FeaturedTravel StoriesΕλλάδα

Ικαρία: Τόπος …Αλλού

Στην Ελλάδα παντού και πάντα υπάρχει κάποιος μύθος…Την Ικαριά την ξέρω από τα νεανικά μου χρόνια. Πρώτα από της αφηγήσεις του παππού. Στην εξορία… Μετά στο σχολείο, εσχατιά της Ελλάδας κάποτε…Κατοπινά, έ αφού η Τζαμάικα έπεφτε μακριά…‘Eτσι γνωρίστηκα και προσωπικά μαζί της.

Και δεν ξέρω γιατί, μα πάντα όταν αναφέρομαι στην Ικαριά, είναι σαν να αναφέρομαι σε κοπέλα. Έτσι την βλέπω. Μια λεπτοκαμωμένη αέρινη, όμορφη κοπέλα. Να ο πρώτος μύθος λοιπόν. Ο δεύτερος για την ακρίβεια, αφού πρώτα ανέφερα τα της Τζαμάικα.

Άνθρωποι ”στεγνοί” οι Ικαριώτες, λες και δεν υπάρχει νερό μέσα τους. Φιλόξενοι, ήσυχοι, πρόσχαροι. Με μια ευγένεια που τους κάνει ξεχωριστούς κι άμα τους το πεις, σου λένε, οι εξόριστοι εμάς μας κάνανε ανθρώπους, μας μάθανε γράμματα, είχαμε γιατρούς, τους αγαπήσαμε και μας αγάπησαν. Έτσι έγινε. Στην Ικαρία οι εξόριστοι κομουνιστές έπαιξαν καταλυτικό ρόλο. Το σύστημα έχασε εκεί, ακόμα και σήμερα η Ικαρία έχει μεγάλα ποσοστά στην ευρύτερη αριστερά.ikaria-28

Στην Ικαρία, ένα πρωινό, περνώντας τις Ράχες και πηγαίνοντας προς το Καρκινάγρι, στο πουθενά, σε ένα μποστάνι, λίγο χώμα ανάμεσα στα κοτρόνια, ο Δημήτρης στο ένα χέρι την αξίνα στο άλλο τον Ελύτη !

Κι άμα του είπα, έτσι για να τον δοκιμάσω,

-E, μάστορα, να κόψω μια ντομάτα;

Mου απάντησε, χωρίς να σηκώσει τα μάτια από το βιβλίο,

-Mάστορας είσαι του λόγου σου κι όλο σου το σόι και οι ντομάτες είναι της γης, κόψε σα θες…

Xαμογέλασα και κατέβηκα από τη μηχανή.

-Nα κόψω, του λέω, μα να βάλω το πιοτί και έβγαλα από το σακίδιο, ένα μικρό μπουκαλάκι με ρακί Κρητικιά άλφα άλφα.

– Tώρα, μου λέει, μιλάς σωστότερα, μηχαλάσω την παρέα…

Με το Δημήτρη γίναμε φίλοι και όποτε κατέβω στο νησί θα του πάω την ρακί του. Όχι πως την έχει ανάγκη, μα…για να μην χαλάσει η παρέα !

Από τον Δημήτρη έμαθα για τα Ανεμοτάφεια, θα σας πω παρακάτω για αυτά.ikaria-18Η Ικαρία (ή Ικαριά ή Νικαριά, στα αρχαία χρόνια Δολύχη) είναι ένα νησί του βορειοανατολικού Αιγαίου και αποτελεί την ομώνυμη Περιφερειακή Ενότητα Ικαρίας. Πρωτεύουσα και επίνειο του νησιού είναι ο Άγιος Κήρυκος στη νοτιοανατολική ακτή της νήσου, ενώ δεύτερος αναπτυσσόμενος λιμένας είναι ο Εύδηλος στη βόρεια ακτή.

Το όνομά του, το πήρε από τον γιο του Δαιδάλου,τον Ίκαρο, ο οποίος στην προσπάθεια του να φτάσει τον ήλιο, έλιωσαν τα κέρινα φτερά που ο πατέρας του Δαίδαλος είχε φτιάξει για να αποδράσει από την Κρήτη και έτσι, έπεσε στην θάλασσα όπου και σκοτώθηκε. Το κορμί του, ξεβράστηκε στις ακτές αυτού του νησιού.

Η Ικαρία είναι ένα από τα μεγαλύτερα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, με 255 τετραγωνικά χιλιόμετρα σε έκταση και με 102 μίλια (160 χιλιόμετρα) ακτογραμμή. Ο πληθυσμός της ανέρχεται 8.423 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011 (Στην απογραφή του 2001 ανερχόταν ο πληθυσμός σε 8.312 κατοίκους).ikaria-9

Διασχίζεται από την οροσειρά του Αθέρα (Πράμνος), του οποίου η υψηλότερη κορυφή είναι 1.041 μέτρα. Η πλειονότητα των χωριών χαρακτηρίζονται ορεινά, κάτι που οφείλεται στην ανάγκη προστασίας των κατοίκων από τις πειρατικές επιδρομές στο Μεσαίωνα. Η Ικαρία έχει παράδοση στην παραγωγή ενός δυνατού κόκκινου κρασιού, γνωστού από τον Όμηρο ως “Πράμνειος Οίνος”. Το νησί είναι σε μεγάλο κομμάτι του καλυμμένο από βλάστηση, κουμαριές, πρίνους και πευκοδάση. Υπάρχουν επίσης αφθονία νερών. Στα δυτικά υπάρχει το δάσος του Ράντη, ένα από τα σπανιότερα χαρακτηριστικά μεσογειακά προϊστορικά δάση.

Μέρος του νότιου τμήματος του νησιού έχει καταστραφεί από πυρκαγιά το 1993. Υπάρχουν σπάνια και μοναδικά είδη ζώων στο νησί, όπως η σαύρα “κορκόφυλας”, αλλά και ιδιαίτερη χλωρίδα. Εκτός από συνηθισμένα ζώα, χαρακτηριστικά είναι τα ημιάγρια κατσίκια ελευθέρας βοσκής (τα λεγόμενα “ρασκά” = ορεσκά, ορεσίβια), τα οποία συναντώνται παντού, διαταράσσοντας την χλωρίδα του νησιού με την υπερβόσκηση. Το κλίμα της Ικαρίας βρίσκεται στον κλιματικό τύπο του παράκτιου μεσογειακού (Csb κατά Köppen), δηλαδή ξηρό και σχετικά θερμό καλοκαίρι και υγροί και ήπιοι χειμώνες.

Έτσι περιγράφει την Ικαρία η ”έξυπνη ” εγκυκλοπαίδεια.ikaria-15

Ο δρόμος για το Καρκινάγρι, άσφαλτος μεν, μα δύστροπος. Όλο στροφιλίκια και στις άκρες χαλίκι. Ν’ αγναντεύεις το μπλε και να παθαίνεις βέρτικο. Να λυσσομανάει ο αέρας εκεί στον αυχένα, χειμώνα καλοκαίρι.

Τριακόσια κιλά η μηχανή και με εμένα επάνω άλλα τόσα και στο μπουγάζι να μοιάζεου με φτερό στον άνεμο…

Να χάσκουν τα κουφάρια των αυτοκινήτων στα γκρεμνά από τα συχνά ατυχήματα, σαν μνημεία για να θυμίζουν την βλακεία των ανθρώπων.

Μα φτιαχτήκανε δρόμοι κι ας είναι άγριοι, τα γεννητούρια τώρα, γρήγορα μαθαίνονται.ikaria-20

Στο Καρκινάγρι, θα πήγαινα να βρω τον φύλλο μου τον Μαρουλά, τον Γιάννη, που διατηρεί παραδοσιακό καφενείο, με καθαρά ποτά και εξαιρετικούς μεζέδες και θασε προσέξει ο Μαρουλάς, (όταν δεν πίνει αυτός), γιατί πριν, ζούσε στην Αθήνα και την σιχάθηκε και έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. Έπιασε η ευχή και στέριωσε εκεί και μια που είναι και λεβεντόπαιδο και φίλος με τους Παπιστάνους, τον αγάπησε ο κόσμος και οι γκρούβαλοι και οι τουρίστες. Όλοι τον ξέρουν πια.

Τι τι είναι οι Παπιστάνοι;;;

πλάκα μου κάνεις, δεν ξέρεις τους Παπιστάνους;;;

έ τότε δεν ξέρεις την Ικαρία…

Με το που πατήσεις στο νησί και βγεις από το λιμάνι, μια μυρωδιά έντονη και περίεργη να εγκαθίσταται στα ρουθούνια σου. Παντού κρίταμα και όταν είναι η εποχή τους, η μυρωδιά τους χαλάει τον κόσμο. Κορυφαίος μεζές για ρακί ή τσίπουρο, για μένα μαζί με τα τσιτσίραυλα του Πηλίου ότι εκλεκτότερο.

Κρίταμα και Κορκόβελοι παντού…

Ο Κορκόβελος δεν είναι μεζές. Είναι ένα είδος μεγάλης σαύρας που ζει μόνο στην Ικαρία, αν τον πετύχεις, που θα τον πετύχεις, ατραξιόν σκέτη. Και έτσι και θελήσεις να τον φωτογραφίσεις, εκείνος δεν θα σου χαλάσει το χατίρι. Θα σου ποζάρει μέχρι να σε βαρέσει ο ήλιος κατακούτελα, γιατί αυτός δεν την ακούει, αλλά εσύ, μαθημένος από την πόλη και έτσι άνετος, μάλλον θα’ χεις πρόβλημα αν δεν προσέξεις. Είναι περίεργο πράγμα ο ήλιος…

Η άλλη ”ατραξιόν” του νησιού είναι οι γκρούβαλοι. Οι γκρούβαλοι δεν είναι σαύρες. Έτσι αποκαλούν οι Ικαριώτες, τους νεαρούς κατά κύριο λόγο ελευθεριάζοντες επισκέπτες. Που είναι αλήθεια, τα περασμένα χρόνια, ήταν αυτοί που πρώτοι ανακάλυψαν αυτή την σχέση που έχουν οι κάτοικοι με την ηρεμία.ikaria-25

Τα πράγματα όμως έχουν αλλάξει, τα χρόνια και οι συνήθεις το ίδιο. Οι παλιότεροι”ελεύθεροι” επισκέπτες, έχουν μεταφερθεί σε άλλα νησιά, Ανάφη, Σχοινούσα, Αμοργό. Ο μύθος της ανεμελιάς και της ελευθεριότητας έκανε την Ικαρία μόδα και δυστυχώς ότι γίνεται μόδα, εκπίπτει…

Τα λένε οι ίδιοι οι κάτοικοι. Παλιά, λένε, όλα ήταν όπως πρέπει, κανένας δεν ενοχλούσε κανέναν. Ερχόταν τα παιδιά στον τόπο μας και εμείς τους καλοδεχόμασταν, ανοίγαμε τα σπίτια μας, τις ταράτσες μας, τις αυλές μας. Τους τρατάραμε στα πανηγύρια μας. Έτρωγαν, έπιναν και χόρευαν μαζί μας. Ότι είχαμε το μοιραζόμαστε. Τώρα είναι αλλιώς…

Τώρα ”σκάνε” οι λεβέντες με τις τζίβες και τους βλέπεις, μόλις ξεμένουνκαι επειδή εδώ στον Αρμενιστή δεν έχει τράπεζα, έρχονται σε εμάς με τις golden viza, να τους σπάσουμε χρήματα, μου λέει η Μαρία, υπάλληλος σε γραφείο με ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα. Έχει χαλάσει το πράγμα και αυτό δεν μας αρέσει. Στο νησί μας, ξαπλώστρα ή ομπρέλα ποτέ δεν πλήρωνες, οι τιμές χαμηλές, μα να, κάνε μια βόλτα από τον Να, να δεις βρώμα, όλα τα παρατάνε όπου βρουν. Έρχονται στα πανηγύρια και περιμένουν να σηκωθείς να χορέψεις και να ορμίσουν στο τραπέζι σου να φάνε και να πιούν ότι βρουν και όχι πως το χρειάζονται, δεν είναι πεινασμένοι, μα έτσι για το γούστο, να σπάσουν πλάκα, να κάνουν χαβαλέ και άμα γυρίσεις να τους πεις κουβέντα, έτοιμο το ζωνάρι, λυμένο για καυγά. Πόσες και πόσες φορές δεν πλάκωσε η αστυνομία…

Μέχρι ΜΑΤ είχαν έρθει πρόπερσι. ΜΑΤ μωρέ στην Ικαρία;;;

Ο δρόμος με πάει προς τον Άγιο. Με πάει, γιατί μετά το χθεσινό πανηγύρι, το μάτι δεν λέει να ανοίξει.

Οι ανεμογεννήτριες στην ανηφόρα, το κάψιμο του αέρα, μετά την τελευταία δεξιά στροφή πριν την κατηφόρα, το φτερούγισμα των γερακιών και τα κρωξίματα από τα νεογέννητα, μαζί με τα λίγα δένδρα, περιμένουν έναν κάποιο Δον Κιχώτη, να πατήσει πόδι.

Στις κορυφές με τους αέρηδες στυλώνουν ρίζες τα δενδριά και βλέπεις τα φύλλα φαγωμένα μα από τα κατσίκια, μα από τους βοριάδες. Ούτε δον Κιχώτης λοιπόν, ούτε λοιπά παραμύθια.ikaria-3

Μα θυμήθηκα που είπα να σας πω για τα Ανεμοτάφια. Ευκαιρία είναι…

Τον 5ο αι. π.Χ. ο Εμπεδοκλής, μέγας δάσκαλος,διδάσκει τους οπαδούς του πώς να κουλαντρίζουν τους αέρηδες. Πως να τους «κόβουν», να τους μαλακώνουν, ή να τους«σηκώνουν», να τους απελευθερώνουν, όποτε θέλουν.

Oταν κάποτε δυνατά μελτέμια απειλούσαν να καταστρέψουν τα δέντρα των ανθρώπων, ο Εμπεδοκλής τούς παρότρυνε να σφάξουν «όνους» και να απλώσουν τα δέρματά τους ολόγυρα στις κορυφές των λόφων και των βουνών για «να πιάσουν» τους ανέμους. Tα μελτέμια κόπηκαν, και ο Εμπεδοκλής προσαγορεύτηκε «Κωλυσανέμας»: ο «κωλύων (=εμποδίζων) τους ανέμους».

Ανάλογες παραδόσεις έχουν και άλλοι λαοί. Μια παράδοση, π.χ., των Βάσκων λέει ότι κάποτε κατάφεραν να φυλακίσουν τον νοτιά μέσα σε μια μάλλινη κάλτσα που την έπλεξαν οι γυναίκες, όμως οι ποντικοί τρύπησαν την κάλτσα, και οι άνεμοι ξαμολήθηκαν στο πέλαγος. Από τον Mεσαίωνα έρχονται πλήθος διηγήσεων για μάγους και μάγισσες που, κατά παραγγελία των ναυτικών, «έδεναν» όλους τους ανέμους, εκτός από εκείνον που ήθελαν οι ναυτικοί να φυσήξει, τον ούριο άνεμο.

Στην Ικαρία, υπάρχουν δύο τοπωνύμια με την ονομασία «Ανεμοτάφια». Πρόκειται για σωρούς από χώμα σε σχήμα τύμβου, καλυμμένους με πέτρες χαλαζία. Η παράδοση διέσωσε τα εξής: στα παλιά τα χρόνια, πάνω στο βουνό, στη θέση Ανεμοτάφια, μαζεύονταν οι χωριανοί και «ηθάβγασιν τον αέραν». Κάποτε, λέει, πριν από διακόσια χρόνια, ένας δεσπότης, περαστικός, τους είδε και τους ρώτησε τι κάνουν.ikaria-16

Του είπαν ότι «θάβγουσι τον αέραν». Κάθησε και κείνος και παρακολούθησε και άκουσε τα λόγια τα μαγικά που λέγαν. Τους πήρε μετά όλους και τους πήγε στην εκκλησία, τον aη Ζαχαρία. Τους είπε πως «αυτό το πράμα η εκκλησία δεν το ευλόγα και άμα το ξανακάνασι να έχουν αφορεσμό. Από τότε δεν ξανάγινε». Τι έκαναν: «Eπαιρναν μια στάμνα ανοιμένη μπροστά, ήπιανέν την ο πιο γέρος και ήβαζεν το στόμαν της σ’ ένα λάκκο που ήταν ανοιμένος, και άμα ήπιανεν [άρχιζε] να σφυρίζη, την τάπωνε με το χέριν του και ήλεέν της λόγια που εν τ’ ανιστορώ. Yστερις ήβαλλέν την στον λάκκο και έχωνέ την. Yστερις όλοι οι χωριανοί ηπιάνασι κάτι ατσάχους [χαλαζίας] και ηρρίχναν τους από πάνω, ήλεεν ο καθένας από ένα ανάθεμα και κάτι άλλα λόγια μαγικά και ηφεύγασι». Η παράδοση είναι γνωστή στα χωριά Νέγια, Μονοκάμπι και Καταφύγι.ikaria-13

Μου άρεσε πολύ η διαδρομή από τον ”πίσω” δρόμο, από Να προς Αρμενιστή, ειδικά όταν ο ήλιος πάει προς ξεκούραση. Μερικές φορές όμως, η τύχη κάνει τα δικά της.

Ήξερα πως κάπου εκεί ο ιερέας του χωριού είχε μελίσσια. Το μέλι του ήταν γνωστό. Έτσι αργά που πήγαινα, απολαμβάνοντας το δειλινό, η φιγούρα του μελισσοκόμου ιερέα, με την λευκή στολή, κίνησε το φωτογραφικό μου ενδιαφέρον.

Το μελίσσι του παπά.ikaria-23

Κατέβηκα από την μηχανή έβγαλα κράνος γάντια και τον καλησπέρισα. Καλόκαρδος άνθρωπος με μια ευγένεια και ένα χαμόγελο αληθινό, τον ρώτησα αν μπορώ να κάνω μερικές φωτογραφίες, μετά χαράς μου αποκρίθηκε, όμως κάποιοι είχαν διαφορετική άποψη !

Η μέλισσα ”φονιάς” έκανε την εμφάνιση της και από ότι έδειχνε με είχε …συμπαθήσει.

Εγώ πάλι, καθόλου.

Τα αντανακλαστικά μου ευτυχώς ενεργούν αμέσως και στο μυαλό μου έρχεται το αποψινό πανηγύρι.ikaria-5

Ο σημαντικότερος λόγος να μην επιτρέψω σε αυτό το θηρίο να με καταβροχθίσει… Στα αυτιά μου οι δοξαριές του Νίκου Φάκαρου.

Ικαριώτικος. Ο Χορός!!!

Χορεύεται στα τοπικά πανηγύρια, από τα οποία ευρέως γνωστό, είναι της Αγίας Μαρίνας, στο χωριό Αρέθουσα την ημέρα της απελευθέρωσης του νησιού στις 17 Ιουλίου. Τα τελευταία χρόνια τα πανηγύρια έχουν “ξαναγεννηθεί” με την συμμετοχή της νεολαίας αλλά και των επισκεπτών του νησιού τα καλοκαίρια, καθώς είναι ένα από τα στοιχεία της ιδιοτυπίας των Ικαριωτών.

Στα Ικαριώτικα πανηγύρια, οι διοργανωτές είναι συνήθως, όλοι εθελοντές του χωριού που μαγειρεύουν (βραστό και ψητό κατσίκι, πατάτες, σαλάτες, κλπ.), σερβίρουν, ενώ η ορχήστρα με κυρίαρχο το βιολί δίνει ιδιαίτερη έμφαση στον Ικαριώτικο χορό.

Τα έσοδα χρησιμοποιούνται στην συνέχεια για έργα της κοινότητας του χωριού.

Το κόκκινο Ικαριώτικο κρασί, που ακούει στο όνομα Πράμνειος Οίνος,

συμβάλλει, έτσι ώστε πολλά πανηγύρια να έχουν ιδιαίτερο κέφι και να προσπερνούν την νύχτα..

Μεταξύ μας, καλό είναι, εκτός από το τι ”ακούει” το ίδιο το κρασί,να ακούς και εσύ, γιατί ο Πράμνειος Οίνος είναιατίθασος και παιχνιδιάρης..

Τα πανηγύρια λοιπόν έχουν αρχίσει και κάτι μου λέει πως και φέτος, κάπου εκεί μεταξύ Αρμενιστή και Μεσακτής θα γυροφέρνω τον Αύγουστο…

Αμήν.

Μνημεία

ikaria-10Νας: Αρχαία πόλη όπου κατά την μυθολογία κατοικούσαν οι Ναϊάδες. Στην αρχαιότητα υπήρχε ένα από τα πιο φημισμένα Ιερά, αφιερωμένο στην Ταυροπόλο Αρτέμιδα. Από το αρχαίο λιμάνι σώζεται σήμερα η προκυμαία και το δάπεδο του Ιερού. Βρίσκεται δυτικά του Αρμενιστή. Ο Νας είναι ευρέως γνωστός ως τόπος εναλλακτικού τουρισμού, με πληθώρα σκηνών να στήνονται στο πράσινο, φιλήσυχο και δροσερό τοπίο.

Οινόη: Αρχαία πρωτεύουσα του νησιού. Ονομάζονταν και Διονυσιάδα. Σώζονται ίχνη από το τείχος που περιέκλειε την πόλη, καθώς και το ερειπωμένο οίκημα της Βυζαντινής περιόδου. Τα ευρήματα ευρίσκονται στην σημερινή περιοχή Κάμπο.

Δράκανο: Αρχαία πόλη που θεωρείται και πατρίδα του Διόνυσου. Βρίσκεται στην περιοχή Φανάρι στο ανατολικότερο σημείο του νησιού. Σήμερα σώζονται ερείπια του αρχαίου κάστρου και πάνω σε ύψωμα ο Πύργος του Δράκανου, κυκλικό οικοδόμημα Αλεξανδρινής εποχής, 4ου π.Χ. αιώνα.

Θερμαί: Πόλη της αρχαιότητας με τις γνωστές ραδιούχες ιαματικές πηγές. Είναι λίγο ανατολικότερα από τα σημερινά Θέρμα (βυθίστηκαν από σεισμό τη ρωμαϊκή εποχή).

Κάστρο του Κοσκινά: Φρούριο Βυζαντινής εποχής, έργο του 10ου αιώνα, κοντά στο χωριό Κοσοίκια στη βόρεια περιοχή του νησιού. Μέσα στο φρούριο βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Δοργανά.

Μουσείο Αγίου Κηρύκου: Στο Αρχαιολογικό Μουσείο, μέσα σε νεοκλασικό κτήριο, υπάρχουν πολλά αρχαία ευρήματα, αγγεία, στήλες, λίθινα και χάλκινα εργαλεία, αμφορείς που βρέθηκαν στο βυθό της θάλασσας, κ.ά. Λειτουργεί και λαογραφικό μουσείο.

Μουσείο Κάμπου: Υπάρχουν αξιόλογα αρχαιολογικά ευρήματα από τα ερείπια της αρχαίας Οινόης, όπως συλλογές από εργαλεία νεολιθικής εποχής, αγγεία όλων των εποχών της αρχαιότητας, πήλινα ειδώλια, ανάγλυφα επιτύμβια, νομίσματα, κ.ά.

Μοναστήρι της Ευαγγελίστριας: Χτίστηκε τον 17ο αιώνα. Βρίσκεται δυτικά του Αγ. Κηρύκου κοντά στον Ξυλοσύρτη. Μέσα στο μοναστήρι βρίσκεται η εκκλησία του Αγ. Μακαρίου.

Μοναστήρι της Παναγίας στο Μουντέ: Μοναστήρι του 13ου αιώνα με τοιχογραφίες και παλιές εικόνες. Βρίσκεται κοντά στο Χριστό Ραχών σε μια μαγευτική καταπράσινη τοποθεσία με εκπληκτική θέα.

Μοναστήρι της Οσίας Θεοκτίστης: Βρίσκεται στο χωριό Πηγή κοντά στον Κάμπο. Η εκκλησία είναι αγιογραφημένη με την τεχνική φρεσκό ακολουθώντας Αγιορείτικη διάταξη. Ιερά μονή Μαυριανού: Νότια από το Να, στις δυτικές ακτές του νησιού. Αντίκρυ το πέλαγος με υπέροχα ηλιοβασιλέματα.

Παραλίες

ikaria-6Την Ικαρία την χαρακτηρίζει η άγρια ομορφιά. Πυκνή βλάστηση, ψηλά βουνά, ποτάμια, χαράδρες, μα πάνω απ’ όλα οι πανέμορφες παραλίες της. που προκαλούν δέος και σαγηνεύουν. Εκτός από τις αμμουδιές, πάρα πολλές είναι οι παραλίες με βότσαλο, και υπάρχουν και πολλές ερημικές παραλίες χωρίς πρόσβαση από αυτοκίνητο.

Στο νότο, στην πλευρά του Αγίου Κηρύκου συναντάμε προσβάσιμες παραλίες στο Πριόνι, τη Λευκάδα, το Ξυλοσύρτη, το Φάρο, το Δράκανο, το Κεραμέ και στα Θέρμα. Στον βορρά, μεταξύ Περδικιού και Μονοκαμπιού στο χωριό Κιόνιο (Νέγια) συναντάμε τρεις ωραίες και ήσυχες παραλίες το Κιόνι, το Αυγολυμί και την Λειβάδα. Και στην περιοχή του Ευδήλου μπορούμε να πάμε, στο Φύτεμα, στο Φλες, στο Κεραμέ, στο Κυπαρίσσι, Κάμπος-Οινόη και στο Καραβόσταμο ενώ στην περιοχή των Ραχών το Γιαλισκάρι, τη Μεσαχτή, το Λιβάδι, ο Νας.

Ιαματικά Λουτρά

Η ιστορία των λουτρών είναι συνδεδεμένη με την ιστορία του τόπου μας. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν από τους πρώτους που χρησιμοποίησαν τα λουτρά, όπως επίσης αρχαίοι Έλληνες γιατροί, φυσικοί, ιστορικοί, και γεωγράφοι ήταν οι πρώτοι που ασχολήθηκαν με τις πηγές και τα μεταλλικά ύδατα.

Στα Ασκληπιεία από τον 13ον π.Χ. αιώνα χρησιμοποιούσαν τα λουτρά για θεραπευτικούς λόγους. Πρώτος παρατηρητής των ιαματικών υδάτων υπήρξε ο ιστορικός Ηρόδοτος, προηγήθηκε του Ιπποκράτη, περιγράφοντας μάλιστα αρκετές ιαματικές πηγές. Τύχη καλή προίκισε την Ικαρία με τον ανεκτίμητο πλούτο των ιαματικών υδάτων. Οι πηγές της Ικαρίας θεωρούνται μεταξύ των πλέον ραδιενεργών πηγών του κόσμου.

Ανάμεσα στις δεκαεπτά (17) κυριότερες ιαματικές πηγές της Χώρας μας, είναι γνωστή η Ικαρία για τις δικές της, που βρίσκονται στην περιοχή του Δήμου Αγίου Κηρύκου. Υπάρχουν οκτώ (8) θερμοπηγές που αναβλύζουν σε διάφορα σημεία του νησιού. Ανήκουν στην κατηγορία των θερμών ραδιενεργών αλιπηγών (πλησίον της θάλασσας) διαφέροντας μεταξύ τους ως προς την ένταση της ραδιενέργειας και την θερμοκρασία.

Από αυτές οι πηγές Θερμό και Χλιό – Θερμό βρίσκονται δυτικά του Αγίου Κηρύκου και σε απόσταση 2.500 μ. και 1.800 μ. αντίστοιχα στην περιοχή Λευκάδας.ikaria-8

Η πηγή Μουσταφά – Λίτζα βρίσκεται σε μικρή απόσταση ανατολικά του Επαρχείου μέσα στην πόλη του Αγ. Κηρύκου. Πέντε πηγές του Σπηλαίου του Παμφίλη, του Κράτσα, της Αρτέμιδος και του Απόλλωνος βρίσκονται στην περιοχή των Θερμών. Υπάρχουν οι μη αξιοποιημένες πηγές στην Λευκάδα αλλά και στα χαλασμένα Θέρμα, που βρίσκονται στην φύση δίπλα στην θάλασσα. Στη βορειοανατολική ακτή του νησιού βρίσκεται η πηγή της Αγίας Κυριακής. Στην περιοχή του Ξυλοσύρτη αναβλύζει μια άλλη πηγή 10 μ. από τη θάλασσα με την ονομασία “Αθάνατο νερό”. Το νερό της πηγής αυτής, διουρητικό, βοηθάει στην αποβολή λίθων και άμμου από τα νεφρά και την κύστη.

Την υψηλή ραδιενέργεια των πηγών της Ικαρίας διαπίστωσε πρώτος ο Μ. Περτέσης τα έτη 1936 και 1938. Η πρώτη μελέτη της αξιοποίησης των θερμομεταλλικών πηγών της Ικαρίας έγινε το 1962 από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (Α. Κ. Μακρή).

Σύμφωνα με την μελέτη του Υπουργείου Συντονισμού (1980), παρατηρούνται αλλαγές στην συγκέντρωση του ραδονίου και στην χημική σύσταση των πηγών.

Τα ύδατα των θερμομεταλλικών πηγών Ικαρίας θεωρούνται κατάλληλα για την θεραπεία των παρακάτω παθήσεων:

1.Υπόξεις και χρόνιοι ρευματισμοί όπου περιλαμβάνονται διάφορες μορφές αρθρίτιδας.

2.Ουρική αρθρίτιδα.

3.Νευραλγίες, νευρίτιδες και μυΐτιδες.

4.Γυναικολογικές παθήσεις.

5.Διαταραχές των ενδοκρινών αδένων.

6.Ορισμένες περιπτώσεις ανωμαλιών του κυκλοφορικού συστήματος.

7.Διαταραχές του αναπνευστικού συστήματος.

8.Δερματικές παθήσεις.

Σπύρος Τσακίρης

ΣΠΥΡΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ: ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ-VIDEOGRAPHER Γεννήθηκε το 1962 στη Ζαχάρω Ηλείας. Από πολύ νωρίς άρχισε να ασχολείται με τη φωτογραφία. Από το 1987 εργάζεται στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», καλύπτοντας όλα τα μεγάλα ελληνικά και διεθνή γεγονότα. Από το 1999 είναι υπεύθυνος του φωτογραφικού τμήματος της εφημερίδας (καθημερινό, κυριακάτικο φύλλο, www.enet.gr). Έχει καλύψει θέματα όπως: Εμφύλιος στη Βοσνία, 1o και 2ο Πόλεμο του Κόλπου, εμφύλιος στο Λίβανο, πτώση Σοβιετικής Ένωσης, γεγονότα στην Αλβανία, πτώση Τσαουσέσκου στη Ρουμανία, Κοσσυφοπέδιο '89, εμφύλιος στη Ρουάντα, πείνα στην Αφρική, Κούρδοι, τον βομβαρδισμό του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, καθώς και τα γεγονότα στην Παλαιστίνη και στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Πέρα από την επικαιρότητα, έχει φωτογραφήσει σε χώρες όπως: Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ιορδανία, Συρία, Σαουδική Αραβία, Αρμενία, Τανζανία, Κένυα, Νότιος Αφρική, Αίγυπτος, Κύπρος, Ολλανδία, Βέλγιο, Ουγγαρία, Αυστρία, αποτυπώνοντας τη διαφορετικότητα της ανθρώπινης δραστηριότητας και την παρουσία της στο περιβάλλον. Παράλληλα, έχει συνεργαστεί με το διεθνή τύπο, με το γαλλικό πρακτορείο IMAPRESS και το γερμανικό ACTION PRESS. Θέματά του έχουν δημοσιευθεί στα μεγαλύτερα ελληνικά και ξένα περιοδικά, όπως «ΓΑΙΟΡΑΜΑ», «Flame of Life», «ΔΙΦΩΝΟ», ελληνικό και ισπανικό «National Geographic», “STERN”, “TIME”, “PARIS MATCH”, “NEWSWEEK” κλπ. Από το 2009 είναι μέλος του IEPA (International Environment Photographers Association). Επίσης είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και της ΕΦΕ (Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας). Φωτογραφίες του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές, σε διεθνή μουσεία. Επίσης φωτογραφία του βρίσκεται στην παγκόσμια συλλογή για τις καλύτερες φωτογραφίες του αιώνα που πέρασε. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις. Έχει ολοκληρώσει μεγάλα projects με θέματα «Τα παιδιά μπροστά στο νέο αιώνα», «Οι άνθρωποι του τύπου στην Ελλάδα», «Ψαράδες», «Άνθρωπος και Περιβάλλον». Ασχολείται παράλληλα με τη σκηνοθεσία multimedia και ντοκιμαντέρ. Έχει ολοκληρώσει τέσσερα ντοκιμαντέρ. Συγκεκριμένα τα μικρού μήκους «Vrooom» 32΄, «Μπαϊάσα – Βοβούσα» 17΄ και «Ο Θησαυρός της Λιμνοθάλασσας» 17΄, το οποίο και βραβεύθηκε το 2003 από το National Geographic και προβλήθηκε στο φεστιβάλ ECOCINEMA 2003. Επίσης το ντοκιμαντέρ, μεγάλου μήκους «Flamingo» 90΄, μία μουσική ταινία με τους Πυξ Λαξ που κυκλοφόρησε στην αγορά με τη μορφή DVD. Ακόμη, για λογαριασμό της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» σκηνοθέτησε το 2014 το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους «ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ». Σήμερα συνεργάζεται με μεγάλα ελληνικά και διεθνή ειδησεογραφικά ΜΜΕ και διδάσκει σε σεμινάρια και δυναμικά workshops, δίνοντας έμφαση στα multimedia. Δημιούργησε την ιστοσελίδα www.carnetdevoyage.gr και εργάζεται ως Φωτογράφος του Προέδρου της Βουλής, στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Τέλος, συνεχίζει να δημιουργεί ντοκιμαντέρ με ενδιαφέρουσες ιστορίες. https://www.instagram.com/tsakiris.photography/ Spyros Tsakiris Photography|Facebook/ tsakirisphotographer@gmail.com

Σχετικά Άρθρα

Back to top button