Η θέση τελικά ποτέ δεν είναι άνετη. Όσες φορές κι αν έχεις καβαλήσει, όσες σέλες και να έχεις αλλάξει, σε όποια θέση και να είναι το τιμόνι, κάτι πάντα θα ενοχλεί…
Το ξέρεις, το έχεις μάθει πια…Έτσι απλά έχεις σταματήσει να ασχολείσαι… Ένα τελευταίο τσεκ… Τα μπαγκάζια δεμένα από το προηγούμενο βράδυ, ψιλά για διόδια στο φερμουάρ μπροστά σου. Ζελατίνα καθαρή, ωτοασπίδες στην θέση τους, μία τελευταία ματιά στους καθρέπτες και ο αντίχειρας δίνει ζωή στο δικύλινδρο 1200άρι κάτω από τα πόδια σου… Φύγαμε…
Ξεκινάς με το άγχος του πρωτάρη κάθε φορά… Οι πρώτες κινήσεις λίγο αδέξιες… Η μπότα κλωτσάει τον λεβιέ ταχυτήτων και τα πρώτα φρεναρίσματα άτσαλα, άτεχνα… Θέλεις λίγα λεπτά για να μπεις και εσύ σε σωστή τροχιά… Να έρθεις σε θερμοκρασία λειτουργίας… Το μυαλό αρχίζει να σβήνει αυτά που σε τραβούν πίσω. Παιδιά, σκυλιά, σύζυγος, χρέη, δουλειά… Τώρα πια δεν έχει νόημα… Έφυγες… Το δεξί γκριπ γυρνάει απότομα… Απογείωση…
Θα ήταν αγένεια να μην συστήσω την συνοδοιπόρο. Είναι θηλυκή… Το γιατί δεν το ξέρω… Αν και μεγάλη εντυπωσιακή και μαύρη, αυτή είναι γυναίκα… Πάντα μου έβγαινε αρσενικό ή θηλυκό, σε κάθε μοτοσικλέτα που καβαλούσα. Δεν έχει σημασία το στιλ, η ιπποδύναμη ή το χρώμα… Υπάρχει μια αύρα γύρω που σου ψιθυρίζει με το τι έχεις να κάνεις… Αυτή λοιπόν είναι η Μπέμπα. Ένα κτήνος 1200 κυβικών, φτιαγμένη με την γερμανική ποιότητα με στόχο να γυρίσει τον κόσμο.
GS την βάπτισαν… Στο πέρασμα της τα βλέμματα γυρίζουν, όχι από την ομορφιά της, από την αποφασιστικότητα της, λέω εγώ… Δεν είναι απόλυτη, δεν είναι πρώτη, σε κανέναν τομέα δεν διεκδικεί βραβείο χρηστικότητας. Αλλά είναι εκεί για σένα. Μία πιστή γυναίκα που δεν θα βαρυγκωμήσει ποτέ, θα προσπαθήσει να σε ικανοποιήσει δεν θα βρίσει, δεν θα κάνει τσαλίμια. Θα σε φροντίσει και θα σου δείξει, όταν φτάσει στα όρια της ότι απλά δεν μπορεί. Ούτε φωνές ούτε παράπονα. Δεν θα φας έρωτα μαζί της. Θα την απατήσεις με την πρώτη κόκκινη Ιταλίδα που θα σου κουνήσει την ουρά της. Αλλά ξέρεις πως όπου και να πας τελικά, στην παχουλή Βαυαρή θα γυρίσεις… Κι αυτή δεν θα σου ζητήσει τον λόγο της απιστίας, ούτε θα σε βάλει να ορκιστείς αιώνια αγάπη… Απλά θα συνεχίσει να ταξιδεύει μαζί σου…
Προορισμός Μεσολόγγι. Έτσι μου είπαν… Η παρέα καλή… Κώστας με αυστριακό 950 Adventure, Μάνος με ιταλικό Tuonο πρώτης γενιάς… Το ραντεβού στο γνωστό βενζινάδικο πριν τα διόδια Ελευσίνας.
Μόλις που έχει χαράξει, είπαμε να φύγουμε νωρίς, να καθαρίσουμε την Αθηνών-Πατρών, πριν πιάσει η ζέστη και αρχίζουμε να λιώνουμε μέσα στα δερμάτινα…
Αθηνών-Πατρών… Ο υπό κατασκευή αυτοκινητόδρομος… Τόσα χρόνια μετά κι ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω τα πρώτα διόδια που συναντάς μετά την Κόρινθο… Δεν είναι τα λεφτά… Είναι το αστείο της υπόθεσης… Να πληρώνεις κάτι που δεν υπάρχει… Βέβαια, κάθε φορά που μπαίνεις σε αυτή την διαδρομή είναι μοναδική… Α, όλα κι όλα, σε αυτό τον τομέα δεν σηκώνω κουβέντα… Με ένα ελάχιστο αντίτιμο. έχεις την δυνατότητα να ζήσεις μοναδικές εμπειρίες…
Όπως την προσπέραση 6 φορτηγών με βουλγάρικες πινακίδες που αποφάσισαν να πηγαίνουν με 50, κολλητά ο ένας από τον άλλον, παίζοντας όλοι μαζί το τρενάκι της υπομονής… Πάνω στην μηχανή μετατρέπεσαι σε κινητή μονάδα ανάλυσης καυσαερίων από την μπροστινή νταλίκα, ενώ κοντεύεις να πάθεις φωτοεπιληψία από τα πορτοκαλί πασαλάκια που σε κρατούν εγκλωβισμένο στην λωρίδα σου…
Χαζεύεις δεξιά, χαζεύεις αριστερά, αξιολογείς την φύση, τη δόμηση και την επιχειρηματική δραστηριότητα της περιοχής που περνάς, ξεκινάς να παίζεις με κάθε διαθέσιμο κουμπί πάνω στο τιμόνι, σηκώνεις ζελατίνα και σκέφτεσαι γιατί κανένας ακόμα δεν ανακάλυψε πως θα ανάψεις τσιγάρο με το full face κράνος… Η ώρα πέρασε, μετρώντας τα δύστυχα ιπτάμενα που έχασαν την ζωή τους στην ζελατίνα της χοντρής, και κάνοντας κάθε είδους συνειρμό για το πως βάζεις φωτιά σε μια νταλίκα…
Στην θέα της γέφυρας στο Ρίο αναθαρρήσαμε… Σαν σκυλιά που τα έλυσες, βουτήξαμε στην δεξιά παρατεταμένη πριν από τη γέφυρα και λυσσάξαμε μέχρι τα διόδια… Ειρωνεία… Εκεί που έχει θέα, πάνω στην γέφυρα, εσύ να ξεμπουκώνεις από το δίωρο μαρτύριο του υπό κατασκευή αυτοκινητοδρόμου… Δεν γαμείς λες… Θα δω την θέα άλλη φορά…
Το στροφιλίκι μέχρι το Μεσολόγγι απολαυστικό, η χοντρή δεν αρνείται να ξαπλώσει δεξιά και αριστερά με την αισθητική ιπποπόταμου… Τα αυτοκίνητα τραβιούνται με πανικό στην άκρη, ενώ τα ηλεκτρονικά συστήματα του μοτοσακό δουλεύουν υπερωρίες… Αίσθηση δεν έχεις… Την πήρε και έφυγε το telever… Αυτό το διεστραμμένο σύστημα ανάρτησης της μπέμπας, που σε κάνει να νιώθεις ακίνητος σε όλες τις συνθήκες… Αλλά δουλεύει το ρημάδι…. Δεν γλιστράει, δεν γονατίζει, δεν κουνάει… Κάτι σε τρένο φαντάσου με τιμόνι… Το λέει η καρδούλα της όμως… Επιταχύνει πρόθυμα με ότι ταχύτητα να έχεις μέσα, κάνει τις προσπεράσεις γρήγορα και αποτελεσματικά, φρενάρει ακαριαία… Τα κιλά της κρύβονται επιμελώς από το τέλειο ζύγισμα της και τελικά μένεις στην ουρά των άλλων που λυσσάνε και χαροπαλεύουν, ντριφτάροντας και σουζάροντας σε κάθε στροφή… Αυτό είναι τελικά… Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο… Άλλο αν γουστάρουμε τον κόπο πολλές φορές…
Στο Μεσολόγγι δεν μπήκαμε, τα βλέμματα μέσα από τα κράνη μίλησαν…
Συνεχίζουμε… Νεοχώρι μια “φουρκετίτσα” και βουρ ευθεία… Προορισμός Παλαιοπόταμος … Η άσφαλτος τελειώνει… Μπροστά μας μπιτσόμπαρα… Η σύσκεψη κρατά 10 δεύτερα… Δεξιά χωματόδρομος, πού πάμε ρε; Θα δείξει…
Το τοπίο αλλάζει, αριστερά θάλασσα, δεξιά λιμνοθάλασσα… Εμείς στην μέση σηκώνουμε σκόνη…. Μία στραβοτιμονιά και κάνεις τη μπέμπα ψαρόβαρκα… Άγνοια; Αφέλεια; Εγκεφαλική βλάβη; Tο γκάζι ανοίγει συνέχεια… Paris-Dakar φάση από κουλούς ένα πράγμα… H χοντρή κάνει ίσιωμα νεροφαγώματα και χαλίκια, το traction γλιστράει όσο πρέπει, το αυστριακό μπροστά μου δείχνει τις χωμάτινες καταβολές του και το ιταλικό με τα δρομίσια λάστιχα μαζεύει σκόνη… Μα τόσο σκόνη… Ο Μάνος μετατρέπεται σε φούρναρη…. Μπροστά λόφος… Τέρμα η χαρά… Ανηφοριά κροκάλα και ο θεός βοηθός… Ο Κώστας με το KTM ορμά… Πόδια κάτω, πρώτη ταχύτητα έπεσε δεν έπεσε, να τώρα πέφτει, τελικά ανεβαίνει…. Περιμένουμε ένα νεύμα κατανόησης, μια φωνή “όχι από εδώ παιδιά δεν πάει”… Στ’ αρχίδια του… Ανοίγει το γκάζι και φεύγει…
Κοιταζόμαστε με τον Μάνο… “Να μου προσέχεις τα παιδιά”, λέω και ξεκινάω… Στην πρώτη πέτρα λέω: πάει τελείωσε να είμαστε γεροί να την θυμόμαστε την χοντρή… Περνάει, ανοίγω γκάζι, λέω δεν γαμείς μέχρι όπου φτάσει… Χτυπάει βροντάει, λαμπάκια αναβοσβήνουν… Κορυφή… Κάνω τον σταυρό μου… Κοιτάω πίσω… Το Tuono σε φάση trial… Δεν ξέρει ούτε ο Μάνος πως ανέβηκε… Άφησε πίσω μισή καρίνα, καμιά 15 βίδες και αίμα έβγαινε από τα χείλη του από το δάγκωμα της αγωνίας… Ανέβηκε ο σκύλος όμως…
Η κατηφοριά ήταν ευκολότερη…. Είναι ένα σημείο που ξεπερνάς τον φόβο πέφτω, θα χαλάσω τα λάστιχα, θα σπάσει το μπουρδέλο… Απλά δεν σε νοιάζει πια… Θέλεις να τελειώσει το μαρτύριο… Φτάνουμε λέει ο ένας… Πού ρε; Να εκεί… Το δάχτυλο δείχνει μια πολύχρωμη κατασκευή από σανίδια στην άκρη της θάλασσας… Ο πειρατής λέει “γαμώ τις φάσεις”…
Ύστερα από τόσες ώρες, η θέα της καλύβας μοιάζει όαση… Μία ευθεία είναι… Φτάσαμε… Άντε πάμε… Πριν προλάβω να ολοκληρώσω την φράση, “ένα νερό ρε πούστη μου”, η γη χάνεται από μπροστά μου… Κανείς δεν είδε ότι ο δρόμος είχε καλυφθεί από άμμο… Το αυστριακό τραβάει 2 παντιλίκια ξεγυρισμένα και περνά την τάφρο, ο Μάνος με την Ιταλίδα με πόδια κάτω, το πάει σπρωχτό…
Εγώ βρίσκομαι ανάσκελα στην αγκαλιά της παραλίας με την χοντρή βυθισμένη στην άμμο να με κοιτά με παράπονο σαν να μου λέει… Άνοιξε το γκάζι ρε παπάρα να σε περάσω από εδώ…
Τρεις μπούφοι με κράνη και δερμάτινα σε μια παραλία ξεθάψαμε την “μπουμπού”… Το είχαμε για εύκολο και δεν ξεβρακωθήκαμε… Ύστερα από την επίκληση κάθε αγίου της περιοχής και με εκτενή ανάλυση για την ιστορία της μητέρας των Γερμανών κατασκευαστών που έβαλαν 2 τόνους σίδερα σε μοτοσυκλέτα, η χοντρή ήταν ξανά όρθια ….
Σαν σύγχρονοι Λόρενς της Αραβίας ορμήσαμε μέσα στο μαγαζί (να το κάνει ο Θεός)… Κράνη, μπαλακλάβες, γάντια και μπότες σκορπίστηκαν δεξιά και αριστερά ενώ οι πρώτες 6 παγωμένες μπύρες έφυγαν. πριν ακόμα βγάλουμε μπουφάν…
Κάπου εδώ βάζω μια τελεία… Το υπόλοιπο της εξόρμησης αναλώθηκε σε κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων προβατίνας, γουρουνοπούλας και κοκορετσιού με τη συνοδεία πολλών λίτρων μπύρας… Θέματα που φαντάζομαι ποσώς σας ενδιαφέρουν.
ΥΓ. Στην εξόρμηση χρησιμοποιήθηκαν επίσης 14 συσκευασίες αντικουνουπικού, 3 ζευγάρια κάλτσες, μαγιό, αποσμητικό σώματος, γιαούρτι για τα εγκαύματα, ένα ζευγάρι σαγιονάρες για τρεις και για άλλη μια φορά, το πέσιμο χρησιμοποιώντας την έκφραση «Τι τσολιάς είσαι εσύ ρε παιδί μου» δεν έπιασε…
Εις το επανιδείν.
