώριση και τιμές είναι σαν μια κορυφή βουνού χωρίς δέντρα και φρούτα».

Πριν γυρίσουμε στην πρωτεύουσα περάσαμε από το «νούμερο ένα» τουριστικό αξιοθέατο για τους ντόπιους. Ένα θεόρατο ασημί άγαλμα 40 μέτρων κατασκευασμένο το 2008 με καβαλάρη τον Τσένγκις Χαν (1162-1227 μ.Χ)  δεσπόζει μέσα στη πεδιάδα και τονώνει το εθνικό αίσθημα των Μογγόλων που νιώθουν περηφάνια για τον διάσημο πρόγονο τους που ένωσε τις μογγολικές φυλές και ίδρυσε την Αυτοκρατορία των Μογγόλων, μια από τις μεγαλύτερες αυτοκρατορίες στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Ο Τσένγκις Χαν ήταν αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, θαυμαστής του μεγάλου Αλεξάνδρου και αιμοδιψής κατακτητής που δεν δίστασε να κάνει τις μεγαλύτερες θηριωδίες προκειμένου να εγκαθιδρύσει την αυτοκρατορία του. Μάλιστα λέγεται ότι η τακτική του ήταν να αφήνει διαδίδονται τρομακτικές φήμες για εκείνον και τον στρατό του έτσι ώστε να ρίχνει το ηθικό των αντιπάλων του πριν καν την έναρξη της μάχης, πράγμα που τους έκανε τους αντιπάλους του να παραδόθηκαν αμαχητί μόνο και μόνο για να μην γίνουν θύματα της οργής του. Αυτές τις φήμες δεν ήταν μόνο φήμες αφού έμεινε στη ιστορία για γενοκτονίες και μαζικές εκτελέσεις όσων του αντιστέκονταν ή τον πρόδιδαν.

Ήταν παντρεμένος από τα 16 του και ερωτευμένος την πρώτη γυναίκα του, αν και ακολούθησε την μογγολική παράδοση και έκανε πολλούς γάμους κατά την διάρκεια της ζωής του με σκοπό να δημιουργήσει ένα δίκτυο συμμαχιών με άλλες φυλές. Είχε  μεγάλη αγάπη στα γεράκια και  λέγεται ότι είχε γύρω στα 800! Είχε επίσης ιδιαίτερη αδυναμία στις κόρες του και αυτό τον οδήγησε στο να εφαρμόσει μία σειρά κοινωνικών μεταρρυθμίσεων που ευνόησε τη θέση της γυναίκας στις νομαδικές φυλές.

Εκτός  από τον Τσένγκις Χαν οι Μογγόλοι αισθάνονται περήφανοι και για την παραδοσιακή τους μουσική, μια μουσική πολυποίκιλη και ξεχωριστή. Εξέχουσα σημασία έχει η παραδοσιακή κεντρικοασιατική τεχνική του λαιμού και το Μορίν Κχουρ (έγχορδο μουσικό όργανο που σημαίνει «λύρα άλογο»). Το τραγούδι του λαιμού είναι μια μέθοδος τραγουδιού στην οποία ο τραγουδιστής χειρίζεται τις αρμονικές αντηχήσεις που δημιουργούνται στον λαιμό μέσω των φωνητικών χορδών αφήνοντας παράλληλα με το τραγούδισμα ένα ταυτόχρονο σφύριγμα υψηλών συχνοτήτων.

Στην Ουλάν Μπαατάρ, στο κέντρο πολιτισμού, δεν έπεφτε καρφίτσα και όλοι θαυμάσαμε την αφρόκρεμα των μουσικών και χορευτών της χώρας να μας μεταφέρει το άρωμα και την καθαρή ενέργεια της μογγολικής γης.

 Ταξίδι στο Χαρκορίν

Από την Ουλάν Μπαατάρ  αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε ως το Χαρκορίν,  μια πόλη 14.000 κατοίκων που δίπλα της βρίσκονται τα ερείπια του Καρακορούμ όπου ήταν και η παλιά πρωτεύουσα της Μογγολικής αυτοκρατορίας. Από τον κεντρικό τερματικό σταθμό των λεωφορείων επιβιβαστήκαμε σε ένα λεωφορείο με καθίσματα με καλύμματα από βελέντζα γεμάτο ντόπιους με τεράστιους μπόγους με πράγματα.

Βαριές μυρωδιές  ανθρώπων της υπαίθρου με ηλιοκαμένα πρόσωπα και κατακόκκινα μάγουλα που κουβαλούσαν κυρίως κρέας και εμπορεύματα σε μια βιοπάλη σκληρή μα υγιή και ανεπιτήδευτη. Βγαίνοντας από την πρωτεύουσα το μάτι έπεσε σε κάποιες γιγαντοαφίσες τοίχου κουζινών, ψυγείων, 4Κ τηλεοράσεων  κ.α. που τις διαφήμιζαν άνθρωποι με παραδοσιακές στολές σε πόζες που θύμιζαν λαϊκούς χορούς .

img_2903

Καθώς έμενε πίσω η ασχήμια της πόλης άρχισε πάλι να ξεδιπλώνεται το μογγολικό  θαύμα της μητέρας φύσης. Μια απίστευτη εναλλαγή τοπίων ξετυλίγονταν μπροστά στα μάτια μας. Πεδιάδες με πολύχρωμα λουλούδια περιτριγυρισμένες από μικρές λίμνες και ήπια βουνά, κοιλάδες με ελεύθερα κοπάδια με κατσίκια, γιακ και άλογα να χλιμιντρίζουν σε ένα απέραντο ορίζοντα. Μαγεία…

img_2245

Απ’ την άλλη, η στάση του λεωφορείου σε κάτι παραπήγματα για φαγητό και τουαλέτες από δυο τάβλες ξύλο πάνω από μια ανοιχτή μεγάλη τρύπα, μας προσγείωσε στα τοπικά ήθη και στις δυσκολίες που έχει ένας δυτικός άνθρωπος να ζήσει την πραγματική ζωή ενός τόσο μακρινού τόπου. Όταν μετά από 6, 7 ώρες φτάσαμε στο Χαρκορίν επιλέξαμε να μείνουμε σε ένα πανδοχείο στα όρια της πόλης. Ο λόγος ήταν ότι η πόλη ήταν ένας οικιστικός αχταρμάς από σκόνη, λάσπη και κακοφτιαγμένα σπίτια χωρίς καμιά αισθητική και άποψη. Οι Μογγόλοι είναι νομάδες και «δεν το έχουν» καθόλου με τους οικισμούς…Εκεί στις παρυφές της πόλης με δυο βήματα βρεθήκαμε έξω από αυτή, στην αγκαλιά της μάνας Γης που είναι όμορφη χωρίς να κάνει τίποτα. Ανεβαίνοντας το λόφο γεμάτο με παχύ αγνό, απάτητο γρασίδι αντικρίσαμε ένα βοσκό που οδηγούσε τα πρόβατα του καβάλα σε ένα μοτοσακό. Πιο πέρα ένας άλλος νεαρός οδηγούσε ένα κοπάδι άλογα προς το ποτάμι. Λίγο μακρύτερα ένας «βωμός» με γρανιτένιο άγαλμα μιας χελώνας δίπλα σε στίβες με αφημένες πέτρες, πανιά με βουδιστικές ευχές και αφημένα τρόφιμα . Πιο πάνω ένας σωρός αφημένα κρανία αλόγων τοποθετημένα με συγκεκριμένο τρόπο μαρτυρούσαν σαμανιστικές τελετές που ακολουθούν μια παράδοση αιώνων.

Από το λόφο το Χαρκορίν φάνταζε ομορφότερο με τις πολύχρωμες στέγες του αλλά αυτό που ξεχώριζε ήταν το Erdene Zuu, το παλιότερο βουδιστικό μοναστήρι που διατηρείται μέχρι σήμερα στη Μογγολία που περιτριγυρίζεται από τείχος με 108 στούπες, αριθμός ιερός για τους βουδιστές.

Το 1939,την περίοδο του κομμουνισμού, δόθηκε διαταγή από κόμμα το μοναστήρι να καταστραφεί αλλά ο Στάλιν έδωσε εντολή στο Μογγόλο ηγέτη να προστατέψει το συγκεκριμένο συγκρότημα ναών. Όμως εκεί την εποχή σκοτώθηκαν πάνω από 10.000 μοναχοί σε όλη τη χώρα. Κοντά στο μοναστήρι υπάρχει ένας πέτρινος φαλλικός βράχος που λέγεται ότι  περιορίζει τη σεξουλική επιθυμία των μονάχων και εξασφαλίζει την καλή τους συμπεριφορά. Σήμερα το μοναστήρι αποτελεί πόλο έλξης για τους ντόπιους όπου έρχονται για να προσευχηθούν αλλά και να φωτογραφηθούν οικογενειακώς ντυμένοι με ρούχα εποχής.

Η εμπειρία του Φεστιβάλ Ναδαάμ

img_2413-jpg-cut

Η τύχη παίζει καθοριστικό ρόλο στη ζωή και διαμορφώνει θετικά ή αρνητικά μια εμπειρία. Όταν άρχισα να ταξιδεύω, πριν 18 χρόνια, δεν προετοίμαζα σχεδόν τίποτα, δίνοντας χώρο στον παράγοντα τύχη να παρέμβει στο τελικό αποτέλεσμα που καθορίζονταν από τα δεδομένα της τελευταίας στιγμής. Με την πάροδο των χρόνων χρησιμοποιώντας τις ευκολίες που προσφέρει το διαδίκτυο αυτός ο παράγοντας μίκρυνε. Στο συγκεκριμένο ταξίδι η τύχη όμως ήταν με το μέρος μας.

Στο Χαρκορίν είχαμε έρθει να κάνουμε μια 3 ήμερη εκδρομή στην κοιλάδα Όρκχον που αποτελεί φυσικό μνημείο παγκοσμίας πολιτιστικής κληρονομιάς. Η εκδρομή κλείστηκε επί τόπου από την ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου, Gaya, σε συνεννόηση με ένα ντόπιο οδηγό. Ο καιρός όμως ήταν πολύ βροχερός γεγονός που έκανε το ταξίδι εξαιρετικά δύσκολο αφού ο δρόμος ήταν γεμάτος λάσπη και η πρόσβαση αδύνατη. Η Gaya για να μας παρηγορήσει μας είπε : «Μην στενοχωριέστε γιατί αυτές τις μέρες λαμβάνει χώρα στην πόλη μας το Φεστιβάλ Νααδαμ και θα δείτε πολλά!»Το Νααδάμ είναι η κορυφαία παραδοσιακή γιορτή των Μογγόλων και σημαίνει αγωνίσματα και πιο συγκεκριμένα περιλαμβάνει τοξοβολία, ιπποδρομίες και παραδοσιακή πάλη.

Τα τελευταία χρόνια αποτελεί την κορυφαία τουριστική ατραξιόν της χώρας και μάλιστα στην Ουλάν Μπαατάρ λαμβάνει χώρα σε ένα μεγάλο ανοιχτό γήπεδο με εισιτήρια εισόδου που πρέπει να κλείσεις πολύ καιρό πριν λόγο της μεγάλης φήμης του.

Εδώ όμως στο Χαρκορίν τα πράγματα ήταν πιο απλά , χώρος ανοιχτός, η είσοδος ελεύθερη και οι ξένοι επισκέπτες σχεδόν ανύπαρχοι. Η ατυχία μας να ακυρωθεί η εκδρομή λόγω καιρού μας έδωσε την ευκαιρία να γευτούμε την τόσο δυνατή, γνήσια και σπάνια εμπειρία παραδοσιακής γιορτής. Αν και  ο καιρός ήταν βροχερός, οι νεαροί παλαιστές άρχισαν να δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους. Ο κόσμος κάτω από τις τέντες παρατηρούσε με υπομονή την εξέλιξη των αγώνων. Τα τραπέζια στολισμένα με καλούδια, τυριά, γλυκά, καραμέλες κ.α . Κάθε τέντα άνηκε σε μια φαμίλια και η οικοδέσποινα τράταρε τους παραβρισκόμενους γεμίζοντας ένα μεγάλο μπολ με γάλα αλόγου που λόγω της ζήμωσης είχε μια ιδιαίτερη όξινη γεύση που σχεδόν θύμιζε αλκοόλ. Το μπολ ήταν ένα και από το ίδιο έπιναν όλοι, χωρίς να χυθεί το περιεχόμενο που περίσσευε από τον προηγούμενο. Ήταν ένα είδος τελετουργίας και ένωσης των συνευρισκομένων γι’αυτό δεν μπορούσα να αρνηθώ. Μετά από αυτό τα βλέμματα των ντόπιων έπεσαν απάνω μου πιο μαλακά, με μεγαλύτερη ευγένεια και καλοσύνη. Ο καιρός άρχισε να καλυτερεύει και το αγωνιστικό μέρος πήρε φωτιά. Πρώτα ξεκίνησαν οι νεαρότεροι σε ηλικία. Κάθε ένας είχε δίπλα ένα μεγαλύτερο και εμπειρότερο παλαιστή. Όλα ξεκινούσαν με μια τελετουργία.

img_2546Οι νεαροί περιφέρονταν γύρω από τον εμπειρότερο αθλητή και κρατώντας το ένα χέρι πάνω του και το άλλο ελεύθερο περιφέρονταν με κινήσεις που θύμιζαν αετό γύρω από τον προπονητή τους αποτίνοντας σεβασμό και ζητώντας την εύνοια του για καλή τύχη στον αγώνα. Η πάλη είχε μεγάλη ένταση και έκρηξη και ο νικητής κάθε αγώνα αγωνίζονταν με τους άλλους νικητές μέχρι να βγει ο τελικός νικητής. Οι γηραιότεροι θαύμαζαν  και θυμούνταν γελώντας ενώ τα κορίτσια καμάρωναν για τον δυναμισμό των συντρόφων τους. Όταν χάθηκαν τα σύννεφα και  βγήκε ο ήλιος , ο χώρος γέμισε με καβαλάρηδες κάθε ηλικίας. Όμορφα περιποιημένα άλογα κάλπαζαν μαζί με τα καλοντυμένα αφεντικά τους που είχαν καταφτάσει από τα γύρω χωριά. Σε λίγο άρχισαν και οι ιπποδρομίες και τα αίματα άναψαν. Ο κόσμος άρχιζε να φωνάζει και να επιφημεί τους αναβάτες που αγωνίζονταν για την καλύτερη θέση. Υπήρχε τόσο ένταση που σε κάποια στιγμή χρειάστηκε να επέμβει και η αστυνομία. Μετά τον αγώνα, όλοι φίλοι. Πιο πέρα κάποιοι άλλοι επιδίδονταν στη σκοποβολή και σε αγωνίσματα δύναμης. Μια λαϊκή γιορτή με παλμό, καθόλου φτιασιδωμένη, γνήσια έκφραση της λαϊκής κουλούρας και παράδοσης. Φεύγοντας είδαμε τον καταγάλανο ουρανό γεμάτο αετούς λες και αυτοί είχαν έρθει να γιορτάσουν μαζί τους ανθρώπους.

Στο λεωφορείο της επιστροφής για την Ουλάν Μπαατάρ τρια ζευγάρια Μογγόλων γύριζαν από εκδρομή στην περιοχή πανευτυχείς και τα πρόσωπα τους έλαμπαν από χαρά και πληρότητα. Ακολούθησε φαγοπότι και άφθονη βότκα. Το γεύμα τελείωσε τρώγοντας ένα κουτί σοκολατάκια το κάθε ζευγάρι! Εγώ κάθισα δίπλα σε ένα πανύψηλο 65άρη γερμανό δάσκαλο της Γιόγκα που ζούσε τα τελευταία χρόνια εκεί. Ήταν ντυμένος στα πορτοκαλί και οι ντόπιοι τον έκαναν χάζι αλλά του έδειχναν σεβασμό. Για να πιάσω κουβέντα τον ρωτώ: «Πως είναι η κοινωνική ζωή στην Ουλάν Μπαατάρ;». Αιφνιδιάστηκε γιατί δεν περίμενε την ερώτηση μου και μου απάντησε με πραότητα: «Σε αυτή την ηλικία η κοινωνική ζωή δεν παίζει τόσο μεγάλο ρολό για μένα…Είμαι γεμάτος από εμπειρίες ζωής, έχω ταξιδέψει σε 50 χώρες και έχω πραγματοποιήσει σχεδόν κάθε μου επιθυμία. Αυτό που θέλω τώρα είναι τα τελευταία χρόνια της ζωής μου τα ζήσω γαλήνια και ισορροπημένα».

Φτάνοντας στην πρωτεύουσα πήγαμε στον σιδηροδρομικό σταθμό όπου αντηχούμε από τις φωνές και τα τραγούδια μιας πολύ «τρέντι» ομάδας νεαρών, ντυμένοι όλοι με στυλ και άποψη που τραγουδούσαν με πάθος και χόρευαν ανέμελα τοπικά ποπ χιτάκια. Το σκηνικό μου θύμιζε σχολική εκδρομή και  ήταν τελείως διαφορετικό με τις εικόνες της χώρας που είχαμε δει μέχρι τότε. Ένας άλλος κόσμος, παράλληλος…

img_2982-jpg-cut

Μπαίνοντας για πρώτη φορά σε ρώσικο τρένο νιώσαμε αμέσως την διαφορά. Καλύτερη οργάνωση, εκπαιδευμένο προσωπικό, απόλυτη ακρίβεια  στο χρονοδιάγραμμα και στις στάσεις, επαγγελματισμός. Αυτή τη φορά τα κρεβάτια του κουπέ θα τα μοιραζόμαστε με μια ομάδα Ρώσων φοιτητών από την Ουλάν Ούντε, πόλη της Ρωσίας. Για καλή μας τύχη οι φοιτητές μιλούσαν καλά αγγλικά, γεγονός που μας βοήθησε λύσουμε αρκετές απορίες και  να μάθουμε πολλά για τον νέο μας προορισμό.

Μέσω
Φωτογραφίες, Κείμενο: Βαγγέλης Πρωτόπαπας

Βαγγέλης Πρωτόπαπας

ΜΟΥΣΙΚΟΣ-ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ Γεννήθηκα στην Αθήνα και έκανα τις πρώτες μου εξερευνήσεις λίγα χιλιόμετρα απ ότο κέντρο, στα βράχια και στις σπηλιές των Τουρκοβουνίων. Δυνατές παιδικές καλοκαιρινές εμπειρίες στην Τήνο και στα Θερμιά, τόποι καταγωγής μου. Στο Ρέθυμνο σπούδασα Παιδαγωγικά και μετά στο Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών. Ακολούθησαν αρκετά χρόνια μουσικές σπουδές και το 2002 ξεκίνησα τη διδακτορική μου διατριβή στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών της Φιλοσοφικής της Αθήνας, μια έρευνα γύρω από τις μουσικές προτιμήσεις των μαθητών του Δημοτικού που ολοκλήρωσα το 2009. Εργάζομαι ως μουσικός και ως δάσκαλος στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Έχω αξιωθεί να ταξιδέψω, μέχρι στιγμής, σε περισσότερες από 65 χώρες και ελπίζω να ταξιδέψω και στις υπόλοιπες μέχρι να φύγω.

Σχετικά Άρθρα

Back to top button