Από τους λόφους του Βαλντάι, ο νεαρός τότε Κάμα είχε αρχίσει να ξεχωρίζει και να διεκδικεί ανεξαρτησία. Για αυτονομία ούτε λόγος! Παραπόταμος θα ήταν πάντα και, μάλιστα, παραπόταμος ποιανού; Του τρομερού και φοβερού Βόλγα!!!
Κάπου εκεί, ανάμεσα στο Καζάν και στο Ουλιάνοφσκ, εκεί όπου ο Βόλγας μοιάζει με τιθασευμένη θάλασσα, μια αγκαλιά νερό αποφασίζει να χαράξει το δικό της μεγάλο, υδάτινο δρόμο. Βέβαια, όπως λένε και στο χωριό μου, ”η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται” με άλλα λόγια, όσο πιο μεγάλο ποτάμι είσαι, τόσα πιο πολλά παιδιά θα κάνεις… Κάπως έτσι εγεννήθη ο Κάμα (Kamma)!
Μεταξύ του 55ου και του 60ού παράλληλου, τα Ουράλια εμφανίζονται περισσότερο ως μία διαδοχή λόφων και χαμηλών οροπεδίων, μέσου ύψους περίπου 400 μ., παρά ως πραγματικά βουνά. Το τοπίο παρουσιάζεται σαν μία μακριά διαδοχή από δασώδεις κορυφές, που στο νότιο τμήμα εκτείνονται στην καρδιά των λειμώνων, μέχρι την πόλη Όρενμπουργκ, ενώ ανάμεσά τους υπάρχουν κοιλάδες, κυρίως διαμήκεις, αλλά και εγκάρσιες. Λόγω των χαμηλών αυτών σημείων, η διάβαση των Ουραλίων υπήρξε πάντοτε εύκολη και δε δημιουργήθηκαν προβλήματα στις συγκοινωνίες, που διεξάγονται με κύριους κόμβους τις πόλεις Περμ και Γεκατερίνμπουργκ.
Αυτό το γεωγραφικό σημείο διάλεξε ο νεαρός Κάμα να ξεδιπλωθεί και δεν τον φόβισε ούτε ότι, σε εκείνον τον τόπο, τα ποτάμια παγώνουν για 6 μήνες, πάνω-κάτω, το χρόνο.
Γρήγορα, οι άνθρωποι εκμεταλλεύτηκαν την ορμή και τη ρώμη του, έχτισαν στις κοίτες του πόλεις και χωριά, μα πάντα με σεβασμό και προσοχή να μην ταράξουν τη… ροή του, να μην τον εξοργίσουν. Γιατί, ήξεραν καλά, πως τούτος ο νεαρός, όταν θυμώσει, γίνεται στ’ αλήθεια επικίνδυνος!
Τον έκαναν δρόμο για την ξυλεία από τα δάση των Ουραλίων, δρόμο για το δικό τους πήγαινε-έλα, εκεί έστησαν τις ντάτσες •ακόμα και πλαζ έφτιαξαν. Όλα τους τα έδωσε ο Κάμα! Μα και οι άνθρωποι τον αγάπησαν τον ποταμό, τον παίνεψαν, τον έκαναν τραγούδι, ποίημα. Εκεί θα ”κλειδώσουν” τις καρδιές τους οι ερωτευμένοι και όταν έρθει η ώρα του γάμου τους, πάλι εκεί θα σταθούν για τις καθιερωμένες φωτογραφίες. Ενθύμια ζωής!
Τα απογεύματα, εκεί και το ”νυφοπάζαρο”, δίπλα στις παρέες με τα λαϊκά αυτοκίνητα, λίγο κρασί, λίγο ποτάμι και διασκέδαση. Kάτι σαν το ”δικό” μας Μπουρνάζι, δηλαδή, αλλά με ολόκληρο τον Κηφισό -κι όχι μόνο την ομώνυμη λεωφόρο- δίπλα του!
Τις Κυριακές, τα πρωινά, τα ”τουριστάδικα” δίνουν ολόκληρο σόου για χάρη των επισκεπτών, προσπαθώντας να τους δελεάσουν για μια βόλτα στον ποταμό. Αγόρια και κορίτσια, με αντίτιμο… το μεροκάματο, φορούν στολές στα χρώματα του πλοίου, στέκουν στα πλαϊνά του καταστρώματος και… παριστάνουν τους ευτυχισμένους, χορεύοντας ρωσικά ποπ τραγούδια, χαιρετώντας με τσαχπινιά τους τουρίστες και προσκαλώντας τους στο τουρ του Κάμα.
Τα απογεύματα, στα κιόσκια, οι οικογένειες ξεκινάνε με μπύρα, κι άλλη μπύρα, και καταλήγουν σε πολλά ψητά και ακόμα περισσότερες μπύρες. Τραγουδούν και χορεύουν σαν σε ημερήσια ντίσκο, με θέα τα νερά του ποταμού, που όμως αλλάζουν χρώμα και… υφή από την τσίκνα και τον καπνό!
