ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ Δημοσιογράφος δε γεννιέσαι, γίνεσαι. Κι εγώ μάλλον δεν έγινα οφίσιαλ ποτέ, μιας και ποτέ δεν ονειρεύτηκα καριέρα ρεπόρτερ. H ατζέντα μου ποτέ δε φιλοξένησε τα contacts υπουργών και μεγαλοστελεχών και η είδηση έμεινε για πάντα «ερωμένη», μιας και αφιερώθηκα από νωρίς στη σύνταξη ύλης και το στήσιμο και την επιμέλεια ενθέτων, αφιερωμάτων και λοιπών . Από καραμπόλα βρέθηκα στις εφημερίδες - δεν πέρασα Γυμναστική Ακαδημία κι είπα να βγάλω μεροκάματο γράφοντας μονόστηλα. Από το 1988, τότε που πρωτομύρισα μελάνι, δεν αλλαξοπίστησα ποτέ, μα πάντα με ξελόγιαζαν τα πλοία, τα τρένα και τα’ αεροπλάνα. Κι έμαθα από νωρίς, από το πρώτο μου ταξίδι με τίτλο «τρεις 20χρονες, μόνες στο Παρίσι», πως δε θέλει φράγκα, λίγη τρέλα θέλει. Και το πιο μεγάλο μου στοίχημα έγινε με τη μία το «ένα ταξίδι το χρόνο τουλάχιστον, έχω –δεν- έχω για το νοίκι». Ένα ταξίδι έξω, πέρα από τα σύνορα. Και πάντα με μια κάμερα στο χέρι. Παλιά ήταν μια Lubitel -2, σήμερα μια Νikon που δεν λείπει από τον σάκκο, ούτε σε μονοήμερη στο Ναύπλιο. Ψάχνοντας στο χάρτη είτε για τους Δροσουλίτες, το μονοπάτι στο Καράντερε, τα μαστιχοχώρια και τον Ομαλό, είτε για το εξοχικό του Λόρκα, το πιο παλιό βιβλιοπωλείο στη Λισσαβώνα, ή το σπίτι του Λούις Αρμστρονγκ στο Κουίνς και τα κρυμμένα χωριά στη Λακαντόνα, έχεις ήδη περάσει τσιμπήσει phd και δεν το ξέρεις! Στο καλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου! Κι αν υπάρχει ένας βασικός λόγος να μάθω ισπανικά, πέρα από το να διαβάσω Σεπούλβεδα στο πρωτότυπο, ήταν για να τα λέμε χωρίς μεσάζοντες στην Κούβα, το Μεξικό, την Αργεντινή, τη Χιλή και την Παταγονία. Γιατί όπως θα’λεγε κι ο Κέρουακ «στο τέλος δε θα θυμάσαι τις μέρες που πέρασες στο γραφείο… Βγάλε το ρημάδι το εισητήριο»! Si quieres viajar, lee - si quieres escribir, viaja. [Εάν θες να ταξιδεύεις, διάβαζε, κι αν θες να γράφεις, ταξίδευε]