Αν ονειρευτούμε ότι περπατάμε και ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά μας ένας φράκτης σημαίνει ότι κάποιος θα παρεμβάλλει το δρόμο μας με σκοπό να μας εμποδίσει στις εργασίες μας. Εάν κατορθώσουμε να τον περάσουμε και να πηδήσουμε στην άλλη πλευρά, σημαίνει ότι παρά τα όποια εμπόδια εμείς θα εκτελέσουμε τους σκοπούς μας, αλλά εάν ο φράκτης μας σταματά και αποτυγχάνουμε να περάσουμε, είναι ότι στην πραγματική μας ζωή ούτε θα κατορθώσουμε να νικήσουμε τους αντιπάλους μας ούτε τους ανταγωνιστές.
Αν δούμε ότι σκαρφαλώνουμε στην κορυφή ενός φράχτη σημαίνει επιτυχία. Αν περάσουμε τον φράχτη σημαίνει ότι θα επιτύχουμε τις επιθυμίες μας, αλλά όχι με τόσο νόμιμα μέσα.
Αν ονειρευόμαστε ότι κατασκευάζουμε έναν φράχτη σημαίνει μια σταθερή βάση για μελλοντικό πλούτο μέσα από τον οικονομικό κι επιχειρηματικό μας χαρακτήρα.
Αν δούμε ότι πέφτουμε από έναν φράχτη σημαίνει ότι έχουμε πνιγεί μέσα σε ένα έργο, το οποίο δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε.
Αν δούμε ζώα να σκαρφαλώνουν τον φράχτη προμηνύει ότι θα λάβουμε βοήθεια από κάποια απρόσμενη πηγή. Αν τα βλέπουμε να πηδούν κάτω σημαίνει απώλειες στο εμπόριο ή τη δουλειά μας.Μάλιστα.
Έτσι λοιπόν ερμηνεύει ο αστρολόγος του μέλλοντος μας, τα μελλούμενα.
Έβρεχε ασταμάτητα από τα αξημέρωτα. Τσαντισμένος ο ουρανός από τους ανθρώπους, μάζεψε ότι σύγνεφα βρήκε πρόχειρα και άρχισε το κατάβρεγμα. Έχει κι αυτός τα δίκια του…
Δεν έλεγε να κοπάσει. Ο δρόμος χώμα, το 4χ4 να αντιστέκεται αλλά μέχρι πότε;
Δεν πήγαινε άλλο. Δεν έβλεπα πια ούτε δυο μέτρα μπροστά από την μούρη του αυτοκινήτου. Τσίπουρο είχα. Ήταν ότι χρειαζόμουν. Έβαλα το αυτοκίνητο κατά προσέγγιση σε ασφαλές μέρος, μουσικούλα τσίτα να σκεπάζει την βροχή και χάζευα τις διαδρομές του νερού στο παρμπρίζ.
Λίγο πριν το χωριό Γρεβενίτης, έμελλε να σταματήσω.
Ο Γρεβενίτης είναι ένα μικρό χωριό, που βρίσκεται βορειοδυτικά από το Μέτσοβο. Δίπλα στον Βοϊδομάτη. Ανατολικά του είναι η τεχνητή λίμνη του Αώου και πιο πάνω αρχίζει ο εθνικός δρυμός Πίνδου, Pindos National Park Ελληνιστί.
Όταν δέησε να κοπάσει ο κατακλυσμός, εγώ είχα, …κατά προσέγγιση!!! σταματήσει μπροστά από έναν φράχτη. Δηλαδή, λίγα μέτρα ακόμα και θα είχα μπει στο χωράφι.
Ο φράχτης αυτός είχε πάνω του την Άρτα και τα Γιάννενα που λένε. Λάστιχα, νάυλον, μπιντόνια, σχοινιά, ότι μπορεί κανείς να φανταστεί. Ξαφνικά με έπιασε ένα ακατάσχετο γέλιο. Ποτέ στην ζωή μου δεν είχα δει τόσο αστείο φράχτη. Για να είμαι ακριβής ποτέ μέχρι τώρα, δεν είχα σκεφτεί τους φράχτες.
Ταξιδεύοντας, γνώρισα φράχτες και φράχτες. Οι περισσότεροι έμοιαζαν στους ιδιοκτήτες τους. Τεντωμένος και ευθυτενής ο φράχτης στο χωράφι του απόστρατου, ο φράχτης από του βοσκό στο Σέλι, ότι νάνε και ο φράχτης στον Γρεβενίτη που έγραφα πιο πάνω ήταν του καφετζή του χωριού. Ένας αεικίνητος τύπος που έμοιαζε στην ταχύτητα του Βέγγου στις δόξες του.
Φράχτες ιδιοκτησίας, φράχτες προστασίας, υδάτινοι φράχτες, φράχτες για τα ζώα, για τα λουλούδια, για τα συναισθήματα. Φράχτες για τις διεκδικήσεις μας τα ΜΑΤ στις πορείες, στρατιωτικοί φράχτες. Φράχτες μεταξύ ζωής και θανάτου οι μάντρες στα νεκροταφεία.
Ο άνθρωπος τελικά, έχει ανάγκη να προσδιορίζει, να ιδιωτικοποιεί ότι μπορέσει, του ανήκει ή όχι. Γιατί αλλιώς πως βάζεις φράχτη στην γη και από που κι ως που την ορίζεις ιδιοκτησία σου. Και πως τέλος, η εξουσία βάζει φράχτη στα όνειρα μας;
Θυμάμαι ένα σύνθημα που είδα σε κάποιο τοίχο και ένοιωσα την αλήθεια του,
” Όσο ψηλώνετε τους φράχτες, τόσο βελτιώνονται οι άλτες”, έτσι έγραφε.
