Travel StoriesΚόσμος

Πορτογαλία αλλιώς: Αιγαίο-Ατλαντικός με 4 τροχούς

Φέτος το καλοκαίρι κάναμε ένα μακρύ οδικό ταξίδι.

Ενα ταξίδι που υπαγορεύτηκε, κατά κάποιο τρόπο, από «ανάγκη». Ανάγκη να πάρουμε την κόρη μας από την Μπράγκα της Πορτογαλίας-όπου τελείωνε το erasmus- ανάγκη για διακοπές, αλλά και απέχθεια του πατέρα της οικογένειας, δηλαδή εμένα, για αεροπορικά ταξίδια.

Το τελευταίο  στάθηκε  αφορμή, πριν από 10 περίπου χρόνια, στις «καλές» εποχές που δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα , να πάρουμε ένα μεγάλο πετρελαιοκίνητο 4χ4 , που το χρησιμοποιούμε μόνο για ταξίδια και πολλές φορές για ύπνο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.

Ετσι λοιπόν,  ξεκινήσαμε από Λάρισα και μέσω Σερβίας, Ιταλίας , Γαλλίας, Ισπανίας, φτάσαμε στη βόρεια Πορτογαλία  και συγκεκριμένα στην Μπράγκα, δίπλα από το Πόρτο.

0

Διασχίσαμε την πρώτη μέρα όλη της πρωην Γιουγκοσλαβία και το βράδυ κοιμηθήκαμε σε μια πανσιόν στα σύνορα Σλοβενίας-Ιταλίας.

Διαφορετικές τιμές πετρελαίου σε κάθε καινούργια χώρα της πρώην Γιουγκοσλαβίας  και σύνορα παντού.

Πιστεύω πως  οι  καινούριες χώρες, (Σκόπια, Κροατία, Σλοβενία), χαίρονται κατά βάθος που έχουν κρατική υπόσταση και το δείχνουν με ελέγχους από τελωνειακούς, αστυνομικούς  κ.λ.π.

Γιατί, τι να ελέγξεις μεταξύ Σερβίας και Κροατίας; Αν το Ι.Χ. μεταφέρει καρπούζια, δύό πεπόνια ή μια κούτα τσιγάρα; Αυτοί που θέλουν να κάνουν λαθρεμπόριο, το κάνουν φαντάζομαι άνετα, αν κρίνω απ΄τα πολλά και  τεράστια Kayenne, BMW, Mercedes, RangeRover, πάντοτε βέβαια μαύρα.

Τη βόρεια λοιπόν Ιταλία, την κάναμε από επαρχιακούς δρόμους και λόγω οικονομίας (πολλά και ακριβά διόδια) κι επειδή, από τους δρόμους αυτούς βλέπεις την πραγματική χώρα , τη φύση και δεν συναντάς πολλά φορτηγά.

Βέβαια, χρειάζεσαι τον διπλάσιο χρόνο απ΄ότι στην autostrada , αλλά πιστέψτε με αξίζει τον κόπο.

Πήγαμε λοιπόν Τορίνο και από κει σε μια πανέμορφη πόλη στους πρόποδες των Άλπεων, το Κιουνέο.

Από εκεί, πήραμε έναν στενό επαρχιακό δρόμο που ανεβαίνει στις Αλπεις. Πανέμορφος δρόμος, όπου τα σύνορα με Γαλλία είναι στα 2000 μέτρα υψόμετρο. Σε όλη τη διαδρομή,  εκατοντάδες μοτοσυκλετιστές και ποδηλάτες, ανεβοκατεβαίνουν τις Αλπεις. Μείναμε σ ένα μικρό Γαλλικό χωριό. Φαγητό χάλια, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα για τη γαλλική κουζίνα.

Την επόμενη μέρα διασχίσαμε όλη τη νότια Γαλλία από επαρχιακούς δρόμους. Ομορφα χωριά και πόλεις , πολύ καθαρά και τακτοποιημένα. Η σύγκριση με μας, απογοητευτική, από πλευράς κράτους και τοπικής αυτοδιοίκησης.

Βέβαια, τα σπίτια των Γάλλων «ταπεινά», σε σχέση με τις δικές μας βίλες γύρω από την πόλη μου.Ολα  όμως, καθαρά και περιποιημένα, με υπέροχους κήπους. Οι επαρχιακοί δρόμοι στη Γαλλία, διατηρούν τα παλιά μεγάλα δένδρα εκατέρωθεν. Έτσι, δημιουργείται μια φυσική, παχιά σκιά κατά μήκος του δρόμου. Πανέμορφα.

Το βράδυ αργά, φτάσαμε στο Σαν Σεμπαστιάν , στα παράλια του Ατλαντικού. Πολύ όμορφη πόλη, με ωραία παραλία και όμορφα κτίρια παλιά και σύγχρονα. Μόλις προλάβαμε στις 9.30 , και φάγαμε σε ένα νεανικό στέκι στην παραλία.

Το πρωί αναχώρηση και μέσω μέσω βόρειας Ισπανίας, Πορτογαλία. Η Ισπανία, λόγω μεγέθους έχει τεράστιες αποστάσεις. Θυμίζει τον θεσσαλικό κάμπο, μόνο που είναι κυρίως έρημος, εκτός από τα παράλια. Βέβαια, η περιοχή των Πυρηναίων, λόγω ορεινών όγκων και βλάστησης είναι πολύ όμορφη.

Τελικά, απογευματάκι φτάσαμε στην Μπράγκα και βρήκαμε την κορούλα μας που τόσο είχαμε επιθυμήσει. Η Μπράγκα είναι μια όμορφη παλιά πόλη, με 180.000 περίπου κατοίκους.

Δύο, κατά τη γνώμη μου, είναι οι κύριες διαφορές των Ευρωπαϊκών πόλεων (Ανατολής και Δύσης ), από τις ελληνικές.

Τα παλιά κτίρια των πόλεων είναι διατηρημένα και ανάλογα με την οικονομική κατάσταση της χώρας ανακαινισμένα ή όχι. Σε μας, όλα τα παλιά γκρεμισμένα και στη θέση τους πολυκατοικίες , καλαίσθητες ή σούργελα. Έτσι  η πόλη διατηρεί το χρώμα και την ταυτότητά της. Και μιλάμε για μικρές, άγνωστες πόλεις. Όχι Βιέννη, Παρίσι, Ρώμη κ.λ.π.

Το δεύτερο είναι οι κήποι και οι κηπουροί. Ας πάρουμε για παράδειγμα την Μπράγκα της Πορτογαλίας και το Πλόβντιβ (Φιλιππούπολη) της Βουλγαρίας. Η μια στην Ανατολή και η άλλη στη Δύση. Και οι δυο, χαμηλού οικονομικού επιπέδου. Αν δείτε τους κήπους και τα παρτέρια στις πλατείες και στους δρόμους θα πάθετε πλάκα. Λουλούδια παντού στοιχιμένα και ζυγισμένα, ποτίσματα με υπόγεια ύδρευση και απόλυτη καθαριότητα. Εδώ, έχουμε μεν πλατείες και κήπους , αλλά είναι για να λέμε ότι έχουμε. Χωρίς μεράκι, χωρίς έμπνευση, εντελώς δημοσιοϋπαλληλικά,  για να βγούμε από την υποχρέωση.

Πήγαμε λοιπόν, στο καφέ Brasileira. Το παλαιότερο καφέ στην Μπράγκα. Καφές εσπρέσο 1 ευρώ. Παγωτό 2 ευρώ. Γενικά οι τιμές 20 με 30% φθηνότερες από Ελλάδα.

Βέβαια, υπάρχουν και τα μείον. Το βράδυ, από τις 7-8 , ερημώνουν οι δρόμοι. Εστιατόρια, ταβέρνες, λίγα. Οι κουζίνες , 9 με 10 το βράδυ κλείνουν. Το φαγητό, σε γενικές γραμμές , απαράδεκτο. Καμία σχέση με το ελληνικό.

Μετά από 2 μέρες στην Μπράγκα, φύγαμε για Λισσαβόνα.  Τι υπέροχη, ζωντανή πόλη, σε ωραία τοποθεσία , με έντονο το στοιχείο των Πορτογάλων εξερευνητών που κατέκτησαν όλο τον κόσμο. Τα μεγάλα μνημεία στην παραλία και το Museu do Marinha, το επιβεβαιώνουν.  Πολύ γοητευτικό στοιχείο της πόλης , η πανσπερμία λαών και πολιτισμών και μια σχεδόν ράθυμη διάθεση 24 ώρες το 24ωρο. Περιηγηθήκαμε την πόλη, χρησιμοποιώντας  ένα Τuk Tuk ( τρίκυκλο ανοιχτό με ηλεκτροκίνηση ).

Οι Πορτογάλοι καλός λαός, ευγενικοί, χαμηλών τόνων και ήπιοι στη συμπεριφορά τους. Εδώ , δεν υπάρχει το «ξέρεις ποιος είμ’εγώ;». Δεν υπάρχει το φιρμάτο ντύσιμο, τα κραυγαλέα μαύρα αυτοκίνητα, το πέταγμα του σκουπιδιού απ’ το παράθυρο… Ούτε βέβαια παρκαρίσματα στα πεζοδρόμια. Ειδικά στα τουριστικά μέρη.

Παρεμπιπτόντως, στον Αγιόκαμπο της Λάρισας (υπέροχη θάλασσα ), όταν ρώτησα αστυνομικά όργανα γιατί δεν γράφουν τα 100 αυτοκίνητα που ήταν παρκαρισμένα Κυριακή στα πεζοδρόμια, πρώτον με ρώτησαν «τι σε νοιάζει εσένα;» και μετά από επιμονή μου, είπαν πως θα τους γράψουν όποτε θέλουν αυτοί…

Το φαγητό και στη Λισσαβώνα μέτριο. Εχετε δει ελιές αλάδωτες; Τις βάζεις άνετα στην τσέπη σου, χωρίς να φοβηθείς ότι θα λερωθείς. Θα μου πείτε ίσως, τόσο κοιλιόδουλοι είστε πια και σας ενδιαφέρει τόσο το φαγητό;

Η απάντηση είναι όχι, αλλά πιστεύω πως και το φαγητό είναι στοιχείο γνωριμίας με έναν λαό.

Μετά τη Λισσαβώνα, πήγαμε στην Σίντρα , μια γραφική και καταπράσινη περιοχή, 40 χ.λ.μ μακριά, με εκπληκτικούς  μεσαιωνικούς πύργους και πολλούς- πολλούς τουρίστες.

Στη συνέχεια φτάσαμε, στο ωραιότερο μέρος του ταξιδιού μας, στο δυτικότερο σημείο της ηπειρωτικής Ευρώπης. Λέγεται Cabo da Roca , βρίσκεται  σε μια απόκρημνη ακτή του Ατλαντικού, με έναν εντυπωσιακό , τεράστιο φάρο  σε περίοπτη θέση. Στέκεσαι στην άκρη των βράχων και σκέπτεσαι πως πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα δυτικότερα βρίσκεται η νέα γη, η Αμερική. Σκέπτεσαι πως πριν 5-6 αιώνες, ξεκίνησαν  από δω, οι διάσημοι θαλασσοπόροι, με ξύλινα σκαρία, λίγο μεγαλύτερα από τα δικά μας καΐκια. Τι θάρρος και τι δίψα για ανακαλύψεις είχαν αυτοί οι άνθρωποι!!!

Μερικές φορές, με ρωτάνε οι φίλοι μου «πώς θα πας τόσο μακρινό ταξίδι με το αυτοκίνητο;». Αυτοκίνητο με κλιματισμό, με ηχοσύστημα, GPS, όλα τα καλά της τεχνολογίας. Αν είχε όλα αυτά τα καλά ο Βάσκο ντα Γκάμα, θα είχε ανακαλύψει όλο τον υπόλοιπο κόσμο σε δύο μήνες…

Την άλλη μέρα άρχισε ο μακρύς δρόμος της επιστροφής. Μόνη προκαθορισμένη στάση το Σαν Σεμπαστιάν που θέλαμε να το δει και η κόρη μας. Μείναμε σε ένα χωριό 10 χλμ.  μακριά. Χωριό μεν, αλλά τύφλα να έχει μπροστά του η Κηφισιά , το Μαρούσι και άλλα “ευγενή” προάστια. Φάγαμε πρωινό σε ένα όμορφο ζαχαροπλαστείο-φούρνο. Απέναντι, τέλειος ποδηλατοδρόμος κάτω από τα δένδρα. Κάποια στιγμή, καμιά 20αριά πιτσιρίκια, με τους νηπιαγωγούς τους, περνούσαν με τα κρανάκια τους  από τα φανάρια του ποδηλατοδρόμου. Απολύτως ασφαλή τα πάντα. Σκέφτηκα τους ποδηλατοδρόμους στη Λάρισα και μελαγχόλησα…

Την άλλη μέρα συνεχίσαμε από επαρχιακούε δρόμους στη νότια Γαλλία και διανυκτερεύσαμε στην Μέντες, μια μικρή πανέμορφη πόλη.

Την επομένη το μεσημέρι, ταξιδεύοντας στις Άλπεις για Ιταλία, φτάσαμε στην πόλη  Λε Πουί, με προορισμό το Σεντ Ετιέν.  Κλειστό το κέντρο της πόλης, αστυνομία , κίνηση πολλή. Τι συμβαίνει βρε παιδιά; Κατά καλή μας τύχη πετυχαίνουμε μια ετάπ του ποδηλατικού γύρου της Γαλλίας.

Tour de France! To διασημότερο αθλητικό γεγονός της Γαλλίας και όχι μόνο!  Επί 2 ώρες, πριν τους ποδηλάτες περνούσαν διαφημιστικά αυτοκίνητα με μεγάφωνα ,που πετούσαν δώρα στον κόσμο, άρματα με χορευτές , σωστό πανηγύρι! Δεκάδες μοτοσυκλέτες με δημοσιογράφους να μεταδίδουν ζωντανά το γεγονός. Στο τέλος πέρασαν οι αθλητές και τερμάτισαν στην πλατεία της πόλης.

Συνεχίσαμε το δρόμο μας και μέσα από υπέροχες διαδρομές, φτάσαμε το βράδυ σε ένα ιταλικό χωριό , που το χειμώνα είναι χιονοδρομικό κέντρο.

Την επόμενη μέρα, από πολύ άχαρη autostrada, διασχίσαμε τη βόρεια Ιταλία. Φοβερή κίνηση, χιλιάδες φορτηγά κατά μήκος του δρόμου. Απορεί κανείς, τι μεταφέρουν τόσα πολλά φορτηγά.

Το βράδυ φτάσαμε Βελιγράδι. Πήγαμε στην περιοχή Ζεμουν, που είναι εξοχή δίπλα από τον Δούναβη. Καθίσαμε σε μια υπαίθρια ταβέρνα, όπου το φαγητό ήταν εξαιρετικό. Θυμηθήκαμε τα καλά της Ελλάδος, εκτός από τις τιμές που ήταν αρκετά χαμηλότερες.

Τελευταία ημέρα, διασχίσαμε Σερβία και Σκόπια κι επιστροφή στη Λάρισα.

Όπως σε κάθε ταξίδι, τα συμπεράσματα είναι πολλά και ενδιαφέροντα. Κατ αρχήν , η πατρίδα μας είναι από τις ωραιότερες χώρες του κόσμου. Ωραία τοπία, ήλιος, θάλασσα, τέλειο κλίμα. Αρχαιολογικοί θησαυροί, παντού διάσπαρτοι. Κανονικά πιστεύω, πως κάθε τουρίστας που έρχεται στη χώρα μας , θα πρέπει να πληρώνει βίζα τουλάχιστον 300 ευρώ, για να απολαύσει τις ομορφιές μας. Αντίθετα, οι τουρίστες απολαμβάνουν στη χώρα μας πάμφθηνες διακοπές, σε απίθανα μέρη που δεν μπορούν δυστυχώς να απολαύσουν οι συμπατριώτες μας. Σκεφθείτε πόσα χρήματα χρειάζεται μια 4μελής ελληνική οικογένεια για να πάει μια εβδομάδα διακοπές στη Σαντορίνη.

Μια άλλη διαπίστωση, που επιμένει να υφίσταται χρόνια ολόκληρα, είναι ότι στις άλλες χώρες λειτουργεί η τοπική αυτοδιοίκηση. Δρόμοι καθαροί, χόρτα κομμένα ( λες και είχε περάσει η ηλεκτρική σκούπα), τέλεια κυκλοφορία. Σε 8.500 χ.λ.μ. δεν κινδυνέψαμε ούτε μια φορά. Μπαίνοντας στην Ελλάδα, άρχισε το μαρτύριο. Αντικανονικές προσπεράσεις, υπερβολική ταχύτητα, τη νύχτα αναμμένα και τα φώτα ομίχλης (καινούριο φρούτο αυτό)…

Καλά ρε παιδιά, η κρίση κρίση, αλλά η τροχαία τι κάνει; Γιατί την έχουμε; Γιατί την πληρώνουμε με τους φόρους μας;

Τέλος πάντων, «φιλοσοφικές» απορίες… Δύσκολες οι απαντήσεις… Εδώ υπάρχει νόμος για απαγόρευση του καπνίσματος και τον έχουν γραμμένο στα παλιά τους υποδήματα…

This is mamazel the Greece!!!

Μέσω
Φωτογραφίες, Κείμενο: Aδριανός Λέκκας

Aδριανός Λέκκας

ΓΙΑΤΡΟΣ Είμαι γιατρός-ακτινολόγος, ελεύθερος επαγγελματίας και διατηρώ Ακτινολογικό Εργαστήριο στη γενέτειρά μου τη Λάρισα τα τελευταία 38 χρόνια. Μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια (με αυτοκίνητο, γιατί δεν μπαίνω σε αεροπλάνο) κι ασχολούμαι πολύ στο να τα οργανώνω. Με ενδιαφέρουν και με έλκουν οι άνθρωποι, οι φυσιογνωμίες τους, ο τρόπος ζωής τους, οι σκέψεις τους. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαστε με τη γυναίκα μου Ρούλα Σιλιντζή, ερασιτεχνικά, αλλά με μεγάλο μεράκι με τη φωτογραφία. Εμένα με έλκει η φωτογραφία πορτραίτου και οι ρεπορταζιακές λήψεις. Μου αρέσει ακόμη το διάβασμα, η ιστορία, η θάλασσα , το ποδήλατο κι οι παλιοί , αγαπημένοι φίλοι. Πάνω απ όλα , αγαπώ πολύ τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου. Αυτά είναι η συνέχειά μου.

Σχετικά Άρθρα

Back to top button